บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 681

เมื่อเมเรดิธได้ยินคำพูดของเมเดลีน เธอก็รู้สึกมีความสุข

ในเมื่อเจเรมี่แกล้งทำเป็นคนรักของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงเมเดลีน ทำไมเขาถึงจะไปกับเมเดลีนล่ะ?

เธอหัวเราะกับตัวเองและเริ่มเดินไปข้างเจเรมี่ เธอยิ้มกว้าง “คุณมอนต์โกเมอรี คุณเป็นอดีตภรรยาของเจเรมี่ งั้นฉันหวังว่าคุณจะไม่มาเข้าใกล้เจเรมี่อีก เพราะในฐานะแฟนคนปัจจุบันของเจเรมี่ ฉันเองไม่สบายใจกับเรื่องนี้”

คาเลนเลือกที่จะยืนเคียงข้างเมเรดิธ “เมเดลีน เธอก็ได้เห็นสิ่งที่พวกเขาทำ และได้ยินสิ่งที่หล่อนพูดแล้ว ฉันหวังว่าเธอคงรู้ว่าตัวเองควรทำตัวอย่างไรต่อไปนะ!”

เมเดลีนเหลือบมองผู้หญิงสองคนตรงหน้า เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของพวกเขา

“เจเรมี่ คุณควรตัดสินใจด้วยตัวเองว่าคุณจะอยู่หรือไป”

ขณะที่เธอพูด เธอหันหลังกลับมาและเดินไปที่ประตูอย่างสบาย ๆ

เมื่อพวกเขาเห็นเจเรมี่ยืนนิ่ง ทั้งคาเลนและเมเรดิธก็ค่อนข้างพอใจ

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ความพึงพอใจของพวกเขาก็สิ้นสุดเพียงแค่สองวินาที ก่อนที่พวกเขาจะเห็นเจเรมี่ก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปที่ประตู

เขาไม่สนใจว่าเขาจะชนเข้ากับสิ่งของใดหรือไม่ ในขณะที่เขารีบเดินตามเมเดลีนอย่างกระตือรือร้น

ราวกับ​เมื่อคืนนี้ ที่แม้ว่าโลกของเขาจะมืดมนและเลื่อน​ลลอยแค่ไหน แต่แค่เพียงเขาคิดถึงเมเดลีน ก็ทำให้หัวใจของเขาฟูฟ่องล่องลอยขึ้นมาได้

"ลินนี่"

เจเรมี่ไล่ตามเธอทัน และเรียกชื่อเธอออกมา

เมเดลีนรับรู้ว่าเขาได้ตัดสินใจแล้ว เธอยืนอยู่ข้างรถ พร้อมเปิดประตูและพูดว่า "เข้าไปสิ"

เจเรมี่ขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย และปลายหางตาของเธอมองเห็นคาเลนและเฟลิซิตี้ออกมาจากบ้าน ริมฝีปากของเธอก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มออกมา

"ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่ฉันที่ต้องเรียนรู้ว่าควรทำตัวยังไงนะ"

"..."

คาเลนรู้สึกราวกับว่าเธอถูกเมเดลีนตบหน้าอีกครั้ง เธอกำหมัดแน่นด้วยความโกรธสุดขีด

เจเรมี่ไม่คิดว่าเมเดลีนจะพาเขาไปที่โรงพยาบาลเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและทำแผลใหม่

เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่ดูไม่ค่อยชัดเจนนักจากเมเดลีน แต่บางครั้งเขาก็ยังคงบอกได้ว่าเธอเกลียดเขามาก

หลังจากที่เขาพันผ้าพันแผลเสร็จแล้ว เจเรมี่ก็เดินตามหลังเมเดลีน

อาจเป็นเพราะเขามีความสุขกับช่วงเวลาที่อยู่กับเธออย่างมาก และประกอบกับที่เขามองไม่เห็น เจเรมี่เริ่มเดินเซออกไป

เมื่อเมเดลีนเห็นว่าเขากำลังจะชนเข้ากับถังขยะ เธอเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้ "มานี่"

น้ำเสียงของเธอดูค่อนข้างกดขี่ข่มเหงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่มันก็เป็นเสียงที่แฝงความอดทนอยู่เล็กน้อย

เจเรมี่ไม่คาดคิดว่าเมเดลีนจะจับมือเขา สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนของเธอ กระตุ้นให้เขานึกถึงความรักที่เขามีต่อเมเดลีน

จังหวะการเต้นของหัวใจเขาเริงร่า จนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในลิฟต์ มีเสียงกระซิบดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง "ฉันคิดว่าเป็นเธอ"