บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 79

มาเดลีนยิ้มออกมา เธอกำลังจะเดินออกไป เธอเห็นเจเรมี่มองมาที่เธอ “มาทานอาหารเช้ากันก่อน”

อะไร?

มาเดลีนหยุดเดินด้วยความไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

เขาเคยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่และเมื่อไหร่กันที่เธอกินข้าวกับเขาด้วยกันสองต่อสอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันดูเหมือนเป็นอาหารเช้าที่จริงใจไร้การเสแสร้งใดๆ

“คุณผู้หญิงคะ อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ” แม่บ้านฮิวจ์ยิ้มให้มาเดลีนอย่างเมตตา

หลังจากลังเลสักพัก มาเดลีนหมุนตัวกลับไป

เธอมองไปที่โต๊ะอาหาร มีชามซีเรียลและขนมปังปิ้งหนึ่งจานพร้อมกับขนมปังโฮมเมด มาเดลีน ชอบอาหารเช้าง่ายๆทั่วไปแบบนี้

“นั่งนี่สิ” เจเรมี่ดึงเก้าอี้ข้างๆเขาออก

เธอเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “ไม่ มันใกล้เกินไปแล้ว ฉันเกรงว่าจะทำให้คุณสกปรกค่ะ คุณวิทแมน”

จากนั้น เธอก็นั่งลงตรงข้ามเจเรมี่

ใบหน้าของเจเรมี่มืดลงทันทีราวกับว่าพายุกำลังจะมา

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเธออดไม่ได้ที่รู้สึกประหม่า เธอก้มหน้าลงเพื่อกินซีเรียลของเธอต่อและไม่พูดอะไร

เจเรมี่มองใบหน้าประหม่านั้นก่อนจะเอ่ยเย้ยหยัน “เธอดูไม่เต็มใจอยู่กับสามีมากเลยนะตอนนี้ อดใจที่จะเจอผู้ชายคนนั้นไม่ไหวหรือไง ฮะ?”

ผู้ชายคนนั้น?

มาเดลีนหยุดการกระทำของเธอ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นด้วยความสับสนและสายตาของเธอก็บังเอิญสบเข้ากับดวงตาของเจเรมี่

“มาเดลีน เธอไม่ได้เคยบอกว่าเธอจะรักผมเพียงคนเดียวในชีวิตนี้งั้นหรือ? นี่อายุของเธอจะหมดแล้วงั้นหรอ?”

เขาประชดประชันเธออย่างประสบความสำเร็จด้วยการเชื่อมโยงเพื่อโจมตี

มาเดลีนมองไปที่ชายที่กำลังกินอาหารเช้าของเขาและหันไปยิ้มให้เมเรดิธอย่างร่าเริง “ยัยผู้หญิงสองหน้า นี่เธอกำลังพูดถึงอะไร? นี่คือบ้านของฉัน ฉันกินอาหารเช้ากับสามีตัวเองผิดตรงไหน?”

"... " สายตาของเมเรดิธเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นทันที เธอถือกระเป๋าใบหรูไว้ในมืออย่างแน่นเส้นเลือดที่หลังมือของเธอปูดออกมา นี่กำลังแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังโกรธมากแค่ไหน อย่างนั้นแล้ว เธอยังคงแสดงได้ดีเยี่ยม เธอเดินไปหาเจเรมี่ด้วยสีหน้าเสียใจ “เจเรมี่ ฉันไม่ควรปรากฏตัวใช่ไหม? ฉันคิดว่าแมดดี้อิจฉาอีกแล้ว”

มาเดลีนวางช้อนส้อมลงแล้วลุกขึ้น “หน้าของเธอดูเหมือนมีใครมาทุบ แค่มองไปที่เธอ รูปหน้าหน้าถูกคั้นเข้าด้วยกันทั้งหมด”

"... " มุมริมฝีปากของเมเรดิธกระตุกด้วยความโกรธ

“ฉันอิ่มแล้ว ใช้เวลาของพวกคุณจีบกันต่อไปเถอะ”

“เธอกำลังจะไปไหน?” เจเรมี่ร้องเรียกเธอ

“แน่นอน ฉันจะไปทำงาน” มาเดลีนยิ้มกว้าง “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเหล่านั้นที่สามารถใช้เวลาทั้งวันไปกับการดื่มน้ำชายามบ่ายและช้อปปิ้งไปวันๆ”

เจเรมี่ขมวดคิ้วและเดินไปที่มาเดลีน “ผมจะไปส่ง”