เมเดลีนยืนนิ่งอยู่ที่ประตูและมองไปยังชายที่ชี้ปืนมายังเธอ
หัวใจที่ไม่อยู่กับร่องกับรอยของเธอเริ่มสงบลงอย่างช้า ๆ
เจเรมี่กำลังเล็งปืนมาที่เธอและยังมีเลือดเปียกอยู่บนฝ่ามือของเขา ทั้งยังมีเลือดกระเซ็นติดบนเสื้อหนังสีน้ำตาลของเขาด้วย
ดวงตาของเขาดำดิ่งราวกับกลางคืนที่มืดมิด พร้อมที่จะฆ่าและมีความอาฆาตพยาบาท ในขณะนี้ เขากำลังจ้องตรงไปที่เมเดลีนด้วยความโมโห
เขาดูเหมือนปีศาจที่ผ่านการสังหารหมู่มานับหลายศพ ออร่าแห่งการสังหารเล็ดลอดออกมาจากทุกรูขุมขนของเขา ถึงกระนั้น เขาก็ยังดูหล่อเหลาสุด ๆ
เมื่อเขาเห็นว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาคือเมเดลีน ออร่าสีดำที่อยู่ด้านหลังดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ หายไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาก็มีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม
“คุณมาที่นี่เพื่อดูว่าผมตายหรือเปล่าเหรอ?” เขาถามอย่างประชดประชันและค่อย ๆ เดินไปหาเมเดลีน “คุณเป็นภรรยาที่ดีสำหรับเฟลิเป้ คุณไม่เพียงแต่จ้างนักฆ่าจำนวนมากเพื่อมาฆ่าผม แต่คุณยังมาตรวจสอบด้วยตัวเองอีกว่าพวกเขาทำสำเร็จหรือเปล่า แต่ก็นะ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง ผมยังมีชีวิตอยู่”
เมเดลีนบอกได้เลยว่ามีความเข้าใจผิดอันใหญ่หลวงเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา แต่เธอไม่ต้องการเสียเวลาอธิบายให้เขาฟัง
“เจเรมี่ ออกไปซะ ถ้าคุณไม่อยากตาย” เธอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถ้าคุณไม่ออกไปตอนนี้ คุณก็จะไม่มีวันออกไปอีก”
“ฮะ” เจเรมี่หัวเราะเยาะตัวเอง เขาลดปืนที่ชี้ไปที่เมเดลีนลง แล้วยกคางของเธอขึ้นด้วยมือที่เปื้อนเลือด “มันก็ไม่เลวร้ายเกินไปที่จะตายที่นี่ อย่างน้อยผู้หญิงคนโปรดของผมก็อยู่ที่นี่กับผมด้วย”
เมเดลีนเห็นความมุ่งมั่นในสายตาของเขา
“เจเรมี่ คุณอยากตายเหรอ?” เธอรู้สึกเป็นห่วงเขา “คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณมีลูกชายในเกลนเดล? คุณอยากตายที่นี่จริงเหรอ?”
"ลูกชาย? คุณยังจำได้ว่าเรามีลูกชายเหรอ? เอวลีน คุณจำได้ไหมว่าคุณเคยปกป้องลูกชายของเราอย่างไร แม้ว่ามันจะหมายความว่าคุณต้องตาย?”
เมเดลีนรู้สึกถึงความเศร้าโศกในหัวใจของเธอที่เต็มแน่นจนเกือบจะล้นปรี่ออกมาเมื่อเขาถามเธอ
ดวงตาของเธอแดงก่ำเมื่อมองดูดวงตาที่ลุกโชนของชายคนนั้นซึ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แล้วเธอก็พูดว่า “ฉันยังไม่ลืม ฉันจะลืมได้อย่างไร?"
แม้ว่าเธอจะตอบออกไป แต่เจเรมี่ก็ไม่ต้องการที่จะฟังเธออีกต่อไปแล้ว ในหัวของเขาเต็มไปด้วยฉากที่เมเดลีนปกป้องเฟลิเป้และบอกว่าเธอรักเขามากแค่ไหน
เมเดลีนรู้สึกราวกับว่าเจเรมี่ถูกปีศาจเข้าสิง เธอไม่ต้องการเห็นเขาตายด้วยปืนของเฟลิเป้ เธอจึงต้องการใช้โอกาสนี้บอกเขาว่าลิเลียนยังมีชีวิตอยู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...