บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 997

เขาเรียกเธอได้ไม่เต็มปากนัก ทว่าก็กอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขน

เมเดลีนเองก็ไม่ได้ผลักไส และปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

เธอรักและโหยหาเขามากพอ ๆ กับที่เธอเกลียดเขาและไม่อยากเจอเขาในตอนนี้เลย

ทว่า เธอก็หยุดตัวเองไม่ได้

“ฉันเจ็บมากนะ เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าฉันต้องเจ็บปวดขนาดไหน? ทำไมคุณถึงทำร้ายพ่อแม่ของฉันและลูกของเราล่ะ?

“ตอนนั้นที่เราพบกัน ฉันแค่อยากจะรักคุณ แต่ทำไมคุณต้องทำให้ฉันต้องเลิกรักและเกลียดคุณแทนล่ะ? ทำไม?

“ฉันรับได้ที่คุณลืมฉันและเย็นชากับฉัน... ฉันรับได้ที่คุณไปอยู่กับลาน่าทั้งวันทั้งคืน แต่คุณจะให้ฉันยอมรับความจริงที่ว่าคุณฆ่าพ่อกับแม่ของฉันได้ยังไง? ทำยังไง? ฉันจะรับมือกับมันยังไง? บอกฉันสิ บอกฉัน!"

เมเดลีนระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างหนักหน่วง เธอรู้สึกเจ็บปวดเจียนจะขาดใจ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ คนที่เธออยากจะรัก แต่กลับทำไม่ได้

เจเรมี่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไร้การควบคุม ดวงตาของเขาแดงก่ำ และหยดน้ำตาก็เปียกลงบนไหล่บางของเมเดลีน

“ผมขอโทษ ลินนี่ ผมขอโทษ...” เขาเอ่ยขอโทษซ้ำ ๆ ขณะที่รู้สึกราวกับว่าโดนมีดคมนับพันทิ่มแทงเข้าที่หัวใจ และเจ็บเสียจนหายใจแทบไม่ออก

แต่คำขอโทษเหล่านี้จะทำอะไรได้?

“เจเรมี่ ฉันเหนื่อยและเจ็บมากเหลือเกิน...”

“ทุกคืนที่ฉันหลับตาลง ฉันก็เห็นการตายที่น่าสลดของพ่อและแม่เสมอ ไม่เป็นฉันไม่รู้หรอก คุณก็รู้ว่ามันยากแค่ไหนกว่าที่ฉันจะทำให้พ่อแม่ยอมรับฉันได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหลายครั้งที่ฉันตื่นขึ้นมาตอนกลางคืนด้วยความหวังว่าจะได้รับความรักจากพ่อและแม่ จนในที่สุดฉันก็ได้มา แต่คุณกลับหยุดทุกอย่างลง

“แม้ว่าพวกเขาจะเคยทำร้ายและทำให้ฉันเสียใจ แต่พวกเขาก็เป็นคนที่ใกล้ชิดกับฉันที่สุดในโลกใบนี้

“ฉันอยากให้คุณฆ่าฉันแทน...”

เมื่อเจเรมี่ได้ยินประโยคสุดท้ายของเมเดลีน เขาก็รู้สึกเจ็บปวดแบบเดียวกับที่เคยประสบในตอนที่เขาสูญเสียเมเดลีนไป

ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนแล้วมองเข้าไปในดวงตาที่เปียกชื้นไปด้วยความเศร้า ก่อนจะอธิบาย

“ลินนี่ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่น่าให้อภัย แต่ได้โปรดเชื่อผม ผมไม่เคยทำอะไรกับลาน่าเลย ผมสาบาน

“เจเรมี่ ปล่อยนะ” เมเดลีนผลักเขาออกไป “ฉันไม่ต้องการ ปล่อยฉัน”

“ลินนี่ ผมมีแค่คุณคนเดียว เชื่อผม อย่าผลักไสผมอีกเลยนะ” เจเรมี่เอ่ยเสียงต่ำในขณะที่แววตาถูกครอบงำไปด้วยความปรารถนาที่รุนแรง

เมเดลีนถูกกดลงบนเตียง และถูกเจเรมี่คร่อมอยู่เหนือเธอ จูบที่อ่อนโยนและไร้น้ำหนักเริ่มทำให้เมเดลีนรู้สึกโกรธ

เพียะ!

เธอตบหน้าเจเรมี่อย่างแรง

เขาไม่ได้โกรธ ตรงกันข้ามเขากลับจับข้อมือของเธอเอาไว้และกดมันไว้ข้างตัวเธอ

“ลินนี่ ผมชอบคุณมาก ผมชอบคุณตั้งแต่ตอนที่คุณยังเด็ก ผมชอบคุณมากขึ้นไปอีกตอนที่เราเจอกันวันแรกที่มหาลัย ผมอยากจะทำให้คุณมีความสุข แต่ทำไมผมถึงทำให้คุณต้องร้องไห้ตลอดเลยนะ? ทำไมผมถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น? ทำไม...” เขาถามตัวเองอย่างสิ้นหวัง

เจเรมี่ลดมือที่จับเมเดลีนเอาไว้ และเอ่ยถามตัวเองซ้ำ ๆ ด้วยความรู้สึกที่หมดหวัง

เมเดลีนลุกขึ้นนั่งและรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับเขา