จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1247

ตอนที่1247 ราชินีมังกรอ้าวจุน

ตรงเข้าสู่ส่วนลึกภายในถ้ำ เย่หยวนเร่งใช้พลังปราณทั้งหมดที่เหลืออยู่ผนึกเป็นเกราะลมปราณปกป้องตัวเองทันที

ยิ่งเขาก้าวย่างเข้าไปลึกเท่าไหร่ เย่หยวนก็ยิ่งใจสั่นมากขึ้น พร้อมไอเย็นหอบใหญ่ที่เจาะทะลุเข้าร่างกายอย่างหนาวเหน็บ

เบื้องหน้าปรากฎว่าสระน้ำบรรพกาลทั้งลึกและเงียบสงัด ไม่ว่าจะพยายามมองหาก้นสระอย่างไร ทว่ากลับไม่สามารถมองเห็นได้

ไอเย็นแผ่สะท้านในบริเวณนี้มิใช่ธรรมดา กระทั้งจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ยังแทบเหยือกแข็งทะลุจุดศูนย์เช่นกัน

ไขกระดูกทั่วร่างเย็นจับใจ เย่หยวนถึงขั้นทั่วร่างสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว

เย่หยวนหรี่ตาแคบจับจ้องอย่างผิดสังเกต ก่อนโพล่งกล่าวขึ้นว่า

“นี่มัน…รัศมีเหมันต์นิรันดร์!”

“ถูกต้อง นี่คือรัศมีเหมันต์นิรันดร์! ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้รับสืบทอดศาสตร์วิชาจากเขามาเต็มๆ สัมผัสเย็นหอบหนึ่งเพียงชั่วครู่ก็รู้ทันทีว่าเป็นรัศมีเหมันต์นิรันดร์!”

สุ้มเสียงหญิงสาวดังออกจากเบื้องหน้า และนั้นเป็นเสียงเดียวกับที่เย่หยวนได้ยินตอนอยู่ข้างนอกอย่างแม่นยำ

เสียงนี้เรียบนิ่งปราศจากสภาวะอารมณ์ใด และนั้นทำให้ภายในใจเย่หยวนอลหม่านอีกครั้ง

รัศมีเหมันต์นิรันดร์นี้เกิดขึ้นบนแดนเหนือสุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น และนี่ยังเป็นหนึ่งในสมุนไพรสุดหายาก สำหรับใช้หลอมกลั่นโอสถที่มีคุณสมบัติธาตุน้ำโดยเฉพาะ

สิ่งนี้มีค่าหาที่เปรียบไม่ แม้แต่ปริมาณของมันแค่เศษเสี้ยวก็มีค่าเท่ากับหลายสิบเมืองเทวะรวมกัน

เหตุที่มันมีชื่อว่า รัศมีเหมันต์นิรันดร์เป็นเพราะ มันมีสถานะคล้ายน้ำไม่สามารถจับต้องได้ด้วยมือเปล่า และยังไม่มีวันละเหยหายไปไหนได้ แม้จะถูกปราณแห่งไฟหล่อหลอมสิบวันสิบคืนเต็ม มันก็ยังคงความเย็นนิรันดร์กาล

หากเป็นนักสู้อาณาจักรเต๋าลึกล้ำทั่วไป เผลอสัมผัสมันเข้าอาจถึงตายทันที!

อย่างไรก็ตามแต่ ไอเย็นไร้ขอบเขตภายในส่วนลึกของสระน้ำตรงหน้า กลับมีปริมาณรัศมีเหมันต์นิรันดร์ที่สูงมาก!

“ท่าน…ท่านคือ?”

เย่หยวกลืนน้ำลายอึดใหญ่ก่อนเอ่ยปากถามขึ้น

หญิงสาวนางนั้นถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง นางเอ่ยปากขึ้นว่า

“หยุนเอ๋อ… เจ้าโตขึ้นมา”

ทั่วทั้งร่างกายของเย่หยวนสั่นเทาหนัก เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่หยวนแทบทรุดฮวบลงบนพื้น

“หรือว่า…ท่านคือ…ท่านคือ…”

เสียงหายใจของเย่หยวนหอบถี่ อันที่จริงเขาพอจะคาดเดาได้มาตั้งนานแล้ว ทว่าเมื่อความจริงอยู่ตรงหน้า เขากลับกลายเป็นว่าทำอะไรไม่ถูกไปซะดื้อๆ

สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือ อีกฝ่ายอาจจะปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื้อใย เย่หยวนกลัวความจริงเบื้องหน้าที่ต้องเผชิญ

เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาไม่เคยมีคำว่า‘แม่’มาก่อน

ระยะเวลากว่าห้าร้อยปีที่ผ่านมา ชีวิตของเขามีแต่พ่อที่อยู่ดูแลกันมาโดยตลอด

เป็นเช่นนี้เรื่อยมาจวบจนมาถึงช่วงชีวิตปัจจุบัน เขาลืมตาขึ้นอีกครั้งในดินแดนที่ไม่คุ้นเคยและเห็นความห่วงใยที่เหรินหงหลิงมอบให้ ซึ่งนั้นเป็นครั้งแรกที่เย่หยวนได้สีมผัสถึงความรักของแม่

เพียงแต่เย่หยวนทราบดี เขาเป็นแค่ตัวแทน‘เย่หยวน’เจ้าของร่างคนเดิมที่ตายไปแล้ว ความรักของผู้เป็นแม่นั้นมิใช่ของจักรพรรดิโอสถ,จี้ฉิงหยุนผู้นี้

ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึกมีความสุขอย่างมากที่ได้รับความรักจากแม่ แม้จะเป็นในนาม‘เย่หยวน’ก็ตามที

ทว่าในท้ายที่สุดนี้ เขาก็ยังเป็นจี้ฉิงหยุน!

“ถูกต้องแล้ว ข้าคือ…แม่ของเจ้า”

สุ้มเสียงของอ้าวจุนส่งผ่านออกมาอย่างแผ่วเบา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลายหลากมากอารมณ์พลันพรั่งพรูเข้ามาในหัวใจเย่หยวน แสนซับซ้อนหาที่เปรียบไม่

ทั้งดีใจ เสียใจ สงสัย โกรธ สรรพอารมณ์ล้วนผสมปนเปกันไปหมด เสมือนว่าตัวเขากำลังจะระเบิดออกมา

เขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่า แม่ของตนคือใคร หน้าตาเป็นอย่างไร

และก็ไม่เข้าใจด้วยว่า ทำไมท่านพ่อถึงไม่เคยพูดถึงแม่เลย

ในที่สุด หลากหลายคำถามมากมายที่ถูกฝังลึกภายในจิตใจก็ถูกดึงออกมาอีกครั้ง

“ทำไม?!”

ร้อยพันอารมณ์ความรู้สึกกลั่นรวมกลายเป็นคำพูดเดียว

เย่หยวนย่อมไม่ทราบว่าที่นี่คือดินแดนเนรเทศ และมิได้รู้เรื่องราวของอ้าวจุนในอดีตเลยแม้แต่น้อย

ดังนั้นเมื่อเขาทราบว่าตนมีแม่ จึงรู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างยิ่ง!

ฟูวว…

ฟองอากาศจำนวนมากปรากฏขึ้นบนสระน้ำเหมันต์เย็น เงาขนาดใหญ่ค่อยๆปรากฏขึ้นเหนือผิวน้ำพร้อมเสียงหวือ ศีรษะมังกรขนาดมหึมาโผล่ออกมาและจับจ้องไปยังเย่หยวน