จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1261

ตอนที่1261 พายุวิญญาณ!

“บัดซบ! หรือแม้แต่ไข่มุกสยบวิญญาณก็มิใช่คู่มือของพฤกษาวิญญาณมรณะเช่นกัน? ไยถึงไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลย!”

แม้ว่าจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนจะถูกควบคุมตรึงแข็ง แต่เขาเองก็ยังมิได้สูญเสียสติสัมปชัญญะไป

ความหวังเดียวที่พึ่งพาได้คือ ไข่มุกสยบวิญญาณ!

ทว่าไข่มุกสยบวิญญาณนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆเลย ซึ่งนี่ทำให้เขากังวลใจอย่างยิ่ง

จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนค่อยๆถูกดึงออกจากร่างไกลขึ้นทีละเล็กละน้อย ดวงตาของอีกาเปรียบดั่งก้นหุบเหวนรกที่เย่หยวนยังคงร่วงตกไม่หยุด

ทันทีทันใดนั้นเอง ไข่มุกสยบวิญญาณที่หลับใหลก็ตื่นขึ้นในที่สุด!

มันเริ่มส่งคลื่นความผันผวนออกไปอีกครั้ง

จากเดิมที่จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนหลุดลอยออกไป ยามนี้ถูกดึงกลับเข้าร่างดังเดิมอย่างรวดเร็ว!

“หื้ม? เกิดอะไรขึ้น?”

อีกาตัวกลางกล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ทุกครั้งที่ลงมือเคลื่อนไหว มันไม่เคยประสบความล้มเหลวมาก่อนเลย แม้แต่เซียนอาณาจักรพระเจ้าล้วนเสร็จมันทุกราย ตราบใดที่ชะตากรรมยังคงดำรงเรื่อย สรรพสิ่งใดอยู่ในรีศมีล้วนต้องวอดวาย ไม่มีอะไรหยุดมันมิให้กลืนกินจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ได้

แต่ในวันนี้ มันกลับล้มเหลวจริงๆ!

แถมอีกฝ่ายยังเป็นเพียงมนุษย์น้อยคนหนึ่งที่มิได้เป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าด้วยซ้ำ!

“มีตำนานเล่าขานไว้ว่า ฤทัยแห่งฟ่านจู้หลงเป็นกายวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่กล้าแกร่งที่สุดแห่งเผ่ามังกร ความแข็งแกร่งของตาเฒ่าอ้าวฉินเองก็มิอาจประเมินได้เช่นกัน กระทั้งนรกยังต้องถอย! อย่างไรก็ตาม…ต่อให้จะเก่งกาจฟ้าประทานเพียงใด แต่ตาเฒ่านั้นก็ไม่อยู่แล้ว ยามนี้ไม่มีผู้ใดสามารถช่วยเหลือเจ้าเด็กนี่ได้อีก!”

อีกาตัวกลางกล่าวพึมพำกับตัวเอง

โดยไม่รีรออันใด อีกาตัวกลางกางปีกสยายสีทมิฬของมันพร้อมปราดเข้าจู่โจมไปที่ศีรษะของเย่หยวน!

จิตวิญญาณศักดิ์นสิทธิ์ของเย่หยวนที่เพิ่งเข้ารูปเข้ารอย กลับต้องเตรียมรับมือกระทันหันประดุจฟ้าผ่า!

อีกาพุ่งโจมตีหวังเสียบทะลวงศีรษะด้วยจงอยปากอันแหลมคมของมัน แต่ทันทีทันใด พลันมีคลื่นพลังวิญญาณไร้สภาวะเข้าห่อหุ้มร่างกายเย่หยวนในบัดดล

ภากฉากนี้ถึงกับทำให้อีกาตัวนั้นโพล่งอุทานลั่นด้วยความหวาดกลัว!

“ไข่มุกสยบวิญญาณ! กลับกลายว่าเป็นไข่มุกสยบวิญญาณ! บัดซบ! บัดซบที่สุด!! ไฉนไข่มุกสยบวิญญาณถึงอยู่ในตัวมันได้?! อ๊ากก!!”

อีกาตัวนั้นแตกตื่นอย่างหนักราวกับพบเจอบางสิ่งที่น่ากลัวยิ่ง มันกรีดร้องระงมเจือน้ำเสียงสิ้นหวัง

ปีกกางโบกสะบัดให้ไว อีกาตัวนั้นเร่งกระพือปีกหนีกลับออกมาทันที

ทว่านั้นกลับสายเกินไปเสียแล้ว!

จู่ๆเหนือศีรษะของเย่หยวนพลันเกิดแรงดูดอย่างแรงขึ้น พร้อมกลืนกินอีกาตัวนั้นเข้าไปโดยตรง

อีกาตัวนั้นยังไม่ทันได้กลืนกินเย่หยวน ทว่ากลับกลายเป็นเย่หยวนที่กลืนกินมันแทน!

หากกล่าวให้ถูกต้อง นั้นมิใช่เย่หยวน แต่เป็นไข่มุกสยบวิญญาณ!

เย่หยวนสามารถสัมผัสได้อย่างชัดแจ้งว่า อีกาตัวนั้นถูกกลืนกินลงไปแล้วโดยไข่มุกสยบวิญญาณ

“แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!”

เย่หยวนอ้าปากกว้างหอบถี่อย่างหนักหน่วง ในที่สุดเขาก็หลุดพ้นจากขุมนรกอันน่าสยดสยองนี้จนได้

ขณะเดียวกัน สิ่งแรกที่เขาจำต้องทำโดยไวคือ การไปช่วยอิ้งหมัวหู่กับลู่เอ๋อ!

แต่ก่อนหน้าที่เย่หยวนจะลงมือ เขาพลันสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังวิญญาณบางอย่างที่ผันผวนยิ่งกลางทะเลแห่งจิตใจของตน

เมื่อเขาหลบตาดึงจิตเข้าไปตรวจสอบก็พบเป็นพายุวิญญาณขนาดมหึมาที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่โดยมีตัวเขายืนอยู่ ณ จุดศูนย์กลาง

พายุวิญญาณนี้น่าสะพรึงกลัวเกินไป กระทั้งเย่หยวนเองยังต้องหรี่ตาแคบมิอาจจับจ้องได้นานนัก

ลูกประคำสีดำค่อยๆลอยขึ้นเหนือน่านน้ำในทะเลแห่งจิตใจ และทะยานขึ้นสูงสู่กลางเวหา

ทันใดนั้น มันเริ่มหมุนควงเร็วจี๋จนดูดกระแสน้ำเบื้องล่างขึ้นมา และก่อร่างสร้างตัวขึ้นกลายเป็นพายุวารีวิญญาณ

พายุวารีวิญญาณนี้ค่อยๆขยับขยายตัวออกกว้างและเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ!

“อ๊ากก! อ๊ากกก! อ๊ากกก! หลังจากที่ตาเฒ่านั้นล่วงลับไปแล้ว ไข่มุกสยบวิญญาณก็หายสาบสูญไป ไฉนมันถึงปรากฏขึ้นในตัวไอ้เด็กเหลือขอนี่?!”

พฤกษาวิญญาณมรณะกรีดร้องระงมพร้อมความหวาดกลัวสุดขีด

เว้นเสียว่า พายุวารีวิญญาณของไข่มุกสยบวิญญาณยังขยาดขยายตัวขึ้นไม่หยุดหลุดออกจากทะเลแห่งจิตใจโดยตรง ยามนี้ทั่วทุกหนแห่งถูกพายุวารีวิญญาณนี้กวาดล้างชำระซัดไม่เหลือ

แม้แต่ตัวต้นพฤกษาวิญญาณมรณะเองก็ไม่สามารถต้านทานได้เช่นกัน!

รัศมีพายุแผดกว้างไพศาลจนกระจายไปทั่วลุ่มแม่น้ำมรณะในพริบตา

เหล่าสิ่งมีชีวิตอันลึกลับภายในเขตพระเจ้าต้องห้ามต่างอพยพหนีทันทีด้วยความแตกตื่นหวาดกลัว

ความผันผวนระดับนี้ทำให้ภายในใจของพวกมันสั่นระรัวสุดขีด!

สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในเขตพระเจ้าต้องห้ามล้วนทรงพลังไร้เทียมทาน กระทั้งเซียนอาณาจักรพระเจ้ายังมิใช่คู่มือ ทว่ายามนี้กลับหนีเตลิดไม่เป็นท่า

……………………….

ณ หุบเขาแห่งนี้ ภายในถ้ำลึก ปรากฏสองคู่ดวงเนตรพลันเปิดขึ้นอย่างแช่มช้า

หนึ่งในสายตาคู่นั้นเปี่ยมไปด้วยความกลัว

“แรงกดดันชนิดใดกัน? ไฉนถึงทรงพลังเพียงนี้! ดูเหมือนจะมาจากทางลุ่มแม่น้ำมรณะ!”