จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1271

นี่น่ะรึ…อาณาจักรพระเจ้า!

ฟางเทียนเหลือบมองไปยังข่านนั่วที่หยิ่งยโสยิ่งในยามนี้จากระยะไกล

“หรือสุดท้ายนี้…เย่หยวนจะทำไม่สำเร็จ?”

“ท่านอาวุโส ให้ข้าออกไปรับมือ!”

เต็งหยุนโพล่งกล่าว

ฟางเทียนกล่าวบอกกับเขาไปว่า

“เจ้าไม่จำเป็นต้องออกไปตาย ด้วยความแกร่งกล้าของเจ้าในปัจจุบันกลับมิใช่คู่มือของมันได้เลย เพียงมันสะบัดนิ้ว เจ้าก็ทานทนไม่ไหวแล้ว! ขุมพลังอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า กลับหาใช่สิ่งที่เจ้าจะจินตนาการไม่!”

ฟางเทียนกระจ่างชัดแจ้งดีเยี่ยม กระทั้งใช้เวลาถึงหนึ่งหมื่นปี แนวคิดความเข้าใจของเขาจะเทียบเทียมได้แค่เซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า

จึงเป็นที่แน่นอน เขาย่อมทราบดีถึงความแกร่งกล้าของอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่เซียนเต๋าสวรรค์ในปีนั้นก็ยังไม่สามารถจัดการข่านนั่วได้

พลังฝีมือของมันตื้นลึกเพียงใด ฟางเทียนกระจ่างชัดแจ้งเพียงปราดตาเดียว

“เช่นนั้น…เราควรทำอย่างไรดี?”

ด้วยพลังฝีมือของเต็งหยุน เขาได้แต่เอ่ยปากถามอย่างสิ้นหวัง

ฟางเทียนถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางกล่าวตอบว่า

“ถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด! เราต้องเดิมพันกันแล้ว หากเย่หยวนประสบความสำเร็จจริงๆ ยามนั้นเขาจะกลับมาล้างแค้นแทนให้แน่นอน ถึงพวกเราตัวตาย แต่อย่างน้อยที่สุด…ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้องยังคงอยู่! มิฉะนั้นแล้ว…ทั้งหมดคงสูญสิ้นไม่เหลือ!”

เต็งหยุนอดเศร้าใจมิได้เมื่อฟังแบบนั้น เขาติดตามฟางเทียนมาเป็นเวลาเนินนาน แต่ไม่เคยเห็นฟางเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเช่นนี้มาก่อน

เขาทราบดี ยามนี้จุดจบของฟางเทียนใกล้มาถึงในอีกไม่ช้าแล้ว

แม้ว่าฟางเทียนจะเสี่ยงชีวิตแค่ไหนในอดีต แต่ท้ายที่สุดนี้ก็ไม่สามารถกำราบข่านนั่วลงได้

แต่ในเวลานั้นเอง เฉาหยุนจือเร่งปรี่มาหาด้วยท่าทีร้อนใจและกล่าวว่า

“ท่านอาวุโส พวกเหล่านี้ล้วนยโสเกินไป! ผู้คนด้านล่างยามนี้เลือดร้อนกระหายสงครามนัก! พวกมันเองก็บุกเข้าประชิดเต็มแก่!”

เต็งหยุนขมวดคิ้วเข้มและกล่าวว่า

“พวกคนเหล่านี้ประเมินตัวเองสูงส่งเกินไปจริงๆ! หรือคิดกันไปว่าเผ่าปีศาจมันงอกขึ้นจากดิน?”

ฟางเทียนกล่าวกับเต็งหยุนไปว่า

“เช่นนั้นเจ้าไปเถอะ นำทัพออกไปปราบปรามเสียหน่อย อย่าปล่อยให้กำลังคนของเขาคิดประมาทไม่ระมัดระวังตัว! คนพวกนั้นไม่ทราบถึงความน่ากลัวของเทพอสูรเทวะ ดังนั้นนี่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้พวกเขาเข้าใจ ข้าจะออกไปรับมือกับข่านนั่วเอง”

เมื่อกล่าวจบร่างของเขาก็อันตรธานหายวับไปจากจุดที่ยืนอยู่

………………………………..

ทันทีที่โอสถท้าทายสวรรค์ไหลผ่านลงกระเพาะ เย่หยวนก็รู้สึกราวกับร่างกายกำลังจะระเบิดออก

ฤทธิ์โอสถทวีความรุนแรงขึ้นเป็นหลายเท่าทวี พลังปราณจำนวนมหาศาลพุ่งทะลักออกมาจากร่างไม่หยุดหย่อน

ในที่สุดเย่หยวนก็มิอาจต้านทานได้ไหว ร่างของเขาระเบิดออกเป็นเศษเนื้อโดยตรง!

“ไม่!! พี่ใหญ่หยวน!!”

“พี่ใหญ่!!”

“ท่านอาจารย์!!”

……………………………

ลี่เอ๋อและที่เหลือต่างทรุดตัวลงกับพื้นทันทีอย่างไร้เรี่ยวแรง ภาพฉากที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้ทุกคนกรีดร้องลั่นไม่หยุดแทบเสียสติ

อย่างไรก็แล้วแต่ ทันทีที่พวกเขาคิดจะวิ่งไปหาเย่หยวน ทั้งหมดกลับถูกแรงกดดันสุดน่าสะพรึงเข้าหยุดไว้และไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆได้เลย

สุ้มเสียงสุดสงบนิ่งกล่าวขึ้นอย่างเฉยเมยว่า

“เขายังไม่ตาย อย่าเพิ่งโวยวายกันไป สังเกตให้ดีๆ!”

คุนหวูยังคงยืนนิ่งพลางจับจ้องเย่หยวนอย่างไม่ลดสายตา

ทุกคนประหลาดใจยิ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนเบี่ยงสายตาเข้าพินิจจับจ้องเย่หยวนโดยละเอียด ก่อนพบว่าเศษเนื้อเศษเลือดที่ระเบิดออกของเย่หยวน มันมิได้กระจายออกไปไหน ทว่ากลับจับตัวเป็นกลุ่มแน่น

แผนภาพไท่จี๋ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางอากาศ เป็นไปได้ว่า แผนภาพไท่จี๋นี้มีหน้าที่ยึดเหนี่ยวมิให้เศษร่างของเย่หยวนกระจายออกไปไหน

“ท่านอาวุโส นี่…นี่เกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่หยวนกันแน่?”

ลี่เอ๋อไม่เข้าใจเลยว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ยามนี้นางร้อนใจยิ่งกว่าใครจนต้องเอ่ยปากถามขึ้นในท้ายที่สุด

ภาพฉากเบื้องหน้าในปัจจุบันช่างน่าสยดสยองเกินไป ยามนี้นางจิตตกถึงก้นเหว สายตาของนางเปี่ยมไปด้วยความว่างเปล่า

แต่คุนหวูกล่าวตอบอย่างไม่แยแสว่า

“เหอะ ร่างกายมนุษย์ทั่วไปจะสามารถรองรับศาสตร์แห่งสวรรค์ได้อย่างไร? ดังนั้นจึงต้องทำลายร่างกายเก่าทิ้งเพื่อหลอมสร้างขึ้นใหม่โดยใช้แผนภาพไท่จี๋ที่มีหน้าที่เสมือนแม่พิมพ์อันใหม่ ในตอนนี้พลังปราณ ร่างกายและจิตวิญญาณของเขากำลังถูกหล่อหลอมขึ้นมาใหม่ และนี่จะแข็งแกร่างทนทานยิ่งกว่าก่อนหน้าไม่รู้กี่เท่าทวี!”

ทุกคนที่ได้ฟังดังนั้นพลันหันเข้าสบตากันไปมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ