จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1434

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1434 กลุ่มหนูทดลอง
ตอนที่ 1434 กลุ่มหนูทดลอง
โดย
Ink Stone_Fantasy
“นั้นเขา?” หวูเฉินเอ่ยขึ้นพร้อมท่าทีประหลาดใจ

“ข่าวลือที่แพร่ออกไปคราก่อน ทุกคนล้วนบอกว่าเป็นฝีมือของวังเทวะพิรุณร่วงโรย แต่นั่นมันดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นัก! สิ่งเดียวที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดคือ ต้องมีใครบางคนทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของข้า และต้องการให้ข้าตาย! ก่อนหน้านี้ข้ายังแค่สงสัยเพราพกลิ่นอายเปลี่ยนไปมาก ทว่าตอนนี้ข้ามั่นยิ่งแล้วว่าเป็นฉินเทียนไม่ผิดแน่!” เย่หยวนกล่าวตอบ

หวูเฉินคล้ายเข้าใจได้ในทันทีและกล่าวว่า “เมื่อคิดแบบนั้น ก็เป็นอย่างที่เจาว่าจริงๆ! ดูเหมือนว่าสถานศึกษาหวูเมิ่งจะไร้ความน่าเชื่อถือแล้ว!”

เย่หยวนคลี่ยิ้มสุดเย็นชา “ดูท่าเจ้าเมืองของเราจะใจกว้างเกินไปสำหรับตระกูลฉิน!”

หวูเฉินสงบปากลงทันที การปรากฏตัวของฉินเทียนในครั้งนี้ ได้ทำให้เย่หยวนสูญเสียความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีต่อเจ้าเมืองหลวงหวู่เฉินจนหมดสิ้น ตอนนี้มีทั้งเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าต้วนเฟย เซียนอาณัจกรปัจฉิมพระเจ้าขั้นสุดฮั่นเทียนหยาง รวมไปถึงเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าอีกคนอย่างฉินเทียน! การเดินทางเข้าสู่ซากอักขระเทวะครั้งนี้อันตรายเป็นอย่างยิ่ง! ทั้งสามคนนี้กล่าวได้ว่าน่ากลัวเสียยิ่งกว่าภัยอันตรายที่ซุกซ่อนภายในซากอักขระเทวะเสียอีก!

“ถ้าเช่นนั้นเจ้ายังอยากเข้าไปในนั้นอยู่หรือไม่?” หวูเฉินเอ่ยถาม

“ไฉนเขาจะไม่เข้าไปล่ะ? ยามนี้ไม่เหลือเวลาให้รออีกต่อไปแล้ว! ที่แห่งนี้เปิดทุกๆพันปี เพื่อศิลาชีวิตนิจนิรันดร์ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องเข้าไป!” เย่หยวนลงน้ำเสียงหนักแน่นด้วยความมุ่งมั่น

บูมมม!

ในเวลานั้นเอง ภูเขาไฟที่กำลังคุกรุ่นอยู่ตลอด ในที่สุดมันก็ปะทุขึ้น! หินหนืดร้อนพุ่งออกมาราวกับน้ำพุพ่นออกมาไม่หยุดหย่อน พินิจมองจากภาพฉากนี้ค่อนข้างสวยงาม ทุกคนในขณะนี้ค่อนข้างอยู่ห่างจากจุดปะทุ ทว่าภายใต้ผลกระทบดังกล่าวทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนหนัก แผ่นดินไหวจนผู้คนโซซัดโซเซ ยืนไม่มั่นคงเจียนล้ม

ทุกคนต่างเร่งระดมพลังปราณเทวะผนึกเป็นเกราะครอบคลุมร่างกาย เพื่อต้านทานคลื่นไอร้อนเหล่านี้

ทันใดนั้นเองต้วนเฟยพลันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง หันศีรษะควับเข้าจับจ้องเย่หยวนโดยไว เห็นเพียงว่า ยามคลื่นความร้อนเหล่านั้นเข้าโถมปะทะเข้ารัศมีรอบตัวเย่หยวน คลื่นไอร้อนนี้กลับแยกออกเป็นสองทางซ้ายขวาจากกัน เลี่ยงไม่โดยตัวเย่หยวนราวกับพวกมันกำลังหวาดกลัว สายตาทอประกายผิดประหลาด จากนั้นต้วนเฟยค่อยฟันศีรษะกลับดังเดิม

ไม่ทราบเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดแรงปะทุของภูเขาไฟก็หยุดลง ทุกอย่างกลับมาปกติเฉกเช่นเดิม คลื่นไอร้อนอันน่าสะพรึงอันตรธานหาย อุณหภูมิเย็นตัวลง

“ได้เวลาแล้ว!” ต้วนเฟยส่งเสียงดังฟังชัด ขณะเดียวกันปรากฏเปลวแสงกะพริบน่าอัศจรรย์ส่องประกายอยู่ในมือเขา เปลวแสงนั้นพุ่งเข้าโจมตีเปลวเพลิงโดยรอบบริเวณโดยตรง!

ทุกคนเห็นเพียงริ้วแสงสีขาวประกายสว่างฉีกผ่านขอบฟ้า ทะยานตรงไปยังทางเข้าปล่องภูเขาไฟ ในที่สุดเปลวเพลิงธรรมชาติโดยรอบบริเวณก็ออกกำลังลงฮวบ จนเปิดช่องว่างให้ลอดเข้าไปได้

เมื่อลงมือจัดการเสร็จสรรพ ต้วนเฟยก็หันมาทางวังเทวะรัตติกาลฉายและกล่าวเสียงเย็นชืดว่า

“วังเทวะรัตติกาลฉายเข้าไปก่อน ส่วนวังเทวะอื่นๆเข้าสมทบตามทีหลัง!”

เจตนาเล่นงานกันชัดๆ!

ซากอักขระเทวะแห่งนี้ไม่เคยเปิดมาเป็นเวลาพันปีเต็ม ใครจะรู้ว่ามีขุมกำลังหรือภัยอันตรายอันใดซ่อนอยู่บ้างการปล่อยให้วังเทวะรัตติกาลฉายเข้าไปก่อน มันไม่ต่างอะไรกับส่งพวกเขาเป็นหนูทดสอบเพื่อเปิดเส้นทางเลย การกระทำเช่นนี้ส่อให้เห็นถึงเจตนาชัดเจนเกินไป! เหล่าผู้คนของฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายกล้าที่จะพิโรธโกรธเคือง แต่กลับไม่กล้าเอ่ยปากคัดค้านใดๆ ไป๋เฉินยามนี้โมโหจัดจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

ในขณะที่วังเทวะแห่งอื่นๆต่างลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และปล่อยให้ผลไปเป็นตามนั้น เมื่อการตัดสินใจจนี้มิได้ส่งผลกระทบต่อฝ่ายตน ก็ทำได้แต่ยินดีต่อความโชคร้ายของฝ่ายอื่นแทน

เย่หยวนเหลียวมองต้วนเฟยอยู่เล็กน้อย ก่อนพบว่าอีกฝ่ายก็ขยับขยายสายตาสนใจตนอยูเช่นกัน ทันทีทันใดเย่หยวนเอ่ยปากอย่างเฉยเมยทันทีว่า “ไปกันเถอะ!”

“ผู้อาวุโสสูงสุด!” ไป๋ซิ่วกล่าววาจาดูท่าไม่เต็มใจนัก

สีหน้าเย่หยวนมืดขรึมลงขณะกล่าวตอบว่า “ไป!”

ณ ปัจจุบัน บารมีของเย่หยวนนับว่าสูงที่สุดในวังเทวะรัตติกาลฉายทั้งปวง ถึงคนอื่นๆ จะไม่พอใจเพียงใด แต่ทำได้เพียงกลืนวาจาคำสบถลงไปด้วยความฝืนทน กอนก้มหน้าก้มตาเดินเข้าปล่องภูเขาไฟไป

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ สีหน้าของต้วนเฟยเผยสะท้อนความประหลาดใจอยู่ไม่น้อย เขาคิดว่า เนื่องจากเย่หยวคนนี้ยังเด็กจึงอาจพานำปัญหามาสู่เขาได้ แต่คาดไม่ถึงเลยว่า เย่หยวนจะยอมทนกับการตัดสินใจจเช่นนี้จริงๆ

บนมุมปากของฮั่นเทียนหยางพลันแสยะยิ้มฉีกขึ้นเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ พอมีท่านประมุขวังคนก่อนอยู่ด้วย อะไรๆต่างก็ดูง่ายดายในทันที หวังว่าหลังจากนี้จะมีโอกาสบดขยี้พวกมันจนจมดิน!

“ผู้อาวุโสสูงสุด พวกมันทำเกินไปแล้ว!” ไป๋ซิ่วคำรามเสียงต่ำอย่างไม่พอใจนัก

“ถูกต้องท่านอาจารย์! ไฉนเราจำต้องกลืนคำสบประมาท แล้วทนอยู่เฉยๆแบบนี้?” ไป๋เฉินกล่าวเสริมทันที สีหน้าการแสดงออกดูไม่สุขใจอย่างยิ่ง

เย่หยวนเอ่ยตอบเสียงเรียบ “แล้วจะให้ทำอย่างไร? พวกเจ้าสั่งให้เขาเสี่ยงชีวิตเดินนำหน้าได้หรือไม่?”

ทุกคนอดสำลึกมิได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น สั่งให้ยอดเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าเดินนำหน้า? นี่ไม่รนหาที่ตายเกินไปหรอกรึ?