จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1460

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1460 ประเมินสูงไป
ตอนที่ 1460 ประเมินสูงไป
โดย
Ink Stone_Fantasy
ในดินแดนทุรกันดารกว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด ร่างทั้งสามกำลังทะยานพุ่งพร้อมสุดขีดแห่งความเร็ว

รัศมีกลิ่นอายของทั้งสามช่างไพศาลองอาจนัก อสูรที่อยู่โดยรอบต่างโห่ร้องกังวลลั่น

“ไอ้บัดซบน้อยนั้นตายยากตายเย็นโดยแท้! กระทั่งยามนี้ยังสามารถรอดชีวิตออกไปได้!”

ฉินจ้าวหยุนกัดฟันแน่นเอ่ยเกลียดชังสุดหัวใจ พลางเอ่ยกล่าวขึ้น

พวกฉินจ้าวหยุนทั้งสามไล่ล่าไล่ตามทุกหนทาง ในที่สุดกลับไม่สามารถติดตามอีกฝ่ายได้ทัน เช่นนั้นทั้งสามจึงร่อนลงพื้นอย่างน่าเจ็บใจ

พวกเขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า เซียวเฟิงจะเลื่อนระดับชั้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้แล้วจริงๆ

เรื่องที่ไม่คาดคิดมากกว่านั้นคือ เซียวเฟิงใจเด็ดเดี่ยว ตัดสินจากถอนกิจการของหอมหาสมบัติออกจากเมืองหลวงหวูเมิ่งออกไป นี่นับเป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาดนัก และทั้งหมดทำไปก็เพื่อปกป้องเย่หยวนเพียงคนเดียว

ระหว่างทางฉินจ้าวหยุนกระทืบเท้าหนักด้วยความโกรธเกรี้ยว ทว่ากลับทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

“แต่มันคงลืมไปว่า เรายังสามารถติดตามตำแหน่งของเย่หยวนได้จากป้ายตราสถานศึกษา การกระทำของเซียวเฟิงนับว่าไร้ประโยชน์!”

จ่าวอี้เอ่ยกล่าวเสียงเคร่งขรึม

ได้ฟังเช่นนั้นจากความโกรธเกรี้ยวพลันแปรเปลี่ยนดูสุขใจขึ้นทันที ฉินจ้าวหยุนกล่าวว่า

“เหอะ พวกเราทั้งสามต่างเป็นยอดเซียนอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งขั้น ขอดูหน่อยว่า เพียงเจ้าหนูอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าคนเดียว จะทำให้พวกเราขายหน้าได้แค่ไหนกัน!? แต่เซียวเฟิงกลับมิทราบว่า แค่นี้กลับไม่เพียงพอให้เย่หยวนหลุดมือพวกเรา!”

ความสามารถของเซียวเฟิงในตอนนี้ยังไม่เพียงพอที่จะส่งเย่หยวนออกนอกอาณาเขตของเมืองหลวงหวูเมิ่ง

ในเวลานี้ทั่วทั้งอาณาเขตของเมืองหวู่เมิ่งได้ป่าวประกาศรู้เห็นเป็นทางเดียว เย่หยวนจะสามารถหลบหนีออกจากรัศมีเขตแดนของเมืองหลวงหวูเมิ่งได้อย่างไร?

หากเย่หยวนต้องการหลบหนีให้รอดพ้นสายตา เขาไม่สามารถใช้ดาบขี่เหาะทะยานไปได้ วิธีนี้มันโจ่งแจ้งเกินไป

เหวินอี้หยางถอนหายใจเฮือกหนึ่งและกล่าวว่า

“ข้าไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า เซียวเฟิงจะนำหน้าพวกเราไปอีกขั้นแล้ว สามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้แล้วจริงๆ! ทั้งๆที่ก่อนหน้า เขายังไม่ขึ้นแตะขอบเขตอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งขั้นเสียด้วยซ้ำ! เย่หยวนหยิบใช้วิธีการใดกันแน่ ถึงทำให้เขาทะลวงขึ้นไปได้ในอึดใจเดียว?”

ประโยคนี้ค่อนข้างส่งผลกระทบต่อจิตใจของอีกสองคนอย่างมาก

พวกเขาติดอยู่ในขอบเขตพลังนี้มาไม่รู้กี่ร้อยปีแล้ว

ห่างออกไปเพียงครึ่งก้าว กลับห่างไกลดังฟ้าดินสุดขอบฟ้า และมิอาจข้ามผ่านได้ตลอดกาล

อย่างไรก็ตามแต่ เซียวเฟิงที่อยู่รั้งท้ายมาโดยตลอด ทว่ายามนี้กลับเป็นคนแรกในบรรดาพวกเขาที่ผงาดขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้ในอึดใจเดียว เรื่องเช่นนี้จะให้พวกเขายอมรับโดยง่ายได้อย่างไร?

ฉินจ้าวหยุนกัดฟันกรอดกล่าวว่า

“คิดมากไปให้ได้อันใด? ตราบใดที่จับเจ้าเด็กนั้นได้ เช่นนั้นมิอาจง้างปากให้มันคลายความลับออกมาได้?”

แน่นอน วาจาคำกล่าวนี้ของฉินจ้าวหยุนทำเอาดวงตาของทั้งสองเปล่งประกายขึ้นทันที

“พี่ฉินกล่าวถูกต้อง รากฐานพลังของพวกเราดีกว่าของเซียวเฟิงมาก ตราบใดที่เจ้าเด็กนั้นยอมคายความลับออกมา พวกเราย่อมสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้อย่างไม่ยากเย็น!”

จ่าวอี้ดูตื่นอกตื่นเต้นขึ้นทันที

ฉินจ่าวหยุนยิ้มและกล่าว่วา

“เช่นนั้นยังรออันใดอยู่อีก? เจ้าเด็กนั้นอยู่ต่อหน้าเราแล้วมิใช่รึตอนนี้? มันกำลังเดินทางไปยังเมืองอีกาฉาย หากปล่อยให้มันหนีออกจากเมืองอีกาฉายไปได้ พวกเราจำต้องลำบากมากขึ้นเพื่อตามล่าตัวมันมา”

ทั้งสองเปล่งเสียงขานตอบในทันทีและสำแดงใช้วรยุทธเคลื่อนที่ ไล่ล่าทะยานติดตามต่อทันที

เมืองอีกาฉายเป็นเขตเมืองที่ติดกับพรมแดนระหว่างเมืองหลวงหวูเมิงกับอีกเมืองหลวงหนึ่ง หากเย่หยวนสามารถหนีออกไปจากที่นั้นได้ เขาจะเดินทางเข้าไปสู่อาณาเขตของเมืองหลวงอีกแห่งได้ทันที

แม้เมืองหลวงแห่งนี้จะเป็นเขตปกครองของจักรพรรดิเทพสวรรค์คนเดียวกัน ทว่าแต่ละเมืองหลวงกลับปกครองกันแบบตัดขาด ไม่เข้ารบกวนเกี่ยวข้องกับอีกฝ่าย

…

สามวันต่อมา ณ เขตชายแดนของเมืองอีกาฉาย กลุ่มคนหลายร่างกำลังพุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงสุด

ในขณะที่กลุ่มร่างเหล่านี้เข้าปิดล้อมอีกหนึ่งที่กำลังพุ่งทะยานหนีสุดชีวิต

ฉินจ้าวหยุนยามนี้พินิจท่าทีเย็นชาสุด เขากล่าวขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะลั่นว่า

“น่าเสียดายจริงๆ! อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น! แม้จะติดปัญหาเล็กน้อย แต่เราก็จับเจ้าได้ทุกครั้งไป ไฉนเจ้าไม่แปลกใจหน่อยรึ?”

เหวินอี้หยางถอนหายใจเฮือกหนึ่งและกล่าวว่า

“เย่หยวน คำสั่งของท่านเจ้าเมืองยากจะขัดขืน กลับไปกับพวกเราเถอะ”

แต่แววตาของจ่าวอี้จับจ้องเย่หยวนราวกับกำลังถูกแผดเผาด้วยไฟแห่งความโลภ

“เจ้าหนู ส่งมอบวิธีในการทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าแล้ว แล้วพวกเราจะช่วยเจ้าออกจากหายนะครั้งนี้เอง!”

เย่หยวนปราศจากสีหน้าสุขใจหรือเศร้าสร้อย เขาถูกทั้งสามดักล้อมไว้โดยตนเองอยู่ ณ ใจกลาง ทว่าท่าทางการแสดงออกยังคงสงบนิ่ง มิได้สิ้นหวังอย่างที่ทั้งสามจินตนาการไว้

เย่หยวนช้อนสายตามองฉินจ้าวหยุน ก่อนถ่มน้ำลายคำหนึ่งและกล่าวว่า