จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1470

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1470 สาหัสหนัก
ตอนที่ 1470 สาหัสหนัก
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ไอ้พวกสุนัขปีศาจ! จัดการฆ่าพวกมันให้หมด!”

“สู้! สู้กับพวกมัน!”

ทัพปีศาจมีจำนวนมากเกินไป แม้จะถูกปราบปรามลงด้วยธนูและหน้าไม้ยักษ์อันทรงอานุภาพไปแล้ว ทว่าทหารเผ่าปีศาจก็ยังคืบคลานปีนขึ้นมายังกำแพงเมืองได้อย่างรวดเร็วมากเช่นกัน

คล้อยหลังจากนั้นเป็นการสัประยุทธ์ระยะประชิด!

เมื่อพวกมันไม่สามารถป้องกันคลื่นระลอกแรกที่ถาโถมเข้ามาได้ไหว แนวป้องกันเบื้องหน้าจึงพังทลายลงทันที

“พร๊วดดด!”

ทหารฝ่ายมนุษย์เข้าสะบั้นเฉือนหัวหน้าปีศาจ พร้อมตะโกนสวนตอบน้ำเสียงบ้าคลั่งยิ่งว่า

“ไฉนไอ้พวกสุนัขปีศาจตัวนี้ถึงอ่อนแอนัก?”

“ด้านข้าด้วย!”

“ช่างอ่อนแอจริงๆ! แค่ลงมือสับครั้งเดียวก็เสร็จแล้ว!”

“ฮ่าๆๆๆ อ่อนแอเหลือเกิน! ข้าละสะใจยิ่งนัก!”

…

บนกำแพงเมือง ปรากฏสุ้มเสียงตะโกนโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดีใจสุดขีด ยามนี้ทหารฝ่ายมนุษย์เริ่มมีกำลังใจฮึดสู้ราวกับถูกฉีดกระตุ้น

เมื่อหวังอี้เฟินเห็นปีศาจเหล่านี้ปีนขึ้นมาถึงกำแพงเมืองไวมาก สีหน้าการแสดงออกของเขาพลันเปลี่ยนไปเช่นกัน

แต่เขากลับไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า ปีศาจพวกนี้ที่ปีนขึ้นมาจะอ่อนแอขนาดนี้ได้

หวังอี้เฟินลอบถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความโล่งอก เมืองทางใต้สถานการณ์เป็นอย่างไรกลับหาเป็นประจักษ์ ตอนนี้มีแต่จำต้องพึ่งคนเหล่านี้เพื่อปกป้องเมืองทางเหนือ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ยามนี้ทัพเผ่าปีศาจอยู่ ณ ที่แห่งนี้ คนที่เขาส่งไปยังเมืองคังติงเพื่อขอกำลังเสริมล้วนถูกกำจัดทิ้งไปหมดแล้ว

ณ ปัจจุบัน เมืองแห่งนี้กลายมาเป็นเกาะร้างกลางสมุทรอันโดดเดี่ยวไปแล้ว!

ในทีแรกยามเห็นทหารปีศาจของตนปีนขึ้นบนกำแพงเมืองได้ ซิ่วเหล่ยพลันดีอกดีใจอย่างมาก

แต่ในไม่ช้า รอยยิ้มนั้นพลันจางหายลงไปทันที แปรเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อค้างเติ่งอยู่อบบนั้น เนื่องด้วยกลุ่มที่บุกขึ้นกำแพงเมืองเป็นระลอกแรกถูกกำจัดลงโดยสิ้นอย่างง่ายดายนัก

มันมิอาจเข้าใจได้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ชัยอยู่กลางสายตาเพียงเอื้อมมือ ทว่าในเสี้ยวพริบตาเดียวกลับสูญสลายหายเป็นควัน

คลื่นผลกระทบเช่นน้าทำให้พวกมันประสบความสูญเสียไปนับหลายพันนาย ดั่งว่าหัวใจของซิ่งเหล่ยถูกคมมีดกรีดจนเลือดสดหลั่งไหลออกมา

ตัวมันในยามนี้ปราศจากกำลังเสริมเข้ามาเพิ่มเติม ยิ่งตายจำนวนยิ่งลดลงอย่างรวดเร็ว!

“บุกประชิดอีกรอบ! โค่นล้มพวกมันในหนึ่งระลอกใหญ่พร้อมกัน! พลหอกอสูรมังกรเตรียมยิงระลอกสอง!”

ซิ่วเหล่ยคำรามสั่งการอีกครั้ง

เหล่าปีศาจจำนวนมากรีบไต่ขึ้นกำแพงเมืองอีกครั้งทันที พวกมันเร่งความเร็วเป็นทวีเท่า ทว่านั้นกลับยิ่งทำให้พวกมันถูกกำจัดง่ายยิ่งกว่าเดิม!

เมื่อพวกมันขึ้นถึงบนสุดของกำแพงเมือง ปีศาจเหล่านั้นกลับถูกเฉือนทิ้งทันทีอย่างง่ายดายประดุจคมมีดร้อนจัดตัดเนยก้อน แต่นี่ราวกับว่าปีศาจทุกตนสูญเสียพละกำลังอย่างที่ควรจะเป็นลง

บูมมม!

ซิ่วเหล่ยยกฝ่ามือซัดพาออกไป เข้าจำกัดทหารปีศาจกลุ่มหนึ่งที่ขี้ขลาดหนีกลับออกมา

เหล่าทหารปีศาจที่เหลือเห็นดังลั่นพลันจับจ้องอย่างว่างเปล่าชั่วขณะ พวกมันยามนี้ทำได้เพียงเหลียวหลังกลับ และวิ่งไปทางกำแพงเมืองเพื่อปีนไต่บุกเข้าประชิดต่อ

“เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเราไม่สามารถตรึงกำลังรั้งไว้ได้อีกต่อไป!”

ผู้ใต้บัญชาคนหนึ่งเร่งรุดเข้ามารายงานกับซิ่วเหล่ยท่าทีตื่นตระหนกยิ่ง

คู่คิ้วของซิ่วเหว่ยขมวดเข้ม ใบหน้าเปี่ยมล้นความเศร้าโศกเกินพรรณนา

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่?”

ผู้ใต้บัญชากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงขมขื่นยิ่งว่า

“ทั้งหมดเป็นเพราะ ผงวิญญาณเนตรเขียว!”

ทันทีที่ซิ่วเหล่ยได้ยินเช่นนั้น สีหน้าการแสดงออกของมันพลันเปลี่ยนไปอย่างมาก มันตะโกนลั่นน้ำเสียงเดือดดุก้องว่า

“ถอนทัพ! เร่งถอยทัพเดี๋ยวนี้!”

เหล่าทหารปีศาจดูคล้อยเร่งรีบลาถอยออกมาโดยไว ทันทีที่ได้ยินคำสั่งการของซิ่วเหล่ย พวกมันก็หมุนตัวกลับ วิ่งหนีกลับไปทันที

ภาพฉากในยามนี้เสมือนกับเหล่าสุนัขที่กำลังวิ่งหางจุกตูดกลับโดยไว

“ฮ่าๆ หนีวิ่งไปเลยไอ้พวกสุนัขทั้งหลาย!”

“เมื่อครู่ยังทำเป็นเก่งอยู่เลยมิใช่รึ? รีบๆปีนขึ้นมา! ท่านปู่ผู้นี้กำลังรอพวกเจ้าอยู่!”

“ไอ้พวกสุนัขขี้ขลาด! ไปไหนกันหมดแล้ว! ไม่อวดดีดั่งก่อนหน้าแล้วรึ?”

…

ด้านบนกำแพงเมือง เหล่าทหารฝ่ายมนุษย์ต่างดีอกดีใจกันยกใหญ่ และเริ่มตะโกนเย้ยเยาะไล่หลังพวกมันอย่างสนุกสนาน

คลื่นกำลังร่นถอยออกห่าง พวกปีศาจถอยทัพออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ระหว่างนั้นมีพวกมันกว่าห้าถึงหกพันนายที่ถูกสังหารทิ้งไป ยามเห็นเป็นเช่นนั้น พวกเขาแต่ละคนต่างโห่ร้องดีใจขึ้นมาทันทีอย่างอดมิได้

ราคาที่ฝ่ายมนุษย์ต้องนำจ่ายออกไปถือเป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แม้ว่าพวกเขาจะได้รับชัยชนะอย่างค่อนข้างมึนงงฉงนใจ แต่สิ่งเหล่านี้พวกเขาหาได้นำพาใส่ใจไม่