จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1470

สรุปบท ตอนที่ 1470: จอมเทพโอสถ

ตอน ตอนที่ 1470 จาก จอมเทพโอสถ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 1470 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายAction จอมเทพโอสถ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1470 สาหัสหนัก
ตอนที่ 1470 สาหัสหนัก
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ไอ้พวกสุนัขปีศาจ! จัดการฆ่าพวกมันให้หมด!”

“สู้! สู้กับพวกมัน!”

ทัพปีศาจมีจำนวนมากเกินไป แม้จะถูกปราบปรามลงด้วยธนูและหน้าไม้ยักษ์อันทรงอานุภาพไปแล้ว ทว่าทหารเผ่าปีศาจก็ยังคืบคลานปีนขึ้นมายังกำแพงเมืองได้อย่างรวดเร็วมากเช่นกัน

คล้อยหลังจากนั้นเป็นการสัประยุทธ์ระยะประชิด!

เมื่อพวกมันไม่สามารถป้องกันคลื่นระลอกแรกที่ถาโถมเข้ามาได้ไหว แนวป้องกันเบื้องหน้าจึงพังทลายลงทันที

“พร๊วดดด!”

ทหารฝ่ายมนุษย์เข้าสะบั้นเฉือนหัวหน้าปีศาจ พร้อมตะโกนสวนตอบน้ำเสียงบ้าคลั่งยิ่งว่า

“ไฉนไอ้พวกสุนัขปีศาจตัวนี้ถึงอ่อนแอนัก?”

“ด้านข้าด้วย!”

“ช่างอ่อนแอจริงๆ! แค่ลงมือสับครั้งเดียวก็เสร็จแล้ว!”

“ฮ่าๆๆๆ อ่อนแอเหลือเกิน! ข้าละสะใจยิ่งนัก!”

…

บนกำแพงเมือง ปรากฏสุ้มเสียงตะโกนโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดีใจสุดขีด ยามนี้ทหารฝ่ายมนุษย์เริ่มมีกำลังใจฮึดสู้ราวกับถูกฉีดกระตุ้น

เมื่อหวังอี้เฟินเห็นปีศาจเหล่านี้ปีนขึ้นมาถึงกำแพงเมืองไวมาก สีหน้าการแสดงออกของเขาพลันเปลี่ยนไปเช่นกัน

แต่เขากลับไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า ปีศาจพวกนี้ที่ปีนขึ้นมาจะอ่อนแอขนาดนี้ได้

หวังอี้เฟินลอบถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความโล่งอก เมืองทางใต้สถานการณ์เป็นอย่างไรกลับหาเป็นประจักษ์ ตอนนี้มีแต่จำต้องพึ่งคนเหล่านี้เพื่อปกป้องเมืองทางเหนือ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ยามนี้ทัพเผ่าปีศาจอยู่ ณ ที่แห่งนี้ คนที่เขาส่งไปยังเมืองคังติงเพื่อขอกำลังเสริมล้วนถูกกำจัดทิ้งไปหมดแล้ว

ณ ปัจจุบัน เมืองแห่งนี้กลายมาเป็นเกาะร้างกลางสมุทรอันโดดเดี่ยวไปแล้ว!

ในทีแรกยามเห็นทหารปีศาจของตนปีนขึ้นบนกำแพงเมืองได้ ซิ่วเหล่ยพลันดีอกดีใจอย่างมาก

แต่ในไม่ช้า รอยยิ้มนั้นพลันจางหายลงไปทันที แปรเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อค้างเติ่งอยู่อบบนั้น เนื่องด้วยกลุ่มที่บุกขึ้นกำแพงเมืองเป็นระลอกแรกถูกกำจัดลงโดยสิ้นอย่างง่ายดายนัก

มันมิอาจเข้าใจได้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ชัยอยู่กลางสายตาเพียงเอื้อมมือ ทว่าในเสี้ยวพริบตาเดียวกลับสูญสลายหายเป็นควัน

คลื่นผลกระทบเช่นน้าทำให้พวกมันประสบความสูญเสียไปนับหลายพันนาย ดั่งว่าหัวใจของซิ่งเหล่ยถูกคมมีดกรีดจนเลือดสดหลั่งไหลออกมา

ตัวมันในยามนี้ปราศจากกำลังเสริมเข้ามาเพิ่มเติม ยิ่งตายจำนวนยิ่งลดลงอย่างรวดเร็ว!

“บุกประชิดอีกรอบ! โค่นล้มพวกมันในหนึ่งระลอกใหญ่พร้อมกัน! พลหอกอสูรมังกรเตรียมยิงระลอกสอง!”

ซิ่วเหล่ยคำรามสั่งการอีกครั้ง

เหล่าปีศาจจำนวนมากรีบไต่ขึ้นกำแพงเมืองอีกครั้งทันที พวกมันเร่งความเร็วเป็นทวีเท่า ทว่านั้นกลับยิ่งทำให้พวกมันถูกกำจัดง่ายยิ่งกว่าเดิม!

เมื่อพวกมันขึ้นถึงบนสุดของกำแพงเมือง ปีศาจเหล่านั้นกลับถูกเฉือนทิ้งทันทีอย่างง่ายดายประดุจคมมีดร้อนจัดตัดเนยก้อน แต่นี่ราวกับว่าปีศาจทุกตนสูญเสียพละกำลังอย่างที่ควรจะเป็นลง

บูมมม!

ซิ่วเหล่ยยกฝ่ามือซัดพาออกไป เข้าจำกัดทหารปีศาจกลุ่มหนึ่งที่ขี้ขลาดหนีกลับออกมา

เหล่าทหารปีศาจที่เหลือเห็นดังลั่นพลันจับจ้องอย่างว่างเปล่าชั่วขณะ พวกมันยามนี้ทำได้เพียงเหลียวหลังกลับ และวิ่งไปทางกำแพงเมืองเพื่อปีนไต่บุกเข้าประชิดต่อ

“เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเราไม่สามารถตรึงกำลังรั้งไว้ได้อีกต่อไป!”

ผู้ใต้บัญชาคนหนึ่งเร่งรุดเข้ามารายงานกับซิ่วเหล่ยท่าทีตื่นตระหนกยิ่ง

คู่คิ้วของซิ่วเหว่ยขมวดเข้ม ใบหน้าเปี่ยมล้นความเศร้าโศกเกินพรรณนา

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่?”

ผู้ใต้บัญชากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงขมขื่นยิ่งว่า

“ทั้งหมดเป็นเพราะ ผงวิญญาณเนตรเขียว!”

ทันทีที่ซิ่วเหล่ยได้ยินเช่นนั้น สีหน้าการแสดงออกของมันพลันเปลี่ยนไปอย่างมาก มันตะโกนลั่นน้ำเสียงเดือดดุก้องว่า

“ถอนทัพ! เร่งถอยทัพเดี๋ยวนี้!”

เหล่าทหารปีศาจดูคล้อยเร่งรีบลาถอยออกมาโดยไว ทันทีที่ได้ยินคำสั่งการของซิ่วเหล่ย พวกมันก็หมุนตัวกลับ วิ่งหนีกลับไปทันที

ภาพฉากในยามนี้เสมือนกับเหล่าสุนัขที่กำลังวิ่งหางจุกตูดกลับโดยไว

“ฮ่าๆ หนีวิ่งไปเลยไอ้พวกสุนัขทั้งหลาย!”

“เมื่อครู่ยังทำเป็นเก่งอยู่เลยมิใช่รึ? รีบๆปีนขึ้นมา! ท่านปู่ผู้นี้กำลังรอพวกเจ้าอยู่!”

“ไอ้พวกสุนัขขี้ขลาด! ไปไหนกันหมดแล้ว! ไม่อวดดีดั่งก่อนหน้าแล้วรึ?”

…

ด้านบนกำแพงเมือง เหล่าทหารฝ่ายมนุษย์ต่างดีอกดีใจกันยกใหญ่ และเริ่มตะโกนเย้ยเยาะไล่หลังพวกมันอย่างสนุกสนาน

คลื่นกำลังร่นถอยออกห่าง พวกปีศาจถอยทัพออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ระหว่างนั้นมีพวกมันกว่าห้าถึงหกพันนายที่ถูกสังหารทิ้งไป ยามเห็นเป็นเช่นนั้น พวกเขาแต่ละคนต่างโห่ร้องดีใจขึ้นมาทันทีอย่างอดมิได้

ราคาที่ฝ่ายมนุษย์ต้องนำจ่ายออกไปถือเป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แม้ว่าพวกเขาจะได้รับชัยชนะอย่างค่อนข้างมึนงงฉงนใจ แต่สิ่งเหล่านี้พวกเขาหาได้นำพาใส่ใจไม่

ผู้ใต้บัญชาคนนั้นชะงักนิ่งงันไปครู่หนึ่ง มันเอ่ยกล่าวสีหน้าแลดูหวาดกลัวยิ่งว่า

“ไม่มีทางเป็นไปได้! กลุ่มคนที่พวกเขาส่งออกไปนอกเมือง ล้วนถูกพวกเราฆ่าตายสิ้นแล้ว!”

สีหน้าการแสดงออกของซิ่วเหล่ยมืดทมิฬน่าเกลียดยิ่งนัก ขณะกล่าวตอบไปอย่างไร้หนทางไปว่า

“เราไร้ซึ่งทางเลือกอื่นใด! ยึดเมืองไม่ได้ก็เท่ากับตาย! เวลามิอาจรั้งรอ! โจมตี!”

“รับทราบ!”

ภายใต้คำสั่งการของซิ่วเหล่ย ผู้ใต้บัญชาทั้งหมดเร่งติดตามเข้าไปและผสานการโจมตีในทันที

ซิ่วเหล่ยก้าวย่างตรงออกมาเป็นแนวหน้า และตะโกนสั่นการลั่นกองพันน้ำเสียงเดือดดุ

“ทั้งหมดตามข้ามา! ไม่มีผู้ใครได้รับอนุญาตให้ร่นถอยเด็ดขาด! ฆ่า!”

กล่าวจบ มันเหาะทะยานบินตรงไปที่กำแพงเมืองทันที!

หวังอี้เฟินหน้าถอดสีหนัก เขาตะโกนสั่งการตอกสวนทันทีว่า

“พลหน้าไม้ยิงมัน!”

วูบบบ!

ลูกธนูยักษ์อันแหลมคมฉีดห้วงอากาศฝ่าคลื่นลมสวนออกมา ปราดพุ่งลุถึงหน้ามันโดยไม่มีเวลาให้ทันหายใจ!

กระทั่งยอดเซียนอย่างซิ่วเหล่ยเองยังสายเกินไปจะเลี่ยงหลบ หรือตอบสนองได้ทันท่วงที ยามนี้ทำได้เพียงพยายามเอียงเคลื่อนหลบเล็กน้อย

“พร๊วดด!”

ซิ่วเหล่ยส่งเสียงกรีดร้องพร้อมธารเลือดสดกระอึกพ่นออกมาคำโต ปรากฏเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ใจกลางอกของมัน!

หวังอี้เฟิยลอบถอนหายใจเจือสงสารอยู่เบื้องลึก ขอเพียงโจมตีโดนจุดสำคัญของซิ่วเหล่ย สิ่งนี้ย่อมสามารถเอาชีวิตมันได้แน่นอน

แต่การโจมตีครั้งนี้ อาจไม่ถึงขั้นเอาชีวิต ทว่าซิ่วเหล่ยเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส

เพียงช่วงเวลาสั้นๆ เหล่าแม่ทัพกองคนอื่นๆต่างกระโจนขึ้นปีนไต่บนกำแพงเมืองอีกระลอกใหญ่ พร้อมกองทหารปีศาจที่ตามมาติดๆอยู่พ่วงท้ายหลังเป็นแถวยาว

ผงวิญญาณเนตรเขียวยังไม่สิ้นฤทธิ์ กองทัพอสูรจำนวนมากที่ปีนขึ้นกำแพงต่างล้มหายตายจากอีกครั้งหนึ่ง

ซิ่วเหล่ยหาได้สนใจอาการบาดเจ็บของตนไม่ พรอมขึ้นทะยานไปยังด้านบนของกำแพงเมืองด้วยพลังทั้งหมดที่มี

แต่ในเวลานั้นเอง กลับมีร่างหนึ่งเดินตรงเข้ามาจากด้านหลังกองทัพอสูรอย่างเงียบงัน

…………………………………