จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1473

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1473 ขอขมาสามครั้งแสดงความกตัญญู!
ตอนที่ 1473 ขอขมาสามครั้งแสดงความกตัญญู!
โดย
Ink Stone_Fantasy
บนกำแพงเมือง เหล่าทหารนับหลายหมื่นนายเงยหน้ามองไปยังหอประตูหอคอย ฉากภาพสุดแสนจะยิ่งใหญ่นัก

กัวชางหมิงกวาดสายตาสำรวจสภาพแวดล้อม พร้อมเอ่ยกล่าวเสียงดังฟังชัดว่า

“ในศึกสัประยุทธ์ครั้งนี้ พวกเราเสียสละพวกพ้องไปมากเพื่อขับไล่ศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าเราหลายสิบเท่า ข้าผู้นี้ภาคภูมิใจในตัวพวกเจ้าอย่างยิ่ง!”

“ท่านผู้บัญชาการจงเจริญ!”

“ท่านผู้บัญชาการจงเจริญ!”

“ท่านผู้บัญชาการจงเจริญ!”

เหล่าทหารทั้งหลายต่างแผดเสียงตะโกนโหร้องลั่นโดยพร้อมเพรียงลั่นทั่วนภา

สิ่งหนึ่งที่สามารถบอกได้ทันทีว่า แต่ละคนต่างรู้สึกสรรเสริญและเคารพในตัวกัวชางหมิงอย่างมาก

ในศึกสมรภูมิครั้งนี้ มีเดิมพันเป็นชีวิตและความตาย พลาดพลั้งเพียงก้าวเดียว อาจส่งผลเลวร้ายเกินจินตนาการ ค่ายขบวนรบแตกพ่าย เมืองถูกยึดครองในพริบตา

กัวชางหมิงยิ้มและกล่าวว่า

“พวกเราทุกคนจงเจริญ! ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเราสามเหล่าทัพจะได้รับรางวัลความดีความชอบ อย่างไรก็ตาม วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในศึกคราวนี้ กลับยืนอยู่ข้างกายข้า! หลายคนอาจรู้จักหรือไม่รู้ประปราย แต่ทุกคนควรทราบตระหนักว่า เขาเป็นคนแรกที่ตรวจพบความผิดปกติของเผ่าปีศาจ และพวกมันที่รอบเร้นอยู่ในหุบเขาอัญเชิญปีศาจ นอกจากนี้เขายังเป็นผู้เสี่ยงตายเดินทางไปเรียกกำลังเสริมจากเมืองคังติง จึงเป็นเหตุให้สถานการณ์พลิกกลับมาได้เปรียบ และเป็นฝ่ายมนุษย์ที่คว้าชัยชนะ นามผู้นั้นคือ เหลียงเฟิง!”

ข้างกายกัวชางหมิง เหลียงเฟิงดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก

ภาพฉากที่ผู้คนนับหมื่นจับจ้องเขาเป็นตาเดียว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังไม่ค่อยคุ้นชิน

“เรียนท่านบัญชาการ ความดีความชอบเช่นนี้ ผู้น้อยไม่กล้ารับไว้! วีรบุรุษที่แท้จริงในศึกคราวนี้กลับมิใช่ข้า!”

ทันใดนั้นเองเหลียงเฟิงรวบรวมความกล้าโพล่งกล่าวออกมาทันที

กังชางหมิงที่ได้ยินเช่นนั้น พลันนึกไปว่าเหลียงเฟิงผู้นี้ขี้เกรงใจ รักความสันโดษเสียมากกว่า เขาจึงตบไหล่พลางรวนหัวเราะกล่าวว่า

“หุหุ หากมิใช่ความดีความชอบของเจ้า แล้วใครกันที่ควรรับไป? หากมิใช่เพราะเจ้าส่งคนมาแจ้งข่าวให้พวกเราล่วงรู้เตรียมการล่วงหน้า ปานนี้กำแพงทางตอนเหนือของเมืองคนถูกทำลายจนสิ้นซากไปแล้ว แม้ตาผู้บัญชาการคนนี้ยังอาจถูกกลบฝังลงดินเช่นกัน! ในขั้นต้น เจ้าได้ช่วยเหลือชีวิตพวกเราเอาไว้อยู่เบื้องหลัง!”

เมื่อเหลียงเฟิงได้ฟังดังนั้น เขาก็รีบกล่าวขึ้นทันทีว่า

“เรียนท่านผู้บัญชาการ ศึกคราวนี้มิอาจยกความดีความชอบให้ข้าคนเดียว แต่…แต่ยังมีใครคนอื่นที่อยู่เบื้องหลัง! หากมิใช่เพราะเขาคนนั้น บางทีกลุ่มของข้าอาจถูกทัพปีศาจที่แฝงตัวอยู่ในหุบเขาอัญเชิญปีศาจจัดการสิ้นไปแล้ว และตอนนั้นคงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะส่งคนกลับมารายงาน”

กัวชางหมิงฉายแววประหลาดใจเมื่อได้ยิน จึงเอ่ยถามขึ้นว่า

“ยังมีใครอีกรึ?”

เหลียงเฟิงกล่าวตอบ

“เขามีนามว่า เย่หยวน เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่เดินทางผ่านหุบเขาอัญเชิญปีศาจ จากนั้น…”

เหลียงเฟิงเอ่ยกล่าวเล่าความทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้จัดเหน็ดไม่รู้จักเหนื่อย ช่วงเวลานั้นเองต่างทำให้ทุกคนต่างถอนหายใจต่อเนื่องไม่หยุด

ทำลายพลหน้าไม้และพลหอกอสูรมังกรที่อยู่แนวหลังโดยสิ้น ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เปรียบดั่งตำนานอย่างใดอย่างนั้น

“เดิมทีข้าคิดว่า คงเป็นยอดเซียนของฝ่ายมนุษย์ที่เจตนาไม่เผยตัวช่วยเหลือเอาไว้ แต่ต่อมายิ่งคิดเท่าไหร่กลับยิ่งเป็นไปไม่ได้มากขึ้นเท่านั้น! แท้ที่จริงแล้วคนที่สังหารหัวหน้าปีศาจทั้งห้าในตอนแรกก็คือ ชายหนุ่มที่ชื่อเย่หยวน! จากนั้นตอนที่เขาเอ่ยกล่าวว่าให้ข้าไปขอกำลังเสริมมา ทีแรกข้ายังคิดว่าสายเกินไปแล้ว แต่เขากลับพูดและย้ำกับข้าว่า กำลังเสริมจักต้องมาทันท่วงทีแน่นอน!”

เหลียงเฟิงเอ่ยอธิบายคำสันนิษฐานของเขาไป

กัวชางหมิงก่อนหน้ายังคงฉงนงุนงง ว่าเหตุใดกองกำลังของเผ่าปีศาจจากหนึ่งแสน กลับเหลือเพียงสามหมื่นนายได้?

พอได้ฟังเหลียงเฟิงเอ่ยอธิบายเช่นนั้น เขาก็รู้ตัวทันที

ในเวลานั้นเอง หวังเฟิงอี้เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงกล่าวเสริมไปว่า

“ที่เหลียงเฟิงกล่าวไปข้ารู้สึกว่ามันแปลกมาก! อันที่จริงแล้ว ตอนที่ทัพปีศาจบุกขึ้นมาทางตอนเหนือ พวกมันปีนไต่ขึ้นกำแพงเมืองหลายต่อหลายคน แต่ทหารปีศาจเหล่านั้นกลับอ่อนแอจนผิดปกติ ไม่สามารถต้านรับพวกเราได้เลยแม้แต่กระบวนโจมตีเดียว นี่เป็นสาเหตุหลักที่ทางเหนือ พวกปีศาจแตกพ่ายออกไป! ต่อมาซิ่วเหล่ยออกโรงขึ้นรุกด้วยตนเอง ทว่าจู่ๆคล้ายว่าทัพหลังของพวกปีศาจเกิดความโกลาหลขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุจนทำให้ ซิ่วเหล่ยไม่สามารถระดมกำลังทหารได้เต็มที่ จนกลายเป็นช่องโหว่ให้พวกเราตอบโต้สวนกลับไปได้!”

เหลียงเฟิงยังกล่าวอีกว่า

“ข้าเองก็เห็นเช่นกัน ด้านหลังของกองทัพปีศาจมีศพพวกมันล้มตายกันเป็นจำนวนมาก พลหน้าไม้และพลหอกอสูรมังกรถูกทำลายไม่เหลือ แต่ข้ากลับไม่เห็นทหารของเมืองกระแสพิรุณสักคนในนั้น!”

ยิ่งพวกเขาสองคนพูดคุยกันมากเท่าไหร่ กัวชางหมิงก็ยิ่งตื่นตะลึงมากขึ้นเท่านั้น

ทั้งหมดที่ได้ฟังมานี้เปรียบเสมือนนิยายยามค่ำคืนชัดๆ แต่การที่สถานการณ์พัฒนามาถึงจุดนี้ได้ คงไม่มีอะไรสมเหตุสมผลไปกว่าสิ่งที่พวกเขาเล่ากล่าวอีกแล้ว

อย่างไรก็ตามแต่ เซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า สามารถต้านรับกองทัพปีศาจนับแสนได้อย่างไร?

นี่…นี่มันไม่เกินจริงไปหน่อยรึ?

“เย่หยวนคนนี้เป็นคนเช่นไรกัน? สามารถทำหลายสิ่งอย่างด้วยตัวคนเดียวได้จริงรึ?”

“สร้างเมฆขึ้นมาด้วยมือคนอื่น กลั่นเม็ดฝนด้วยมืออีกคน! เขาเพียงคนเดียวสามารถคุมชะตากรรมของสงครามได้! เรื่องแบบนี้แม้แต่ท่านกัวชางหมิงก็ยังไม่สามารถทำได้!”