จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1615

ตอนนี้กู่ฮั่นกำลังหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงด้วยความเหนื่อยล้าจนปราณเทวะในร่างแทบจะหมดสิ้น เขาแทบจะล้มลงด้วยความเหนื่อยอ่อนได้ทุกเมื่อ

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามไปอีกมากมายแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเย่หยวนได้แม้แต่ชายเสื้อ

ตอนนี้ผู้คนที่มุงดูนั้นกำลังจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบงันจนแทบลืมหายใจ

พวกเขาทั้งหลายนั้นรู้ดีว่าแนวคิดแห่งห้วงมิติมันแข็งแกร่งมากมายขนาดไหน มันเป็นหนึ่งในสุดยอดแนวคิด

แต่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของมันนั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีใครได้เห็นมันมากับตา

วันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งหลายได้รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของแนวคิดแห่งห้วงมิติอย่างแท้จริง!

ไม่มีใครในที่นี้คิดว่ากู่ฮั่นนั้นอ่อนแอ การเข้าใจแนวคิดถึงสองอย่างได้นั้นเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก ๆ แล้ว ความสามารถของเขานั้นเหนือล้ำฟ้า

หากจะบอกว่าแข็งแกร่งจนคนรุ่นเดียวกันไม่มีทางสู้ได้ก็คงไม่ผิดนัก

แต่ทว่าคนระดับนั้นกลับไม่สามารถจับต้องได้แม้แต่ชายเสื้อของเย่หยวน!

นั้นทำให้ทุกคนเข้าใจได้ทันทีว่าหากเย่หยวนอยากจะสังหารกู่ฮั่นลง เขาก็คงสามารถทำได้ง่าย ๆ ในพริบตา

“ข-แข็งแกร่ง! นี่หรือคือแนวคิดแห่งห้วงมิติ? จะไร้เทียมทานเกินไปแล้ว!”

“การควบคุมมิติทำให้การโจมตีของอีกฝ่ายนั้นไม่มีผลใด ๆ ทั้งสิ้น แล้วแบบนี้จะไปสู้ยังไง?”

“ไม่แปลกใจเลยว่าเขาว่าแนวคิดแห่งห้วงมิติเป็นสุดยอดแนวคิด ด้วยพลังระดับนี้นักยุทธที่อยู่ต่ำกว่าอาณาจักรราชันพระเจ้าคงไม่สามารถต่อกรกับผู้อาวุโสเย่ได้เลย!”

…

ตอนนี้หลาย ๆ คนเริ่มกลับมาตั้งสติได้พร้อมความเข้าใจในพลังฝีมือของเย่หยวนอีกครั้ง

ด้วยพลังระดับนี้ มันคงมีแต่อาณาจักรราชันพระเจ้าเท่านั้นที่จะเทียบเคียงได้

“ข้า… ข้าแพ้แล้ว! ฮึ่ก ฮึ่ก… ข้าแพ้!” กู่ฮั่นยอมแพ้พร้อมน้ำตาที่ค่อย ๆ ร่วงหล่น

ใช่แล้ว เขากำลังร้องไห้!

วันนี้เป็นความล้มเหลวครั้งแรก ความล้มเหลวที่เขาไม่ได้พบมาหลายร้อยปี

มันไม่เคยมีใครที่ทำให้เขาสิ้นหวังได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย

นื่ทำให้ความโอหังของเขาแตกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี

ด้านโอสถ ถูกบดทำลายอย่างไม่เหลือชิ้นดี

ด้านยุทธ เขาไม่สามารถแม้แต่ที่จะแตะต้องร่างกายของอีกฝ่ายได้

อัจฉริยะ?

นี่มันตัวตลกชัด ๆ

เมื่อทุกคนได้เห็นภาพนั้นพวกเขาต่างตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

เพราะไม่มีใครคาดคิดว่ากู่ฮั่นจะถึงขั้นร้องไห้น้ำตาตก

แต่หากลองคิดดูดี ๆ มันก็ไม่น่าแปลกนัก

เพราะการมาเจอกับเย่หยวนนั้นมันก็คือโศกนาฏกรรมดี ๆ นี่เอง

มันผิดพลาดมาตั้งแต่เริ่มแล้ว

หากไม่เป็นเช่นนี้มีหรือที่เย่หยวนจะขึ้นไปยืนอยู่บนตำแหน่งผู้อาวุโสได้?

ตอนนี้คนที่มุงดูอยู่รอบ ๆ เริ่มเกิดความสงสารต่อตัวกู่ฮั่นผู้โอหังคนนี้ขึ้นมาแล้ว

ความสงสาร

ในเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ภาพลักษณ์ที่กู่ฮั่นแสดงออกมาคือตัวตนแห่งความหยิ่งยโส จนทำให้ผู้คนที่เห็นต้องรู้สึกรังเกียจ มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้คนที่เห็นต้องเกิดขัดใจขึ้นมา

แต่เมื่อได้มองดูเขาในตอนนี้ สุดท้ายกู่ฮั่นก็ยังเป็นแค่เด็ก

แม้กู่ฮั่นจะมีอายุมากกว่าเย่หยวนไม่น้อย แต่เขานั้นไม่มีประสบการณ์ต่าง ๆ นา ๆ ที่เย่หยวนได้เจอมา เขาจึงไม่สามารถทำตัวให้เยือกเย็นได้แม้จะถูกชื่นชมหรือเย้ยหยันเหมือนเย่หยวน

แต่เย่หยวนก็ไม่เคยคาดคิดว่ากู่ฮั่นจะเป็นถึงขนาดนี้ หลังยืนจ้องอยู่นานในที่สุดเย่หยวนก็เข้าไปตบบ่าของเขา “แพ้ชนะมันเป็นเรื่องธรรมดาของโลก ตอนนี้เจ้าแค่แพ้ข้าชั่วคราว หาใช่เรื่องใหญ่ไม่”

กู่ฮั่นยกมือขึ้นมาปัดมือของเย่หยวนทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูดพร้อมทั้งน้ำตา “ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาสงสาร! คิดจะใช้ชัยชนะนี้เพื่อเย้ยหยันข้ารึ? ฝันไปเถอะ”

ภาพนี้ทำให้ความสงสารที่ทุกคนเคยมีให้กู่ฮั่นจางหายไปในพริบตา

แต่เย่หยวนกลับตอบไปอย่างไม่ได้แสดงท่าทีโกรธใด ๆ ”เจ้าคิดว่าข้าจำเป็นต้องทำแบบนั้นรึ?”

ชายหนุ่มถือดาบยาวและพรรคพวกศิษย์ที่เหลือจึงตามกู่ฮั่นไปทันทีด้วยความกลัวว่ากู่ฮั่นอาจจะคิดสั้น

ศิษย์พี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหากู่ฮั่นและพูดขึ้น “ศิษย์น้องเล็ก เจ้า… เจ้าอย่าได้เก็บมันมาใส่ใจเลย การแพ้ชนะมันเป็นเรื่องราวปกติของโลก ครั้งหน้าเจ้าแค่ต้องชนะให้ได้ก็พอแล้ว!”

กู่ฮั่นหันมามองขวางใส่ “ศิษย์พี่ ท่านคิดจริง ๆ รึว่าข้าจะชนะเขาได้?”

ศิษย์พี่คนนั้นแทบสำลักทันทีที่ได้ยิน เขาอยากจะตอบยกลับไปว่าได้ แต่เขาเองก็รู้ดีว่ามันคงไม่มีทาง กู่ฮั่นคงไม่มีปัญญาที่จะไล่ตามเย่หยวนได้ไปตลอดชีวิต

ความห่างชั้นของทั้งสองนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ความพยายามจะมาทดแทนได้!

กู่ฮั่นหันหน้ามาหาทุกคนและกล่าวออกไปต่อหน้าชายหนุ่มถือดาบยาว “ศิษย์พี่ใหญ่ เรื่องของสมบัติล้ำค่าในครานี้ ข้าเองก็อยากจะไปด้วย!”

ชายหนุ่มถือดาบจึงตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเขาคาดเดาจิตใจของศิษย์น้องคนนี้ได้ก่อนแล้ว “ข้าไม่เกี่ยงหรอก แต่… สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับท่านอาจารย์!”

กู่ฮั่นพยักหน้าและหันหลังเดินจากไป

…

“ชิ ชิ ผู้อาวุโสเย่นี่เป็นผู้อาวุโสเย่จริง ๆ สุดยอดที่สุด!”

“อืม เจ้าเด็กคนนั้นมันอวดเก่งมาหลายวัน แต่ผู้อาวุโสเย่ไม่ใช่แค่ทำให้มันร้องไห้ออกมาได้ เขาทำได้ถึงขั้นทำให้อีกฝ่ายยอมรับผิดออกมา ข้าขอยอมรับนับถือเลยจริง ๆ”

“ไม่ว่าจะเป็นอัจฉริยะจากไหนมา เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสเย่พวกเขาก็ต้องเจอกับโศกนาฏกรรม!”

“ฮ่าฮ่า ผู้อาวุโสเย่นี่เป็นมือสังหารอัจฉริยะแท้ ๆ ซ่งฉีหยางเองก็คนหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังมากู่ฮั่นอีก”

…

การที่เย่หยวนชนะอย่างราบคาบจนอีกฝ่ายต้องน้ำตาตกนั้นทำให้ผู้คนเดินกลับออกไปอย่างโล่งจิตโล่งใจ

การแพ้พ่ายของกู่ฮั่นนั้นเป็นอะไรที่ทุกคนต่างคาดเดาได้มาแต่แรก

แต่พวกเขาทั้งหลายก็ไม่เคยคิดเลยว่ากู่ฮั่นจะถึงกับยอมรับในความผิดของตัวเองออกมาด้วยท่าทางที่จริงใจขนาดนั้น

การกระทำของยอดอัจฉริยะคนนี้มันทำให้ผู้คนต่างต้องตกตะลึง

ส่วนที่ด้านหนึ่งของตัวอาคาร ในที่สุดหลิงจี้คุนก็ถอนหายใจยาวและหันไปกล่าวกับต่อหรงซู “อ่า หรงซู มันเกือบได้เวลาแล้วนี่ เรามาเริ่มคุยเรื่องธุระกันเลยดีกว่า”