จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1616

ตอนที่ 1616 สมบัติเชียนเทียน
“ผู้อาวุโสทุกท่านคงได้ยินเรื่องการมาถึงของหลิงจี้คุนบ้างแล้ว เขาทำเรื่องขนาดนั้นจริง ๆ มันคงไม่มีใครไม่รู้หรอก แต่เหตุผลจริง ๆ ที่เขามาในครั้งนี้มันก็เพื่อจะขอความช่วยเหลือจากเรา…”

หรงซูเริ่มพูดเปิดประชุมด้วยท่าทางมั่นใจและสุขุม ก่อนจะค่อย ๆ บอกเล่าเรื่องราวเป้าหมายที่หลิงจี้คุนเดินทางมาในครั้งนี้ให้เหล่าผู้อาวุโสทุกคนในที่ประชุมฟัง

ดูเหมือนว่าตอนนี้เมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์จะเจอเหตุการณ์ประหลาดเข้า เป็นสัญญาณว่าสมบัติล้ำค่ากำลังจะถือกำเนิดขึ้น

แต่สถานที่ที่เกิดปรากฏการณ์นั้นขึ้นมันกลับเป็นชายแดนเชื่อมต่อระหว่างเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์กับเมืองจักรพรรดิกล้วยไม้อริยะ

และแน่นอนว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้มันไม่มีทางหลุดรอดสายตาของเผ่าปีศาจไปได้เลย

สมบัติล้ำค่าที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของฟ้าดินเช่นนี้ ฝั่งเผ่าปีศาจเองก็คงต้องการมันแทบขาดใจเช่นกัน

และตอนนี้ก็มีผู้เชี่ยวชาญมากมายหลายคนกำลังเดินทางออกไปสำรวจยังต้นเหตุของปรากฏการณ์นั้น

แต่เมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์นั้นกลัวว่าแค่ตัวคนเดียวมันจะไม่มีปัญญาพอสู้กับพวกปีศาจทั้งหมด จึงได้ส่งคนไปยังเมืองจักรพรรดิต่าง ๆ เพื่อขอความร่วมมือ

ที่หลิงจี้คุนมายังเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์มันก็ด้วยเรื่องนี้นี่เอง

เพราะทั้งสองเมืองนั้นเป็นเพื่อนบ้านที่มีชายแดนดินกัน หากเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์อยากจะขอความช่วยเหลือใคร เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ก็ย่อมต้องเป็นตัวเลือกแรกของพวกเขา

“ผู้อาวุโสใหญ่เจิ่งชี เรื่องนี้คงต้องให้หอยุทธ์ท่านจัดการ ว่ายังไงล่ะ?” หรงซูถามเจิ่งชี

เจิ่งชีเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบกลับมา “เรื่องนี้มันเกี่ยวพันถึงเผ่าปีศาจ เราต้องไปช่วยแน่นอนอยู่แล้ว แต่ปัญหาคือหากสมบัติที่ว่ามันมีชิ้นเดียวล่ะ เราจะจัดการเรื่องความเป็นเจ้าของกันยังไง?”

หรงซูตอบกลับมา “เรื่องนี้ข้าเองก็ได้คุยกับหลิงจี้คุนไว้แล้ว ฝั่งนั้นว่าเรื่องนั้นปล่อยให้โชคชะตากำหนด ตราบใดที่มันไม่ตกไปอยู่ในมือของฝั่งปีศาจแค่นั้นก็พอ แต่จากที่ฟังหลิงจี้คุนว่ามาสมบัตินี้มันต้องไม่ธรรมดามาก ๆ แน่ อาจจะถึงขั้นทำให้อีกฝ่ายส่งยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์มาเลย!”

เมื่อคำพูดนั้นลอยเข้าหูทุกคน พวกเขาก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที

เพราะหากนี่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับอาณาจักรนภาสวรรค์มันก็คงยุ่งยากกว่าเดิมขึ้นหลายเท่า

เจิ่งชีตอบกลับมาพร้อมตัดสินใจ “เรื่องนี้ชายแก่จะขอไปจัดการมันด้วยตัวเอง! หากให้คนอื่นออกไปตอนนี้มันคงไม่เพียงพอ เพราะนอกจากยอดฝีมือเผ่าปีศาจแล้วสถานที่ที่จะเกิดสมบัติระดับสูงแบบนั้นมันก็น่าจะอันตรายมากด้วย”

“ไม่นะ! ผู้อาวุโสใหญ่เจิ่งชี ท่านคือผู้นำของหอยุทธ์! จะให้ท่านออกไปเจออันตรายเองได้ยังไงกัน?”

“ใช่แล้ว ผู้อาวุโสเจิ่ง ท่านนั้นคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหอยุทธ์แล้ว หากท่านพลาดพลั้งไปแล้วเราจะทำอย่างไรกันต่อเล่า?”

เมื่อเจิ่งชีเอ่ยปากว่าจะไปเอง ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ อีกหลายต่อหลายคนก็คัดค้านขึ้น

แต่เจิ่งชีนั้นได้แต่โบกมือปัดไป “มันเป็นเพราะว่าชายแก่คนนี้แข็งแกร่งที่สุดนั้นแหละ ถึงต้องออกไปเอง ไปช่วยเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์ก็เรื่องหนึ่ง ไปหาสมบัติล้ำค่าก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ที่สำคัญที่สุดคือข้าไม่อยากให้เกิดการสูญเสียให้มากที่สุด! เรื่องนี้ไม่ต้องคุยกันแล้ว ชายแก่คนนี้ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว!”

ตอนนี้ผู้อาวุโสของทั้งหอโอสถและหอยุทธ์ต่างเข้าร่วมประชุมกันทั้งสิ้น

เมื่อหอยุทธ์จะออกไปทำการสำรวจ ทางหอโอสถเองก็ต้องเตรียมโอสถต่าง ๆ ไว้ให้มากมาย

เย่หยวนหันไปมองหน้าเจิ่งชีด้วยแววตาที่เปี่ยมความชื่นชม

ทุกคนต่างรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้มันอันตรายแค่ไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่มันอาจจะมียอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์เข้ามาเกี่ยวข้อง การไปล่าสมบัติในครั้งนี้มันจึงไม่น่าจะเป็นเรื่องง่ายเลย

และต่อให้เจิ่งชีจะเดินทางไปเอง มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปลอดภัยเช่นกัน

แน่นอนว่าเจิ่งชีนั้นรู้ดีว่าการเดินทางนี้มันอันตรายแค่ไหน คงเป็นเพราะแบบนั้นเขาถึงได้คิดจะไปเอง เพื่อที่จะหวังลดความเสียหายที่จะเกิดขึ้น

การเสียสละนี้ทำให้เย่หยวนต้องอดชื่นชมเขาอยู่ในใจไม่ได้

หลังจากนั้นเขาก็เลือกผู้อาวุโสที่จะไปกับเขาด้วย และแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าคัดค้านใด ๆ

หรงซูนั้นไม่คาดคิดเลยว่าเจิ่งชีจะทำถึงขนาดนี้ เขาจึงเปิดปากถามขึ้น “สหาย เจ้าตัดสินใจแล้วจริง ๆ รึ?”

เจิ่งชีพยักหน้ารับกลับไป “พี่หรงซู คนพวกนั้นวัน ๆ เอาแต่เก็บตัวฝึกฝน หากชายแก่คนนี้ไม่อยู่แล้วเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์คงต้องฝากให้พี่ดูแล”

หรงซูถอนหายใจยาว “ก็ได้! เรื่องนี้ถือว่าเป็นอันจบไป ชายแก่คนนี้เองก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากมาย หลังจากนี้ไปชายแก่คนนี้จะไปเร่งให้พวกผู้อาวุโสหอโอสถหลอมโอสถไว้ให้”

เจิ่งชียกมือขึ้นมาประคบกันตรงหน้าเป็นท่าทางคารวะ “เช่นนั้นคงต้องขอฝากให้พี่หรงซูจัดการแล้ว”

จากนั้นเจิ่งชีก็ได้เลือกทั้งผู้อาวุโส อาจารย์ ผู้พิทักษ์แห่งหอยุทธ์อีกกว่าสิบคน

คนเหล่านี้คือผู้ที่จะต้องติดตามเขาออกไปด้วย

แต่เพราะว่าแม้แต่ผู้อาวุโสใหญ่ยังไปเอง พวกคนที่ถูกเลือกจึงไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้เลย