จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1617

สรุปบท ตอนที่ 1617 หนี้แค้นแต่เก่าก่อน: จอมเทพโอสถ

สรุปตอน ตอนที่ 1617 หนี้แค้นแต่เก่าก่อน – จากเรื่อง จอมเทพโอสถ โดย Internet

ตอน ตอนที่ 1617 หนี้แค้นแต่เก่าก่อน ของนิยายActionเรื่องดัง จอมเทพโอสถ โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ 1617 หนี้แค้นแต่เก่าก่อน
หนงซูและเจิ่งชีนั้นแสดงสีหน้าอันตื่นตะลึงออกมาอย่างชัดเจน สมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้า คำๆ นี้มันทำให้พวกเขาพูดแทบไม่ออก

เย่หยวนเองก็ได้ยินต่อมาจากปากของหวู่เฉินมาอีกต่อจากตอนที่เขาลงไปในเหวนั้น

หวู่เฉินได้บอกเย่หยวนในตอนนั้นว่าสนามพลังแรงดึงดูดของที่แห่งนั้นมันรุนแรงมาก ที่ก้นเหวอาจจะมีสมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้ากำลังถือกำเนิดขึ้น

โอกาสที่สมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้าและสมบัติเซียนเทียนนภาสวรรค์จะถือกำเนิดขึ้น แค่นั้นมันก็ทำให้เรื่องนี้ใหญ่กว่าการล่าสมบัติใดๆ แล้ว

แม้ว่าสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำนั้นจะเป็นสิ่งหายาก แต่เมื่อมาถึงระดับของหรงซูหรือเจิ่งชี พวกเขาก็สามารถมีมันไว้ในครอบครองได้อย่างไม่ยากลำบากนัก

แต่สมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้านั้นต่างออกไป มันเป็นสมบัติล้ำค่าที่ทำให้ผู้ที่ได้ยินต้องขนลุกเกรียว

เหตุผลที่มันถูกเรียกว่าสมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้านั้นเป็นเพราะว่ามันเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่เงื่อนไขในการกำเนิดของพวกมันนั้นแสนจะยากเย็น มีแค่บางสถานที่ที่พิเศษจริงๆ เท่านั้นที่จะสามารถให้กำเนิดมันได้อย่างสมบูรณ์

สมบัติเทียนเซียนราชันพระเจ้านั้นมันมีพลังเหนือล้ำกว่าสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำใดๆ ในระดับเดียวกัน

ไม่เพียงแค่นั้น คุณสมบัติที่สำคัญที่สุดของสมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้านั้นคือมันเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติและในตัวสมบัตินี้มันจะบรรจุแนวคิดแห่งยอดเต๋าไว้ในตัว

เมื่อนักยุทธ์ใช้งานสมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้าออกมา พวกเขาก็จะสามารถใช้งานแนวคิดแห่งยอดเต๋าและผสานพลังให้เหนือล้ำกว่าก่อนมาก ปลดพันธะความเข้าใจต่างๆ ไปได้อีกมาก

สำหรับอาณาจักรราชันพระเจ้ามันจะช่วยเพิ่มโอกาสในการบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรนภาสวรรค์ขึ้นอย่างมาก

สมบัติระดับนี้มีใครบ้างที่จะไม่อยากได้?

และหากสมบัติที่จะเกิดขึ้นในครั้งนี้เป็นสมบัติเซียนเทียนนภาสวรรค์ ค่าของมันคงไม่สามารถวัดเป็นตัวเลขได้เลย

ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์คงต้องไปเพื่อล่ามันมาไว้ในมืออย่างไม่มีลังเล

“ผู้อาวุโสเย่ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสำคัญมากๆ ท่านจะมาล้อเล่นไม่ได้นะ!” เจิ่งชีหายใจเข้าออกยาวพร้อมตะโกนเตือนเย่หยวน

แต่เย่หยวนก็ยิ้มตอบกลับไป “เย่คนนี้จะมาล้อเล่นในเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? แต่สิ่งที่อยู่ใต้เหวนั้นเย่คนนี้ก็ไม่ทราบแน่เช่นกัน ที่รู้ๆ คือมันต้องอันตรายมากๆ ที่สำคัญ ยิ่งลงไปในเหวลึกเท่าไหร่ พลังสนามแรงดึงดูดก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น การบ่มเพาะของคนที่ลงไปอาจจะถูกกดลงอย่างมาก และยิ่งมีพลังบ่มเพาะสูงก็จะยิ่งได้รับผลของมันมาก หากผู้อาวุโสใหญ่ไป ข้าเกรงว่าอย่างมากที่สุดท่านคงใช้พลังได้แค่ระดับเดียวกับอาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวเท่านั้น”

ได้ยินแบบนั้นทุกคนที่ได้ยินก็ต่างแสดงสีหน้าแฝงความหวาดกลัวออกมา

ใบหน้าของเจิ่งชีแสดงความวิตกออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น เรื่องที่เย่หยวนบอกออกมานี้มันช่วยพวกเขาได้มากจริงๆ

เพราะการรู้ข่าวนี้ก่อนมันจะทำให้พวกเขาได้เตรียมตัวก่อน เตรียมตัวรับกับสถานการณ์ที่ไม่มีใครรู้ว่าจะมีอะไรรออยู่บ้างตรงหน้า

การกดพลังบ่มเพาะนั้นเป็นปัญหาที่ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่รวมไปถึงทุกผู้คนที่ลงไปด้วยต้องเจอ

แต่เมื่อพวกเขาเตรียมความพร้อมไปก่อน มันก็หมายความว่าพวกเขาจะมีเปรียบคนอื่น

เมื่อถึงเวลานั้นการเข้าแย่งชิงสมบัติเซียนเทียนราชันพระเจ้าก็คงไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“ผู้อาวุโสเย่ หากมันเป็นจริงอย่างที่ท่านว่า เราก็ต้องมีการเตรียมการกันอย่างหนักแน่นมากกว่าเก่าแน่ แต่… ยังไงท่านก็ไปด้วยไม่ได้ ครานี้ผู้ที่จะไปคงมีแต่ยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้า ต่อให้พวกเขาจะถูกกดพลังขนาดไหนยังไง แต่พวกเขาก็ยังเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งของท่านอยู่ดี ที่สำคัญตอนนี้เราอาจจะต้องไปเจอเข้ากับยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ด้วยก็ได้” เจิ่งชีตอบกลับมา

หรงซูจึงเสริมขึ้น “ผู้อาวุโสเย่ สหายเจิ่งชีนั้นพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงในตัวท่าน จงอย่าได้ทำให้เขาต้องลำบากใจอีกเลย”

ตั้งแต่เรื่องของหลิงจี้คุนมา ภาพลักษณ์ที่หรงซูมีต่อเย่หยวนมันก็ดีขึ้นมาก

เพราะหากลองใช้สมองคิดดูดีๆ การที่เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ได้มียอดอัจฉริยะขนาดนี้อยู่มันจะมีแต่ข้อดี หาได้มีข้อเสียใดๆ ไม่

ที่สำคัญเย่หยวนยังเป็นคนที่ชำระความแค้นด้วยบุญคุณ ช่วยรักษาหน้าของซ่งฉีหยางไว้ แถมยังช่วยแก้แค้นให้อีกด้วย เรื่องนี้มันทำให้จิตใจของหรงซูสดใสขึ้นมาก

เมื่อก่อนนั้นเขาดวงตามืดบอดไปด้วยความเกลียดชัง ฝืนกินยาขมโดยไม่มีความจำเป็นใดๆ ต่อต้านเย่หยวนไปทุกทาง ซึ่งในสายตาของเขาตอนนี้มันดูจะมากเกินความจำเป็นไปหน่อย

เย่หยวนเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ยังเดาได้ยาก แต่คาดว่า… ไม่น่าจะเป็นระดับต่ำแน่ๆ”

ตอนที่ทั้งสองคนกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่นั้นเองที่จู่ๆ ก็มีคนสองคนเดินเข้ามาหา

“ฮ่าฮ่า เจิ่งชี ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่ ยังไม่ตายหรอกเรอะ!” เสียงดังทะลุแก้วหูดังขึ้นไม่ห่างไปนัก

นั้นทำให้เจิ่งสีเปลี่ยนสีหน้าไปทันทีและตอบสวนกลับไปอย่างเย็นชา “เกาหยุน เจ้าเองก็ยังไม่ตาย ชายแก่คนนี้จะยอมตายไปก่อนเจ้าได้ยังไง?!”

ผู้ที่นำมานั้นคือชายแก่ร่างท้วมที่มีใบหน้าแสนชั่วร้าย แต่พลังที่อยู่รอบตัวเขานั้นรุนแรงไม่เบา ดูท่าอาจจะอยู่ในระดับเดียวกับผู้อาวุโสใหญ่เจิ่งชีเลยทีเดียว

เกาหยุนหัวเราะสนั่นพร้อมพูดขึ้น “คนขี้แพ้นี่มันปากเก่งดีจริงๆ นะ?! ฮึฮึ ไม่นึกเลยว่าคราวนี้เจ้าจะยอมมาด้วยตัวเอง เจ้าเองก็คงไม่ต่างจากอาจารย์ของเจ้าหรอกมั้ง ที่จะได้ตายในการออกสำรวจน่ะ”

คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าของเจิ่งชีแดงขึ้นมาทันที แม้แต่เย่หยวนยังรู้สึกได้ถึงอารมณ์โกรธที่เขามี แต่สุดท้ายเจิ่งชีก็ระงับมันไว้ได้

“เกาหยุน อย่าได้ใจไป! ความแค้นของอาจารย์ข้าจะจัดการมันเองในสักวัน!” เจิ่งชีตะโกนกลับไป

แค่ได้เจอหน้าคนทั้งสองก็แทบจะกระโดดกัดคอกันแล้ว

นั่นทำให้เย่หยวนสงสัยจนต้องถามผู้อาวุโสที่มาด้วยกัน “นี่มันเรื่องอะไรกันรึ?”

ผู้อาวุโสคนนั้นจึงพูดขึ้น “หลายหมื่นปีก่อนท่านอาจารย์ของผู้อาวุโสใหญ่ได้ตายลงในมิติลึกลับ แต่เขาว่ากันว่าในครานั้นจริงๆ ท่านอาจารย์ของผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้ตายลงเอง แต่เป็นเพราะว่ากับดักของเกาหยุนคนนี้ สุดท้ายเกาหยุนก็รอดออกมาอย่างปลอดภัย แถมยังสามารถบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าเก้าดาวได้ด้วย ผู้อาวุโสใหญ่ที่รู้เรื่องจึงไปตามหาตัวเกาหยุนเพื่อล้างแค้นแทนอาจารย์ แต่ใครจะไปรู้ว่าด้วยโชคที่เกาหยุนได้รับมาจากมิติลึกลับในครานั้นมันจะทำให้เขาก้าวเข้าสู่ฐานของอาณาจักรนภาสวรรค์ได้ สุดท้ายผู้อาวุโสใหญ่จึงพ่ายแพ้และเกือบถูกเกาหยุนสังหาร หากไม่ใช่เพราะว่าท่านเจ้าเมืองออกมารับหน้าเองในตอนนั้น ผู้อาวุโสใหญ่คงไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้”

เย่หยวนไม่เคยคิดเลยว่าคนนั้นสองจะมีชะตาร่วมกันแบบนี้มาก่อน

ตอนที่เขาพาเล่งหยูกลับออกมา เมื่อเล่งหยูได้ยินว่าอู๋ซิงถังเสียชีวิตลงแล้วเขาก็เศร้าใจไปไม่น้อย

แน่นอนว่าอู๋ซิงถังคนนี้คงเป็นศิษย์รักคนหนึ่งของเล่งหยูไม่ผิดแน่