จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1618

ตอนที่ 1618 ผู้เคราะห์ร้าย
“ฮ่าฮ่า! ทำไมข้าจะได้ใจไม่ได้กันเล่า? สมบัติล้ำค่าในครานี้มันอาจจะกลายเป็นตัวช่วยที่ยิ่งใหญ่ของข้าในการบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรนภาสวรรค์! เป็นความสูงส่งที่ทั้งอาจารย์ห่วยๆ และตัวของเจ้าเองไม่มีปัญญาไปให้ถึง มีหรือที่ข้าจะไม่ได้ใจ?” เกาหยุนหัวเราะลั่น

เพราะจริงๆ เกาหยุนนั้นก็เป็นคนรุ่นเหนือกว่าเจิ่งชีไปหนึ่งรุ่น

หากนับกันตามความอาวุโสและความสามารถ เขาไม่น่าจะมาที่แบบนี้ด้วยตัวเองเลย

แต่ที่เขามาในวันนี้มันก็ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นนอกจากจะมาเสี่ยงโชคด้วย

ตอนนี้เกาหยุนสามารถขึ้นสู่ระดับอาณาจักรนภาสวรรค์ครึ่งขั้นไปได้แล้ว แต่กลับไม่สามารถบรรลุได้เสียที

เมื่อมีโอกาสอันหวานหอมแบบนี้เกิดขึ้น แน่นอนว่าเขาคงไม่ปล่อยมันไป

เจิ่งชีนั้นโกรธจนควันแทบออกหูแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรคนตรงหน้านี้ได้

เพราะแม้เขาจะสามารถไล่ตามการบ่มเพาะของเกาหยุนทัน แต่ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายจะใช้โชคที่ได้มาจากการจัดการอาจารย์ของตัวเขา? สุดท้ายกลับสามารถบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรนภาสวรรค์ครึ่งก้าวได้สำเร็จ

แม้ความสามารถของเจิ่งชีนั้นจะเหนือล้ำมากมาย แต่เมื่อต้องเจอกับอาณาจักรนภาสวรรค์เขาก็รู้ดีว่าพลังของตัวเองมันไม่พอเลยแม้แต่น้อย

ในเวลาหลายต่อหลายปีมานี้เกาหยุนได้ใช้วิธีต่างๆ นาๆ มากมายอย่างนับไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่สามารถหาวิธีใดที่จะช่วยให้เขาบรรลุสู่อาณาจักรนภาสวรรค์ได้

“แน่นอนว่าเจ้ามีโอกาสที่จะโชคดีได้สมบัติช่วยบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์ แต่เจ้าก็มีโอกาสที่จะตายลงในเหวอัญเชิญปีศาจ กลายเป็นฝุ่นผงอย่างไม่มีใครเหลียวแลเช่นกัน” เย่หยวนพูดขึ้นขัด

เมื่อเกาหยุนได้ยินเขาก็ชักสีหน้าทันที ก่อนจะหันมามองเย่หยวนด้วยสายตาอาฆาตแค้น

เย่หยวนนั้นไม่กลัวที่จะต้องสบตากับเกาหยุนในสภาพนั้น

“เจ้าเด็กน้อยคนนี้มันมาจากไหน? ผู้ใหญ่กำลังคุยกันอยู่มาสอดไม่เข้าเรื่อง”

ไม่มีใครคาดคิดว่าจู่ๆ พูดจบเกาหยุนจะยกมือขึ้นมาตบฟาด

ฝ่ามืออันรุนแรงนั้นพุ่งเข้าหาเย่หยวนด้วยความเร็วที่สายฟ้ายังต้องอาย

ฝ่ามือนี้มันกะทันหันจนเกินไป ก่อนหน้านี้เกาหยุนไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะลงมือมาก่อนทำให้คนที่ยืนอยู่รอบๆ ไม่มีใครทันจะขยับตัวทำอะไร

เสียกรีดร้องดังขึ้นทั่วด้วยความกลัวว่าเย่หยวนอาจจะถูกบดขยี้จนเละกลายเป็นชิ้นเนื้อไปด้วยฝ่ามือนี้

ฝ่ามือของยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ครึ่งก้าวมันรุนแรงแค่ไหน? แค่การตบเบาๆ มันก็เกินกว่าที่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าจะรับได้แล้ว

แต่ภาพที่ปรากฏในวินาทีต่อมากลับทำให้คนที่ได้เห็นต้องอ้าปากค้าง

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้น ส่งร่างของนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาวข้างกายเกาหยุนลอยออกไปไกล

คนๆ นั้นร่วงตกลงพื้นอย่างไร้สติ ด้วยสภาพร่างกายที่เกือบจะตายอยู่รอมร่อ

นั่นทำให้เกาหยุนหน้าเปลี่ยนสีและตะโกนขึ้นมา “แนวคิดแห่งห้วงมิติ!”

เย่หยวนยิ้มออกมา “โอ้ ไม่เลวนี่ เจ้าพอมีความรู้อยู่บ้าง”

ตอนนี้ใบหน้าของเกาหยุนนั้นดูไม่ได้เลย เขารีบควักเม็ดโอสถออกมาและส่งให้คนที่อยู่ข้างๆ “เอาไปให้เขากิน!”

แน่นอนว่าคนที่ถูกใช้งานนั้นไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง และรีบวิ่งเอาโอสถเข้าไปป้อนใส่ปากนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าผู้เคราะห์ร้ายทันที

เกาหยุนหันมามองเย่หยวนด้วยสายตาสุดเย็นเหยียบ

เมื่อสักครู่นี้เขาคิดจะสั่งสอนเด็กน้อยอย่างเย่หยวน ด้วยความคิดที่ว่านี่คงเป็นศิษย์ของเจิ่งชีที่เขาพาออกมาดูโลกภายนอก

ใครจะไปคิดว่าเด็กน้อยแบบนี้จะเป็นยอดคนที่เข้าใจถึงแนวคิดแห่งห้วงมิติกัน!

และเกาหยุนนั้นมีประสบการณ์มากมายแค่ไหน? เขารู้ได้ทันทีว่าแนวคิดแห่งห้วงมิติของเย่หยวนนั้นไม่ใช่ของครึ่งๆ กลางๆ อย่างที่เคยเจอ แต่นี่คือแนวคิดแห่งห้วงมิติที่ผู้ใช้เข้าใจมันอย่างถ่องแท้

การโจมตีสวนกลับเมื่อสักครู่มันอาจจะดูง่ายดาย แต่การควบคุมห้วงมิติของเย่หยวนนั้นแบ่งแยกย่อยเป็นหลายต่อหลายชั้น เขาต้องทำถึงขนาดนั้นถึงจะส่งพลังทั้งหมดกลับไปยังผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นได้

ความเข้าใจในระดับนี้เป็นสิ่งที่คงไม่มีใครคาดเดาได้

“แนวคิดแห่งห้วงมิติ! เด็กหนุ่มคนนี้ใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติได้!”

“พระเจ้า เด็กคนนี้มันเข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติจริงๆ ด้วย ทั้งๆ ที่ยังอยู่แค่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าแท้ๆ”

“เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์มีตัวประหลาดแบบนี้โผล่ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”