จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1632

เกาหยุนนั้นดีใจจนแทบคลั่ง เขาใช้พลังปราณทั้งหมดที่มีในร่างออกมาและดึงด้วยกำลังทั้งหมดที่มี!

เขาคิดว่าด้วยปราณเทวะรวมกับพลังของเชือกมัดเซียน สมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำชิ้นนี้มันคงสามารถดึงเขาหน่วงเทพบรรพกาลนี้ออกมาได้แน่ๆ

แต่ทว่าในวินาทีต่อมาเขากลับรู้สึกถึงแรงต้านที่หนักหน่วงจนเกินทน

เขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย แต่เพราะว่าเกาหยุนทุ่มพลังดึงไปทั้งตัวทำให้ตัวของเขาเองกลับเป็นฝ่ายที่พุ่งออกไปด้านหน้าตรงไปทางเขาหน่วงเทพบรรพกาลแทน

“อุอ่อก!”

ด้วยการที่ใช้กำลังจนเกินพอดีบวกกับการที่ร่างกายของเขาลอยมาด้านหน้า มันจึงทำให้แรงโน้มถ่วงมหาศาลกดทับร่างของเขาในทันทีจนต้องกระอักเลือดออกมา

เกาหยุนนั้นบาดเจ็บมาก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ยังต้องมาเจ็บหนักซ้ำอีก

โชคยังดีที่ระยะทางที่เขามาด้านหน้านั้นมันไม่ไกลมากนัก คนทั้งสามจึงยังไม่สามารถหลุดหนี้ออกมาจัดการเขาได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าก็สงสัยตั้งนานว่าเจ้าจะทำได้แค่ไหน! หลังพูดมากอยู่ครึ่งค่อนวันสุดท้ายกลับมาสะดุดล้มลงโง่ๆ เอง!” ข่านซัวหัวเราะออกมา

ซ่งหยูที่ถูกทำร้ายและมีความเกลียดชังแก่เกาหยุนอย่างเต็มที่จึงกล่าวขึ้น มาด้วยรอยยิ้มที่พร้อมซ้ำเติมเต็มที่ “คนโง่นี่มันโง่วันยันค่ำจริง ๆ เจ้าคิดว่าเขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นมันมีน้ำหนักมากมายแค่ไหน? หากไม่หลอมมันให้ได้ก่อนมีหรือที่ใครจะยกมันออกมาได้ทั้งชิ้น! ต่อให้มีเจ้าอีกสิบคน เจ้าก็ไม่มีปัญญาขยับเขยื้อนสมบัติชิ้นนี้ได้หรอก!”

เกาหยุนนั้นคลานขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เขารู้สึกราวกับว่าตอนนี้อวัยวะภายในของตนมันเคลื่อนออกจากที่ไหนหมด รู้สึกเหมือนกระดูกแทบจะแตกออกเป็นชิ้นๆ

สนามแรงโน้มถ่วงนี้มันรุนแรงจนเกินไป เขาจึงไม่คิดที่จะอยู่ต่อรีบถอยกลับมาหาวิธีใหม่ในทันที

แม้ต้องเจอกับการเย้ยหยันของคนทั้งสาม เกาหยุนก็ไม่คิดจะสนใจ

เพราะตอนนี้เขานั้นเป็นฝ่ายมีเปรียบและไม่คิดจะกลัวคนทั้งสาม นั้นแม้แต่น้อย

ตอนนี้เชือกมัดเซียนนั้นได้หลุดออกไปจากมือของเขาแล้วเรียบร้อย เกาหยุนจึงคิดที่จะเรียกมันกลับมาหาตัว แต่จู่ๆ เขาก็ต้องเบิกตาโพลง!

เพราะมีเงาร่างหนึ่งปรากฏออกมาจากอากาศอันว่างเปล่า เข้ามาปิดเส้นทางระหว่างตัวเกาหยุนและเชือกมัดเซียนที่กำลังมุ่งหน้ากลับมา

ฟุ่บ!

เชือกมัดเซียนนั้นหายไปในอากาศต่อหน้าต่อหน้าเขา!

เกาหยุนนั้นตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น เขาพยายามที่จะสัมผัสหาเชือกมัดเซียนอีกหลายต่อหลายครั้ง ใช้ตราที่มีเรียกเชือกมัดเซียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าพยายามจะให้มันกลับมาหาตัว

แต่เชือกมัดเซียนนั้นกลับไม่ตอบสนองใดๆ กลับมา ตอนนี้เขาไม่สามารถสัมผัสถึงตัวตนของมันได้อีกต่อไปแล้ว

คน ๆ นั้นหันมามองเกาหยุนด้วยรอยยิ้มบางๆ “เจ้าเชือกนี่ดูทนดีนี่ ข้าขอรับไปล่ะนะ”

เกาหยุนเบิกตากว้างอีกครั้งก่อนจะตะโกนออกมาด้วยใบหน้าอันเดือดดาล “เย่หยวน คืนเชือกมัดเซียนมาให้ข้านะ! ไม่เช่นนั้นอย่าได้หาว่าชายแก่คนนี้โหดร้าย!”

เย่หยวนมองดูคนตรงหน้าราวกับเขาเป็นคนปัญญาอ่อน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “นี่สมองเจ้ายังอยู่ดีไหม? ของที่ข้าเอามันมาแล้วมีหรือที่ข้าจะคืนให้ใคร?”

เมื่อพวกข่านซัวเห็นเย่หยวนปรากฏตัวออกมาแบบนั้น พวกเขาต่างมีสีหน้าอันตื่นตะลึงจนหุบปากแทบไม่ลง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งข่านซัว ตอนนี้เขามีสีหน้าเหมือนได้เห็นผีคนตายเข้า

เขานั้นมั่นใจในพลังฝ่ามือของตัวเองมาก อย่าว่าแต่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้า ต่อให้เป็นอาณาจักรราชันพระเจ้าชั้นกลางก็ไม่มีปัญญาจะรับมันไว้ได้แน่ๆ

แต่ตอนนี้เย่หยวนกลับปรากฏกายออกมาโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน!

“นี่มัน… เป็นไปได้ยังไงกัน? ทำไม… ทำไมมันถึงได้ไม่มีแม้แต่ร้อยแผลเช่นนี้ได้?” ข่านซัวพูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

“เด็กคนนี้มันลึกลับเกินไป! เมื่อสักครู่นี้ข้าไม่รู้เลยว่ามันใช้วิธีใดกัน แต่มันกลับสามารถทำให้เชือกมัดเซียนหายไปได้ต่อหน้าต่อตา!” ซ่งหยูกล่าวขึ้น

“แปลก ๆ แล้ว! ด้วยพลังของมันมีหรือที่มันจะเข้ามายืนในระยะ หกร้อยเมตรได้?” เล่ออี้บอก

นั่นทำให้ซ่งหยูหน้าเสียหนักกว่าเก่าพร้อมด้วยลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ “พลังโน้มถ่วงในที่นี้มันรุนแรงเกินกว่าที่แนวคิดแห่งห้วงมิติจะรับไหวแน่ ๆ ต่อให้มันจะบรรลุแนวคิดแห่งห้วงมิติสองดาวก็ตาม มันก็ไม่น่าจะเข้ามายังที่ที่มันยืนอยู่ได้! แล้วเจ้าเด็กคนนี้มันใช้วิธีการใดกัน?”

ข่านซัวคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ นาๆ ก่อนจะพูดขึ้น “เป้าหมายของเจ้าเด็กคนนี้คงไม่ใช่เขาหน่วงเทพบรรพกาลหรอกใช่ไหม?”