จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1636

ตอนที่ 1636 สังหารอย่างไร้ปรานี
หนิงเทียนปิงนั้นตื่นตกใจในทีแรก แต่หลังได้เห็นเนินเขาในมือเย่หยวนแล้วเขาก็ยิ่งตื่นตะลึงจนต้องอ้าปากค้าง

อะไรน่ะ?

ผู้อาวุโสเย่ยกภูเขาออกมาด้วย?

มันเป็นภาพที่ดูเหลือเชื่อมาก ร่างกายเล็กๆ ของเย่หยวนกลับสามารถแบกเขาออกมาได้ทั้งลูกโดยที่ไม่ถูกมันกดทับจนตายไปก่อน

หลายต่อหลายคนได้เห็นภาพนั้น รวมไปถึงฝ่ายปีศาจด้วย

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้เด็กคนนี้มันมาเล่นตลกหรือ? จะยกเนินเขามาด้วยเพื่อ?”

“นี่มันกะจะมาขู่เราเรอะ? ฮ่าฮ่า กลัวแล้วจ้า!”

“ช่างเป็นภูเขาที่ยิ่งใหญ่นัก! พระเจ้าช่วยข้าคงต้องถูกมันทับตายแน่แล้ว!”

…

สำหรับนักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้านั้นการยกแบกเนินเขาแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นเลย

เพราะฉะนั้นสภาพของเย่หยวนในตอนนี้มันจึงดูน่าตลกขำขันอย่างถึงที่สุด ไม่มีใครคิดว่ามันเป็นภาพที่แปลกประหลาดใดๆ

เพราะว่าพวกเขาเองก็สามารถยกเขาขนาดนั้นขึ้นมาได้ไม่ยากเย็นนัก

ต่อให้เนินเขาแบบนี้พุ่งเข้าชนใครเข้ามันก็ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ได้เลย เพราะฉะนั้นพวกเขาทั้งหลายจึงกำลังล้อเลียนเย่หยวนอยู่อย่างในตอนนี้

เหล่าปีศาจนั้นเชื่อว่าชัยชนะนั้นอยู่ในกำมือของตัวเองแล้ว และนักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าอย่างเย่หยวนคงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้มากมาย ต่อให้เขามีพลังเทียบเท่าอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาวแต่มันก็ยังไม่ช่วยอะไรอยู่ดี

พวกหนิงเทียนปิงเองก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน พวกเขาจึงตะโกนบอกเย่หยวนออกมา “ผู้อาวุโสเย่ จงอย่าได้กังวลเรื่องพวกเรา ท่านจงไปเถอะ!”

เย่หยวนหันมายิ้มให้หนิงเทียนปิงเล็กน้อย ทำให้อีกฝ่ายต้องชะงักไป ก่อนจะเห็นว่าเย่หยวนค่อยๆ ยกมือที่แบกเขามาด้วยขึ้นและโยนมันออกมา

จากนั้นเขาก็เห็นว่าเขาลูกนั้นพุ่งมาเป็นเส้นโค้งตามแรงโน้มถ่วงและพุ่งตรงเข้าใส่ดาราสวรรค์

ดาราสวรรค์นั้นเห็นมานานแล้วว่าเย่หยวนคิดจะทำอะไร แต่เขาไม่ได้สนใจเย่หยวนเลยแม้แต่น้อย เมื่อเขาเห็นว่าเย่หยวนโยนเขาลูกนั้นมาหวังจะให้มันทับเขาจริงๆ ดาราสวรรค์ก็ได้แต่หัวเราะเยาะขึ้นมา “แค่เขาเล็กๆ ลูกเดียวเจ้ากลับคิดที่จะใช้มันโจมตีข้าเรอะ? เข้าคิดว่าข้าผู้นี้มีร่างกายทำขึ้นมาจากกระดาษหรืออย่างไร?”

ดาราสวรรค์ยกค้อนยักษ์ออกมา มันเป็นสมบัติราชันปีศาจเลิศล้ำ

ตอนนี้เขายิ่มเยาะออกมาและแกว่งค้อนไปด้านหน้าเข้าปะทะกับเขาหน่วงเทพบรรพกาล

แต่เป็นตอนนั้นเองที่เขาหน่วงเทพบรรพกาลได้ตกลงมาพร้อมกำลังกดดันแรงโน้มถ่วงอันมหาศาล

ดาราสวรรค์ผู้ที่มีรอยยิ้มเยาะอยู่บนใบหน้าต้องหน้าถอดสีทันที ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของเจ้าเขาลูกนี้แล้ว

สัญชาตญาณของเขาสั่งให้หนี แต่เท้าของเขากลับไม่ขยับตามราวกับว่ามันมีรากงอกออกมา!

“อ้าก!”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นและจางหายไปในพริบตา

ความเร็วในการตกของเขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นมันเร็วมากจนเกินไป มากจนไม่มีใครสามารถรับมือได้ทัน

พวกเขาไม่ทันที่จะกระพริบตาเสียด้วยซ้ำ ในตอนที่ดาราสวรรค์ถูกบด

“แผล่ะ!”

เลือดและเนื้อสดๆ กระเซ็นไปทั่วบริเวณ!

ตี้เอิ่นและหลิงจี้คุนที่อยู่ไม่ห่างไปนักถึงกับโดนเลือดของดาราสวรรค์สาดเข้าหน้า

ตี้เอิ่นตัวสั่นขึ้นในทันที มองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เย่หยวนยกมือขึ้นอีกครั้งเรียกเขาหน่วงเทพบรรพกาลกลับเข้ามือของตัวเองมาอีกครา ก่อนจะค่อยๆ ยกมันขึ้นช้าๆ

แต่คราวนี้ไม่มีใครหัวเราะออกมาอีกแล้ว

ทุกคนหยุดการต่อสู้ลงและหันไปมองเศษเนื้อที่ครั้งหนึ่งเคยเห็นดาราสวรรค์เป็นตาเดียว

ตอนนี้ต่อให้เป็นวิญญาณปีศาจของเขาก็คงถูกบดเละไม่เหลือชิ้นดีไปแล้ว

ยอดฝีมือปีศาจคนหนึ่งจึงร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนก “ม-ไม่จริงใช่ไหม? นี่มันเรื่องอะไร ทำไม… ทำไมมันถึงได้แข็งแกร่งปานนี้?”

ใบหน้าสีดำของเขาตอนนี้มันเริ่มซีดลงอย่างชัดเจน ดูท่าเขาคงกลัวอย่างมากจริงๆ

เพราะการที่สามารถบดขยี้ยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวลงได้ในการโจมตีเดียวแบบนี้ พลังของเขาลูกนั้นมันช่างเหนือล้ำกว่าสิ่งใดๆ จริงๆ

“ข-เขาหน่วงเทพบรรพกาล! สมบัติที่เกิดมาในครั้งนี้คือเขาหน่วงเทพบรรพกาล! ร-เร็วเข้า รีบหนีเร็ว!”

ตี้เอิ่นกรีดร้องด้วยเสียงแหลมสูงขึ้นมาจากด้านหลังสั่งการคนของตัวเองด้วยท่าทางหวาดกลัวสุดขีด

และเมื่อได้ยินแบบนั้นจะยังมีใครกล้าอยู่ต่อ? พวกเขารีบออกวิ่งหนีกันไปกระจัดกระจายทันที!

เย่หยวนยิ้มขึ้น “อย่าเพิ่งรีบกลับกันสิ เดี๋ยวข้าไปส่งให้!”