จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1719

สรุปบท ตอนที่ 1719 ฆาตกรย่อมถูกสังหารลงสักวัน: จอมเทพโอสถ

ตอน ตอนที่ 1719 ฆาตกรย่อมถูกสังหารลงสักวัน จาก จอมเทพโอสถ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 1719 ฆาตกรย่อมถูกสังหารลงสักวัน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายAction จอมเทพโอสถ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1719 ฆาตกรย่อมถูกสังหารลงสักวัน
ริมฝีปากของเซียโหหยุนขยับยิ้มขึ้น เป็นรอยยิ้มที่แสนจะชั่วร้าย “งั้น…ก็เข้ามา!”

ไม่รู้ทำไมแต่จู่ๆ เกาชุนก็รู้สึกใจเสีย!

เขาเกิดกลัวในรอยยิ้มนั้น

ให้ตายเถอะ ตัวเขานั้นมีพลังบ่มเพาะต่ำกว่าแค่ดาวเดียว ที่สำคัญพลังฝีมือของเขายังเหนือล้ำกว่าใครๆ ในอาณาจักรราชันพระเจ้าห้าดาวด้วยกัน จะบอกว่าเขาคนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะลงมืออย่างนั้นหรือ?

ไม่มีทาง! ไหนๆ ก็มาแล้ว จะกลับไปอย่างไม่ได้สู้เลยได้อย่างไร?

อย่างมากก็แค่ขอยอมแพ้!

เกาชุนสะบัดดาบยาวออกมาก่อนจะพุ่งร่างออกไป

“ดาบอัสนีเทพสวรรค์ยี่!”

เงาร่างของเกาชุนเลือนรางลง เพราะความเร็วการเคลื่อนที่ที่เหนือล้ำ

สายฟ้าปรากฏขึ้นมารอบตัวเขา ด้วยคลื่นพลังที่แสนรุนแรง

“แนวคิดแห่งดาบและแนวคิดแห่งสายฟ้า เกาหยุนคนนี้ช่างแข็งแกร่งแท้!”

“ดูท่าเขาคงลงมือเต็มที่เมื่ออยู่ต่อหน้าเซียโหหยุน! แค่ก้าวแรกที่ลงมือมันก็เป็นกระบวนท่าไม้ตาย!”

“ดูแล้วพลังฝีมือของเกาชุนเองก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าซ่งเทียนเฉียงเลย ต่อให้เขาจะชนะเซียโหหยุนไม่ได้ เขาก็น่าจะพอมีกำลังสู้ได้บ้าง!”

…

เมื่อได้เห็นกระบวนท่านี้ของเกาชุน ทุกผู้คนต่างก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

เพราะเดิมทีแล้วมันไม่มีใครทำให้เกาชุนเอาจริงได้เลยเช่นกัน

แค่นั้นมันก็แสดงได้ชัดเจนพอแล้วว่าเขามีฝีมือแค่ไหนในหมู่ราชันพระเจ้าห้าดาวด้วยกัน

ตอนนี้หลังจากเกาชุนพุ่งเข้ามาจนเกือบถึงตัวเซียโหหยุนแล้วเขาก็ยื่นดาบทิ่มแทงออกมาด้านหน้า

คลื่นดาบที่เปี่ยมไปด้วยสายฟ้า มันสร้างแรงกระแทกที่รุนแรงพุ่งตรงเข้าใส่ร่างของเซียโหหยุนทันที

ที่มุมปากของเซียโหหยุนมีรอยยิ้มภภแสนดูถูกอยู่ เป็นตอนนี้ที่เขาค่อยๆ ขยับเปลี่ยนท่าร่างกายตัวเองเข้าสู่ท่าเตรียมต่อย แต่มันเป็นท่าทางที่แสนเฉื่อยชา

“เขาทำอะไร? นี่จะไม่ดูถูกกันเกินไปหน่อยหรือ?”

“เซียโหหยุนคนนี้มันดูถูกเกาชุนมากเกินไปมั้ง?”

“หมัดนี้จะสังหารผู้คนได้จริงหรือ?”

…

ท่าเตรียมนี้ของเซียโหหยุน แม้แต่คนธรรมดาชาวบ้านยังทำได้ ที่สำคัญรอบๆ ตัวเขายังไม่มีร่องรอยปราณเทวะหรือพลังโลกเลยแม้แต่นิด

มันเป็นเหมือนท่าต่อสู้ของคนธรรมดาจริงๆ

ตอนนั้นเองที่ทุกคนเกิดสงสัยในตัวเซียโหหยุนขึ้นมา

หรือว่าเจ้าหมอนี่จะไม่ได้เก่งเหมือนชื่อ?

งั้นคนที่ยอมแพ้ไปก่อนหน้าก็คงตกหลุมพรางจนเจ็บใจตายแล้ว?

แต่ที่ด้านล่างสังเวียน เย่หยวนกลับหรี่ตาลงมองในทันทีด้วยความรู้สึกที่แทบหายใจไม่ออก

“เจ้าหมอนี่มันแข็งแกร่งเกินไป! เกาชุนอยู่ในอันตรายแล้ว!” เย่หยวนตื่นตกใจ

ทุกคนนั้นคิดอยู่ได้ไม่นาน เพราะสุดท้ายเซียโหหยุนก็ต่อยหมัดนั้นออกมา!

เมื่อหมัดถูกปล่อย คลื่นพลังมันก็ทำให้ทุกคนหน้าถอดสี

หมัดนี้มันส่งคลื่นพลังอันแสนน่าหวาดหวัดที่ทำให้แม้แต่คนที่ดูอยู่ห่างๆ ยังต้องใจสั่นเต้นรัว

ตอนนี้ทุกผู้คนที่มองดูอยู่ข้างสังเวียนต่างรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ออก สีหน้าซีดเผือดลงตามๆ กันไป

ปัง!

เสียงดังสนั่นทำลายการโจมตีของเกาชุนลงทันที

แต่ทว่าหมัดของเซียโหหยุนยังไม่หยุดลงเท่านั้น มันพุ่งตรงเข้าหาร่างของเกาชุนต่อทันที!

เกาชุนเบิกตากว้าง เขาอยากจะหลบ แต่มันก็ไม่ทันแล้ว!

อั่ก!”

เกาชุนกรีดร้องและแตกกระจายเป็นจุลไป!

เซียโหหยุนดึงหมัดกลับมาและยืนอยู่ที่เก่าก่อนจะพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “อ่อนแอเกินไป รับไม่ได้แม้แต่หมัดเดียว”

ที่ข้างสังเวียนตอนนี้ผู้คนต่างหลายต่างยืนนิ่งร่างแข็งทื่อ มองดูภาพตรงหน้าอย่างใจหายจนไม่ได้สติไปพักใหญ่

กรรมการเองก็มีสีหน้าไม่ดีเช่นกัน ก่อนจะประกาศ “เซียโหหยุนชนะ! เกาชุนแพ้และเสียชีวิต!”

“ข-แข็งแกร่ง! นี่หรือคือแนวคิดแห่งการทำลายล้าง?”

“แนวคิดแห่งการทำลายล้างนั้นขึ้นชื่อว่าเป็นยอดแนวคิดสายโจมตี แต่นี่มันจะไม่รุนแรงจนเกินไปหน่อยหรือ?”

“เกาชุนไม่มีโอกาสแม้แต่จะยอมแพ้เสียด้วยซ้ำ!”

เซียโหหยุนยิ้ม “เด็กน้อย เจ้านี่ปากดีจริงๆ! ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าเจ้าจะใช้อะไรมาสังหารข้า! วันมะรืนข้าหวังว่าเจ้าจะไม่หนีไปก่อนนะ”

เย่หยวนบอก “วางใจเถอะ ต่อให้เป็นจักรพรรดิหยกก็สั่งให้ข้าไปไหนไม่ได้!”

คนทั้งสองต่างทำสงครามน้ำลายกันอย่างเผ็ดร้อนจนทำให้ผู้คนต้องตกตะลึง

เย่หยวนกลับกล้าประกาศว่าจะสังหารเซียโหหยุนลง!

“เด็กคนนี้มันคงบ้าแล้วใช่ไหม? มันไม่เห็นหมัดของเซียโหหยุนนั้นเหรอ?”

“มันแข็งแกร่งจริง แต่มันก็คงไม่ได้เก่งกาจไปกว่าซ่งเทียนเฉียงมากมายหรอกใช่ไหม?”

“บ้าบอจริงๆ! เซียโหหยุนสังหารเกาชุนด้วยหมัดเดียวแต่เด็กคนนี้กลับยังกล้าไปท้าทายอีก”

“ชิๆ ดูท่าวันมะรืนเราจะเสียยอดอัจฉริยะไปอีกคนแล้ว”

…

ท่าทางโอหังไม่กลัวฟ้าดินของเย่หยวนนั้นมันย่อมทำให้ทุกผู้คนต่างดูถูก

เพราะการต่อสู้กับซ่งเทียนเฉียงมันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเย่หยวนสู้จนสุดตัว

ส่วนเซียโหหยุนนั้นมีพลังฝีมือที่มากมายกว่าขีดจำกัดของเย่หยวนนัก

ตอนนี้คนที่จะท้าทายเซียโหหยุนได้ก็คงมีแต่เจียงหนานจากสังเวียนทีสอง

ด้วยกฎเดิม เมื่อจบครบสามรอบมันก็ถึงเวลาพักของวัน

ที่อีกด้านหนิงเทียนปิงนั้นชนะมาได้หกครั้งติดและขึ้นเป็นตัวเต็งชนะของกลุ่มไปแล้วเรียบร้อย

หลังจบศึกเจียนปิงก็รีบไปหาเซียโหหยุนทันทีและพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจ “เจ้าอวดอ้างตนเกินไปแล้ว! แบบนี้เย่หยวนมันคงไม่คิดที่จะยอมสู้กับเจ้าเป็นแน่!”

เซียโหหยุนยิ้มตอบกลับมา “พี่เจียนปิง เขานั้นรู้แล้ว”

เจียนปิงหน้าถอดสีทันที “ร-รู้เรื่องอะไรกัน?”

“รู้ทุกเรื่อง! เด็กคนนี้มันน่าสนใจ! ข้าไม่ได้ปล่อยจิตสังหารออกมาต่อหน้ามันเลยแท้ๆ แต่มันกลับตรวจจับได้ ที่สำคัญ…มันยังเดาถูกด้วยความท่านเป็นคนอยู่เบื้องหลัง” เซียโหหยุนบอก

เจียนปิงเบิกตากว้างและกล่าวออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้า…เจ้าล้อข้าเล่น?”

เซียโหหยุนบอก “ใจเย็นพี่เจียนปิง ถึงมันจะรู้แต่มันก็ไม่ได้คิดหนีเลย มันถึงขั้นขู่จะสังหารข้าด้วยซ้ำ หึๆ นายน้อยคนนี้แทบอดทนรอไม่ไหวแล้ว!”

…………………………