จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1741

พลังวิญญาณอันล้นหลามค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นปราณเทวะและไหลตรงเข้าสู่พายุกลางทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาทันที

ตู้ม!

พายุศักดิ์สิทธิ์นั้นสั่นสะท้านทำให้ทั้งร่างของเย่หยวนต้องสั่นตาม

ตอนนี้ไม่ใช่แค่ว่าพายุศักดิ์สิทธิ์ของเขาจะไม่ขยายขึ้น แต่มันกลับยิ่งเล็กลงด้วยพลังงานปริศนาแทน

รอบๆ ตัวเย่หยวนมีพลังงานวิญญาณไหลเวียนอย่างบ้าคลั่ง เส้นสายฟ้าบินขึ้นมารอบๆ ตัวเขาเป็นภาพที่น่าตื่นตา

โอสถเม็ดนี้แท้จริงแล้วมีนามว่าโอสถสุคนธรสดำข้น เป็นสูตรโอสถของจอมเทพนิรันดร์ หนึ่งในโอสถที่มีฤทธิ์รุนแรงที่สุด

เพียงแค่ว่าดอกสุคนธรสดำยมโลกนั้นมันเป็นสมุนไพรที่หายากมาก สูตรโอสถนี้มันจึงเรียกได้ว่าไร้ค่าใดๆ มาตลอด

เดิมทีเย่หยวนนั้นก็มีพลังบ่มเพาะในระดับยอดอาณาจักรวายุพระเจ้าสามดาวแล้ว ห่างจากอาณาจักรวายุพระเจ้าสี่ดาวเพียงแค่เอื้อมมือ ตอนนี้ด้วยคลื่นพลังวิญญาณมหาศาลจากโอสถ เย่หยวนจึงสามารถบรรลุขึ้นมาได้โดยไม่ต้องลำบากลำบนใดๆ

และราวกับว่ามันสัมผัสได้ถึงพลังที่กำลังพุ่งสูงของเย่หยวน เจ้าวานรอสูรตาม่วงจึงรีบพุ่งหมัดต่อยมาทางเย่หยวนทันที

เจ้าวานรอสูรตาม่วงตัวนี้มันฉลาดและรู้ได้ถึงพลังอันสูงส่งของเย่หยวน

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะบรรลุขึ้นไปอีก มันจึงคิดที่จะขัดระหว่างการบรรลุ!

เรื่องนี้ทำให้สีหน้าของพวกด้วนเผิงเปลี่ยนไปทันควัน เขาตะโกนลั่น “น้องเย่ระวัง!”

อีกด้านเจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นมีดวงตาที่เรียกได้ว่าม่วงจนแดง เป็นภาพที่ราวกับยักษ์มารปีศาจ

พลังและความเร็วของมันในตอนนี้ยิ่งรุนแรงมากกว่าก่อนหน้า!

พริบตาเดียวหมัดนั้นมันก็มาถึงหน้าเย่หยวน

เจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นเบิกตากว้างด้วยท่าทางสุดแสนจะดีใจ

เพราะหากหมัดนี้ต่อยลงไปได้ เจ้ามนุษย์คนตรงหน้านี้คงได้กลายเป็นจุลแน่

เพราะเจ้ามนุษย์นั้นไม่มีเวลาจะถอยหนีใดๆ แล้ว

ปัง!

“อ้า!”

ด้วนเผิงร้องขึ้นด้วยอาการตื่นตะลึง

เพราะภาพที่ตามมานั้นมันทำให้ทุกผู้คนที่เห็นต้องตกตะลึง

หมัดของเจ้าวานรอสูรตาม่วงถูกปล่อยลงมา แต่เย่หยวนกลับอยู่ดีและเป็นเจ้าวานรเองที่ถูกกระทบกระแทกลอยปลิวไปไกล

วานรอสูรตาม่วงตกกระแทกลงกับพื้นและดิ้นไปดิ้นมาอย่างทรมาน แม้แต่ตอนนี้บนร่างของมันก็ยังมีเปลวสายฟ้าสีฟ้าวนลอยอยู่ตามร่าง

พวกด้วนเผิงได้แต่หันมามองหน้ากัน ดูภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความมึนงง

“ก-เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าวานรอสูรตาม่วงถึงได้กระเด็นกลับไปเองเช่นนี้?”

“ไม่รู้! หมัดเมื่อสักครู่มันแสนจะรุนแรง แต่กลับเหมือนว่าเป็นตัวมันเองที่โดนพลังนั้นเข้า”

“น้องเย่นี่ประหลาดเกินคนจริง! เมื่อกำลังบรรลุจะไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เขาได้เลย?”

…

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังมองไปอย่างตื่นตกใจนั้น คลื่นพลังของเย่หยวนก็ไปจนถึงจุดสูงสุดและผ่านคอขวดขึ้นอาณาจักรวายุพระเจ้าสี่ดาวไปทันที!

เย่หยวนในตอนนี้ ต่างจากเดิมออกไปจนแทบเรียกได้ว่าเป็นคนละคน!

ตอนที่เย่หยวนบรรลุดาวนั้นเขาต้องใช้พลังวิญญาณที่มากมายมหาศาลกว่านักยุทธธรรมดาทั่วไปหลายเท่านัก

และการบรรลุชั้นในตอนนี้ มันยิ่งต้องใช้พลังวิญญาณที่มหาศาลอย่างเหลือเชื่อกว่า

แล้วถามว่าคลื่นพลังปราณของเขาจะอยู่ในระดับไหน?

แต่เขาเองก็มีกฎในการดำเนินชีวิต เดิมทีเขานั้นบอกพวกด้วนเผิงให้ไปหุบร้ายวารีด้วยกันพร้อมคำสัญญา และเมื่อเขาสัญญาไปแล้วเขาย่อมไม่คืนคำ

ที่สำคัญในเวลาหลายปีมานี้เย่หยวนได้ความรู้เรื่องเทือกเขาเทพอสูรนี้จากพวกด้วนเผิงมามากมาย

สมุนไพรเหล่านี้นับว่าเป็นค่าตอบแทนความรู้เหล่านั้น

ด้วนเผิงกล่าวออกมาด้วยใบหน้าเปี่ยมอารมณ์ “น้องเย่ช่างเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริง ด้วนคนนี้เดินทางในเทือกเขาเทพอสูรมาแสนนาน ได้เรียนรู้ถึงความเลวร้ายและการหลอกลวงมากมาย ได้มาเจอน้องเย่ในวันนี้มันทำให้ข้าละอายนัก”

เย่หยวนบอก “ทุกคนล้วนมีจุดยืนที่แตกต่าง ในเทือกเขาเทพอสูรนี้การจะอยู่รอดได้ย่อมต้องอยู่กับการหลอกลวง หากเป็นข้าที่มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ข้าเองก็คงไม่ได้ดีงามไปกว่าพี่ด้วนหรอก”

ตอนนี้เองหยูจิงก็เดินขึ้นมาหาเย่หยวนบ้าง “น้องเย่ เจ้านั้นช่างแตกต่างจากคนทั่วๆ ไปจริงๆ!”

เย่หยวนยิ้มตอบ “เอาล่ะ การเดินทางของเราคงสิ้นสุดแค่นี้ ทุกท่าน ข้าคงต้องขอตัวลา”

นั่นทำให้หยูจิงหน้าเปลี่ยนสีไปด้วยความตื่นตกใจทันที “เจ้าจะไม่กลับไปกับเราหรือ?”

เย่หยวนส่ายหัวออกมา “ข้าจะเดินทางต่อไปยังที่ราบเทพอสูรและคงไม่ได้กลับไปกับพวกท่านแล้ว”

ด้วนเผิงพูดขึ้นอย่างตื่นตกใจ “น้องเย่ อาณาจักรเทพอสูรนั้นมันเป็นสถานที่แปลกประหลาดเต็มไปด้วยยอดอสูรมากมาย มันอันตรายเกินกว่าที่เจ้าจะเดินทางไปคนเดียวนะ!”

เย่หยวนยิ้มตอบ “ข้าย่อมรู้เรื่องนี้ดี แต่ข้านั้นมีเหตุให้ต้องไปจริงๆ พี่จิงหลังจากท่านกลับไปแล้วท่านจงนำสมุนไพรนี้ไปให้น้องชายท่านกินเสีย ไม่เกินครึ่งเดือนเขาคงกลับมาหายดี ถึงตอนนั้นท่านก็สามารถเดินทางกลับบ้านเกิดได้แล้ว”

ได้ยินว่าเย่หยวนกำลังจะจากไป หัวใจของนางกลับรู้สึกเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง

แต่หลังจากใช้ชีวิตในเทือกเขาเทพอสูรมานานหลายต่อหลายปี หยูจิงจึงไม่ใช่เด็กสาวตัวน้อยๆ อีกต่อไป

นางฝืนกลั้นอารมณ์นั้นและยกมือขึ้นมาคารวะ “ขอบพระคุณน้องเย่ที่ช่วยเหลือ พี่จิงคนนี้จะจดจำมันไปตลอดชีวิต!”

เย่หยวนยิ้มรับและกล่าวลาทุกคน

เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเย่หยวนค่อยๆ หายลับไปกับป่าทึบด้วนเผิงก็ถอดหายใจออกมา “น้องจิง น้องเย่นั้น…เขามีชะตาอยู่คนละโลกกับเราอย่างสิ้นเชิง!”