จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1746

เจ้าหมอนี่ดูอย่างไรมันก็ไม่รู้ศาสตร์แห่งโอสถของเผ่าอสูร ทำไมผู้อาวุโสยังจะยอมให้มันได้ลองทดสอบอีก?

เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันต่างจากสิ่งที่ฉีหยูเห็นอย่างสิ้นเชิง!

สิ่งที่เขาเห็นคือความโง่และไม่รู้ในทักษะของเย่หยวน

แต่สิ่งที่ฉีหยูเห็นนั้นคือการพัฒนาของเย่หยวน!

เพราะจริงๆ ตั้งแต่จบรอบแรกไปเขาก็จ้องมองดูเย่หยวนอย่างตาไม่กะพริบ

เมื่อรอบที่สองเริ่ม ตั้งแต่ที่ผู้เข้าสอบคนแรกเดินขึ้นสนามไป เย่หยวนจ้องมองดูบนนั้นอย่าไม่กะพริบตา

จากระดับต้นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ พัฒนาไปสู่ระดับที่ยังหยาบกระด้างไปบ้าง

การพัฒนานี้มันเหนือล้ำจนเกินไป

ฉีหยูนั้นเชี่ยวชาญในด้านนี้มาก ในสายตาของเขาแล้วเรื่องแบบนี้มันจะสุดยอดแค่ไหน?

การพัฒนานี้ของเย่หยวนมันทำให้ผู้คนได้แต่ถอนหายใจด้วยความตะลึง!

เพราะอย่างไรเสียก่อนหน้านี้เขาก็ยังเป็นแค่มือใหม่ที่ไม่รู้เรื่องใดๆ

ฉีหยูอยากจะเห็นเหลือเกินว่าเมื่อถึงตาเย่หยวนแล้วเขาจะทำได้ถึงขั้นไหน

เหล่าผู้เข้าสอบต่างเดินขึ้นไปทีละคนๆ แต่คนที่ผ่านไปได้นั้นเรียกว่ามีน้อยแค่หยิบมือ

แน่นอนว่าคนที่เก่งกาจผสานไม้ได้เกินสามสิบชนิดมันก็มี

และความสำเร็จของคนเหล่านั้นมันก็ยิ่งเป็นสื่อการเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยมแก่เย่หยวน

ไม่นานนัก ก็ถึงตาของมู่หยวนชุน เขาหันมามองเย่หยวนด้วยความเหยียดหยามก่อนครั้งหนึ่ง

เมื่อเขาเริ่มลงมือ มู่หยวนชุนก็ทำให้ทุกผู้คนต้องตกตะลึง

เพราะเขานั้นขยับเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า ใช้เวลาแค่น้อยนิดในการผสานไม้หลายต่อหลายชนิด

ยี่สิบห้านั้นมันไม่ใช่เป้าหมายของเขา

“สุดยอด ดูท่าแล้วเขาคงผสานได้เกินกว่าสี่สิบชนิดแน่ๆ ใช่ไหม?”

“แม้ว่ารอบแรกจะถูกเจ้าเด็กนั่นแย่งความสนใจไป แต่ฝีมือของมู่หยวนชุนเองก็เก่งกาจจริงๆ!”

“เด็กคนนี้มันเป็นได้แค่มือใหม่ในด้านโอสถอสูรศักดิ์สิทธิ์ ข้าก็กลัวแทบตายว่าตัวเองจะได้มาเจอยอดนักหลอมโอสถเข้า!”

…

ศาสตร์หลอมอสูรของมู่หยวนชุนนั้นมันยอดเยี่ยมมาก แข็งแกร่งกว่าทุกผู้คนไประดับหนึ่งอย่างชัดเจน

สายตาของพวกเขาทั้งหลายตอนนี้ถูกมู่หยวนชุนดึงดูดไปโดยไม่มีใครหันมาสนใจเย่หยวนอีก ไม่มีใครรู้เลยว่าที่มุมปากของเย่หยวนนั้นค่อยๆ เผยอรอยยิ้มออกมากว้างขึ้นและกว้างขึ้น

“สี่สิบห้า!”

“สี่สิบหก!”

…

“ห้าสิบ!”

“ห้าสิบเอ็ด! อะ ร่วงแล้ว!”

“จำนวนมากขนาดนี้มันเหมือนกว่านักบวชกงหลินเสียอีก!”

ที่ด้านหลังคนทั้งหลายต่างเริ่มนับไม้ให้แก่มู่หยวนชุน

ในที่สุดหลังมู่หยวนชุนผสานไม้ชนิดที่ห้าสิบเอ็ด ไม้ของเขาก็ร่วงลงจากกัน

แต่จำนวนห้าสิบเอ็ดนั้นมันก็เป็นจำนวนที่ทำให้มู่หยวนชุนได้รับเสียงชื่นชมอย่างล้นหลาม

เพราะอย่างไรเสียกงหลินที่ว่าเป็นยอดอัจฉริยะไร้เปรียบก็ยังทำได้แต่สี่สิบเจ็ดชนิดในการทดสอบครั้งก่อน

ส่วนมู่หยวนชุนนั้นทำได้มากกว่าถึงสี่ชนิด!

ฉีหยูพยักหน้ารับ เพราะเขานั้นตัดสินใจจะรับมู่หยวนชุนเป็นศิษย์โดยตรงมาแต่แรกแล้ว พลังฝีมือของเขาย่อมต้องอยู่ในระดับนี้

เพราะหากเขาทำไม่ได้ถึงขนาดนี้ มันก็คงไม่เหมาะสมจะมาเป็นศิษย์โดยตรงของฉีหยูแล้ว

ได้ยินเสียงชื่นชมจากรอบด้านเช่นนั้นมู่หยวนชุนก็เริ่มกลับมามั่นใจในตัวเองอีกครั้ง

และเพราะว่ารอบก่อนมันมีคนตกรอบไปมากมาย คนต่อไปที่จะได้ขึ้นสอบจึงกลายเป็นเย่หยวน

มู่หยวนชุนยิ้ม “มือใหม่เราจะขึ้นสนามแล้ว มาดูกันว่ามันจะผสานไม้ได้กี่ชนิดกัน ทำไมพวกเราไม่ลองมาเดากันหน่อยล่ะ?”

เมื่อคำพูดนั้นลอยออกมาคนทั้งหลายก็รู้สึกพร้อมที่จะร่วมวงด้วยทันที

“ข้าว่าคงไม่เกินสิบชนิด!”

“สิบ? เจ้าตาบอดเรอะ? ไอ้หมอนี่อะนะจะทำได้ถึงสิบ? ข้าว่าอย่างมากก็ห้า!”

“เหอะ! เจ้านี่มันไม่ได้รู้อะไรเลยนะ? ข้าว่ามันไม่ได้สักชนิดแหละ!”

…