จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1810

“วรยุทธระดับนภาสวรรค์ปะทะกับวรยุทธระดับราชันพระเจ้า ที่สำคัญคนทั้งสองยังมีพลังฝีมือที่เหนือล้ำจนตอนนี้อาวุธของเย่หยวนมันไม่อาจทนแรงปะทะนั้นได้ไหวอีกต่อไปแล้ว!”

ดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าที่แตกหักลงนั้นทำให้ทุกผู้คนเกิดกังวลแทนเย่หยวน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งไป่หลี่ชิงหยาน ตอนนี้ใบหน้างามๆ ของนางนั้นซีดเผือดราวกับเป็นไก่ต้มไปแล้ว

“ฮ่าๆๆ ขอดูหน่อยเถอะว่าจะยังไม่ตายอีกไหม!”

เมื่อเชียนเย่เห็นเช่นนั้นใบหน้าของเขาก็แสดงความตื่นเต้นดีใจออกมาอย่างถึงที่สุด หอกยาวๆ ของเขายกขึ้นสูงพลังที่ปล่อยออกมารุนแรงกว่าเก่าอย่างมาก

เวลานี้แรงของหอกนั้นมันเหมือนถูกพุ่งเร่งขึ้นด้วยเครื่องยนต์จนพุ่งเข้าใส่เย่หยวนอย่างรุนแรงเทียบก่อนหน้าไม่ติด

หอกนี้โจมตีมาจนถึงเบื้องหน้าของเย่หยวน

เย่หยวนทนรับการโจมตีสุดรุนแรงนี้ไว้ด้วยใบหน้าไม่สู้ดีแต่เขาก็ยังหัวเราะเย้ยกลับไปได้ “เจ้าจะดีใจเร็วเกินไปแล้ว!”

พูดไปก็มีคลื่นดาบพุ่งออกมาจากร่างกายของเย่หยวน

ในวินาทีนั้นราวกับว่าเศษดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าที่หักไปมันกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง

กลางอากาศนั้นเศษดาบนับร้อยพุ่งขึ้นปิดท้องฟ้าจนมืดมัวพร้อมส่องแสงที่ทำให้ผู้คนมึนงง

“เจตดาบในเส้นไหม!”

เจียงหงและเฉียวฟูร้องออกมาพร้อมๆ กันด้วยท่าทางแสนตื่นตกใจ

ดูท่าแล้วเรื่องนี้มันคงเหนือการคาดเดาของพวกเขาไปมาก

“ตาย!”

เย่หยวนร้องบอกพร้อมส่งเศษดาบนับไม่ถ้วนนั้นพุ่งเข้าใส่เชียนเย่

เชียนเย่หน้าถอดสีทันทีเพราะพลังโลกของเขานั้นไม่อาจหยุดเหล่าเศษดาบทั้งหลายนี้ได้เลย

ในวินาทีนั้นเชียนเย่รู้สึกราวกับว่ามีดาบนับล้านเล่มวิ่งพุ่งผ่านตัวเขาไปจากทุกทิศทาง

แม้ว่าหอกของเขาอาจจะปัดป้องพวกมันได้แต่หอกของเขาก็ใช้ทำการโจมตีออกไปอย่างรุนแรงและไม่อาจดึงกลับมาป้องกันได้อีกแล้ว

เชียนเย่กัดฟันแน่นและร้องบอก “หากอยากสังหารข้าเจ้าก็ต้องตายตกไปตามกัน! อ้า…”

ความเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันนี้มันเหนือล้ำความคาดหมายของทุกผู้คนรวมไปถึงเชียนเย่ด้วย

เขานั้นรู้ดีว่าตัวเองไม่อาจถอยได้และคิดจะตายตกตามกันไปกับเย่หยวน

ปัง!

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

หอกยาวของเชียนเย่พุ่งผ่านสะท้อนเศษดาบนับพันไปได้แต่มันยังมีเศษดาบอีกนับไม่ถ้วนที่พุ่งเข้าใส่ร่างของเขาทำให้ร่างของเขานั้นพรุนจนแทบไม่เหลือสภาพคน

แต่ว่าเย่หยวนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันนักเพราะพลังหอกนั้นมันแสนรุนแรงทำให้สุดท้ายเย่หยวนก็มิอาจป้องกันมันไว้ได้ทั้งหมด

แสงสีทองส่องออกมาจากร่างของเย่หยวนพร้อมด้วยลายสีฟ้า แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ยังปลิวลอยถอยไปไกล

หลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดในที่สุดคนทั้งสองก็ร่วงลงไปกองกับพื้นพร้อมๆ กันอย่างไม่รู้เป็นรู้ตาย

“เจตดาบในเส้นไหม เด็กคนนี้… มันกลับเก่งกาจถึงขั้นนี้!” เจียงหงมองดูเย่หยวนด้วยความตื่นตะลึง

เจตดาบในเส้นไหมนั้นมิใช่กระบวนท่าพิเศษใด แต่มันเป็นแนวคิดในเรื่องของเจตจำนงดาบ

หลังจากวิชาดาบเดินทางมาถึงแดนหลุดพ้น แท้จริงแล้วมันไม่ได้จบแค่ตรงนั้น

เมื่อนักยุทธทำการพัฒนาเจตจำนงดาบไปอีกขั้นหลังจากนั้นมันจะขึ้นไปถึงเจตดาบในเส้นไหม

ตำนานกล่าวกันว่าผู้ที่ฝึกวิชาดาบจนถึงขั้นสูงสุดนั้นแม้แต่ใบหญ้าก็กลายเป็นดาบที่คมกริบได้ พวกเขาเหล่านั้นไม่ต้องใช้สมบัติสวรรค์ใดๆ เลย

แค่ขยับมือมันก็มีคลื่นดาบออกมา

และเย่หยวนก็เดินมาถึงเจตดาบในเส้นไหมและใกล้เข้าสู่ยอดเต๋าแห่งดาบได้แล้ว

เย่หยวนยิ้มออกมาอย่างสิ้นแรง “หากข้าไม่แสดงฝีมือออกมาข้าก็ควรถูกเชียนเย่ส่งไปตาย เช่นนั้นหรือ? ชีวิตของพวกมันมีค่ากว่าข้า?”

เจียงหงบอก “แล้วทำไม? โลกนี้คือโลกที่ผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ เมื่อไม่มีพลังย่อมถูกกำจัดลง! ถอยไป วันนี้เจ้าไม่มีทางสังหารเขาลงได้แล้ว!”

เฉียวฟูเองก็หันมาบอกเย่หยวนพร้อมถอนหายใจยาว “เย่หยวนช่างมันเถอะ เชียนเย่นั้นเป็นความหวังสุดท้ายของยอดดอกตูมสวรรค์ เจียงหงคงไม่ยอมให้เจ้าสังหารมันแล้ว”

เฉียวฟูนั้นย่อมมองออกทันทีว่าเจียงหงนั้นจะไม่ยอมให้เย่หยวนลงมือและพร้อมปกป้องเชียวเย่อย่างสุดตัว

ต่อให้ตัวเฉียวฟูจะช่วยอย่างไรมันก็ไม่มีทางได้ผล

ที่สำคัญต่อให้นำเรื่องนี้ขึ้นไปยังพูดคุยกับทางนิกาย สุดท้ายมันก็เป็นความผิดของเย่หยวน

เย่หยวนสังการจงฮันหลินนั้นมันก็เป็นความผิดพอแล้ว ไปสังหารเชียนเย่อีกมันคงเกินไป

เย่หยวนมองดูเจียงหงด้วยรอยยิ้มแปลกๆ

เมื่อเจียงหงเห็นรอยยิ้มนี้เขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

เย่หยวนพูดขึ้นมาด้วยจิตสังหารที่ไม่สั่นคลอน “หึๆ ข้าเย่หยวนพูดสิ่งใดไว้ย่อมต้องทำให้ได้เสมอ! หากข้าอยากสังหารมัน มันก็ต้องตาย!”

เจียงหงขมวดคิ้วแน่นด้วยความรู้สึกว่าเย่หยวนนั้นช่างไร้เหตุผล

เขาขยับแขนเสื้อหนึ่งครั้งและส่งร่างของเชียนเย่ไปหาผู้อาวุโสเถา “พามันไปรักษา!”

ทุกคนต่างหันมามองเย่หยวนด้วยท่าทางเสียดายในใจ

เขาทำไปตั้งมากมาย แต่สุดท้ายเย่หยวนก็ยังไม่อาจสังหารเชียนเย่ลงได้

มันช่วยไม่ได้ เพราะอย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นถึงเทพถ่องแท้ ไม่ว่าเย่หยวนจะเก่งกาจแค่ไหนเขาก็ไม่อาจเปลี่ยนผลลัพธ์ที่ออกมาได้

เจียงหงมองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “เรื่องสังหารเชียนเย่เจ้ายอมแพ้เสียเถอะ! ด้วยท่าทางนี้ของเจ้าหากวันนี้เฉียวฟูไม่อยู่ด้วยข้าก็คงไม่สนหรอกว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ที่มากมายแค่ไหน ข้าจะสังหารเจ้าลงแน่!”

เย่หยวนหรี่ตาลงทันที “ข้าได้ยินว่าตราบเท่าที่ศิษย์สามารถตีกลองเจ็ดดาวหมีใหญ่ได้ พวกเขาจะสามารถขออะไรก็ได้จากทางสำนักหนึ่งอย่าง ผู้อาวุโสเจียง ท่านคิดว่า… ข้าจะขอให้นิกายสังหารมันลงไปทั้งๆ แบบนั้นเลยได้ไหม?”