จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1859

ปัง!

ปัง!

ปัง!

บนลานนั้นเกิดเสียงการปะทะกันของปราณเทวะอย่างรุนแรงจนทำให้ทุกผู้คนต่างตกตะลึงอย่างไม่อาจหาคำใดมาเปรียบ

ชนะอย่างเหนือล้ำ!

เว้นเสียแต่ว่าผู้ชนะมันมิใช่คนที่พวกเขาคาดหมาย ศึกครั้งนี้เป็นเย่หยวนที่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ด้วยทักษะการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดของเย่หยวนนั้นซัวหานจึงถูกกระทืบอย่างไม่มีชิ้นดี

“ทำไม… ทำไมมันกลายเป็นเช่นนี้ไป?”

“ซัวหานนั้นมีพรสวรรค์เป็นอันดับต้นๆ ของเมืองหลวงจักรพรรดิแต่เขากลับถูกนภาสวรรค์สองดาวคนนี้กระทืบจนไม่เหลือเค้าเดิม”

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมศิษย์พี่เล้งถึงได้ไปไหนมาไหนกับเขาคนนี้จนแทบจะตัวติดกัน แท้จริงแล้วมันเป็นเช่นนี้นี่เอง!”

…

เหล่าศิษย์ของคฤหาสน์พันทะยานนั้นต่างตื่นตกใจอย่างมาก ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนคนที่พวกเขาดูถูกเหยียดหยามว่าลับหลังมาตลอดจะกลับกลายเป็นยอดคนที่เหนือล้ำขนาดนี้

เพราะตอนนี้นภาสวรรค์ห้าดาวอย่างซัวหานกลับถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวอย่างที่ไม่อาจสวนกลับได้แม้แต่น้อย

หากจะมีใครบอกว่าการโจมตีแรกของเย่หยวนสำเร็จได้เพราะการลอบโจมตี ตอนนี้เย่หยวนก็ได้ใช้พลังที่มีเข้าปะทะอย่างตรงไปตรงมาแล้ว

ไม่มีอะไรให้สงสัยอีก!

ปัง!

เย่หยวนเหยียบเท้าลงบนอกของซัวหานจนตัวเขาแนบติดพื้นก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยท่าทางขยะแขยง “ไม่ใช่ว่าเจ้าจะสั่งสอนข้าหรือ? ด้วยพลังฝีมือเพียงแค่นี้? ไม่มีกำลังแต่กลับกล้ามาดูถูกคนอื่นวางตัวเหนือผู้คน ว่ากล่าวคนอื่นเป็นมดปลวก? เจ้าไปเอาความมั่นใจผิดๆ เช่นนี้มาจากที่ไหนกัน?”

ความตื่นตกใจของซัวหานในตอนนี้มันเหนือล้ำกว่าที่จะบรรยายได้

หลายร้อยปีก่อน ตอนที่เขาพบเจอเย่หยวนครั้งแรกนั้นเขาสามารถบดขยี้อีกฝ่ายได้ด้วยฝ่ามือเดียว

แต่แม้จะมีพรสวรรค์ระดับเขา ช่องว่างนี้มันกลับไม่ห่างออกแต่ตรงกันข้าม มันกลับค่อยๆ สั้นลงจนในที่สุดเย่หยวนก็ตามเขาจนทันและแซงหน้าเขาไปได้!

เจ้าหมอนี่มันผสานแนวคิดแห่งห้วงมิติและแนวคิดแห่งดาบเข้าด้วยกัน แน่นอนว่าต้องมีพลังที่เหนือล้ำกว่าใครๆ

ความภาคภูมิใจในชื่อยอดอัจฉริยะของซัวหานต้องแหลกสลายลงภายใต้เท้านี้ของเย่หยวน

“ปล่อยข้านะ เจ้าคนโง่! หากอาจารย์ข้ารู้เรื่องราวนี้เขาจะต้องทำลายพลังบ่มเพาะของเจ้าทิ้งจนไม่มีโอกาสลืมตาอ้าปากได้อีกเป็นแน่” ซัวหานยังคงกัดฟันพูดจาข่มขู่ขึ้น

นั่นทำให้เย่หยวนหรี่ตาลงมองทันทีด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเอาชนะเองไม่ได้ ทีนี้ก็เลยไปใช้ชื่อของอาจารย์? ช่างโง่เง่าเสียจริง!”

พูดจบเย่หยวนก็ใช้นิ้วแตะเข้าไปยังทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของซัวหาน

ซัวหานได้แต่เบิกตากว้างด้วยความสิ้นหวัง

แต่เวลานั้นเองที่เย่หยวนกลับรู้สึกได้ถึงความอันตรายที่ใกล้เข้ามา

“เด็กน้อยเจ้ากล้า?!”

เทพถ่องแท้!

เย่หยวนรู้สึกได้ถึงพลังของอีกฝ่ายในทันทีทันใด ร่างของเขาแข็งค้างด้วยพลังกดดันนี้จนไม่อาจขยับได้แม้แต่ปลายนิ้ว

แม้ว่าตอนนี้เท้าของเขาจะเหยียบบนอกของซัวหาน แต่เท้านี้กลับไม่อาจลงแรงเหยียบไปได้มากกว่านั้น

เทพถ่องแท้ระดับปลายนี้มันช่างแข็งแกร่ง!

แต่ทว่านี่คือเย่หยวน!

เขานั่นคือผู้สำเร็จแนวคิดแห่งห้วงมิติ!

แม้จะเจอกับพลังของเทพถ่องแท้แต่หากเอามาเทียบด้วยความเข้าใจในแนวคิดแล้วเย่หยวนก็ยังเหนือล้ำกว่า

จิตสังหารนี้มันเย็นเยือก แต่มันย่อมไม่มีทางใดที่เย่หยวนจะยอมรับความตายง่ายๆ เช่นนี้

เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันนี้ดวงตาของซัวหานก็เบิกกว้างด้วยความดีใจ “ท่านอาจารย์!”

แต่ทว่าเล้งชิวหลิงนั้นกลับหน้าถอดสีอย่างมาก หากคิดอยากลงมือตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว

เย่หยวนหัวเราะขึ้นก่อนที่ร่างของเขาจะเลือนหายไป!

มันหายไปพร้อมๆ กับร่างของซัวหานที่อยู่ใต้เท้า

เงาร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากความว่างเปล่าและมองดูเย่หยวนด้วยความตื่นตกใจและโกรธแค้น

“เคลื่อนย้ายมิติ! ช่างเป็นเด็กที่น่ากลัวนัก!”

ผู้ที่มาถึงนี้มันย่อมมิใช่ใครที่ไหนนอกไปเสียจากอาจารย์ของซัวหาน เจ้าเมืองหลวงจักรพรรดิสวรรค์นทีจี้ฉุน

เย่หยวนตอบกลับมา “รอ!”

พูดจบเย่หยวนก็หลับตาและไม่คิดพูดจาใดๆ อีก

จี้ฉุนนั้นผงะไปไม่น้อย ไม่อาจเข้าใจได้ว่าคำพูดของเย่หยวนมันหมายถึงอะไร

แต่ไม่นานเขาก็ได้เข้าใจเพราะตอนนี้มีอีกคลื่นพลังหนึ่งกำลังพุ่งมาอย่างรุนแรง

“จี้ฉุน เจ้าคิดจะดูถูกเมืองหลวงจักรพรรดิพันทะยานข้าไปหน่อยแล้ว! ยอดฝีมือเทพถ่องแท้จากเมืองหลวงจักรพรรดิสวรรค์นทีกลับกล้ามารังแกผู้เยาว์ถึงถิ่นข้า เจ้ายังอย่างมีหน้ามีตาไปพบผู้คนอยู่ไหม?!”

คนยังไม่ทันมาแต่เสียงของเขาก็ถึงก่อนแล้ว

คำพูดของกู่เทียนเฉนี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้น

เขาไม่นึกไม่ฝันว่าในชั่วพริบตาเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้มันกลับจะเกิดขึ้นในคฤหาสน์พันทะยานของเขา

จี้ฉุนขมวดคิ้วแน่น “เด็กคนนี้มันเกือบทำลายพลังหานเอ๋อ ข้าคิดสังหารมันแล้วจะผิดหรืออย่างไร?”

กู่เทียนเฉหันหน้ามาหาเย่หยวนด้วยสายตาต้องการคำตอบ

เย่หยวนยจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ออกมาให้ฟัง ทำให้กู่เทียนเฉต้องหันหน้ากลับไปบอกทันที “เจ้าก็ได้ยินแล้วใช่ไหม?”

“อ-อาจารย์ ท่านต้องเข้าข้างข้านะ!” ซัวหานร้องบอก

เมื่อเห็นท่าทางของกู่เทียนเฉต่อเย่หยวนจี้ฉุนก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทำให้สีหน้าของเขานั้นก็แย่ไม่แพ้กัน

และก็เป็นฝ่ายกู่เทียนเฉที่พูดเตือนขึ้น “ซัวหาน เจ้ายอมแพ้เสีย! เรื่องของเจ้าและเล้งชิวหลิงนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้! ที่สำคัญหลังจบเรื่องราวครั้งนี้แล้วเจ้าสองศิษย์อาจารย์ห้ามเข้ามาในคฤหาสน์พันทะยานของข้าอีกเป็นอันขาด!”

ซัวหานได้แต่เบิกตากว้างมองดูใบหน้าของกู่เทียนเฉอย่างไม่อยากเชื่อ

เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกู่เทียนเฉถึงได้เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

จู่ๆ เขาก็กลับไปย้อนนึกถึงคำที่เย่หยวนบอก

กลายเป็นว่า… เย่หยวนไม่เป็นไม้กันหมาให้แก่เล้งชิวหลิงอีกแล้ว

กู่เทียนเฉนั้นมีความคิดที่จะจับคู่คนทั้งสองนี้จริงๆ!

มันช่างน่าขัน เพราะไม่กี่นาทีก่อนเขายังอวดอ้างวางท่าว่าจะเป็นลูกเขยเมืองหลวงจักรพรรดิพันทะยานต่อหน้าเหล่าศิษย์คฤหาสน์พันทะยานอยู่เลย

…………………………