จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1875

“ช่างเงียบเสียเหลือเกิน ดูท่ามันคงมิใช่สถานที่ที่ดีงามแน่ เย่หยวนระวังตัวด้วย” ตอนนี้พื้นที่รอบกายของพวกเขาทั้งหลายนั้นเงียบสงัดจนมันทำให้จิตใจของกู่เทียนเฉรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ที่เห็นนี้มันเปี่ยมไปด้วยพลังงานหยิน ดูท่าแล้วคงมีผีวิญญาณร้ายผ่านไปมาอยู่บ่อยๆ”

แต่ในความเป็นจริงแล้วเย่หยวนไม่ได้กังวลมากมาย

เพราะหวู่เฉินได้บอกเขามาก่อนแล้วว่าที่แห่งนี้มันคือแดนกักวิญญาณ เป็นสถานที่ที่จอมเทพนิรันดร์มอบให้เหล่าผีร้ายอาศัย

ในที่แห่งนี้ผีเต๋าหลายต่อหลายตนได้ถูกเลี้ยงดูให้เก่งกาจ มันอาจจะมีถึงขั้นตัวตนระดับเทพสวรรค์เลยก็เป็นได้

แต่เมื่อมีหวู่เฉินอยู่ด้วยเย่หยวนย่อมไม่คิดกังวล

ตอนนี้มันเป็นเวลาร่วมเดือนแล้วที่พวกเขาทั้งหลายออกมาจากค่ายกลดาบสังหารสวรรค์

ระหว่างทางมานี้พวกเขาได้เห็นศพมากมายหลายต่อหลายศพระหว่างทาง แต่ตัวพวกเขาทั้งหลายเองนั้นยังคงปลอดภัยดี

และแน่นอนว่าทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเย่หยวน

การที่จะบอกว่ากู่เทียนเฉไม่รู้เรื่องราวของธงศึกดาวฤกษ์มันก็คงไม่มีทางจะเป็นไปได้แน่

แต่สภาพของเย่หยวนในตอนนี้มันมิใช่แค่นภาสวรรค์ทั่วๆ ไปที่จะถูกข่มขู่ได้ง่ายๆ อีกแล้ว

พลังการต่อสู้ของเขานั้นอยู่ในระดับของเทพถ่องแท้เก้าดาว!

ต่อให้กู่เทียนเฉจะคิดอะไรอยู่ในหัว เขาก็ย่อมได้แต่ต้องหักห้ามใจเอาไว้

พวกเขาทั้งสามค่อยๆ เดินทางเข้ามาลึกเรื่อยๆ ในแดนกักวิญญาณจนจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังขึ้นมาจากด้านหน้าไม่ห่างออกไกลนัก ทำให้ทั้งสามต้องรีบตั้งท่ารับการโจมตีทันที

“หยางอี้เต่า จัดการเจ้าผีพวกนี้ก่อน ไม่เช่นนั้นมันคงไม่มีใครจะได้หินรุ้งเจ็ดสีไป!” จีคังร้องบอกอย่างไม่พอใจ

พลังโลกของหยางอี้เต่าพุ่งทะยานตอนนี้เขากำลังรับการโจมตีจากผีระดับหกขั้นสุดถึงสามตน

เหล่าผีทั้งหลายนี้เป็นตัวตนที่จัดการได้ยากยิ่ง เพราะแทบทุกตนนั้นรู้วิชาผีเต๋าร้อยยันต์ทำให้พลังการต่อสู้ของพวกมันเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก

จีคังเองก็ไม่ได้สบายไปกว่ากัน ตอนนี้เขาเองก็กำลังรับมือกับผีอยู่หลายตน

ยอดฝีมือคนอื่นๆ เองก็กำลังตกที่นั่งลำบากเมื่อเจอวงล้อมนี้ของเหล่าผี

จากนั้นหนึ่งในผีเต๋าก็ร้องขึ้นอย่างโกรธแค้น “พวกเจ้ามนุษย์ทั้งหลายกลับกล้าคิดมาแย่งชิงหินรุ้งเจ็ดสีไป! พวกเจ้าต้องตาย!”

ตอนนี้เหล่าผีเต๋านั้นมีจำนวนเยอะกว่าฝั่งมนุษย์มาก ทำให้ฝ่ายมนุษย์ต้องเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด

ได้ยินคำพูดเหล่านั้นกู่เทียนเฉจึงได้แต่เบิกตากว้างขึ้น

“หินรุ้งเจ็ดสี! ที่แท้มันเป็นหินรุ้งเจ็ดสี!”

เย่หยวนเผลอถามขึ้นด้วยความมึนงง “ผู้อาวุโส หินรุ้งเจ็ดสีมันคืออะไรกัน?”

นั่นทำให้กู่เทียนเฉหันกลับมามองเย่หยวนอย่างแปลกประหลาดใจ “เจ้ากลับไม่รู้จักถึงหินรุ้งเจ็ดสีจริง?”

เพราะในสายตาของเขาแล้วเย่หยวนนั้นเป็นคนที่มีเบื้องหลังสุดลึกล้ำเกินหยั่งถึง มันย่อมไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ถึงหินรุ้งเจ็ดสีไปได้

นั่นทำให้เย่หยวนต้องผงะไป คิดในใจว่าเช่นนี้ไม่ดีแล้ว

เพราะเหตุผลที่กู่เทียนเฉยังคงเข้าข้างเขามาจนทุกวันนี้มันก็เพราะว่าอีกฝ่ายเกรงกลัวในตัวตนที่ไม่มีจริงของเขา

แต่การที่เขาเผลอถามออกไปเช่นเมื่อกี้นี้มันอาจจะทำให้กู่เทียนเฉรู้สึกสงสัยอะไรขึ้นมาแล้วก็ได้

“อ่า ข้าเคยได้ยินผู้คนพูดถึงชื่อมัน แต่เรื่องที่ว่ามันมีผลใดนั้นข้าไม่ทราบได้” เย่หยวนยิ้มตอบ

แต่คำพูดนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ความสงสัยหายไปจากสายตาของกู่เทียนเฉ แต่สุดท้ายเขาก็ยังคงอธิบายออกมา “หินรุ้งเจ็ดสีนั้นคือของวิเศษในเขาแห่งถงเทียน ที่สำคัญมันจะปรากฏออกมาแค่ในเขตของเทพสวรรค์เท่านั้น! แต่ทว่าของสิ่งนี้มันหายากเสียเหลือเกิน ล้านปียังไม่แน่เลยว่ามันจะปรากฏออกมาสักครั้ง หากเทพถ่องแท้คนใดสามารถได้รับหินรุ้งเจ็ดสีมาไว้ในมือได้การจะขึ้นไปอาณาจักรเทพสวรรค์มันก็คงไม่ยากเย็นแล้ว! ของสิ่งนี้สำหรับเทพสวรรค์ทั้งหลายแล้วมันก็มีประโยชน์มหาศาลไม่แพ้กัน”

ได้ยินเช่นนั้นเย่หยวนก็ตกตะลึงขึ้นมาเช่นกัน เพราะสิ่งของที่ทำให้เทพถ่องแท้บรรลุขึ้นเป็นเทพสวรรค์นั้นมันย่อมไม่แปลกที่ผู้คนทั้งหลายจะมุ่งหน้าอยากได้มันอย่างบ้าคลั่ง

ดูท่าคนทั้งหลายนี้คงรู้ตัวดีว่าตนไม่อาจชนะเหล่าผีเต๋าได้ แต่จิตใจก็ไม่คิดที่จะยอมถอย

“เย่หยวน เจ้าหินรุ้งเจ็ดสีนี้เราต้องเอามันมาให้ได้!” กู่เทียนเฉพูดออกมาด้วยสายตาสุดแสนมุ่งมั่น

เพราะพื้นที่โล่งด้านหลังเหล่าผีเต๋าในตอนนี้มันเผยให้เห็นถ้ำลึกลงไป

หากคาดเดาไม่ผิดแล้ว หินรุ้งเจ็ดสีคงต้องอยู่ในถ้ำนี้เป็นแน่

‘ฟุบ!’

กู่เทียนเฉขยับร่างมุ่งหน้าไปยังปากถ้ำทันที

เรื่องราวอันกะทันหันนี้ทำให้ยอดฝีมือหลายคนต้องตื่นตะลึง

“กู่เทียนเฉ เจ้าช่างกล้า!” จีคังร่ำร้อง

“กู่เทียนเฉ เจ้ามันสมควรตาย!” หยางอี้เต่าร้องตามขึ้น