จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1895

“เจ้าจะบอกว่าข้าด้อยกว่าเจ้าขยะนี่หรือ? เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้ศิษย์น้องเมิ่งลี่นั่นอยู่ในอาณาจักรใดแล้ว? หึ ไม่นานมานี้ศิษย์น้องเมิ่งลี่เพิ่งจะขึ้นอาณาจักรเทพถ่องแท้ไปได้! ขยะอย่างเจ้านั้นมันคงได้แต่มองดูแผ่นหลังของนางเป็นเท่านั้น! มันไม่มีค่าใดๆ คู่ควรกับศิษย์น้องเมิ่งลี่เลย!”

คำพูดนี้ของหลินฉางชิงมันทำให้ทุกผู้คนสั่นสะท้านขึ้นทันที

พวกโซชูเจียทั้งหลายนั้นย่อมคุ้นเคยกับชื่อของเยวี่ยเมิ่งลี่

ตอนที่นางอยู่ในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นนางได้แต่ใช้ชีวิตอยู่ในเงาของเย่หยวน

จนถึงวันนี้เวลามันยังผ่านไปไม่ถึงพันปีจากที่นางออกเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ไป แต่นางผู้นั้นกลับสามารถบ่มเพาะจนบรรลุอาณาจักรเทพถ่องแท้ได้!

ความเร็วในการบ่มเพาะเช่นนั้นมันไม่เคยมีให้เห็นมาก่อนเลย

ที่สำคัญแม้ผู้คนจะไม่สามารถมองเห็นอายุขัยที่แท้ของหลินฉางชิงนี้ได้แต่พวกเขาก็พอบอกได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เองก็ไม่ได้มีอายุที่แก่เฒ่าใดๆ เลย

เทพสวรรค์ที่หนุ่มขนาดนี้มันย่อมเป็นสิ่งที่เหล่าโซชูเจียทั้งหลายไม่อาจคาดคิดถึงได้เลย

ต่อให้เป็นในสายตาของพวกเย่หยวนเอง พวกเขาทั้งหลายก็ไม่เคยจะพบเจอเทพสวรรค์ที่หนุ่มขนาดนี้มาก่อนเช่นกัน

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียแม้จะเป็นจอมเทพนิรันดร์ยอดอัจฉริยะที่ว่าไม่มีใครหาเปรียบได้ก็ยังต้องใช้เวลาถึงห้าหมื่นปีในการบ่มเพาะขึ้นอาณาจักรเทพสวรรค์

แม้ว่าเย่หยวนจะแสดงลายพระเจ้าออกมาให้หลินฉางชิงเห็นแต่เขาก็รู้สึกเพียงแค่ประหลาดใจเท่านั้น

ด้วยการคาดเดาของเขานั้นเย่หยวนคงไปได้รับสืบทอดลายพระเจ้ามาจากมิติวิเศษที่ไหนสักแห่งทำให้สามารถนำมันออกมาใช้ได้

เพราะแม้เรื่องเช่นนั้นมันจะเป็นไปได้ยาก มันก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้

ส่วนเรื่องที่ว่าเย่หยวนจะบ่มเพาะลายพระเจ้าด้วยตัวเองนั้นหลินฉางชิงไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงมัน

เพราะเรื่องเช่นนั้นมันเป็นไปไม่ได้!

ตั้งแต่อดีตกาลมามันมียอดอัจฉริยะเกิดขึ้นรับไม่ถ้วนและในบรรดาคนเหล่านั้นมันก็ยังไม่เคยมีใครที่บ่มเพาะลายพระเจ้าได้ตั้งแต่อาณาจักรนภาสวรรค์เลย

สมบัติลายในตำนานเช่นนั้นใช้ครั้งหนึ่งมันก็หายไปครั้งหนึ่งถือว่าเป็นสมบัติที่ใช้แล้วหมดไป

แล้วเส้นทางที่เหลือต่อจากนี้ไปเย่หยวนจะสามารถใช้มันได้อีกสักกี่ครั้ง?

ที่สำคัญแม้เย่หยวนจะมีลายพระเจ้าที่ชัดเจนแต่พลังของเย่หยวนนั้นมันก็ยังไม่อาจเทียบเคียงเขาได้

“เจ้า… เจ้าเป็นใครกันแน่?” เย่หยวนกัดฟันถามหลินฉางชิงขึ้นมาด้วยอาการบาดเจ็บ

ดวงตาใกล้ตายของเย่หยวนนี้มันทำให้หลินฉางชิงรู้สึกปลาบปลื้มดีใจมาก

ดูท่าแล้วคำพูดก่อนหน้านี้มันคงไปสะกิดใจเย่หยวนเข้า

หลินฉางชิงหัวเราะขึ้น “เจ้าไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าเป็นใคร เจ้าแค่รู้ไว้ว่าเจ้ากับศิษย์น้องเมิ่งลี่นั้นไม่อาจเคียงคู่กันได้แล้ว! เจ้าและนางนั้นอยู่ต่างกันคนละโลก! อย่าว่าเทพสวรรค์คนนี้ใจร้ายนักเลย นี่คือโอสถฟ้าตะวันจันทราขั้นเทวะมันคงพอช่วยให้เจ้าบรรลุอาณาจักรเทพถ่องแท้ไปได้! แต่ถึงตอนนั้นศิษย์น้องเมิ่งลี่คงขึ้นไปเป็นเทพสวรรค์แล้ว!”

เดิมทีเขานั้นไม่คิดสนใจที่จะอธิบายเรื่องราวใดๆ แก่เย่หยวน

แต่ตอนนี้เมื่อเขาไม่อาจลงมือฆ่าสังหารได้แล้ว หลินฉางชิงจึงเลือกที่จะทำการบอกเล่าความแตกต่างระหว่างเย่หยวนและเยวี่ยเมิ่งลี่ออกมา

เพราะหากทำเช่นนี้แล้วเย่หยวนมีความรู้จักประมาณตัวเสียหน่อย เขาก็คงไม่กล้าที่จะไปหาเยวี่ยเมิ่งลี่ด้วยตัวเองอย่างแน่นอน

เหอชงเบิกตากว้างเมื่อเห็นมัน “โอสถฟ้าตะวันจันทราขั้นเทวะ! พระเจ้าช่วย นี่มันโอสกที่จะช่วยให้ผู้คนสามารถบรรลุอาณาจักรเทพถ่องแท้ได้!”

โซชูเจียเองก็พยักหน้ารับ “ตราบเท่าที่คนผู้หนึ่งขึ้นไปถึงอาณาจักรนภาสวรรค์ขั้นสุดได้และกินโอสถฟ้าตะวันจันทราขั้นเทวะลงไป มันก็มีโอกาสถึงเจ็ดในสิบที่จะบรรลุ! แต่ด้วยฝีมือการหลอมโอสถของเย่หยวน…”

พวกเขานั้นรู้ดีว่าฝีมือวิชาโอสถของเย่หยวนมันเหนือฟ้าดินแค่ไหน

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งหลายจะไม่ได้เจอเขามานับร้อยๆ ปี แต่พวกเขาก็รู้สึกได้ว่าพลังฝีมือของเย่หยวนย่อมจะไม่มีทางถดถอยไปได้

นั่นทำให้สายตาของเหล่านักยุทธเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ต่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความอึดอัด

ฟุบ!

แสงสีเขียวเส้นหนึ่งพุ่งเข้าไปหาตัวเย่หยวน มันคือขวดโอสถนั้นนั่นเอง

มุมปากของหลินฉากชิงยิ้มขึ้นมาแต่เขาก็ไม่ได้ห้ามอีกฝ่าย

ตุบ!

เย่หยวนชี้นิ้วออกทำลายขวดโอสถสีเขียวมรกตนี้ทิ้งทันที

โอสถภายในเองก็ถูกเย่หยวนทำลายลงจนไม่อาจแยกจากฟ้าดินได้อีก

เมื่อได้เห็นเช่นนั้นคนทั้งหลายก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจ