จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1901

คลื่นปราณเทวะอันหนาแน่นและอบอุ่นค่อยๆ ไหลเข้ามาในทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเจียงไห่ถังผ่านเส้นชีพจรของนาง

การทำลายผนึกเช่นนี้ออกมามันง่ายดายเหมือนกวาดเศษใบไม้

ทำให้ตอนนี้นางเริ่มรู้สึกได้ถึงปราณเทวะที่ไหลเข้าสู่แขนขาอีกครั้ง

เจียงไห่ถังมองดูเย่หยวนด้วยดวงตาตื่นตะลึง

“นี่มัน… นี่มันคือผนึกเฉพาะของดงปิติ ต่อให้จะเป็นยอดฝีมือนถาสวรรค์เก้าดาวก็ไม่อาจจะทำลายผนึกนี้ลงได้ง่ายๆ แต่เจ้าทำได้อย่างไรกัน?”

ดินแดนแห่งความสำราญอย่างดงปิตินี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยหญิงบริการที่มีการบ่มเพาะสูง

ส่วนเรื่องการจะควบคุมหญิงเหล่านั้นอย่างไรนั้นทางดงปิติย่อมมีวิธีการที่เด็ดขาดของตน

ผนึกนี้มันเป็นสิ่งที่ผู้คนทั่วๆ ไปไม่อาจจะแตะต้องได้ ไม่ต้องพูดถึงการทำลายลงเลย

ต่อให้เป็นแขกผู้มีพลังบ่มเพาะอาณาจักรนภาสวรรค์เก้าดาวมันก็ไม่อาจจะทำลายผนึกนี้ลงได้ง่ายๆ

แต่เย่หยวนกลับปัดมันออกเหมือนแค่กวาดเศษใบไม้

“แค่ผนึก ไม่ใช่เรื่องใหญ่ใดๆ ไปกัน” เย่หยวนยิ้มขึ้น

เจียงไห่ถังนั้นได้แต่นั่งนิ่งและสุดท้ายก็ส่ายหัวออกมา “เราเดินออกไปเช่นนี้ไม่ได้! ดงปิตินี้มันมีจวนเจ้าเมืองหนุนหลังอยู่ และที่แห่งนี้ยังมีนภาสวรรค์เก้าดาวเป็นผู้ควบคุม! ไม่ใช่สถานที่ที่ใครคิดจะพาคนออกไปก็สามารถทำได้”

ในเมืองหลวงจักรพรรดินั้นเทพถ่องแท้เป็นตัวตนที่อยู่สูงที่สุด

ในงานดูแลทั่วๆ ไปเช่นนี้มันย่อมไม่มีเทพถ่องแท้คนไหนจะลดตัวลงมาทำ

และในความเป็นจริงแล้วแค่นภาสวรรค์เก้าดาวมันก็มากพอที่จะจัดการนักยุทธส่วนใหญ่ของเมืองหลวงจักรพรรดิได้ง่ายๆ

ที่สำคัญผู้อยู่เบื้องหลังกิจการของดงปิตินี้มันคือจวนเจ้าเมือง จะมีใครกล้ามาก่อเรื่องราวในที่แบบนี้กัน?

แต่เย่หยวนกลับแค่ยิ้มตอบ “หากข้าอยากพาเจ้าออกไปมันย่อมไม่มีใครจะหยุดได้”

พูดจบเย่หยวนก็ไม่สนใจอีกต่อไปว่าเจียงไห่ถังจะยอมร่วมมือด้วยหรือไม่และลากพาตัวนางเดินออกประตูไปทันที

เอี้ยด!

เมื่อบานประตูถูกเปิดออกเขาก็พบว่ามีชายร่างกำยำห้าคนยืนรออยู่ที่ด้านนอก

แม่เล้าคนเดิมมองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มเย้ย “ข้ารู้ตั้งแต่ที่ท่านถามหานางนี่แล้วว่าท่านคงไม่ได้มาดีแน่ หากท่านนั้นแค่มาเพื่อหาความสนุก ดงปิติเราย่อมพร้อมต้อนรับอย่างดี แต่หากท่านคิดจะลักพาตัวผู้คนไป เรื่องนั้นดงปิติเราคงยอมไม่ได้ ช่วยทำอะไรให้ฉลาดหน่อยเถอะ”

เย่หยวนหันไปมองแม่เล้าคนนั้นพร้อมพูดขึ้น “ข้าอยากไถ่ตัวแม่นางไห่ถัง ว่าราคามา”

เมื่อแม่เล้าคนนั้นได้ยินนางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา “ต้องขอโทษท่านลูกค้าด้วยแต่เบื้องบนสั่งการกำชับมาว่านางผู้นี้ห้ามขายออก! ข้าว่าท่านวางนางลงก่อนจะดีกว่า พวกท่าน…ออกไปจากที่นี้พร้อมกันไม่ได้ ท่านดูพวกเขาทั้งหลายนี้สิ พวกเขาต่างมีใบหน้าท่าทางดุดัน หากพวกเขาต้องลงมือทำร้ายท่านแล้วมันคงจบไม่สวยแน่”

เมื่อได้เห็นเหล่าชายกำยำทั้งหลายเจียงไห่ถังก็หน้าซีดเผือดลงทันที

“เย่หยวน เจ้า…เจ้าไปเองเถอะ!”

เหล่าชายร่างกำยำทั้งหลายนี้ต่างมีพลังฝีมือที่ไม่ธรรมดา ล้วนแล้วต่างเป็นถึงนภาสวรรค์ขั้นกลางทั้งสิ้น

การที่จะมาเป็นผู้ดูแลของหอนางโลมนี้ได้มันย่อมต้องเป็นนักยุทธที่มีพลังฝีมือไม่น้อย

เย่หยวนมองดูด้วยท่าทางเฉยชา “เรอะ? หากไม่ขายเช่นนั้นข้าคงได้แต่ต้องใช้กำลังพานางออกไปแล้ว”

พูดไปเย่หยวนก็ดึงตัวเจียงไห่ถังเดินออกไปด้านนอกทันที

แม่เล้าคนนั้นที่ได้เห็นก็หมดความอดทนลงทันที นางร้องตะโกนสั่ง “ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา จัดการมันเสีย!”

ชายร่างกำยำทั้งห้านี้เดินมุ่งหน้าเข้ามาหาเย่หยวนในทันที

ผัวะ!

เสียงตบดังสนั่นขึ้นส่งร่างของแม่เล้าคนนั้นปลิวลงจากชั้นสองทันที

เหล่าชายกำยำทั้งหลายเองก็ได้แค่จับความอากาศ ไม่อาจแตะต้องได้แม้แต่ชายเสื้อของเย่หยวน

“พระเจ้าช่วย! เจ้ายอดคนนรกส่งนี่! ไปเรียกท่านฝางคุนมาเร็ว! มีคนมาก่อเรื่องแล้ว!”

ที่ด้านล่างมีเสียงแหลมสูงของแม่เล้าดังลอยขึ้นมา

เย่หยวนเองก็ไม่ได้ช้าหรือเร็วจนเกินไป ค่อยๆ เดินพาตัวเจียงไห่ถังลงตามบันไดมา

ดงปิติแห่งนี้มันมีค่ายกลขนาดใหญ่ติดตั้งไว้ภายใน ปิดกั้นมิตินี้ออกจากภายนอก

ต่อให้จะเป็นเทพถ่องแท้ก็ไม่อาจจะย้ายร่างหนีออกไปจากที่แห่งนี้ได้

ไม่เช่นนั้นแล้วใครจะกล้ามาประกันว่าจะไม่มีคนที่ลักพาตัวนางโลมหนี หรือเสร็จกิจแล้วไม่ยอมจ่ายเงิน?

เพราะฉะนั้นแม้ว่าเย่หยวนจะเก่งกาจและเข้าใจในแนวคิดแห่งห้วงมิติเพียงใดเขาก็ไม่อาจพุ่งพาตัวออกไปได้ในพริบตาจากที่แห่งนี้

แต่ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้นมันก็ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นไม่อาจใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติออกมาได้

การยกย้ายมิติมุมต่างๆ ภายในตัวตึกนี้มันไม่ได้เป็นปัญหาเลย