จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2041

คลื่นพลังอันแสนเดียวดายพุ่งทะยานออกมาจากร่างของเทพสวรรค์ดันหยู่

คลื่นพลังของเขาในเวลานี้มันแข็งแกร่งเหนือล้ำกว่าทุกผู้คนที่ผ่านมาอย่างมาก รวมไปถึงตัวเย่หยวนด้วย

พลังของเทพสวรรค์ดันหยู่ตรงหน้านี้มันแทบจะเรียกได้ว่าเทียบเคียงเต๋าสวรรค์

มันเป็นพลังที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบสามารถเปลี่ยนแปลงฤดูกาลได้ในพริบตา พลังที่อยู่ตรงหน้าผู้คนทั้งหลายในเวลานี้มันคือพลังในระดับนั้น

“นี่หรือคืออาณาจักรบรรพกาล?” เย่หยวนมองดูเทพสวรรค์ดันหยู่อย่างตื่นตะลึง

เพราะนี่มันคือตัวตนสูงส่งที่สุดเท่าที่นักหลอมโอสถจะก้าวขึ้นไปถึง เป็นยอดของเต๋าโอสถอย่างแท้จริง!

อาณาจักรนี้มันเป็นสิ่งที่ทุกผู้คนเฝ้าใฝ่ฝัน รวมไปถึงตัวเย่หยวนเองด้วย

เทพสวรรค์ดันหยู่ยื่นมือออกมาก่อนจะพลิกกลับเปลี่ยนแปลงสมุนไพรวิญญาณทั้งหลายให้กลายเป็นผงลอยเข้าไปในสมบัติวิญญาณเทพสวรรค์ของตนทันทีจนทำให้เกิดแสงสีเหลืองทองพุ่งกระจายออกมาจากภายในสมบัติวิญญาณเทพสวรรค์ชิ้นนั้นพุ่งเข้าปกคลุมรอบกายเทพสวรรค์เปียวหยูสิ้น

“นี่คือเคล็ดทะยานสวรรค์แปลงฟ้าของเทพสวรรค์ดันหยู่ ว่ากันว่าหากบ่มเพาะไปได้จนถึงขั้นสุดแล้วมันจะสามารถหลอมกลั่นได้ทุกสิ่งอย่างแม้แต่ดวงดาว ได้เห็นมันวันนี้แล้วดูท่าคงเป็นความจริง”

“สมชื่อยอดเต๋าโอสถอันดับหนึ่งแห่งแดนใต้เราจริงๆ พลังฝีมือในระดับนี้มันทำให้ผู้คนกลัวไม่กล้าแม้แต่จะไปท้าทายต่อสู้! เทพสวรรค์เปียวหยูเองก็บ้าบิ่นเกินไป ต่อให้เขาจะก้าวขึ้นถึงอาณาจักรบรรพกาลได้จริงๆ แต่มีหรือที่จะเทียบเคียงกับเทพสวรรค์ดันหยู่ได้รวดเร็วปานนั้น?”

“นี่หรือคืออาณาจักรบรรพกาล? ช่างเหนือล้ำเสียจริง! ข้ารู้สึกได้เลยว่าเต๋าโอสถของตนนั้นมันเป็นได้แค่มดปลวกเมื่ออยู่ต่อหน้าพลังนี้”

…

อย่าว่าแต่แค่แดนใต้นี้ ต่อให้เป็นทั้งมหาพิภพถงเทียนก็ตาม คนที่จะก้าวขึ้นไปให้ถึงอาณาจักรบรรพกาลได้นั้นมันย่อมจะมีเพียงแค่หยิบมือ

ต่อให้เป็นเหล่าจอมเทพโอสถเจ็ดดาวทั้งหลายนี้ พวกเขาทั้งหลายเองก็แทบจะไม่เคยได้เห็นยอดฝีมืออาณาจักรบรรพกาลลงมือเองจริงๆ

เพราะในหมู่จอมเทพโอสถเจ็ดดาวทั้งหลายก็มิใช่ทุกคนที่จะเคยได้เห็นเทพสวรรค์ดันหยู่ลงมือ

เทพสวรรค์ดันหยู่นั้นเป็นถึงยอดฝีมืออาณาจักรบรรพกาล ตัวตนของเขานั้นคือตำนานที่ยังมีลมหายใจ

แต่ในวันนี้พวกเขากลับได้เห็นตำนานผู้นั้นลงมือต่อหน้า!

ทุกผู้คนมองดูทุกท่วงท่าของเทพสวรรค์ดันหยู่อย่างไม่ละสายตา กลัวว่าจะพลาดรายละเอียดสำคัญใดๆ ไป

เพราะประสบการณ์เช่นนี้มันย่อมจะล้ำค่าแก่ทุกผู้คนอย่างมากล้น

“เปียวหยู เจ้าเป็นผู้ที่ท้ารับความอับอายนี้เอง! เจ้าอย่าได้ลืมไป หากเจ้าแพ้แล้วยอดเมืองหลวงจักรพรรดิทองวาวจะต้องมอบส่วนแบ่งตลาดโอสถครึ่งหนึ่งออกมา!” เทพสวรรค์ดันหยู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“วางใจเถอะ เทพสวรรค์ผู้นี้ย่อมรู้ดีว่ามันเดิมพันอะไรไว้” เทพสวรรค์เปียวหยูตอบ

เย่หยวนที่ได้ยินจึงขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจความหมายของคนทั้งสอง

เขานั้นคิดและเข้าใจไปว่านี้เป็นแค่การประลองโอสถธรรมดาๆ แต่พอได้ยินเช่นนี้แล้วดูท่ามันจะไม่เรียบง่ายปานนั้น

“พี่ซืออี้ พวกเขาทั้งสองกำลังพูดถึงเรื่องใดกันอยู่หรือ?” เย่หยวนถามเทพสวรรค์ซืออี้

เทพสวรรค์ซืออี้ยิ้มตอบไปด้วยใบหน้าไม่ค่อยดีนัก “เรื่องมันยาวน่ะ ก็จริงที่ว่างานชุมนุมโอสถเมฆานี้มันคือแหล่งที่เหล่านักหลอมโอสถจากสารทิศจะมาแลกเปลี่ยนความรู้กัน แต่มันก็ยังมีหน้าที่ในการแลกเปลี่ยนแย่งชิงผลกำไรกันด้วย!”

ที่แท้แล้วตอนที่เหล่าเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดรวมตัวกันก่อตั้งพันธมิตรแดนใต้ ทางยอดเมืองหลวงจักรพรรดิโอสถเมฆาได้นั่งตำแหน่งผู้นำพันธมิตรด้วยความสามารถอันเก่งกาจเหนือล้ำของเทพสวรรค์ดันหยู่

เหล่าเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดนั้นได้ครอบครองส่วนแบ่งของการค้าขายโอสถและสมุนไพรวิญญาณในแดนใต้ไปกว่าเจ็ดในสิบ

เพราะเหล่าโอสถทั้งหลายนั้นมันย่อมจะเป็นสินค้าที่นักยุทธผู้บ่มเพาะฝึกตนทุกผู้คนต้องการ แน่นอนว่าเจ็ดส่วนของมันนี้ย่อมจะเป็นผลประโยชน์ที่มหาศาล

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเหล่าเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดที่อยู่ในอาณาจักรเต๋าขั้นสุดด้วยแล้ว ตำแหน่งใดๆ ของพวกเขาย่อมจะเหนือล้ำอย่างไม่อาจเทียบเคียงได้

และเหล่าเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดนั้นได้ตกลงกันว่าจะให้ยอดเมืองหลวงจักรพรรดิโอสถเมฆานั้นเป็นผู้นำของพวกเขาทั้งหลาย

ระหว่างดินแดนศักดิ์สิทธิ์ด้วยกันแล้ว หากพวกเขาคิดอยากได้ดินแดนหรือส่วนแบ่งตลาดจากใคร พวกเขาก็จะมาตัดสินดวลกันที่งานชุมนุมโอสถเมฆานี้

แต่ทว่าตัวตนของเทพสวรรค์ดันหยู่นั้นมันเหนือล้ำผู้คน นั่งตำแหน่งผู้นำของพันธมิตรมาตลอด

ยอดเมืองหลวงจักรพรรดิโอสถเมฆานั้นกินส่วนแบ่งไปถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์จากผลประโยชน์เจ็ดในสิบที่พันธมิตรครอบครอง ส่วนที่เหลือหกสิบเปอร์เซ็นต์นั้นแบ่งกันไปในหกดินแดน

และเรื่องราวการแย่งชิงผลประโยชน์ใดๆ ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกนั้นพวกเขาทั้งหลายจะสามารถใช้ส่วนแบ่งที่ตัวเองมีได้แค่หนึ่งในสิบเท่านั้นในการดวลแต่ละครั้ง ผู้ชนะได้หนึ่งในสิบของผู้แพ้ ผู้แพ้เสียหนึ่งในสิบของที่ตนมี

แต่เพราะว่าเหล่าเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกนั้นพวกเขาทั้งหลายมีฝีมือไม่แตกต่างกันมากมายนัก แม้จะจัดงานชุมนุมโอสถเมฆาขึ้นมาหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่ส่วนแบ่งของแต่ละคนก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากมายใดๆ

หากให้พูดตามจริงแล้วเทพสวรรค์เปียวหยูที่เก่งกาจที่สุดน่าจะสามารถนำส่วนแบ่งผลประโยชน์กลับไปให้ยอดเมืองหลวงจักรพรรดิทองวาวได้มากที่สุด แต่เทพสวรรค์ดันหยู่นั้นก็มักจะขัดขวางลงดาบยอดเมืองหลวงจักรพรรดิทองวาวด้วยตำแหน่งของผู้นำพันธมิตรอยู่เสมอ ทำให้กลายเป็นว่ายอดเมืองหลวงจักรพรรดิทองวาวนั้นมีส่วนแบ่งน้อยกว่าอีกห้าดินแดนไปเสีย

และก็เป็นเพราะเช่นนี้เองที่ทำให้เทพสวรรค์เปียวหยูไม่ค่อยจะพอใจในตัวของเทพสวรรค์ดันหยู่มากมายนัก