จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2051

“ต้วนหยุนเฟย เจ้าฝึกเคล็ดเมฆสงัดสามร้อยหัตถ์ครบพันครั้งหรือยัง? กลับมานั่งอู้อยู่เช่นนี้?” หยุนยี่ที่ได้เห็นต้วนหยุนเฟยนั่งอาบแดดอยู่จึงได้ร้องว่าขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

ต้วนหยุนเฟยผู้นี้มันคือชายหนุ่มสกุลต้วนที่เคยว่าดูถูกเย่หยวนพร้อมๆ กันหยุนยี่เมื่อครั้งก่อนนั้น เมื่อถึงคราวเลือกอาจารย์แล้วต้วนหยุนเฟยเองก็ได้เลือกที่จะกราบเย่หยวนเป็นอาจารย์เช่นเดียวกับคนอื่นๆ อย่างไม่ลังเล

หลังจากนั้นเหล่าผู้คนทั้งหลายชได้มาถึงเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์และเข้าหอโอสถมา เพียงแค่ว่าตามที่เย่หยวนสั่งไว้ว่าเขานั้นจะเป็นได้แค่เด็กรับใช้ทำงานทั่วไปฝึกฝนเพียงแค่วิชาที่พื้นฐานที่สุด

เหล่านักหลอมโอสถทั้งหลายที่มานั้นล้วนเป็นอัจฉริยะจากตระกูลใหญ่โต โอหังเป็นทุนเดิม การต้องมาเจอสภาพเช่นนี้มันจึงไม่ได้ต่างจากการถูกส่งมาทรมาน

พวกเขานั้นต้องทำเรื่องเดิมซ้ำๆ ซากๆ อย่างที่ไม่มีเวลาจะไปบ่มเพาะใดๆ

ในสายตาของพวกเขาหลายต่อหลายคนมันจึงเป็นเพียงแค่การเสียเวลาเปล่า

มันไม่มีอะไรน่าดึงดูด เป็นเพียงแค่การแกล้งหลอกพวกเขาทั้งหลาย

ในเวลาไม่ถึงครึ่งปีพวกเขาทั้งหลายนับสิบๆ คนจึงได้ออกจากเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ไป

หลังจากผ่านไปครบปีก็มีคนอีกถึงเจ็ดหรือแปดคนที่ไม่อาจทนได้อีกต่อไป

เหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างเป็นคนใหญ่คนโตทั้งสิ้น

หลังจากนั้นยิ่งได้ยินข่าวการตายของเย่หยวน คนทั้งหลายก็ยิ่งมุ่งหน้ากลับบ้านกันเป็นแถบๆ

ตอนนี้เมื่อเวลาผ่านไปได้ถึงสิบปี จากเดิมคนที่มาสี่สิบคน มันได้แยกย้ายกระจัดกระจายเหลืออยู่เพียงแค่สามคนเท่านั้น

นอกจากตัวหยุนยี่และต้วนหยุนเฟยแล้วมันยังมีเด็กหนุ่มนามหยางซวนอยู่อีกคน

หยางซวนนั้นเป็นผู้ติดอันดับที่ยี่สิบจากสายห้าดาว ซึ่งก็คือเป็นอันดับโหล่ของโหล่ แต่เขานั้นยังคงทนมาได้จนทุกวันนี้

แม้แต่ตัวหลัวเทียนฉีเองก็ยังไม่อาจจะทนอยู่ได้หลังได้ยินข่าวของเย่หยวน

“หึ พี่หยุน หากท่านไม่รั้งข้าไว้แล้วมีหรือที่ต้วนหยุนเฟยผู้นี้จะยังทนอยู่ได้! เคล็ดเมฆสงัดสามร้อยหัตถ์กระจอกๆ นั้นข้าฝึกฝนมันมานับหมื่นๆ ครั้งแล้วจนทุกวันนี้ ฝึกมากไปกว่านี้จะยังมีประโยชน์ใด? ที่สำคัญเวลานี้เย่หยวนก็ได้ตายลงไปแล้ว มันยังมีเหตุใดให้ต้องทนอยู่อีกเล่า?” ต้วนหยุนเฟยกล่าวด้วยท่าทางผิดหวัง

หยุนยี่ที่ได้ยินจึงขมวดคิ้วแน่น “ต้วนหยุนเฟย ข้านั้นเฝ้าบอกให้เจ้าหมั่นฝึกฝนแต่เจ้ากลับไม่ฟัง! อ่านหนังสือร้อยรอบความหมายที่ได้ออกมามันก็ย่อมจะแตกต่างกันไป หลอมโอสถเองมันก็เหมือนกัน! หากเจ้าฝึกฝนเคล็ดเมฆสงัดสามร้อยหัตถ์อย่างตั้งมั่น เจ้าจะรู้สึกได้ถึงความแตกต่างอย่างแน่นอน”

ต้วนหยุนเฟยที่ได้ยินจึงหัวเราะขึ้น “พอเถอะ! แค่วิชาระดับหนึ่งระดับสอง มันจะแตกต่างกันไปได้สักเท่าไหร่? ท่านเองก็ฝึกฝนมันมาอย่างหนักแน่นถึงสิบปีแล้ว แต่ข้าก็ยังไม่เห็นว่าท่านจะพัฒนาตนเองไปได้ถึงไหนเลย! ช่างเถอะๆ! ข้าไม่มีเวลามาเสียที่นี่อีกแล้ว พี่หยุน ท่านจะไม่ไปกับข้าจริง?”

ที่ด้านข้างหยางซวนจึงกล่าวขึ้นมาบ้าง “พี่ต้วน ที่พี่หยุนว่ามามันก็ถูกนะ ข้าเองก็ไม่นึกไม่ฝันเหมือนกันว่าวิชาระดับต่ำมันจะยังมีความลับเก็บซ่อนไว้ปานนี้ หากท่านลองฝึกดูจริงๆ จังๆ ท่านจะต้องเข้าใจแน่!”

ต้วนหยุนเฟยที่ได้ยินจึงหัวเราะขึ้น “มันเกี่ยวอะไรกับเจ้าเล่า? เจ้าคิดว่าแค่คนอย่างเจ้าก็เรียกข้าว่าพี่ต้วนได้หรือ? ไปไกลๆ ไป!”

หยุนยี่ขมวดคิ้วจนชนกันก่อนจะกล่าวขึ้น “เจ้าจะไปจริง?”

ต้วนหยุนเฟยตอบกลับมา “พี่หยุน มันมิใช่ว่าข้าสงสัยจะว่าท่านหรอก แต่ไม่ว่าเย่หยวนนั้นจะเก่งกาจปานใดสุดท้ายเขาก็ตายลงแล้ว! ตอนนี้ท่านนั้นมีพรสวรรค์เป็นอันดับหนึ่งของแดนใต้อย่างแท้จริง แต่ท่านกลับคิดจะเสียเวลาไปเปล่าๆ เช่นนี้?”

หยุนยี่ถอนหายใจยาวออกมา “ช่างเถอะ! คนที่มีมุมมองต่างกันมันย่อมจะไม่อาจเข้าใจกันได้ ไปเถอะ! แต่หวังว่าวันหน้าเจ้าจะไม่กลับมาเสียใจภายหลัง!”

ต้วนหยุนเฟยยิ้มขึ้น “เสียใจ? จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า! พี่หยุน คนที่จะมาเสียใจภายหลังมันจะเป็นท่านมากกว่า! มันเป็นเวลาถึงสิบปีแล้วนะ แต่เย่หยวนก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา ท่านคิดว่าเขาจะยังตื่นขึ้นมาได้?”

พูดจบต้วนหยุนเฟยก็หัวเราะและเดินจากไป

หยางซวนเองก็ถอนหายใจออกมาตาม “พี่หยุน ข้าไม่นึกเลยนะว่าท่านเองก็จะทนทานมาได้จนถึงทุกวันนี้”

หยุนยี่ที่ได้ยินจึงหรี่ตาลงมองไปยังหยางซวนด้วยรอยยิ้ม “ในสายตาเจ้าแล้ว เจ้าคิดว่าข้านั้นเป็นแค่คุณชายตัวน้อยไม่รู้จักความยากลำบากหรือ?”

หยางซวนแทบสำลักเพราะตัวเขาเคยคิดเช่นนั้นจริงๆ

ในสิบปีมานี้หยุนยี่กลับพิสูจน์ตนจนทำให้เขาต้องมองชายหนุ่มผู้นี้ใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า