จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2090

ปัง!

แม้เฟิงเทียนหยางจะพุ่งมาถึงอย่างรวดเร็ว แต่การกระเด็นกลับไปของเขานั้นมันกลับเร็วยิ่งกว่า!

ทุกผู้คนที่เห็นเช่นนั้นได้แต่ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจเรื่องราว

เกิดอะไรขึ้น?

พวกเขาทั้งหลายนั้นไม่อาจสัมผัสได้ถึงพลังใด ๆ แต่จู่ ๆ ทางเฟิงเทียนหยางกลับลอยปลิวออกมาเช่นนั้น

มันราวกับว่าเฟิงเทียนหยางพุ่งตัวเข้าไปชนกำแพงที่มองไม่เห็นเข้าจนถูกดีดกลับออกมา

ภาพนี้มันทำให้คนทั้งหลายตกตะลึง

ภายในหลุมดินนั้นเย่หยวนได้ค่อย ๆ เดินออกมาพร้อมดาบกระดูกในมือด้วยคลื่นพลังจิตสังหารล้นเปี่ยมทั่วร่าง

“ดีมาก! ทำให้ข้าเอาจริงได้เช่นนั้น เจ้าจงภูมิใจเสียเถอะ!” เย่หยวนมองดูไปที่เฟิงเทียนหยางพร้อมกล่าวขึ้น

เขานั้นยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางที่ทำให้ผู้คนต้องเสียวสันหลังราวกับดาบที่ถูกชักออกจากฝักพร้อมฟาดฟันทุกเมื่อ

“น-นี่มันคลื่นจิตดาบ! และช่างเป็นจิตดาบที่รุนแรงหนักหน่วงนัก! เขาผสานแนวคิดแห่งห้วงมิติเข้ากับแนวคิดแห่งดาบ! นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร?”

ตอนที่เทพสวรรค์หลัวเฟิงเห็นว่าเย่หยวนใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติออกมาเขานั้นไม่คิดจะกังวลใด ๆ เลยแม้แต่น้อย

เพราะเขารู้ดีว่าเฟิงเทียนหยางจะชนะได้

แต่คราวนี้ความตื่นตะลึงทั้งหลายมันได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาแล้ว

การสำเร็จแนวคิดนั้นมันไม่เท่าไหร่ แต่การผสานแนวคิดแห่งดาบเข้ากับแนวคิดแห่งห้วงมิตินั้นมันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ

ความยากเย็นของมันนั้นคงยากเสียยิ่งกว่าการผสานสามแนวคิดเข้าด้วยกันเสียอีก!

แนวคิดขั้นสูงสุดนั้นแค่จะเรียนรู้มันก็แสนยากเย็น คนธรรมดาทั่วไปเรียนรู้มันแค่ผิวเผินยังทำไม่ได้ ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องการผสานใด ๆ

“เจ้าเด็กคนนี้มันบ่มเพาะขึ้นมาอย่างไรกัน? มันมีวิชาโอสถที่เหนือคนเอาชนะจอมเทพโอสถเจ็ดดาวทั้งหลายได้สิ้นทั้งยังมีฝีมือการต่อสู้ที่เหนือล้ำผู้คน!” เทพสวรรค์ฉือหยูกล่าวขึ้นอย่างตกตะลึง

“เมื่อกี้เป็นเขาหรือที่ดีดเฟิงเทียนหยางจนปลิวกลับออกมา? แต่ข้านั้นสัมผัสไม่ได้ถึงพลังดาบใด ๆ เลย!” เทพสวรรค์อีกคนกล่าวเสริมอย่างตื่นตะลึง

การโจมตีที่สัมผัสไม่ได้นั้นมันน่ากลัวที่สุด

เหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายนั้นไม่อาจจะใช้คำพูดใดมาอธิบายความรู้สึกที่มีได้อีกต่อไปแล้ว เดิมทีพวกเขาทั้งหลายนั้นคิดว่าเฟิงเทียนหยางนั้นเป็นสัตว์ประหลาด ไม่นึกไม่ฝันว่าพรสวรรค์ของเย่หยวนมันจะเป็นสัตว์ประหลาดที่น่าหวาดหวั่นเสียยิ่งกว่าเฟิงเทียนหยาง

“นี่มัน… พี่หลัวเฟิง หลานเทียนหยางจะไม่เป็นไรใช่หรือไม่? ทำไมเรา ไม่เข้าไปจัดการเสียให้จบ ๆ ไปเล่า” เทพสวรรค์ปิงหยุนพูดแทรกขึ้น

เทพสวรรค์หลัวเฟิงส่ายหัวออกมา “วางใจเถอะ เมื่อกี้มันเกิดขึ้นเพราะความประมาทของเทียนหยางเอง ที่สำคัญตัวเขานั้นยังมีอีกกระบวนท่าที่ยังไม่ได้ใช้ออกมา เทียนหยางจะไม่แพ้แน่! แม้ว่าเจ้าเด็กคนนี้มันจะมากพรสวรรค์แต่สุดท้ายพลังบ่มเพาะของมันก็ยังด้อยกว่าเทียนหยางไปมาก”

เมื่อเหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายได้ยินพวกเขาก็รู้สึกโล่งอกขึ้น

สภาพของเฟิงเทียนหยางในเวลานี้มีผมเผ้าที่รุงรังพร้อมบาดแผลทั่วกาย จะมีสภาพของเทพสงครามใด ๆ หลงเหลืออีกเล่า?

“ให้ตายสิ! ให้ตายสิ! เจ้ากล้าทำร้ายข้าจนบาดเจ็บ! ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ เอง! เย่หยวน ดัชนีนี้คือการโจมตีที่รุนแรงที่สุดเท่าที่ข้ามีหลังจากข้าผสานสามแนวคิดได้! การที่เจ้าจะได้ตายด้วยกระบวนท่านี้มันย่อมจะเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลเจ้าแล้ว!”

เฟิงเทียนหยางนั้นร้องบอกพร้อมชี้นิ้วออกมาจนทำให้มิติรอบ ๆ เริ่มแตกออก เป็นเครื่องยืนยันอย่างชัดเจนว่าดัชนีนี้มันอัดแน่นพลังไว้มากเท่าใด

หากดัชนีนี้ถูกตัวคนเข้า คนผู้นั้นคงไม่หลงเหลือร่างกายให้กลบฝังแล้ว

“ดัชนีสลายมิติ!”

เทพสวรรค์หลัวเฟิงที่ได้เห็นก็ยิ้มขึ้นทันทีอย่างภาคภูมิ “ผสานแนวคิดก็เรื่องหนึ่ง แต่การนำมันออกมาใช้ก็เป็นอีกเรื่อง เทียนหยางนั้นเข้าใจถึงความลึกซึ้งของแนวคิดและเริ่มดึงพลังของเต๋ามาใช้เองได้ บางทีวันหน้าเขาอาจจะก้าวข้ามพี่ใหญ่ไปกลายเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์คนแรกในรอบหลายแสนล้านปีแห่งทุ่งราบสุดอุดรนี้ก็เป็นได้! ดัชนีนี้ ต่อให้เป็นเทพสวรรค์หนึ่งดาวก็คงไม่อาจรับได้โดยไร้อาการบาดเจ็บ”

เมื่อทุกผู้คนได้ยินพวกเขาต่างก็ต้องเบิกตากว้าง

เพราะมันย่อมจะไม่มีใครคิดฝันว่าเฟิงเทียนหยางนั้นกลับเก่งกาจได้ปานนั้น

การโจมตีของเทพถ่องแท้เก้าดาวที่สามารถทำร้ายเทพสวรรค์ได้นั้นมันจะต้องเป็นกระบวนท่าวิชาที่รุนแรงปานใด?

ถามว่าเทพสวรรค์นั้นเก่งกาจปานใด?

ต่อให้พวกเขาจะยืนให้เทพถ่องแท้เก้าดาวขั้นสุดโจมตีเป็นวัน มันก็คงแทบจะไม่เกิดบาดแผลใด ๆ ขึ้นบนร่างของพวกเขาได้

เพราะทั้งสองอาณาจักรนี้มันแตกต่างกันสิ้นเชิง มันเป็นความตื้นลึกหนาบางในความเข้าใจถึงเต๋าสวรรค์ที่แตกต่าง

แต่ดัชนีนี้ของเฟิงเทียนหยางกลับจะสามารถทำให้เทพสวรรค์บาดเจ็บได้ แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าเป็นดัชนีที่รุนแรงปานใด

แต่แน่นอนว่าการทำร้ายเทพสวรรค์ได้มันก็เรื่องหนึ่ง แต่จะมีเทพสวรรค์คนไหนยืนนิ่ง ๆ ให้โดนโจมตีไหมมันก็อีกเรื่องหนึ่งอย่างสิ้นเชิง

เหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายได้แต่หันไปมองเย่หยวนอย่างสงสารเสียดาย การมาเจอคู่ต่อสู้เช่นนี้มันคือเวรกรรมของเขาจริง ๆ!

“หืม? เขา…เขากลับยิ้ม?”