จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2091

เมื่อได้เห็นเย่หยวนค่อย ๆ เก็บดาบกระดูกลงอย่างสบายใจแล้วดวงตาทั้งสองของเทพสวรรค์หลัวเฟิงก็ต้องเบิกกว้างอย่างร้อนรุ่มจนแทบจะเป็นไฟ

อนาคตของชุมวายุไพศาลนั้นกลับตายลงไปต่อหน้าต่อตาของเขา

เขานั้นคิดไปถึงขั้นว่าด้วยพลังของเทพสวรรค์แล้วต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นเย่หยวนก็คงไม่กล้าจะฆ่าเฟิงเทียนหยางลงต่อหน้าเขาเช่นนี้

แต่เย่หยวนกลับไม่เกรงกลัวใด ๆ สังหารเฟิงเทียนหยางลงไปเสียอย่างนั้น

“เด็กน้อย เจ้ากล้าดีมาก!” เทพสวรรค์หลัวเฟิงนั้นกัดฟันแน่นอย่างโกรธแค้น

เย่หยวนกล่าวขึ้นมา “เฟิงเทียนหยงนั้นคิดอยากได้กายาเทวะหยินล้ำของลู่เอ๋อ มันสมควรตายแล้ว!”

เพราะหากเฟิงเทียนหยางแค่คิดสนใจหน้าตารูปร่างของลู่เอ๋อ เย่หยวนก็คงไม่ถึงขั้นคิดฆ่าสังหารลงทันทีเช่นนี้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียสิ่งสวยงามมันก็เป็นที่ต้องการ เย่หยวนคงไม่บ้าถึงขั้นไปไล่ฆ่าทุกคนที่มาสนใจคนสนิทของเขา

แต่เฟิงเทียนหยางนั้นกลับคิดอยากได้ตัวลู่เอ๋อเพราะว่ากายเทวะหยินล้ำของนาง

หากเฟิงเทียนหยางเอาพลังกายเทวะหยินล้ำของลู่เอ๋อไปจริง ๆ แล้ว อย่างน้อย ๆ ลู่เอ๋อคงพิการหรืออาจจะถึงขั้นตายลงก็เป็นได้

มีหรือที่เย่หยวนจะทนทานรับเรื่องเช่นนั้นได้?

“ดีมาก ๆ! วันนี้หากหลัวเฟิงผู้นี้ไม่ได้ฆ่าสังหารเข้าลงแล้ว อย่ามาเรียกข้าว่าเป็นคนอีกเลย!” เทพสวรรค์หลัวเฟิงร้องประกาศพร้อมด้วยคลื่นพลังที่พุ่งทะยานล้ำ

เฟิงเทียนหยางนั้นเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งทุ่งราบสุดอุดรนี้ เป็นอนาคตของชุมวายุไพศาลอย่างแท้จริง

แต่ตอนนี้เขากลับตายลงไปเสียอย่างนั้น!

เทพสวรรค์หลัวเฟิงย่อมจะโกรธแค้นอย่างแน่นอน

“เจ้าเด็กร้าย เจ้ากล้าฆ่าสังหารหลานเทียนหยาง มันเท่ากับว่าเจ้าประกาศตัวเป็นศัตรูกับคนสุดอุดรทั้งหมดทั้งสิ้นนี้! วันนี้เทพสวรรค์ผู้นี้จะสังหารเจ้าลงเอง!” เทพสวรรค์ปิงหยุนกล่าวขึ้นตามทันที

“สหายเย่หยวน เรื่องครั้งนี้เจ้าทำเกินไปจริง ๆ! วันนี้เจ้าคงต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดกาลแล้ว! เทพสวรรค์ผู้นี้เองก็จะไม่ยืนดูอยู่เฉย ๆ แน่!” เทพสวรรค์ฉือหยูร้องขึ้นตาม

เมื่อเฟิงเทียนหยางตายลงในชุมเก้าสายเช่นนี้แล้วความผิดทั้งหลายมันย่อมจะตกมาอยู่กับพวกเขาที่เป็นผู้ปกครอง

หากเทพสวรรค์ห่าวเฟิงได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ผลลัพธ์ที่ตามมามันคงเลวล้ำเหนือจินตนาการ

เพราะฉะนั้นในเวลานี้พวกเขาจึงต้องแสดงความจริงใจออกมาชดใช้ความผิดเสียแต่เนิ่น ๆ

เหล่าเทพสวรรค์คนอื่น ๆ เองก็พูดขึ้นมาตาม ๆ กับคิดอยากช่วยลงมือจับตัวเย่หยวนไว้

เย่หยวนหรี่ตาทั้งสองลงก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “สังหารข้า? หึ ๆ เรื่องในวันนี้มันยังไม่จบไม่สิ้นกันหรอก! ความทรมานที่ลู่เอ๋อได้เจอในเวลาหลายปีมานี้ เย่ผู้นี้จะจัดการล้างแค้นมันให้หมดสิ้น! วันนี้ เย่ผู้นี้จะทำการลบล้างหอเมฆาน้ำแข็งออกไปจนไม่ให้เหลือแม้แต่สักคน!”

ที่เย่หยวนยังอยู่นี้มันมิใช่เพราะความกล้าหรือคิดอยากต่อสู้ใด ๆ

เพราะเมื่อเขาได้พบเห็นถึงความผิดปกติในวรยุทธบ่มเพาะของลู่เอ๋อเขาก็แทบจะอยากฆ่าสังหารเทพสวรรค์ปิงหยุยลงตรงนั้น

ที่สำคัญไปกว่านั้นหอเมฆาน้ำแข็งนั้นคือสถานที่ที่ปล่อยให้ลู่เอ๋อถูกรังแก คนที่สนับสนุนการรังแกลู่เอ๋อเองก็มีมิใช่น้อย ๆ

สำหรับเย่หยวนแล้ว หอเมฆาน้ำแข็งนั้นมันไม่ต้องมีอยู่บนโลกหล้าอีกต่อไป

เพียงแค่ว่าคำพูดนี้มันฟังดูราวเป็นเรื่องตลกเมื่อเข้าไปถึงหูของผู้คนทั้งหลาย

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าคิดสังหารเทพสวรรค์ผู้นี้? เด็กน้อย ข้ายอมรับจริง ๆ ว่าเจ้านั่นเก่งกาจเหนือฟ้าแต่สุดท้ายเจ้าก็เป็นได้แค่เด็กน้อยอาณาจักรเทพถ่องแท้ คิดจะฆ่าสังหารเทพสวรรค์ผู้นี้?” เมื่อเทพสวรรค์ปิงหยุนได้ยินนางย่อมจะหัวเราะลั่นออกมา

ทุกผู้คนที่ได้ยินต่างก็ต้องส่ายหัวออกมาตาม ๆ กันเพราะรู้สึกในใจว่าเย่หยวนอวดดีจนเกินไป

เขานั้นมียอดอัจฉริยะไร้เทียบอย่างแท้จริง แต่คิดสังหารเทพสวรรค์นั้นมันคงไม่อาจจะทำได้

แม้ว่าพลังของดาบลนั้นที่เย่หยวนใช้ออกมามันจะพอทำร้ายเทพสวรรค์ได้ก็ตาม

แต่ว่าเหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายก็ไม่ใช่คนโง่พิการใด ๆ มีหรือที่พวกเขาทั้งหลายจะยืนรับง่าย ๆ?

ที่สำคัญไปกว่านั้นแม้ดาบนั้นมันจะรุนแรงปานใดแต่สุดท้ายมันก็คงต้องกลืนกินพลังปราณเทวะอย่างมากมาย เย่หยวนจะใช้ออกมาได้กี่ครั้ง?

เย่หยวนถอนหายใจออกมาพร้อมด้วยก้อนเหล็กสีดำที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาในมือของเขา

“สิ่งนี้เดิมทีข้านับมันเป็นไม้ตาย ไม่อยากจะใช้มันออกมาง่าย ๆ แต่วันนี้เพื่อฆ่าสังหารเจ้า ข้าจำต้องใช้มัน” เย่หยวนพูดไปพร้อมหันลงมองก้อนเหล็กสีดำในมือนั้น

“ฮ่า ๆ ๆ… ฮ่า ๆ… ฮา…” เทพสวรรค์ปิงหยุนต้องหยุดเสียงหัวเราะลงทันทีด้วยสีหน้าขาวซีด

ตอนนี้มันมิใช่เพียงแค่ตัวนางเท่านั้นแต่เมื่อเทพสวรรค์ทั้งหลายได้เห็นก้อนเหล็กนั้นพวกเขาทั้งหลายก็ต้องหน้าซีดขาวลง

เทพสวรรค์หลัวเฟิงนั้นไม่เหลือความโกรธแค้นเคืองใด ๆ บนใบหน้า เวลานี้มันมีแต่ความกังวลและหวาดกลัว

ดูท่าแล้วเขาคงกลัวเจ้าก้อนเหล็กสีดำนี้ราวกับว่ามันเป็นเสือร้าย

“สายฟ้าสะเทือนสวรรค์! นี่มัน…มันสายฟ้าสะเทือนสวรรค์ระดับจักรพรรดิเทพสวรรค์! เจ้า…เจ้าไปเอาของแบบนั้นมาจากไหนกัน?” เทพสวรรค์ปิงหยุนร้องขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาด ยังจะเหลือความเป็นยอดคนใด ๆ ได้?

แต่วันนี้เพื่อลู่เอ๋อแล้ว เขาจะใช้มัน

เทพสวรรค์ปิงหยุนนั้นเป็นคนชั่วร้ายมากเล่ห์ ไม่สังหารนางลงแล้วเย่หยวนคงไม่อาจดับไฟแค้นในใจนี้ได้

เมื่อได้คิดถึงเวลาพันปีที่ผ่านมานี้หัวใจของเย่หยวนก็รู้สึกปวดร้าวขึ้นมาอีกครั้ง

เทพสวรรค์หลัวเฟิงนั้นยังว่ากล่าวเรื่องจะทวงถามความแค้นเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้า แต่เวลานี้สีหน้าของเขานั้นมันขาวซีดไม่เหลือพลังใด ๆ

ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในมือของเย่หยวนนั้นมันกำลังพุ่งเป้าไปหาเทพสวรรค์ปิงหยุน เขานั้นไม่อยากจะไปทำให้เย่หยวนไม่พอใจมากกว่านี้และหันมันมาใส่ตัวเขาด้วยไปอีกคน

ร่างกายของเขานี้จะรับพลังของมันได้อย่างไร?

“ย-เย่หยวน เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! มันเข้าใจผิดกันไปหมดสิ้น! เจ้าฟังก่อน ไม่ว่าอย่างไรเทพสวรรค์ผู้นี้ก็เลี้ยงดูสั่งสอนวิชาวรยุทธบ่มเพาะให้ลู่เอ๋อมานานแสนนาน” เทพสวรรค์ปิงหยุนนั้นมีเหงื่อหยดไหลลงมาตามใบหน้าพยายามหาทางที่จะหลบรอดออกไปจากสถานการณ์นี้

เย่หยวนที่ได้ยินก็หรี่ตาลงด้วยรอยยิ้ม “เข้าใจผิด? หึ ๆ! ลู่เอ๋อนั้นติดตามข้ามาตั้งแต่ตัวน้อย ๆ แต่ข้ายังไม่เคยจะตบตีนางแม้แต่ครั้ง เจ้าลองนับดูเถิดว่าตั้งแต่นางมาถึงหอเมฆาน้ำแข็งนี้นางต้องทนทุกข์ทรมานมากปานใด? ที่สำคัญในสายตาของเจ้าแล้วการสั่งสอนวิชาใด ๆ มันก็ไม่ต่างจากการสร้างเครื่องมือขึ้นมาใช้งานมิใช่หรือ? ถึงเวลานี้เจ้ายังจะหน้าด้านมาบอกว่าเป็นการเข้าใจผิด?”

เทพสวรรค์ปิงหยุนนั้นเข้าใจได้ทันทีว่าเย่หยวนนั้นมิใช่เด็กน้อยที่จะหลอกได้ง่าย ๆ ความคิดเช่นนี้มันเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุพันกว่าปีจริง ๆ หรือ?

คำพูดกล่าวใด ๆ เช่นนี้มันไม่อาจจะหลอกลวงเขาได้แม้แต่น้อย

เพราะฉะนั้นนางจึงได้แต่ต้องกัดฟันแน่น “มหาศาสตร์เคลือบแข็ง จงมาหาข้า!”

“อ้า!”

“อาก!”

“อ้าก!”

…

เหล่าศิษย์หอเมฆาน้ำแข็งทั้งหลายได้แต่ร้องร่ำขึ้น

เพราะเวลานี้ปราณเทวะในร่างกายของพวกนางนั้นได้ถูกสูบออกจากร่างไปอย่างบ้าคลั่งพุ่งไปรวบตัวกันอยู่ที่เทพสวรรค์ปิงหยุน

พร้อมกันนั้นคลื่นพลังจากกายของเทพสวรรค์ปิงหยุนก็พุ่งทะยานขึ้นไปอีกระดับอย่างเห็นได้ชัด

……………………….