จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2201

“พ่อ ลุงเจียน กลับมากันแล้วหรือ?”

อายองรีบเดินก้าวออกมารับเหล่านายพรานทั้งหลายด้วยสีหน้าภาคภูมิ

พ่อของเขานั้นมีนามว่าเฉินลี่เป็นผู้ใหญ่ของหมู่บ้านนี้ ชื่อเสียงความเก่งกาจของเขานั้นโด่งดังไปไกลทั่วสารทิศ

ในเวลานี้เหล่านายพรานผู้เก่งกาจทั้งหลายต่างกลับมาถึงหมู่บ้านพร้อมด้วยพืชสัตว์มากมายที่ล่ามาได้อีกครั้งหนึ่ง

“ฮ่าๆๆ ยองเอ๋อ ครั้งนี้พ่อเจ้าโชคดีเสียจริงๆ ข้าได้กวางหยกหิมะมาด้วย” เฉินลี่ร้องบอกพร้อมเสียงหัวเราะลั่น

ในเวลานี้เหล่าชาวบ้านทั้งหลายต่างเดินออกมาดูกองภูเขาของอาหารที่นายพรานทั้งหลายได้ล่ามาอย่างยิ้มแย้ม

“ผู้ใหญ่สุดยอด! เจ้ากวางหยกหิมะนี้มันได้ชื่อว่าเป็นสุดยอดสัตว์อสูรของระดับมนุษย์ธรรมดา อยู่ห่างจากระดับพระเจ้าเป็นสัตว์อสูรเทวะไปแค่เล็กน้อย แต่ท่านกลับฆ่าสังหารมันลงได้!”

“เท่านี้หมู่บ้านตระกูลเฉินเราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารเครื่องนุ่งห่มไปอีกนับครึ่งปี!”

“ได้ติดตามท่านผู้ใหญ่ลี่นี่มันเป็นโชคของเราจริงๆ!”

…

ทุกผู้คนต่างร้องกล่าวชมต่อเฉินลี่อย่างไม่ขาดสาย แต่ละคำพูดกล่าวชมนี้มันล้วนดังออกมาจากหัวใจ

ในมหาพิภพถงเทียนนี้ชีวิตของผู้คนธรรมดาทั่วไปนั้นมันมักจะถูกสัตว์ร้ายอสูรทั้งหลายทำลายจนถึงตายลงได้ง่ายๆ

หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านถูกทำลายไปในการโจมตีครั้งเดียวก็มีให้เห็นบ่อยครั้ง

แต่หมู่บ้านตระกูลเฉินนี้กลับค่อยๆ พัฒนาไปด้านหน้าอย่างไม่หยุดยั้งด้วยการนำของผู้ใหญ่เฉินลี่ผู้นี้

อย่างน้อยๆ พวกเขาก็สามารถมีที่ตั้งรกรากได้อย่างไม่ต้องย้ายบ้านช่องใช้ชีวิตหลบๆ ซ่อนๆ ใด

บนโลกใบนี้กำลังที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะนำพาความสงบสุขในชีวิตมาได้

อาซิ่วเองก็พยายามเดินแทรกตัวขึ้นมาด้วยหน้าพร้อมกล่าวขึ้นอย่างตกตะลึง “ลุงลี่ ท่านเองก็จะเก่งกาจเกินไปแล้ว ถึงกับล่ากวางหยกหิมะมาได้เช่นนี้ ข้าว่าวันหน้าท่านอาจจะบรรลุขึ้นอาณาจักรพระเจ้าได้สักวันก็ได้! เจ้าว่าอย่างนั้นหรือไม่อาหนิง?”

ตัวเย่หยวนก็พยักหน้ารับไปด้วยท่าทางเหม่อลอย

เฉินลี่นั้นจึงเดินเข้ามาลูบหัวของอาซิ่วด้วยความเอ็นดู “เด็กโง่ มีหรือที่อาณาจักรพระเจ้ามันจะขึ้นไปได้ง่ายดายปานนั้น? ข้ารู้ดีว่าตนมีกำลังเพียงแค่ใด แค่ขึ้นมาถึงยอดของอาณาจักรพลังสามัญได้มันก็ถึงว่าเกินขีดจำกัดแล้ว! แต่ว่า… ข้านั้นตั้งความหวังกับยองเอ๋อไว้มาก!”

ที่ด้านข้างกันนั้นเฉินเจียนเองก็ยิ้มขึ้นมา “ใช่แล้ว! ยองเอ๋อนั้นมีกำลังพรสวรรค์มากพอที่จะก้าวขึ้นมาเทียบระดับเราได้ไม่ยาก วันหน้าเขานี้แหละจะเป็นเสาหลักของหมู่บ้านเฉินเรา!”

เมื่อได้ยินคำชื่นชมมากมายจากเหล่าผู้ใหญ่ผู้อาวุโสของหมู่บ้านทางตัวเฉินยองก็เริ่มแสดงสีหน้าแดงขึ้นมาอย่างอับอายแต่ความหยิ่งผยองที่มีในใจมันกลับมาขึ้นและหันหน้ามาเหยียดสายตาใส่เย่หยวนอย่างที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า

แต่เย่หยวนเองก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้ต้องตอบกลับไปว่าอย่างไร

เฉินลี่นั้นยกตัวกลางหยกหิมะขึ้นและโยนมันไปให้ทางลูกชาย “เอาไปแล่แยกส่วนและไปส่งให้ปู่หยานทีหลัง อาหนิง เจ้ากวางหยกหิมะนี้มันคงเป็นยาดีช่วยรักษาอาการให้แก่เจ้าได้แน่”

ทางเฉินยองที่ได้ยินก็แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

ส่วนทางเย่หยวนนั้นก็ยิ้มตอบรับกลับมา “ขอบคุณลุงลี่มาก”

ทุกผู้คนในหมู่บ้านนี้ต่างกังวลเรื่องของเย่หยวนไม่น้อย

เพราะฉะนั้นแม้เวลานี้เขาจะไร้ความทรงจำใดๆ แต่เขาก็ยังรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของทุกผู้คน

“อ่า จริงด้วยสิ ลุงหยาน ออกไปล่าครานี้ข้าไปเจอเจ้านี่มาเสียด้วย” พูดไปเฉินลี่ก็ยกกระเป๋าใบน้อยของตนขึ้นมาเปิด

ท่าทางของเขาในการเปิดกระเป๋านี้มันสุดแสนจะระมัดระวังราวกับสิ่งที่อยู่ภายในนั้นเป็นแค่ใบไม้แห้งที่จะแตกสลายลงได้ทุกเมื่อ

แต่เมื่อกระเป๋าใบน้อยนั้นถูกเปิดออกมันกลับส่งคลื่นพลังวิญญาณออกมาอย่างมหาศาล

เฉินหยานที่ได้เห็นก็ต้องหน้าถอนสีทันที “สมุนไพรวิญญาณ! สมุนไพรวิญญาณระดับศักดิ์สิทธิ์! หญ้าใจหยก! แม้ว่ามันจะยังไม่เติบโตเต็มที่แต่มันก็มีพลังวิญญาณมากพอที่จะช่วยเพิ่มโอกาสบรรลุอาณาจักรพระเจ้าได้ถึงหนึ่งในสิบ!”

เฉินหยานนั้นเป็นชายแก่ผู้ได้รับความเคารพจากคนทั้งหมู่บ้าน หากให้พูดแล้วสถานะของเขานั้นคงยิ่งใหญ่สูงล้ำกว่าผู้ใหญ่บ้านอย่างเฉิยลี่เสียอีก

เพราะว่าเขานั้นคือนักหลอมโอสถ!

เพราะฉะนั้นในวินาทีที่เขาได้เห็นเจ้าสมุนไพรนี้ ตัวเขาจึงจดจำมันได้ทันที ไอรีนโนเวล