จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2247

เย่หยวนนั้นพาตัวผีเทพสวรรค์ขวังต้าวออกมาหลบยังถ้ำที่ห่างไกลและวางค่ายกลปกป้องปิดทางเข้าออกของถ้ำทันที

จากนั้นเขาก็เรียกสิ่งของมีรูปร่างเป็นเม็ดสีเทาออกมา แน่นอนว่ามันย่อมจะเป็นไข่มุกสยบวิญญาณแล้ว

เพียงแค่ว่าเวลานี้ไข่มุกสยบวิญญาณนั้นมีรอยร้าวให้เห็นได้อย่างชัดเจน สภาพนั้นแทบไม่อาจรั้งตัวให้อยู่เป็นเม็ดได้อีก

เย่หยวนรีบนำเอาข่ายเงินแก่นโลหิตออกมาวางและวางตัวไข่มุกสยบวิญญาณทับลงไปก่อนจะค่อยๆ ผลักพลังของข่ายเงินแก่นโลหิตเข้าไปในไข่มุกสยบวิญญาณ

เจ้าข่ายเงินแก่นโลหิตชิ้นนี้มันได้รับสติปัญญามาจากเทียนเหอทำให้มันออกล่ายอดฝีมือมาอย่างมากมายมีพลังเหนือล้ำจนถึงขีดสุด

หากปล่อยมันไว้ต่อไปเจ้าข่ายเงินแก่นโลหิตนี้มันคงสามารถบรรลุขึ้นถึงระดับจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้ไม่ยากเย็นนัก

เพราะฉะนั้นจะเรียกมันว่าเป็นราชันของเหล่าข่ายเงินแก่นโลหิตก็คงไม่ผิดนัก

เย่หยวนนั้นค่อยๆ ควบคุมข่ายเงินแก่นโลหิตอย่างพิถีพิถันเพื่อเสริมพลังรักษาแก่ไข่มุกสยบวิญญาณ พริบตาเดียวเวลาก็ได้ผ่านไปกว่าครึ่งเดือน

รอยแตกร้าวบนไข่มุกสยบวิญญาณนั้นมันค่อยๆ สมานเข้าหากันจนเริ่มจะเปล่งแสงคืนพลังชีวิตกลับมาได้อีกครั้ง

ในเวลานั้นเองที่ได้ปรากฏเงาร่างของคนผู้หนึ่งขึ้นมาตรงหน้าเย่หยวน แน่นอนว่ามันย่อมเป็นหวู่เฉินแล้ว!

เมื่อได้เห็นว่าหวู่เฉินคืนสติขึ้นเย่หยวนก็ได้แต่ถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจ

“ผู้อาวุโส ท่านตื่นแล้ว! เย่ผู้นี้ทำการบ้าบิ่นจนทำให้ท่านต้องมารับเคราะห์ไปด้วย” เย่หยวนกล่าว

เขานั้นย่อมจะไม่คิดเสียใจกับสิ่งที่เขาตัดสินใจทำ

เพียงแค่ว่าที่หวู่เฉินกลายมาเป็นแบบนี้มันก็เพราะว่าตัวเขา ทำให้เย่หยวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดต่อหวู่เฉิน

หวู่เฉินยิ้มตอบกลับมา “เด็กโง่ ระหว่างเจ้ากับข้ามันยังต้องมาเกรงใจใดๆ กัน? เฒ่าคนนี้เองก็เป็นวิญญาณของสมบัติมาแต่แรก เมื่อผู้ถือครองสมบัติกังวล ตัวผู้รับใช้ก็จะรู้สึกราวกับถูกว่ากล่าว เมื่อผู้ครองสมบัติถูกทำร้าย ตัวผู้รับใช้ก็ย่อมจะต้องตายก่อน! การช่วยเหลือเจ้านั้นมันคือหน้าที่ของเฒ่าผู้นี้! เพียงแค่ว่า… อาการของนางนั้นดูไม่ดีนัก!”

เย่หยวนพยักหน้าอย่างกังวลใจ

ด้วยพลังของเขาในเวลานี้เขาย่อมจะเข้าใจถึงสภาพของมู่หลินเสวียได้

จิตของมู่หลินเสวียในเวลานี้มันราวกับเทียนน้อยกลางสายฝนที่ดูเหมือนจะดับลงไปได้ทุกเมื่อ

“ข้าคิดจะไปยังวิหารใหญ่ของวิหารนักบวชเพื่อขอให้มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลช่วยเหลือ กำลังของเขานั้นเหนือล้ำบางทีอาจจะพอช่วยหลินเสวียได้ แต่หากมันยังไม่ได้ผลอีก… ข้าก็คงมีแต่ต้องขึ้นเขาแห่งถงเทียนแล้ว!” เย่หยวนกล่าว

การขึ้นเขาแห่งถงเทียนนั้นมันย่อมจะเป็นความหวังสุดท้าย

โอสถศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นมันย่อมจะอยู่เหนือล้ำสูงบนยอดเขา

เย่หยวนนั้นไม่ได้หลงตัวเอง ด้วยกำลังของเขาในเวลานี้การจะปีนขึ้นไปให้ถึงระดับของเต๋าบรรพกาลนั้นมันย่อมจะไม่มีทางเป็นไปได้

นี่จึงเป็นทางเลือกที่เขาจะทำก็ต่อเมื่อหมดหนทางแล้วจริงๆ

โชคยังดีที่ความเร็วการบ่มเพาะของเย่หยวนนั้นมันรวดเร็วจนทำให้กำลังของหวู่เฉินและไข่มุกสยบวิญญาณเพิ่มขึ้นตามอย่างไม่มีหยุดพักทำให้รักษาประคองอาการของมู่หลินเสวียมาได้จนถึงทุกวันนี้

ไม่เช่นนั้นแล้วจิตวิญญาณของมู่หลินเสวียมันคงดับสิ้นไปนานแสนนาน

หวู่เฉินพยักหน้ารับ “มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นเป็นยอดฝีมือ ตัวตนที่เป็นรองเพียงแค่โอสถบรรพกาล หากเขาคิดลงมือช่วยเหลือแล้วมันก็ย่อมจะพอมีความหวังบ้าง”

เขาและเย่หยวนนั้นเดินทางไปทั่วพิภพมาด้วยกัน แน่นอนว่าความรู้ของเขามันก็จะเพิ่มพูนขึ้นอย่างมากมาย

ก่อนๆ มานั้นตอนที่เขายังติดตามจอมเทพนิรันดร์ ต่อให้ตัวจอมเทพนิรันดร์นั้นจะมากพรสวรรค์ปานใด ตัวเขาก็ย่อมไม่อาจจะมาข้องเกี่ยวใดๆ กับยอดคนระดับมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลได้เช่นนี้

แต่เย่หยวนกลับใช้เวลาแค่สองพันปีทำในสิ่งที่จอมเทพนิรันดร์ไม่อาจทำได้ทั้งชีวิต

แม้ว่าหวู่เฉินจะไม่ได้รับรู้ถึงตัวตนของอาณาจักรเจ้าฟ้าดินใดๆ แต่เขาก็รู้ดีว่ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นเหนือล้ำกว่าเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายไปมากมาย

แน่นอนว่าคนเช่นนั้นย่อมจะมีความรู้ประสบการณ์มากกว่าวิญญาณของสมบัติอย่างเขานี้

หลังจากที่หวู่เฉินได้สติขึ้นมาเขาก็เริ่มทำการดูดกลืนพลังของข่ายเงินแก่นโลหิตด้วยตัวเองทำให้ความเร็วในการกลืนพลังนั้นมันเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

เจ้าข่ายเงินแก่นโลหิตนี้มันมีคุณภาพที่สูงส่ง มันเป็นประโยชน์ต่อทั้งตัวหวู่เฉินและไข่มุกสยบวิญญาณอย่างมหาศาล

ในเวลาสามวัน นอกจากไข่มุกสยบวิญญาณจะกลับมามีสภาพเหมือนใหม่แล้วมันยังพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นจนกลายเป็นสมบัติวิญญาณจักรพรรดิเทพสวรรค์ขั้นกลางไป ทำให้ทั้งตัวหวู่เฉินและเย่หยวนตื่นเต้นดีใจไปตามๆ กัน

เพราะยิ่งหวู่เฉินแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าใด เขาก็ยิ่งจะสามารถคงสภาพจิตของมู่หลินเสวียได้เสถียรมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อจบเรื่องราวเย่หยวนก็แทบหมดแรงลงด้วยความโล่งใจค่อยๆ คลายค่ายกลออกและนำตัวขวังต้าวออกมายังโลกภายนอก

แต่เมื่อเขาออกมาถึงเย่หยวนก็ต้องอ้าปากค้างทันที

เพราะไกลไปสุดลูกหูลูกตาตรงหน้านี้ มันมีคลื่นพลังมหาศาลบินว่อนทั่วทิศ

เมื่อลองใช้พลังสายตาจ้องมองไกลออกไป มันจะยังมีเทือกเขาใดๆ เหลืออยู่อีก? มันจะยังมีเศษซากของบ่อโลหิตอสุราใด?

พื้นที่ไกลออกไปนั้นมันเรียบราบจนไม่เหลือแม้แต่ต้นไม้สักต้น!