จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2290

“ฮ่าๆๆ! เยี่ยม!” ยี่ยิ้มกว้างพร้อมยกมือขึ้นมาปรบอย่างยินดี

ดูท่าแล้วเขาคงพึงพอใจกับฝีมือของเย่หยวนมาก

ยี่นั้นยกมือขึ้นมาผายเชิญเย่หยวนลงนั่งตรงข้ามเขา

มันหมายความว่าเวลานี้เย่หยวนมีคุณสมบัติพอที่จะนั่งลงถกเต๋ากับเขาแล้ว

นามของรองมหาปราชญ์นั้นมันได้กลายเป็นความจริงในที่สุด

“ความเก่งกาจของผู้อาวุโสศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นได้เปิดหูเปิดตาข้าจริงๆ” เย่หยวนนั่งลงพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง

ตั้งแต่ที่เย่หยวนขึ้นมาถึงมหาพิภพถงเทียนนี้เขาก็ได้ก้าวเดินในเส้นทางการโอสถมาอย่างไม่เคยจะพบเจอคนที่เก่งล้ำกว่าตนอย่างมากมาย

แต่ครั้งนี้เย่หยวนได้รู้ทันทีว่าชายผู้นี้คือคนที่เหนือล้ำอย่างแท้จริง!

โอสถบรรพกาลและมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นคือสองผู้ยิ่งใหญ่ในเต๋าโอสถ เป็นตัวตนที่ยืนอยู่เหนือล้ำโลก

การคิดอยากก้าวข้ามพวกเขาไปนั้นมันย่อมเป็นเรื่องยากล้ำ!

ต่อให้เย่หยวนจะเข้าใจต้นกำเนิดยอดเต๋าได้และขึ้นมาถึงระดับของโอสถเต๋า แต่มันก็ยังมีความห่างในด้านฝีมืออีกมาก

การประลองทดสอบเมื่อครู่นี้มันได้ทำให้เย่หยวนเข้าใจถึงความแตกต่างนั้นอย่างลึกซึ้ง

ราวกับว่าผู้อยู่ตรงหน้าเขานี้มันคือขุนเขาใหญ่โต

แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็เพราะเย่หยวนยังเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุน้อย

เพราะทั้งตัวโอสถบรรพกาลและมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นต่างศึกษาเต๋าโอสถมายาวนานกว่าที่จะเอาเย่หยวนไปเทียบเคียงได้

ยี่ยกชาขึ้นรินให้เย่หยวนก่อนจะยิ้มบอก “ข้ามองไม่ผิดจริงๆ เจ้าไม่ทำให้ข้าผิดหวังแม้แต่น้อย! เวลาแค่สองพันปีนี้เจ้ากลับพัฒนาตัวเองไปได้ถึงขั้นนี้ เหนือล้ำกว่าที่ข้าจะเคยคาดหมายไปมากมายนัก”

เย่หยวนยิ้มรับ “แท้จริงแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้ท่านก็น่าจะรู้ว่าวันนี้คงมาถึงใช่หรือไม่? ในการโอสถแล้วข้านั้นมั่นใจว่าไม่เคยเป็นรองใคร ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นโอสถบรรพกาลหรือท่านก็ตาม”

เย่หยวนนั้นมั่นใจในวิชาเต๋าโอสถของตนอย่างมาก

นี่มันคือความมั่นใจที่ก่อขึ้นมาจากชัยชนะนับไม่ถ้วน

ความมั่นใจนี้มันได้ฝังอยู่ในร่างกายของเขาอย่างที่ไม่มีอะไรจะมาทุบทำลายลงได้

แต่เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมา สีหน้าของเหล่าศิษย์ทั้งหลายมันก็เปลี่ยนสีไป

ศิษย์ลำดับสามจากศิษย์ทั้งสิบเอ็ดกล่าวขึ้นมาแทรก “โอหังนัก! ต่อให้อาจารย์จะตั้งเจ้าเป็นรองมหาปราชญ์แต่ก่อนที่เจ้าจะขึ้นถึงอาณาจักรเจ้าฟ้าดินเข้าก็ไม่มีสิทธิจะมาพูดจาเช่นนี้ต่อหน้าท่านอาจารย์!”

เย่หยวนหันไปมองที่เขาคตนนั้นด้วยรอยยิ้ม “นี่มันมิใช่ความโอหังอวดดีใด มันเป็นการยึดถือให้ค่ากันของยอดคน! เย่ผู้นี้เคารพผู้อาวุโสศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลอย่างมาก ข้าจึงจะล้มเขาลงด้วยความเคารพอย่างถึงที่สุด! สิ่งที่ท่านต้องการนี้มิใช่คนรับใช้ แต่เป็นคู่ปรับ! แล้วมีหรือที่คนรับใช้ผู้ไม่อาจพูดกล่าวตรงๆ ต่อหน้าท่านจะเป็นคู่ปรับใดๆ ได้?”

ศิษย์ลำดับสามคนนั้นยิ้มตอบกลับมา “งี่เง่า! การที่เจ้าก้าวขึ้นมาถึงวันนี้ได้มันก็ล้วนเพราะอาจารย์ท่านเลี้ยงดูเจ้ามามิใช่หรือ? แต่เมื่อเจ้ามาพบเจอท่านอาจารย์จริงๆ เจ้ากลับไม่คิดแสดงความขอบคุณใดๆ ช่างอกตัญญูเสียจริง!”

เย่หยวนที่ได้ยินก็หัวเราะขึ้นมา “พวกเจ้านั้นคงเข้าใจผิดถึงความหมายของการเลี้ยงดู เรื่องที่ว่าหลายปีมานี้ข้าได้ยืมอำนาจของผู้อาวุโสศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นเป็นเรื่องจริง แต่หากพูดถึงการเลี้ยงดูแล้ว เย่ผู้นี้ไม่คิดว่าตัวเองได้รับการเลี้ยงดูหรือดูแลใดๆ แม้แต่เศษเสี้ยวหนึ่งในหมื่นของพวกเจ้าเลย ใช่หรือไม่?”

เมื่อศิษย์ทั้งหลายได้ยินพวกเขาก็ต้องแสดงท่าทางใบหน้าเหยเกออกมาทันที

เพราะคำพูดนี้มันมีความหมายความว่าพวกเจ้าอ่อนแอจนเกินไป!

พวกเจ้าทั้งหลายนั้นมีคนไหนบ้างที่ไม่ได้รับการดูแลโดยตรงจากมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล?

พวกเจ้านั้นดื่มด่ำกับทรัพยากรบ่มเพาะ ความรู้มากมายที่วิหารนักบวชมี

แต่จนถึงวันนี้มีพวกเจ้าคนใดบ้างที่มีความสามารถพอจะมานั่งต่อหน้าอาจารย์ได้?

นี่คือความแตกต่าง!

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นกล่าวขึ้นต่อด้วยรอยยิ้ม “มันมิใช่ว่าเย่หยวนไม่เคารพข้า แต่เขานั้นเคารพข้าอย่างมาก! ข้านั้นชมชอบตัวเขามิใช่เพราะเขาเลียเท้าข้าเก่ง แต่เพราะข้านั้นอยากให้เขาได้เป็นยอดฝีมืออย่างแท้จริง ข้าอยากให้เขามาช่วยข้าตัดโซ่ตรวนทั้งหลายที่ข้ามีนี้!”

“เขานั้นไม่คิดค้างใดๆ ต่อข้า การที่เขามีวันนี้ได้มันล้วนเป็นความสามารถและจิตใจที่หนักแน่นของตัวเขาสิ้น!”

“ตั้งแต่วินาทีที่เขานั่งลงตรงหน้าข้านี้มันก็ถือเป็นการเริ่มประลองอย่างเป็นทางการ! ทุกอิริยาบถ ทุกคำพูด ทุกการเคลื่อนไหวต่างล้วนเป็นการประลองของเรา ในการประลองเช่นนี้แล้วเราย่อมจะไม่อาจเสียเวลาก้มหัวให้อีกฝ่ายได้! หากเขานั้นมานั่งก้มหัวคุกเข่าต่อหน้าข้ามีหรือที่จะยังต้องประลองใดๆ กัน วินาทีที่เขาทำเช่นนั้นมันก็คือวินาทีที่เขาแพ้แล้ว!”

“สิ่งที่เย่หยวนกล่าวขึ้นมานั้นมันล้วนถูกต้องสิ้น เขานั้นมานั่งตรงข้ามข้าได้อย่างผ่อนคลาย แต่พวกเจ้าทั้งหลายเล่า? มีใครบ้างที่จะมานั่งต่อหน้าข้าได้ด้วยท่าทางเช่นนี้ ดื่มชาร่วมกัน ถกเต๋าด้วยกันได้?”

เหล่าศิษย์ทั้งหลายต่างก้มหน้าลงอย่างอับอาย สิ่งที่อาจารย์ของพวกเขากล่าวมานั้นมันย่อมถูกต้อง การให้พวกเขาคนใดไปนั่งตรงข้ามอาจารย์ด้วยท่าทางเช่นนั้นมันย่อมจะไม่มีใครทำได้!

ต่อให้จะเป็นศิษย์คนโต มหานักบวชยมโลกผู้ติดตามอาจารย์มายาวนานที่สุดก็ยังไม่อาจทำได้

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นยิ้มขึ้น “นี่คือบทเรียนแรกที่พวกเจ้าได้จากรองมหาปราชญ์ คิดและวิเคราะห์มันให้ดี! การปรากฏตัวขึ้นของเขานี้จะเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตพวกเจ้า!”

ทุกผู้คนต่างสั่นสะท้านไปทั้งกายใจ ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดอาจารย์ของพวกเขาจึงได้พาพวกเขาทั้งหลายมาด้วย

เดิมทีพวกเขานั้นยังคิดไปว่าอาจจะเพราะอาจารย์ต้องการให้พวกเขาได้เห็นงานใหญ่โตอย่างงานประชุมโอสถสหภูมิภาค แต่เป็นเวลานี้เองที่พวกเขาได้รับรู้ว่าแท้ที่จริงมันก็เพื่อจะให้พวกเขาได้พบเย่หยวน!

แต่ละการกระทำของอาจารย์นี้มันล้วนแล้วแต่มีเหตุผลสิ้น!

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลยกกาน้ำชาลงมาเทเติมให้เย่หยวนด้วยรอยยิ้ม “หึๆ ข้าย่อมรู้ว่าเจ้ามีฝีมือถึงระดับนั้น แต่ข้านั้นก็ไม่มีทางพ่ายแพ้หรอก!”

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับไป “แพ้ชนะนั้นมันสำคัญ แต่แท้จริงก็ไม่ได้สำคัญ! ความพ่ายแพ้นั้นมันก็ย่อมมีค่าของตัวมันอยู่!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลมองดูเย่หยวนด้วยสายตาชื่นชม “เจ้านั้นเก่งเหนือข้าจริง! เรื่องราวนี้ข้าต้องใช้เวลาครุ่นคิดอยู่นานนับล้านๆ ปีกว่าจะนึกถึงมันได้ แต่ดูท่าเจ้าจะเข้าใจมันแล้ว”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “จะเข้าใจตอนนี้มันก็ยังไม่สายไป! ความพ่ายแพ้นั้นมันจะทำให้ผู้แข็งแกร่งเก่งกาจขึ้นเสมอ!”

……………………..