จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2298

“ฮ่าๆๆ… เจ้าเด็กคนนี้มันช่างทำเรื่องราวใหญ่โตได้ไม่สิ้นสุดจริงๆ ใครขวางหน้าก็จบสิ้น ไม่สนใจใครเสียจริงๆ!”

บนโถงใหญ่ ณ ยอดเขาขนนกมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นกำลังหัวเราะลั่นอย่างสะใจ

การลงมือของเย่หยวนครั้งนี้มันสร้างความแตกตื่นอย่างมาก ต่อให้มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะไม่ได้สนใจแต่เขาก็ยังต้องรู้ถึงมัน

“อาจารย์ รองมหาปราชญ์ไปสร้างเรื่องเช่นนี้หากเขาแพ้ขึ้นมานั้นเขาคงได้ทำเราเสียหน้าแน่!” ศิษย์พี่ใหญ่กล่าวขึ้น

“ใช่แล้วอาจารย์! ไปท้าเขาตั้งแต่งานยังไม่เริ่มเช่นนี้ท่านควรรีบไปหยุดเขาไว้จะดีกว่า! จักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหลินนั้นโด่งดังมีชื่อเสียงมากล้นมาแสนนาน เขานั้นมิใช่ตัวตนที่รองมหาปราชญ์จะปราบลงได้ง่ายๆ!” ศิษย์ลำดับสามกล่าว

แต่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลกลับหันมามองหน้าศิษย์ทั้งหลายด้วยรอยยิ้ม “ทำไมข้าต้องไปหยุดด้วย? เรื่องราวสนุกๆ เช่นนี้หยุดไปก็น่าเบื่อแย่สิ! ชื่อเสียงหน้าตา? มันมีค่ามากหรือ? พวกเจ้านั้นอยู่บนตำแหน่งสูงล้ำมาแสนนานจนลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใครกันแน่! ชื่อเสียงมันมิใช่สิ่งที่คนอื่นมอบให้เจ้า แต่เป็นสิ่งที่เจ้าก่อขึ้นมาเอง! ที่พวกเจ้าทั้งหลายมีหน้าตาชื่อเสียงทุกวันนี้ก็เพราะอาจารย์เจ้าผู้นี้เก่งกาจ! แต่ที่อาจารย์เจ้าไม่มีหน้าตาชื่อเสียงนั้นก็เพราะอาจารย์เจ้ายังเก่งได้ไม่เท่าโอสถบรรพกาล มันก็เพียงเท่านั้น!”

เหล่าศิษย์ทั้งหลายนั้นสั่นสะท้านไปพร้อมๆ กันด้วยสีหน้าละอาย

จีโมนั้นยิ่งเงียบมากพักใหญ่จนในที่สุดเขาก็กล่าวขึ้น “อาจารย์ หากรองมหาปราชญ์แพ้พ่ายแล้วเราจะทำอย่างไร?”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลตอบกลับไปอย่างไม่สนใจ “แพ้ก็แพ้สิ สนใจทำไมเล่า? บางคนนั้นหมดสิ้นเรี่ยวแรงลงเมื่อแพ้ไม่อาจลุกกลับ แต่บางคนนั้นกลับเก่งกาจขึ้นเมื่อต้องเผชิญความพ่ายแพ้! เจ้าคิดว่าเจ้าหนุ่มนี่เป็นคนประเภทไหนเล่า?”

จีโมตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล “ท่านรองมหาปราชญ์นั้นย่อมจะเป็นอย่างหลังแล้ว!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลยิ้มรับ “เพราะฉะนั้นจะอย่างไรเขาก็จะไม่มีทางพ่ายแพ้ลงอย่างแท้จริง ไม่ว่าวันนี้จะแพ้ชนะอย่างไร เขาก็จะชนะเสมอ!”

คำพูดของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นมันอาจจะฟังดูวกวนแต่ความหมายของมันนั้นเด่นชัด

หากเย่หยวนชนะ เขาก็จะมีชื่อเสียงดังลั่นสนั่นทั้งมหาพิภพถงเทียนกลายเป็นยอดคนระดับบรรพกาลได้ทันที

แต่หากเขาแพ้ เย่หยวนก็จะได้บทเรียนล้ำค่ามาศึกษาต่อไป

เพราะฉะนั้นจะอย่างไรเย่หยวนก็ไม่มีอะไรให้ต้องเสีย!

จีโมนั้นผงะไปไม่น้อย เป็นเวลานี้เองที่เขาได้เข้าใจว่าเย่หยวนทำไปอย่างไตร่ตรองมาก่อนแล้ว

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลยิ้มออกมา “แต่จะอย่างไรเจ้าหนุ่มมันก็ทำการอย่างมีเหตุผลเสมอ! มันมิใช่คนที่จะหาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว เจ้าลองออกไปสืบดูหน่อยว่ามันเป็นเพราะเหตุใดเขาจึงต้องไปท้าทายเขาเมฆาคิมหันต์เช่นนี้”

“ขอรับท่านอาจารย์!” จีโมรับคำและรีบลงไปยังเมืองทันที

…

เย่หยวนนั้นเดินขึ้นมาด้วยมือไพล่หลังค่อยๆ ก้าวเดินขึ้นเขามาอย่างไม่รีบร้อน

เขานั้นประกาศตัวอย่างเด่นชัดแน่นอนว่าทางจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหลินเองก็ต้องรับคำท้านี้แล้ว

เพราะจะอย่างไรเหล่าบรรพกาลก็มีศักดิ์ศรีของเหล่าบรรพกาล

เวลานี้มันมีคนมากมายเดินติดตามเย่หยวนมาพร้อมตั้งใจดูเรื่องราวเต็มที่

เรื่องราวในครั้งนี้มันยิ่งใหญ่จนเกินไปต่อให้จะไม่อยากเป็นเป้าสายตาแต่มันก็คงไม่มีทางเลี่ยงได้

“หึ เจ้าคิดว่ารองมหาปราชญ์จะขึ้นไปได้ถึงระดับใด?”

“เขานั้นมีฝีมือมากจริงแต่ศิษย์ทั้งหลายของจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหลินเองก็เก่งกาจ! ข้าว่าเขาคงไปแพ้ให้ศิษย์คนโตท่านจางจื้อหลิง!”

“หึ จางจื้อหลิงนั้นเป็นถึงยอดฝีมือเต๋าโอสถอาณาจักรบรรพกาลขั้นสุด เจ้าจะไม่ประเมินรองมหาปราชญ์สูงไปหรือ? ข้าว่าเขาคงไปหยุดที่ศิษย์ที่สาม ตงฉีเหว่ย”

…

การประลองกับพวกจ้าวซีซวนที่ผ่านมานั้นมันย่อมทำให้คนทั้งหลายเข้าใจว่าเย่หยวนเก่งกาจ เวลานี้มันไม่ใครที่คิดว่านามรองมหาปราชญ์นี้ไม่สมควรกับเย่หยวนอีกต่อไปแล้ว

แต่จะอย่างไรเสียการท้าทายตัวตนระดับบรรพกาลนั้นมันก็ยังเกินมือของเขาไปไม่น้อย

เพราะจะอย่างไรเสียเหล่ายอดฝีมือบรรพกาลทั้งหลายนั้นต่างมีศิษย์ที่เก่งกาจเป็นสุดยอดตัวตนในวงการโอสถแห่งมหาพิภพถงเทียน!

มีเพียงแค่ต่อหน้าเหล่าบรรพกาลทั้งหลายเท่านั้นที่พวกเขาจะแพ้

ต่อหน้าคนทั่วๆ ไปแล้วพวกเขาย่อมจะเป็นยอดคนเหนือฟ้าดิน

ยอดฝีมือระดับนี้มันย่อมมิใช่ตัวตนที่ใครจะไปท้าทายได้

ไม่นานจากนั้นชายหนุ่มในชุดเขียวอ่อนก็เดินลงมาจากบนเขาพร้อมมองดูเย่หยวนอย่างดูถูก

“เจ้าคือผู้ท้าทายเขาเรา?”

“ใช่”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด?”

“ข้ารู้”

“เจ้ารู้แล้วยังกล้ามา?”

“ข้ามาตบหน้าคน!”

ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นจะเลือกโอสถใด เย่หยวนก็จะเอาชนะมาได้อย่างหนักแน่น

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้มันคือยอดฝีมือไร้พ่าย ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนมันก็ไม่อาจจะขยับเคลื่อนหยุดยอดคนผู้นี้ได้

ฝีมือของเขานั้นแข็งแกร่งราวขุนเขาอย่างที่ไม่อาจจะมีใครมาขยับเคลื่อนได้

จนสุดท้ายเย่หยวนก็ได้มาเจอศิษย์ลำดับสาม ตงฉีเหว่ย

เหตุผลที่คนทั้งหลายคาดเดาไปว่าเย่หยวนจะแพ้ให้แก่ตงฉีเหว่ยนั้นก็เพราะว่าตั้งแต่ตัวเขาขึ้นไปนี้เหล่าศิษย์ทั้งหลายต่างเป็นยอดฝีมืออาณาจักรบรรพกาลขั้นปลายสิ้น

อาณาจักรบรรพกาลขั้นปลายนั้นมันคือตัวตนที่อยู่ในจุดสุดยอดของเต๋าโอสถ

ตราบเท่าที่ยอดคนระดับบรรพกาลไม่ลงมาเอง พวกเขาทั้งหลายนี้ก็จะเป็นตัวตนที่ไร้พ่ายในโลกหล้า!

เมื่อตงฉีเหว่ยเห็นเย่หยวนเขาก็กล่าวขึ้นมา “เดินขึ้นมาถึงตรงนี้ย่อมเก่งกาจไม่น้อย! สมชื่อรองมหาปราชญ์จริงๆ เพียงแค่ว่ามันจะได้จบลงตรงนี้แล้ว”

เย่หยวนตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย “เจ้าเป็นผู้น้อย เจ้าเลือกโอสถมา”

ตงฉีเหว่ยหน้ากระตุกกล่าวขึ้น “โอหังอวดดี! ในเมื่อเจ้ารนหาที่เองแล้วจักรพรรดิผู้นี้ก็จะสนองให้เจ้า! ข้าเลือกโอสถยอดเทพกลั่น!”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “เริ่มเถอะ”

ตงฉีเหว่ยที่ได้ยินจึงต้องขมวดคิ้วแน่น “มันเป็นการประลองโอสถ มันย่อมต้องเริ่มพร้อมๆ กันสิ”

เย่หยวนตอบกลับไป “ข้านั้นหลอมโอสถด้วยเต๋าค่ายกล หากข้าเริ่มเจ้าก็ไม่ต้องหลอมใดๆ แล้ว เช่นนั้นเจ้าจะยิ่งเสียหน้าไปกันใหญ่”

ตงฉีเหว่ยกล่าวขึ้นด้วยความไม่พอใจ “เต๋าค่ายกลหลอมโอสถ! เจ้าจะหลอมโอสถยอดเทพกลั่นด้วยเต๋าค่ายกล?”

แต่ในเวลานั้นตัวกู่ยู่หลงกลับก้าวออกมาด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “ศิษย์พี่สาม เขานั้นใช้เต๋าค่ายกลหลอมโอสถมาตลอดทางจริง!”

ตงฉีเหว่ยที่ได้ยินก็สั่นสะท้านไปทั้งกายก่อนจะหันไปมองเย่หยวนอย่างประหลาดใจอีกครั้ง

สุดท้ายเขาก็พยักหน้าออกมา “ได้ เช่นนั้นข้าจะเริ่มก่อนแล้ว! วันนี้ข้าจะขอดูฝีมือการหลอมโอสถด้วยเต๋าค่ายกลของเจ้าหน่อย!”

เจ็ดวันจากนั้นตงฉีเหว่ยก็ต้องมองดูที่โอสถขั้นเทวะวิญญาณมรณาที่ตรงหน้าอย่างไม่อาจเชื่อสายตา เขานั้นไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่าเย่หยวนเดินผ่านเขาไปตั้งแต่เมื่อใด

ส่วนทางมู่เถี่ยเฉิงนั้นยิ่งยิ้มกว้างจนหัวใจแทบหยุดเต้นพร้อมเก็บโอสถยอดเทพกลั่นนั้นลงไป

…………………………