จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2300

“ขั้นเทวะวิญญาณมรณา! มันกลับเป็นถึงโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณขั้นเทวะวิญญาณมรณา…”

“ดูสภาพแล้วมันคงอยู่ถึงระดับสุดเลยใช่หรือไม่?”

“สมชื่อจางจื้อหลิง! โอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณนั้นมันเป็นโอสถที่เหล่าจอมเทพโอสถแปดดาวไม่กล้าแม้แต่จะลองหลอม เขาผู้นี้กลับหลอมมันได้ถึงขั้นเทวะวิญญาณมรณา สมแล้วจริงๆ ที่เป็นผู้เก่งกาจที่สุดในโลกหล้า!”

…

โอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณขั้นเทวะวิญญาณมรณานั้นมันคือสมบัติล้ำค่าระดับตำนาน

แค่การหลอมโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณขึ้นมาได้นั้นมันก็นับว่าเป็นเรื่องทรงเกียรติแล้ว

แต่จางจื้อหลิงนี้กลับหลอมมันได้จนถึงขั้นเทวะวิญญาณมรณา

ฝีมือระดับนี้มันคงเอาชนะทุกผู้คนในมหาพิภพถงเทียนได้สิ้นแล้ว

ในหมู่ยอดค่ายสำนักทั้งหลายนั้นที่มายังงานประชุมโอสถสหภูมิภาคนี้หากไม่นับเหล่าตัวบรรพกาลแล้ว มันก็คงไม่มีใครจะเหนือล้ำกว่าเขาผู้นี้ไปได้

อย่างมากที่สุดมันก็คงเป็นคนที่มีฝีมือระดับเดียวกัน

คนทั้งหลายนั้นต่างหันมามองดูเย่หยวนด้วยความสงสาร จางจื้อหลิงนั้นไดเปิดทางออกให้แก่เขาไปแล้วแต่เขากลับดื้อรั้นหาเรื่องใส่ตัวเอง

จางจื้อหลิงมองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มจางๆ “รองมหาปราชญ์ จางผู้นี้ก็ได้บอกให้เจ้าจากไปแล้ว ข้านั้นนับถือในพรสวรรค์ของเจ้าจริงๆ จนไม่อาจลงมือทำลายจิตแสวงเต๋าของเจ้าได้ แต่เจ้านั้นกลับจับมัดมือข้าชกแล้ว”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้น

จางจื้อหลิงคิดว่าตนชนะแน่แล้ว?

แน่นอนว่ามันมิใช่แค่ตัวเขา แต่แม้ในหมู่คนทั้งหลายในที่นี้เองมันก็ต่างคิดว่าเย่หยวนต้องแพ้ลงแน่แล้ว

“ทำลายจิตแสวงเต๋า? แค่คนอย่างเจ้านี้มันย่อมยังไม่มีฝีมือพอทำ! เจ้าอย่าได้ลืมไปว่าเหนือขั้นเทวะวิญญาณมรณามันยังมีขั้นเทวะตำนาน!” เย่หยวนส่ายหัวออกมาพร้อมพูดบอก

“ขั้นเทวะตำนาน? หึๆ มันมิใช่ว่าจางผู้นี้คิดดูถูกดูแคลนใดๆ แต่ก้าวย่างนี้มันยากจนเกินไป! ยอดฝีมือในรุ่นเดียวกับจางผู้นี้ต่างล้วนมีฝีมือไม่ต่างจากจางผู้นี้ไปมากมายนัก ต่อให้จะเป็นศิษย์คนโตของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล มหานักบวชเขียนมณีเองก็ยังไม่อาจจะหลอมโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณได้ถึงขั้นเทวะตำนาน” จางจื้อหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในสายตาของเขานั้นเย่หยวนย่อมจะแค่พยายามพูดจาหาทางรอดจากทางตันนี้

โอสถขั้นเทวะตำนานนั้นมันมิใช่ว่าเขาไม่อาจหลอมได้

เพียงแค่ว่ากับโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณแล้ว เขาทำไม่ได้

การหลอมโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณให้ขึ้นถึงขั้นเทวะตำนานนั้นมันคงมีแต่เหล่าบรรพกาลทั้งหลายเท่านั้นที่จะทำได้!

แต่เย่หยวนนั้นเก่งกาจถึงระดับบรรพกาลหรือ?

แน่นอนว่าไม่มีทาง!

“หึๆ โอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณขั้นเทวะตำนาน ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีจริง!”

“พรสวรรค์นั้นมีอยู่ แต่ความไม่ประเมินตัวเองก็มีอยู่ไม่แพ้พรสวรรค์นั้น”

“บางทีนี่อาจจะเป็นวิถีของยอดฝีมือ ขั้นเทวะตำนานมันอาจจะเป็นแค่ขยะต่อหน้าเขาก็ได้”

…

คำพูดทั้งหลายนั้นมันย่อมเปี่ยมล้นไปด้วยความแดกดัน

คนทั้งหลายนั้นเชิดชูผู้แข็งแกร่งและตัวจางจื้อหลิงที่หลอมโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณขั้นเทวะวิญญาณมรณาได้ก็ย่อมจะเป็นตัวตนที่ไม่อาจโค่นล้มลงได้

เพราะฉะนั้นเมื่อได้ยินเย่หยวนพูดถึงขั้นเทวะตำนาน คนทั้งหลายจึงไม่คิดใส่ใจให้มากมายนัก

จุดสูงสุดนั้นเจ้าจะขึ้นไปถึงได้ง่ายๆ หรือ?

เย่หยวนตอบกลับไป “ข้าก็บอกไปแล้วว่าเจ้านั้นเป็นคนรุ่นเยาว์กว่าข้า อย่าได้เอาความสามารถของคนรุ่นเจ้ามาเทียบกับคนรุ่นข้าเลย เจ้ายังไม่มีสิทธินั้น”

นั่นทำให้คนทั้งหลายต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะท่าทางของเย่หยวนนี้มันก็ยังทำตัวเหมือนเป็นผู้อาวุโสได้อย่างน่าอาย!

เจ้าหมอนี่มันคิดว่าตัวเองเป็นบรรพกาลจริงๆ?

จางจื้อหลิงยิ้มตอบกลับมา “เช่นนั้นหรือ? เช่นนั้นรองมหาปราชญ์ช่วยสั่งสอนข้าด้วย”

เย่หยวนพยักหน้ารับก่อนจะชี้นิ้วออกมากลางอากาศวาดสร้างค่ายกลที่ลึกลับซับซ้อนอย่างต่อเนื่อง

ค่ายกลในครั้งนี้มันลึกล้ำอย่างมาก

จางจื้อหลิงนั้นเป็นยอดคนในเต๋าโอสถ แต่เขาย่อมจะไม่มีความรู้เรื่องค่ายกลมากมาย

เขานั้นรู้แค่ว่าค่ายกลนี้ดูซับซ้อน ลึกลับ แต่ว่ามันจะหลอมโอสถได้หรือไม่นั้นเขาย่อมจะไม่อาจรู้ได้

แต่ดูท่ามันคงหลอมอะไรไม่ได้

เพราะการจะใช้ค่ายกลมาหลอมโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณนั้นมันเหมือนเป็นแค่เรื่องตลก

หากไม่มีแรงส่งจากหม้อหลอม ไม่มีพลังจากการควบคุมไฟที่เหมาะสม เพียงแค่ใช้มหาค่ายกลนี้มันจะหลอมโอสถที่เหนือกว่าขั้นเทวะวิญญาณมรณาขั้นสุดได้?

ไม่มีทางเสียหรอก!

คนทั้งหลายเองก็มีความคิดไม่ต่างไปจากนี้นัก

ไม่ใช่ว่าพวกเขานั้นดูถูกเย่หยวน ความสามารถของเย่หยวนนั้นมันได้ทำให้คนทั้งหลายต้องขนลุกมาหลายครา

แต่เพียงแค่ว่าอีกฝ่ายนั้นเก่งกาจจนเกินไป!

เมื่อเขาโยนสมุนไพรเข้าไปในค่ายกลนั้นมหาค่ายกลมันก็เริ่มส่องแสงสว่างจ้าขึ้นมา

เวลานี้พลังแห่งยอดเต๋าที่หนักหน่วงกว่าตอนจางจื้อหลิงหลอมมันได้ตกร่วงลงมาปกคลุมฟ้าดิน พุ่งทะยานเข้าสู่ค่ายกลนั้น

เรื่องนี้ทำให้สีหน้าของคนทั้งหลายถอดสีไป

“นี่มัน… เป็นคลื่นเต๋าที่รุนแรงนัก! หรือว่ามันจะเป็นโอสถวิญญาณบรรพกาลศึกทักษิณขั้นเทวะตำนานจริง? บ้าน่า!”

จางจื้อหลิงเองก็หน้าขาวซีดลงสีหน้านิ่งๆ ของเขามันได้จางหายไปสิ้น

แม้เขาจะไม่คิดอยากเชื่อว่าเย่หยวนจะหลอมมันขึ้นมาได้จริงๆ แต่ภาพตรงหน้านี้มันกลับไม่ยอมให้เขาไม่เชื่อ

เมื่อขึ้นมาถึงระดับของเขาได้นี้ มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจความน่ากลัวของคลื่นเต๋า?

ไม่นานค่ายกลนั้นมันก็จางหายเหลือทิ้งไว้เพียงโอสถเม็ดหนึ่ง

พร้อมกันนั้นมันก็มีคลื่นพลังที่ทำให้คนทั้งหลายต้องขนลุกขึ้นตามๆ กัน

“คลื่นพลังงานวิญญาณหนาแน่น ดูราวกับมันมีชีวิต! นี่มัน… โอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะตำนาน?”

“ราวกับข้าได้เห็นยอดเต๋าปกคลุมโลกหล้า!”

“เขาหลอมได้จริง! นี่เขาไม่มีขีดจำกัดหรือ?”

…

ทุกผู้คนต่างต้องอ้าปากค้าง!

ในหมู่คนทั้งหลายนั้นส่วนมาแล้วพวกเขาย่อมจะไม่เคยพบเห็นโอสถขั้นเทวะตำนานมาก่อนทั้งชีวิต

เพราะโอสถระดับนี้มันล้วนแล้วแต่อยู่ในมือของเหล่าผู้ปกครองมหาพิภพถงเทียนเท่านั้น

ต่อให้จะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์เก้าดาวก็คงมีไม่กี่คนที่เคยเห็นมัน

คนทั้งหลายนั้นจ้องมองที่โอสถนั้นด้วยดวงตาแดงก่ำ!

อิจฉา!

ผลของโอสถขั้นเทวะตำนานนั้นมันเหนือล้ำอย่างไม่อาจจินตนาการได้

“มู่เถี่ยเฉิง จะยังยืนนิ่งใดอีก?” เย่หยวนหันไปมองหน้ามู่เถี่ยเฉิงที่ยืนนิ่งเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างและถามขึ้น

มู่เถี่ยเฉิงนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกาย เขานั้นสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่เกิดขึ้นรอบด้านอย่างไม่อาจห้าม

……………………..