จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2314

ฟู่!

หลังจากคิดอีกนานนับเดือนเย่หยวนก็ได้วางหมากอีกครั้ง

ตราหยินหยางนั้นปรากฏขึ้นมาพร้อมด้วยพลังของยอดเต๋าที่ก่อตัว

ฟู่!

โอสถบรรพกาลนั้นวางหมากลงอีกครั้งทันทีทำลายตราหยินหยางของเย่หยวนทันที

ไม่สนใจฟ้าดิน!

เหนือล้ำอย่างไม่ต้องสนใจฟ้าดินใด!

พื้นฐานใดๆ นั้นล้วนถูกเย่หยวนก่อสร้างขึ้นมาสิ้น ทุกสิ่งอย่างมันควรจะเป็นของเย่หยวนมาแต่แรก

แต่โอสถบรรพกาลกลับแข็งแกร่งจนเกินไป

มันคือพลังความแข็งแกร่งที่ทำให้ผู้คนต้องสิ้นหวัง

มีเพียงตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ฉางเล่อเท่านั้นที่ยังยิ้มออกมาได้ราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

โอสถบรรพกาลนั้นไม่ได้ลงมือต่อหน้าผู้คนมานานแสนนานและได้กลายเป็นเสาหลักของโลก

ทุกผู้คนนั้นรู้ว่าเขานั้นเก่งกาจแต่ไม่มีใครรู้แน่ว่าเขาเก่งกาจเท่าใด

แต่วันนี้เมื่อเขาลงมือแล้วมันย่อมจะทำให้มหาพิภพต้องสั่นสะท้าน!

เขานั้นมีพลังที่ไร้ต้าน มีพลังเหนือล้ำกว่าทุกยุคสมัย!

เขานั้นคือกฎ

เขานั้นคือเต๋าโอสถ

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเก่งกาจมากพรสวรรค์ปานใด ไม่ว่าจะมีวิชาฝีมือที่เหนือล้ำปานใด ต่อหน้าพลังที่เหนือล้ำเช่นนี้แล้วมันก็ย่อมจะไร้ค่า

จุดที่เขายืนอยู่นี้มันสูงส่งกว่าเย่หยวน สูงส่งกว่าดาวรุ่งผู้นี้ไปอย่างสิ้นเชิง

ความแตกต่างมันมากจนเกินกว่าจะเอาอะไรมาปิดกลบ!

โลกที่เย่หยวนค่อยสร้างขึ้นมานี้มันกลับไม่มีค่าใดต่อหน้าโอสถบรรพกาลเลย

แค่มองครั้งเดียวคนทั้งหลายก็เข้าใจ

โลกของเย่หยวนนี้ถูกโอสถบรรพกาลปกครองสิ้น!

ยอดคนอันดับหนึ่งนั้นมันช่างแข็งแกร่งไม่สนใจฟ้าดิน!

“รองมหาปราชญ์อยู่ในอันตรายแล้ว! หลังจบการต่อสู้นี้ไป เขาคงต้องร่วงตกลงสู่ดินแน่”

“รองมหาปราชญ์นั้นมีพรสวรรค์เหนือล้ำกว่าใครๆ ตั้งแต่อดีตกาลมา ข้าคิดว่าต่อให้เขาจะแพ้เขาก็คงแพ้อย่างสมศักดิ์ศรี ไม่นึกว่าจะแพ้พ่ายได้ย่อยยับปานนี้!”

“น่าอนาทเกินไปแล้ว ไม่มีกำลังจะต่อต้านได้แม้แต่น้อย! ต่อให้เทียบกับท่านศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลเขานั้นก็ยังอ่อนแอกว่ามาก”

“ข้านึกว่าจะได้เห็นการประลองน่าตื่นตา ไม่นึกเลยว่ามันจะย่อยยับได้ขนาดนี้ ไม่มีอะไรน่าสนใจให้ดูแล้ว”

…

หลังจากหายตื่นเต้นคนทั้งหลายก็เริ่มรู้สึกเฉยชา

ตำนานยิ่งใหญ่ของเย่หยวนนั้นมันคงได้มาจบลงเท่านี้แล้ว

โอสถบรรพกาลนั้นจะอย่างไรก็เป็นโอสถบรรพกาล เป็นที่หนึ่งของวงการโอสถในมหาพิภพถงเทียน

แน่นอนว่าแม้มันจะน่าเบื่อแค่ไหนพวกเขาก็ยังคงดูต่อ

เพราะนี่คือการลงมือของโอสถบรรพกาล งานยิ่งใหญ่ที่สิบล้านปีอาจจะมีขึ้นมาได้สักครั้ง มีหรือที่ใครจะพลาด?

ยอดเต๋าในระดับนี้หากเข้าใจแม้แต่เศษเสี้ยวมันก็มากพอจะเป็นประโยชน์ไปทั้งชีวิต

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นมองดูเรื่องราวอย่างหนักใจ เวลานี้จิตใจของเขานั้นเต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะไม่อาจควบคุม

โอสถบรรพกาลเก่งกาจขึ้นอีกขั้นแล้ว!

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือมันมิใช่แค่ขั้นเล็กๆ!

ต่อให้จะเป็นเขาที่ปะทะกับโอสถบรรพกาลในเวลานี้ เขาก็คงไม่ได้มีสภาพดีกว่าเย่หยวนไปมากมายนัก

หลังจากผ่านไปสิบล้านปีขณะที่ตัวเขานั้นยังก้าวย้ำอยู่ที่เดิมตัวโอสถบรรพกาลกลับกระโดดพัฒนาสู่เต๋าโอสถ

“อาจารย์ รองมหาปราชญ์คงไม่อาจทนได้แล้ว! นี่มัน… เส้นทางสู่หายนะโดยแท้!” จีโมบอก

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เคยเห็นเย่หยวนลำบากขนาดนี้

ทุกย่างก้าวของเขานั้นมันถูกวางลงอย่างยากลำบาก

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลยิ้มตอบกลับไป “ข้าทำร้ายเจ้าเด้กคนนี้แล้ว!”

จีโมจึงหันหน้ามาถาม “ทำไมอาจารย์พูดเช่นนั้นเล่า?”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลตอบกลับมาด้วยใบหน้าหนักใจ “อาจารย์เจ้านี้คิดมาเสมอว่าเจ้าเฒ่านี่มันจิตใจความคิดคับแคบคิดกดหัวศัตรูทั้งหลายลงไว้สิ้น แต่เมื่อได้เห็นเขาในวันนี้แล้วข้าจึงได้เข้าใจว่าข้ามองเขาผิดไป!”

เหล่าศิษย์ทั้งหลายที่ได้ยินต้องหันหน้ามาฟังเมื่อได้ยินอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

อาจารย์ของพวกเขาและโอสถบรรพกาลนั้นเป็นศัตรูกันมาอย่างยาวนาน มันเป็นสิ่งที่คนทั้งวิหารนักบวชรู้กันดี

แต่คำพูดนี้ของอาจารย์มันจะหมายถึงเรื่องใด?

นี่เป็นครั้งแรกที่เขานั้นรู้สึกว่าตัวเองช่างไร้พลังในการโอสถ

เวลาผ่านไปได้กว่าห้าสิบปี หมากตานี้เย่หยวนใช้เวลาคิดมากว่าสิบปีแล้ว

ฟู่!

เย่หยวนนั้นวางหมากลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ฟู่!

โอสถบรรพกาลนั้นวางหมากลงตามทันทีทำลายตราหยินหยางของเย่หยวนอย่างไร้ปรานี

“อ่อก!”

เย่หยวนนั้นต้องกระอักเลือดออกมาใส่กระดานหมาก

นั่นทำให้เกิดเสียงแตกตื่นฮือฮาขึ้นทั่ว ทุกผู้คนเข้าใจแล้วว่าเย่หยวนคงพ่ายแพ้แล้ว

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้มันเหมือนไม้เสียบผีดวงตาลึกโบ๋ ราวกับว่าร่างกายของเขานั้นแห้งเหี่ยวลงป่วยใกล้ตาย

“เขายังกลับทนทานไว้ได้! แท้จริงเขาน่าจะยอมแพ้ไปนานแล้ว!”

“เย่หยวนนั้นยังอ่อนแอเกินไป! เขานั้นไม่มีพลังพอจะต้านทานโอสถบรรพกาลเลย แต่ตัวเขาเองนั้นกลับไม่รับรู้ถึงเรื่องนี้”

“เส้นทางเดินของเขานั้นมันราบรื่นจนเกินไปไม่เคยพ่ายแพ้ เมื่อต้องมาเจอความพ่ายแพ้เช่นนี้เขาจึงไม่อาจจะทำใจยอมแพ้ลงได้”

…

ในสายตาของคนทั้งหลายนั้นเย่หยวนย่อมจะแพ้มาตั้งแต่เริ่ม

การที่ทนทานมาจนถึงวันนี้มันก็เพื่อจะรักษาหน้าตัวเองสิ้น

หนิงซืออวี๋นั้นดึงเสื้อของหยุนยี่ไว้อย่างแรงจนมันแทบฉีกขาด

นางนั้นกัดฟันแน่นกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “อาจารย์ท่าน… จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หยุนยี่เองก็มีดวงตาแดงก่ำตอบกลับมาพร้อมส่ายหัว “ข้าไม่รู้ อาจารย์นั้น… อาจจะเป็นอันตรายจริงๆ แล้ว!”

“ทำไม? ทำไมถึงยังไม่ยอมแพ้? ด้วยพรสวรรค์ของอาจารย์นี้มีหรือที่วันหน้าท่านจะไม่อาจก้าวล้ำโอสถบรรพกาลไป ทำไมต้องฝืนทนตัวเองมาจนถึงป่านนี้ด้วย?” หนิงซืออวี๋กล่าวขึ้นด้วยน้ำตา

“เฮ้อ บางที… อาจารย์ท่านอาจจะมีแผนใดอยู่!”

เวลานี้ดวงตาทั้งสองของเย่หยวนมันยิ่งจมลงลึกร่างกายผอมบางขึ้นทุกทีๆ เป็นสภาพที่ใกล้ตายเต็มทน

แต่เขานั้นกลับยังไม่เคยคิดถึงเรื่องการยอมแพ้ใดๆ

…………………………