จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2316

บนกระดานหมากเวลานี้หมากฝ่ายดำนั้นมันไม่อาจจะหาทางออกใดๆ ได้อีกต่อไป

หมากฝ่ายขาวนั้นมันกลืนกินพื้นที่ทุกส่วนไป ทำงานหมากดำลงจนสิ้น!

เรื่องนี้เหล่าบรรพกาลทั้งหลายต่างเข้าใจได้ว่าผู้ปกครองหมากกระดานนี้มันคือโอสถบรรพกาล เย่หยวนนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับหมากนี้อีก

นี่มันคือทางตันที่เย่หยวนไม่อาจจะต่อสู้กลับคืนมาได้แม้แต่น้อย

แต่เวลานี้หมากดำตัวสุดท้ายที่เย่หยวนวางลงมันกลับเป็นเหมือนหมุดปักสวรรค์ แย่งดึงเอาเขตแดนของหมากขาวมาได้

ในโลกที่เปี่ยมไปด้วยหมากขาวนั้น เจ้าหมากดำตัวนี้มันช่างดูโดดเดี่ยวอ่อนแอ ราวกับเปลวเทียนที่อยู่กลางสายฝนอาจดับสิ้นลงได้ทุกเมื่อ

แต่เมื่อมองดูใกล้ๆ แล้วจะเห็นได้ว่าที่ที่เจ้าหมากดำนั้นมันอยู่นั้นมันช่างเหมาะสม

เวลานี้มันจึงได้ปรากฏตราหยินหยางขึ้นอีกครั้ง!

ตราหยินหยางครั้งนี้มันกลับยิ่งหนักแน่นและเหนือล้ำกว่าครั้งใด!

เย่หยวนนั้นได้ฝืนเปิดจุดเขตแดนของตนขึ้นมากลางดงหมากขาว

“ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจนเกินไปแล้ว! หมากตานี้มันช่างเหนือล้ำเสียจริง! ฮ่าๆๆ… เจ้าเฒ่า ผลการประลองมันยังไม่แน่หรอก!”

เวลานี้ดวงตาที่หนักจนแทบปิดของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลมันได้กลับมาเบิกกว้างอย่างเจิดจ้าอีกครั้ง จนยิ่งได้เห็นหมากนั้นได้คิดตามเขาก็ถึงขั้นลุกขึ้นมาปรบมือลั่นหันไปกล่าวต่อโอสถบรรพกาล

เหล่านักหลอมโอสถทั้งหลายบนเขาทหัยเมฆานั้นต่างดูถูกความดื้อด้านของเย่หยวนนี้อย่างถึงที่สุด

เพราะพวกเขานั้นไร้ความสามารถเกินกว่าจะเข้าใจความเหนือล้ำของหมากตานี้ได้

แต่เหล่าบรรพกาลทั้งหลายในเวลานี้ต่างต้องผงะถอยไปตามๆ กัน

เพราะหมากตานี้มันสุดยอดจนเกินจริง มันกลับหาทางรอดมาจากจุดปิดตายนั้นได้คงเรียกได้ว่าหลบรอดจากความตายได้อย่างฉิวเฉียด

หากลองมองดูทั้งกระดานแล้ว มันคงมีแต่จุดนี้ที่จะเป็นทางออกได้

เย่หยวนนั้นวางหมากนี้ลงอย่างที่มันควรถูกวาง

แต่จะอย่างไรการจะหาจุดวางนี้ให้เจอมันก็ยากเสียยิ่งกว่ายาก

เพราะจะอย่างไรเสียแม้แต่ตัวโอสถบรรพกาลที่ควบคุมทุกสิ่งอย่างเองก็ยังไม่อาจจะเห็นถึงจุดที่ว่านี้ได้

เพราะฉะนั้นหลังจากเขาวางหมากตัวสุดท้ายลงเขาจึงได้เดินลงจากกระด้านด้วยมือไพล่พลัง คิดว่าตัวเองคงชนะไปแน่นอนแล้ว

เพราะหากคิดจะหาจุดแห่งความหวังนี้คนผู้นั้นจะต้องมีสายตาที่เฉียบคมต่อเต๋าอย่างมาก มันต้องใช้ความเข้าใจต่อเต๋าโอสถอย่างลึกล้ำและการวิเคราะห์ที่น่ากลัว

ไม่มีสิ่งใดจะขาดไปได้!

ทุกผู้คนนั้นต่างไม่มีใครเห็นถึงจุดความหวังนี้ แต่เย่หยวนกลับเห็นถึงมัน

แค่นี้มันก็มากพอจะบอกแล้วว่าเย่หยวนนั้นมีจุดหนึ่งที่แข็งแกร่งกว่าคนทั้งหลายนี้ไปสิ้น

สีหน้าของโอสถบรรพกาลนั้นมันเป็นเครื่องอธิบายได้ทุกสิ่ง

“เขาทำได้! เจ้าเด็กคนนี้มันสุดยอดเกินไปจริงๆ!”

“ลงหมากตานี้แล้วศึกครั้งนี้มันคงยุ่งยากซับซ้อนขึ้นไปมาก! ใครจะชนะใครจะแพ้นั้นคงมองออกยากแล้ว!”

“การประลองนี้ไม่ว่าใครจะชนะหรือแพ้อย่างไร มันก็คงเป็นเย่หยวนที่แสดงถึงชัยชนะได้อย่างแจ่มชัด! เต๋าของเขาจะต้องพัฒนาไปอีกสุดล้ำแน่!”

…

เหล่าบรรพกาลทั้งหลายนั้นต่างถอนหายใจยาวขึ้นอย่างตื่นตะลึง ไม่มีใครคิดกล่าวชมเย่หยวนใดๆ

จะบอกว่าหมากตานี้มันทำให้ฟ้าดินต้องสั่นสะท้านจนเหล่าทวยเทพผีสางร้องไห้ตกตะลึงก็คงไม่ผิด

หมากตานี้มันยิ่งทำให้เต๋าของเย่หยวนนั้นใกล้เคียงความสมบูรณ์มากขึ้น

“เชิญ”

ด้านบนท้องฟ้าบนกระดานหมากนั้นเย่หยวนกล่าวเชิญโอสถบรรพกาลขึ้นมาด้วยเสียงแหบพร่า

พร้อมๆ กันนั้นคลื่นพลังของยอดเต๋ามันก็กลับมาเร่าร้อนรุนแรงขึ้นอีกครั้ง

และร่างกายแห้งเหี่ยวของเขานั้นมันก็เริ่มฟื้นฟูกลับมาด้วยพลังของยอดเต๋านั้น

โอสถบรรพกาลต้องหรี่ตาทั้งสองลงและก้าวขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

เงาร่างยักษ์ของโอสถบรรพกาลปรากฏแก่สายตาทุกผู้คนอีกครา!

เวลานี้บนเขาทหัยเมฆานั้นมันเกิดความแตกตื่นขึ้นตามๆ กัน

โอสถบรรพกาลที่ลุกจากที่นั่งไปแล้วมันย่อมจะหมายถึงว่าเกมนี้มันจบลงแล้ว

แต่การที่เขาต้องกลับมานั่งมันย่อมหมายความว่าหมากตัวนั้นบังคับให้เกมดำเนินต่อ!

โอสถบรรพกาลนั้นถูกหมากตานี้ตบหน้าเข้าอย่างแรง!

ความตื่นตะลึงนี้มันเหนือล้ำกว่าที่คนทั้งหลายจะเข้าใจไปมาก

เพียงแค่ว่าพวกเขานั้นไม่ได้เข้าใจเลยว่าหมากตัวนี้มันจะทำให้เกิดเรื่องแบบใดขึ้นตามมา

ฟู่!

โอสถบรรพกาลวางหมากลงด้วยคลื่นพลังต่อสู้สะท้านฟ้าดิน!

เมื่อต้องรับพลังนั้นไปตราหยินหยางมันก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรงจนแทบจางหายไป

แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ดับหายไป!

ตราหยินหยางของเย่หยวนนั้นมันกลับสามารถต้านทานพลังการโจมตีของโอสถบรรพกาลไว้ได้!