จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2316

บนกระดานหมากเวลานี้หมากฝ่ายดำนั้นมันไม่อาจจะหาทางออกใดๆ ได้อีกต่อไป

หมากฝ่ายขาวนั้นมันกลืนกินพื้นที่ทุกส่วนไป ทำงานหมากดำลงจนสิ้น!

เรื่องนี้เหล่าบรรพกาลทั้งหลายต่างเข้าใจได้ว่าผู้ปกครองหมากกระดานนี้มันคือโอสถบรรพกาล เย่หยวนนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับหมากนี้อีก

นี่มันคือทางตันที่เย่หยวนไม่อาจจะต่อสู้กลับคืนมาได้แม้แต่น้อย

แต่เวลานี้หมากดำตัวสุดท้ายที่เย่หยวนวางลงมันกลับเป็นเหมือนหมุดปักสวรรค์ แย่งดึงเอาเขตแดนของหมากขาวมาได้

ในโลกที่เปี่ยมไปด้วยหมากขาวนั้น เจ้าหมากดำตัวนี้มันช่างดูโดดเดี่ยวอ่อนแอ ราวกับเปลวเทียนที่อยู่กลางสายฝนอาจดับสิ้นลงได้ทุกเมื่อ

แต่เมื่อมองดูใกล้ๆ แล้วจะเห็นได้ว่าที่ที่เจ้าหมากดำนั้นมันอยู่นั้นมันช่างเหมาะสม

เวลานี้มันจึงได้ปรากฏตราหยินหยางขึ้นอีกครั้ง!

ตราหยินหยางครั้งนี้มันกลับยิ่งหนักแน่นและเหนือล้ำกว่าครั้งใด!

เย่หยวนนั้นได้ฝืนเปิดจุดเขตแดนของตนขึ้นมากลางดงหมากขาว

“ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจนเกินไปแล้ว! หมากตานี้มันช่างเหนือล้ำเสียจริง! ฮ่าๆๆ… เจ้าเฒ่า ผลการประลองมันยังไม่แน่หรอก!”

เวลานี้ดวงตาที่หนักจนแทบปิดของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลมันได้กลับมาเบิกกว้างอย่างเจิดจ้าอีกครั้ง จนยิ่งได้เห็นหมากนั้นได้คิดตามเขาก็ถึงขั้นลุกขึ้นมาปรบมือลั่นหันไปกล่าวต่อโอสถบรรพกาล

เหล่านักหลอมโอสถทั้งหลายบนเขาทหัยเมฆานั้นต่างดูถูกความดื้อด้านของเย่หยวนนี้อย่างถึงที่สุด

เพราะพวกเขานั้นไร้ความสามารถเกินกว่าจะเข้าใจความเหนือล้ำของหมากตานี้ได้

แต่เหล่าบรรพกาลทั้งหลายในเวลานี้ต่างต้องผงะถอยไปตามๆ กัน

เพราะหมากตานี้มันสุดยอดจนเกินจริง มันกลับหาทางรอดมาจากจุดปิดตายนั้นได้คงเรียกได้ว่าหลบรอดจากความตายได้อย่างฉิวเฉียด

หากลองมองดูทั้งกระดานแล้ว มันคงมีแต่จุดนี้ที่จะเป็นทางออกได้

เย่หยวนนั้นวางหมากนี้ลงอย่างที่มันควรถูกวาง

แต่จะอย่างไรการจะหาจุดวางนี้ให้เจอมันก็ยากเสียยิ่งกว่ายาก

เพราะจะอย่างไรเสียแม้แต่ตัวโอสถบรรพกาลที่ควบคุมทุกสิ่งอย่างเองก็ยังไม่อาจจะเห็นถึงจุดที่ว่านี้ได้

เพราะฉะนั้นหลังจากเขาวางหมากตัวสุดท้ายลงเขาจึงได้เดินลงจากกระด้านด้วยมือไพล่พลัง คิดว่าตัวเองคงชนะไปแน่นอนแล้ว

เพราะหากคิดจะหาจุดแห่งความหวังนี้คนผู้นั้นจะต้องมีสายตาที่เฉียบคมต่อเต๋าอย่างมาก มันต้องใช้ความเข้าใจต่อเต๋าโอสถอย่างลึกล้ำและการวิเคราะห์ที่น่ากลัว

ไม่มีสิ่งใดจะขาดไปได้!

ทุกผู้คนนั้นต่างไม่มีใครเห็นถึงจุดความหวังนี้ แต่เย่หยวนกลับเห็นถึงมัน

แค่นี้มันก็มากพอจะบอกแล้วว่าเย่หยวนนั้นมีจุดหนึ่งที่แข็งแกร่งกว่าคนทั้งหลายนี้ไปสิ้น

สีหน้าของโอสถบรรพกาลนั้นมันเป็นเครื่องอธิบายได้ทุกสิ่ง

“เขาทำได้! เจ้าเด็กคนนี้มันสุดยอดเกินไปจริงๆ!”

“ลงหมากตานี้แล้วศึกครั้งนี้มันคงยุ่งยากซับซ้อนขึ้นไปมาก! ใครจะชนะใครจะแพ้นั้นคงมองออกยากแล้ว!”

“การประลองนี้ไม่ว่าใครจะชนะหรือแพ้อย่างไร มันก็คงเป็นเย่หยวนที่แสดงถึงชัยชนะได้อย่างแจ่มชัด! เต๋าของเขาจะต้องพัฒนาไปอีกสุดล้ำแน่!”

…

เหล่าบรรพกาลทั้งหลายนั้นต่างถอนหายใจยาวขึ้นอย่างตื่นตะลึง ไม่มีใครคิดกล่าวชมเย่หยวนใดๆ

จะบอกว่าหมากตานี้มันทำให้ฟ้าดินต้องสั่นสะท้านจนเหล่าทวยเทพผีสางร้องไห้ตกตะลึงก็คงไม่ผิด

หมากตานี้มันยิ่งทำให้เต๋าของเย่หยวนนั้นใกล้เคียงความสมบูรณ์มากขึ้น

“เชิญ”

ด้านบนท้องฟ้าบนกระดานหมากนั้นเย่หยวนกล่าวเชิญโอสถบรรพกาลขึ้นมาด้วยเสียงแหบพร่า

พร้อมๆ กันนั้นคลื่นพลังของยอดเต๋ามันก็กลับมาเร่าร้อนรุนแรงขึ้นอีกครั้ง

และร่างกายแห้งเหี่ยวของเขานั้นมันก็เริ่มฟื้นฟูกลับมาด้วยพลังของยอดเต๋านั้น

โอสถบรรพกาลต้องหรี่ตาทั้งสองลงและก้าวขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

เงาร่างยักษ์ของโอสถบรรพกาลปรากฏแก่สายตาทุกผู้คนอีกครา!

เวลานี้บนเขาทหัยเมฆานั้นมันเกิดความแตกตื่นขึ้นตามๆ กัน

โอสถบรรพกาลที่ลุกจากที่นั่งไปแล้วมันย่อมจะหมายถึงว่าเกมนี้มันจบลงแล้ว

แต่การที่เขาต้องกลับมานั่งมันย่อมหมายความว่าหมากตัวนั้นบังคับให้เกมดำเนินต่อ!

โอสถบรรพกาลนั้นถูกหมากตานี้ตบหน้าเข้าอย่างแรง!

ความตื่นตะลึงนี้มันเหนือล้ำกว่าที่คนทั้งหลายจะเข้าใจไปมาก

เพียงแค่ว่าพวกเขานั้นไม่ได้เข้าใจเลยว่าหมากตัวนี้มันจะทำให้เกิดเรื่องแบบใดขึ้นตามมา

ฟู่!

โอสถบรรพกาลวางหมากลงด้วยคลื่นพลังต่อสู้สะท้านฟ้าดิน!

เมื่อต้องรับพลังนั้นไปตราหยินหยางมันก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรงจนแทบจางหายไป

แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ดับหายไป!

ตราหยินหยางของเย่หยวนนั้นมันกลับสามารถต้านทานพลังการโจมตีของโอสถบรรพกาลไว้ได้!

จบเกม!

อึก!

ทุกผู้คนต่างกลืนน้ำลายลงพร้อมๆ กันพร้อมความเงียบงันที่ปกคลุม

เย่หยวนนั้นกลับไล่บี้โอสถบรรพกาลมาจนถึงจุดนี้ได้!

“นี่มัน… ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่? การพลิกกลับนี้มันจะเหนือล้ำเกินไปแล้ว!”

“มันเป็นการพลิกกลับอย่างเด็ดเดี่ยว! ดูอย่างไรก็พ่ายแพ้ไปแล้วแต่กลับพลิกสถานการณ์มาได้จนถึงขั้นนี้”

“น่าเสียดาย! มันน่าเสียดายจริง! แค่อีกนิดเดียวแท้ๆ!”

…

บนเขาทหัยเมฆานั้นมันเกิดเสียงโห่ร้องฮือฮาขึ้นตามๆ กัน

ร้อยปีแรกนั้นเย่หยวนถูกโอสถบรรพกาลกดดันจนโงหัวไม่ขึ้น

สุดท้ายนั้นเขากลับใช้เวลาหนึ่งเดือนนี้ โจมตีสวนกลับไปอย่างหนักหน่วงดุดันเปลี่ยนสภาพของกระดานไปจนถึงจุดนี้

บนกระดานหมากฟ้าดินนั้นดินแดนที่ฝ่ายขาวและฝ่ายดำยึดครองไว้มันแทบจะเท่าเทียมกัน

จะอย่างไรการโต้กลับของเย่หยวนนี้มันก็รุนแรงหนักหน่วงจนทำให้คนทั้งหลายรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก

คนทั้งหลายที่ในตอนแรกยังว่ากล่าวดูถูกเย่หยวนไว้กลับกลายเป็นส่งเสียงโห่ร้องสนับสนุนเย่หยวนลั่นในตอนหลังๆ

“ห่างกันไปแค่ครึ่งจุด! ห่างกันไปเพียงแค่ครึ่งจุด! ฮ่าๆๆ… เจ้าหนุ่ม จริงๆ เลย… ฮ่าๆๆ… สุดยอดจนเกินไป! น่าตะลึงจนเกินไป!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นได้แต่หัวเราะลั่นปรบไม้ปรบมืออย่างกับคนเสียสติ

เย่หยวนนั้นแพ้ไปแค่ครึ่งจุด!

แต่ไม่มีใครคิดว่าเขานั้นพ่ายแพ้เลย!

ตั้งแต่สถานการณ์พ่ายแพ้ราบคาบจนพลิกกลับมา ฆ่าล้างสังหารแย่งชิงจนมาแพ้แค่ครึ่งจุด เย่หยวนนั้นคงเรียกได้ว่าเป็นผู้ชนะในจิตใจของคนทั้งหลายแล้ว

เย่หยวนและโอสถบรรพกาลค่อยๆ เดินลงมาจากกระดานพร้อมๆ กันจนมาหยุดบนลานเมฆ

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้มันฟื้นฟูกลับมาจนถึงขั้นสูงสุดและดูลึกล้ำไปกว่าเก่า ทำให้แม้แต่เหล่าบรรพกาลทั้งหลายก็ยังไม่อาจจะมองเขาได้ออกแล้ว

“ศึกนี้ สหายหนุ่มเย่ได้เบิกหูเบิกตาคนทั้งโลกจริงๆ!”

โอสถบรรพกาลเบิกตาทั้งสองของเขามองดูเย่หยวนพร้อมกล่าวขึ้น

เย่หยวนที่ได้ยินก็ยิ้มตอบกลับไป “ขอบพระคุณโอสถบรรพกาลที่ชี้แนะให้ข้าได้เข้าถึงเป้าหมาย ให้เย่ผู้นี้ได้เดินอ้อมไปไม่น้อย ท่านเคยให้ ‘อย่าถาม’ ชี้แนะไปสองคำกับผู้อาวุโสศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล วันนี้ท่านไม่คิดจะชี้แนะให้เย่ผู้นี้สักสองคำบ้างหรือ?”

………………