จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2317

โอสถบรรพกาลนั้นเบิกตาแพ่งมองเย่หยวนราวกับพยายามคิดประเมินเย่หยวนให้ได้

“ฮ่าๆ มันกี่ปีมาแล้วกัน? จะอย่างไรนี่มันก็เป็นครั้งแรกที่เฒ่าผู้นี้ได้เห็นเจ้าเบิกตากว้างเช่นนี้ ดูท่าเจ้าเองก็คงกลัวจนขวัญหายแล้ว!” มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมา

โอสถบรรพกาลนั้นไม่ได้แสดงท่าทางใดๆ ตอบกลับมา เขานั้นแค่จ้องมองดูเย่หยวน

หลังจากผ่านไปอีกพักใหญ่ๆ โอสถบรรพกาลก็ได้หัวเราะขึ้นลั่น “เกมครั้งนี้มันได้ทำให้บรรพกาลผู้นี้ได้เจอผู้คนในเต๋าเดียวกันแล้ว! ทำไมไม่เรียกมันว่า ‘สู่เต๋า’ เล่า?”

ทุกผู้คนที่ได้ยินนั้นต่างพยักหน้าขึ้นมารับ รู้สึกเช่นเดียวกันนั้น

รองมหาปราชญ์นั้นน่ากลัวจนเกินไป!

หลังจากการต่อสู้วันนี้ไปแล้วเย่หยวนคงได้ก้าวขึ้นมาบนยอดเต๋าโอสถเคียงข้างโอสถบรรพกาลและมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล เป็นตัวตนที่อยู่เหนือล้ำฟ้าดินแนวหน้าของโอสถเต๋า

ในศึกนี้เย่หยวนได้สวนกลับและพ่ายแพ้ให้โอสถบรรพกาลไปแค่เส้นผม เรื่องราวนี้มันจะได้กลายเป็นตำนานของเต๋าโอสถที่โด่งดังก้องโลกาอย่างแน่นอน!

ผู้มีเต๋าเดียวกัน มันช่างสมชื่อ!

“สู่เต๋า? หึๆ ก็เหมาะดี เพียงแต่ว่า… ท่านรู้จริงหรือว่าเต๋ามันคือสิ่งใด?” เย่หยวนกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่แฝงนัย

โอสถบรรพกาลที่หัวเราะอยู่ถึงกับต้องผงะหยุดลงขมวดคิ้ว “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ท่านเข้าใจมัน”

จนในที่สุดสีหน้าของโอสถบรรพกาลมันก็เปลี่ยนสีไป

“เจ้า… เจ้าแตะถึงฐานแห่งแนวคิด บ้าน่า!” โอสถบรรพกาลร้องขึ้น

“ข้าจะแตะถึงฐานของแนวคิดหรือไม่นั้นข้าเองก็ไม่ทราบได้แจ่มชัด แต่ข้านั้นได้เห็นสิ่งที่ท่านไม่เคยเห็น ผู้แสวงเต๋าเดียวกัน? บางที… ท่านอาจจะยังไม่มีค่าขนาดนั้น”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมาเหล่าบรรพกาลทั้งหลายก็ต้องแตกตื่นขึ้นตามๆ กัน

ในโลกหล้านี้มีคนมากมายแค่ไหนที่อยากขึ้นมาอยู่ในระดับโอสถบรรพกาลแต่ไม่อาจทำได้?

แต่เย่หยวนนั้นกลับบอกว่าโอสถบรรพกาลไม่มีค่าพอจะมายืนเคียงข้างตัวเขา

คำพูดนี้มันน่าตื่นตะลึงจนเกินไป

จะบอกว่าเย่หยวนนั้นโอหังอวดดีหรือ? หรือว่าแท้จริงแล้วเขามีอะไรที่แตกต่าง?

มันมิใช่แค่ตัวโอสถบรรพกาลนั้นแต่แม้เหล่ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลและบรรพกาลคนอื่นๆ เองก็ยังแสดงสีหน้าท่าทางสนใจขึ้นตามๆ กัน

เต๋านั้นอยู่ที่ใด พวกเขาล้วนแต่อยากรู้สิ้น

คนทั้งหลายในที่นี่นันต้องพวกเขาล้วนขึ้นมาเป็นบรรพกาลได้นานปี มีใครบ้างที่จะไม่อยากเข้าถึงโอสถเต๋าแท้?

เพียงแค่ว่าก้าวย่างนี้มันช่างยากเย็นจนแม้แต่ยอดคนมากพรสวรรค์อย่างโอสถบรรพกาลนี้เองก็ยังติดอยู่ในจุดนี้มานับล้านๆ ปีไม่อาจจะก้าวผ่านไปได้

แต่เจ้าหนุ่มคนนี้กลับมาบอกว่าเขานั้นเห็นถึงมัน มีหรือที่คนทั้งหลายจะไม่ตื่นตะลึง?

โอสถบรรพกาลนั้นหรี่ตาลงมองพร้อมถามขึ้น “เจ้าหนุ่ม เจ้าคิดทำให้เต๋าของข้าปั่นป่วน?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เชื่อหรือไม่ก็เรื่องของท่านเถอะ มันเพียงแค่ว่าข้าและท่านนั้นมีเส้นทางเต๋าที่แตกต่างก็เท่านั้น ผู้อาวุโสศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล ไปกันเถอะ”

แต่ก่อนที่คนทั้งหลายจะได้จากไปตัวโอสถบรรพกาลก็พุ่งตัวเข้ามายืนขว้างหน้าไว้

“ไม่อธิบายเรื่องนี้ให้สิ้น วันนี้จะไม่มีใครได้ไปไหนทั้งนั้น” โอสถบรรพกาลกล่าวอย่างหนักแน่น

ความยั่วยวนของเต๋านั้นมันรุนแรงจนเกินไป ต่อให้จะเป็นโอสถบรรพกาลเองก็คงไม่อาจจะต้านมันได้

หากเย่หยวนไม่พูดมันก็ยังไม่เท่าใด แต่เมื่อเขาพูดออกมาแล้วมันย่อมทำให้คนทั้งหลายปั่นป่วนไปทั้งใจ โดยเฉพาะตัวตนสูงส่งอย่างโอสถบรรพกาลนั้น มีหรือที่เขาจะปล่อยให้ไปง่ายๆ?

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลที่ได้ยินก็ยิ้มตอบกลับมา “เจ้าเฒ่า ในเต๋าโอสถนั้นข้าไม่เก่งกาจเท่าเจ้า แต่ในเต๋ายุทธนั้นข้าไม่คิดกลัวเจ้าแม้แต่น้อย! หากเจ้าอยากให้อาณาจักรทหัยเมฆานี้แตกสลายลงก็เชิญลงมือเลย!”

ในเต๋ายุทธนั้นทั้งโอสถบรรพกาลและมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นต่างเป็นเจ้าฟ้าดินสิ้น มีกำลังรุนแรงเหนือฟ้าดิน

หากยอดฝีมือในระดับนี้ลงมือแล้ว มีหรือที่อาณาจักรทหัยเมฆามันจะรับแรงปะทะไหว?

โอสถบรรพกาลหรี่ตาลงตอบ “หากมันหายก็ให้มันหายไป บรรพกาลผู้นี้จะสร้างมันขึ้นมาใหม่ไม่ได้หรือ? วันนี้เจ้าเด็กคนนี้มันต้องอธิบายเรื่องราว!”

ในวินาทีนี้บรรยากาศมันหนักหน่วงเปี่ยมล้นอันตราย

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นขมวดคิ้วแน่นดูท่าแล้วโอสถบรรพกาลจะตั้งใจเอาจริง

แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเองมันก็เกิดรอยแตกแยกขึ้นบนท้องฟ้าเหนือหัวคนทั้งหลาย

พร้อมๆ กันนั้นมันก็ปรากฏหลายต่อหลายเงาร่างเดินก้าวออกมาจากรอยแยกมิตินั้น

และหากมองดูดีๆ มันจะพบว่าเงาร่างที่ปรากฏออกมานั้นมิใช่เงาร่างของผู้คนแต่เป็นเงาร่างของสัตว์ร้ายท่าทางดุดัน

และหมู่สัตว์ร้ายนั้นมันก็นำมาโดยกลุ่มยอดฝีมือที่มีหน้าตาเหมือนมนุษย์

สายตานี้มันน่ากลัวจนเกินไป!

“เด็กน้อย เจ้าบอกพวกมันสิว่าบรรพกาลผู้นี้คือใคร” ชายผู้นั้นกล่าวขึ้น

นั่นทำให้สายตาของคนทั้งหลายหันมามองดูเย่หยวนรอคำตอบ

มีเสียงหนึ่งถามขึ้น “รองมหาปราชญ์ ท่านรู้หรือว่าเจ้าพวกคนไร้มารยาทอวดดีทั้งหลายนี้มันเป็นใคร?”

เย่หยวนนั้นไม่ได้ตอบกลับไป เขานั้นแค่จ้องมองกลับไปยังชายผมเหลืองทองผู้นั้น “เจ้าเป็นคนตระกูลสายเลือดใด?”

ชายผมเหลืองทองนั้นหัวเราะขึ้นมา “บรรพกาลผู้นี้คือบรรพบุรุษที่สามของตระกูลสายเลือดลึกนามหยวนเว่ย เด็กน้อย เจ้านั้นเก่งกาจดีจริงๆ ถึงกับสามารถทำร้ายเจ้าเด็กหยวนเจี่ยวนั้นมันจนอาณาจักรบ่มเพาะร่วงลงไปเป็นแค่เทพสวรรค์ เก่งกาจจริง! บรรพกาลผู้นี้จะขอถามเจ้า เจ้าจะยอมก้มหัวให้เผ่าเทวาเราหรือไม่?”

เย่หยวนหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยิน ชายผมเหลืองทองผู้นี้ลับเป็นถึงบรรพบุรุษของตระกูลสายเลือดลึก!

และเจ้าตระกูลสายเลือดลึกนี้มันกลับปรากฏขึ้นมาบนมหาพิภพถงเทียนได้อย่างไร้ข่าวคราวใดๆ มีหรือที่เย่หยวนจะไม่ตื่นตะลึง?

เพียงแค่ว่าตอนนี้อารมณ์ที่เย่หยวนมีมากที่สุดมันคือความโกรธแค้น

เพราะคนที่เอาตัวเยวี่ยเมิ่งลี่ไปนั้นมันก็คือตระกูลสายเลือดลึกนี้เอง!

ครึม!

คลื่นพลังความโกรธแค้นปะทุขึ้นจากร่างของเย่หยวน

สองตาของเขานั้นเบิกขึ้นอย่างรุ่มร้อนจนแทบลุกเป็นไฟ “ยอมก้มหัว? แค่เผ่าพันธุ์ขยะของเจ้านี้? หึๆ เผ่าเทวา… ข้าล่ะไม่รู้จริงๆ ว่าพวกเจ้ากล้าเรียกตนเองเช่นนั้นได้อย่างไร! ส่งลี่เอ๋อมา ไม่เช่นนั้นสักวันข้าจะล้างบางเผ่าเทวาของเจ้าให้สิ้น!”

หยวนเว่ยไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองใดๆ ออกมา “บุตรีเทวะนั้นมีพรสวรรค์มากล้น เมื่อนางมาอยู่ต่อหน้าเจ้าอีกครั้งแล้วเจ้าจะต้องได้ตกตะลึง!”

“มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”

“พวกเขาพูดถึงเรื่องใด? เผ่าเทวา บุตรีเทวะ ข้าไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อน!”

“จะยังยืนบ้าอะไรกันอยู่? ดูอย่างไรพวกมันก็ไม่ได้มาดี รีบๆ กวาดล้างมันไปเสียเถอะ!”

…

เมื่อไม่ได้รู้ถึงความเก่งกาจของเผ่าเทวา คนทั้งหลายต่างก็ไม่คิดลังเลและพุ่งตัวเข้าหาอีกฝ่ายทันที

……………….