จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2318

เย่หยวนหรี่ตาลงมองด้วยจิตสังหารที่แทบทลายฟ้าดินลง

แต่หยวนเว่ยกลับยิ้มตอบกลับไป “โกรธหรือ? ข้านั้นรู้ว่าเจ้ามีพรสวรรค์มากล้น เจ้านั้นกระโดดอาณาจักรต่อสู้กับหยวนเจี่ยวได้ เพียงแค่ว่า… เจ้ามันก็แค่มดปลวก! ในมหาพิภพนี้ผู้ปกครองที่แท้มันคือเรา เราคือยอดฝีมือที่แท้จริง!”

โอสถบรรพกาลหรี่ตาลงมองด้วยท่าทางไม่พอใจ “เจ้าเป็นใครมาจากไหน? หากยังไม่บอกกล่าวอย่าได้หาว่าข้าไม่เกรงใจ!”

หยวนเว่ยนั้นหันไปมองพร้อมส่ายหัวออกมา “เจ้าคือนักหลอมโอสถอันดับหนึ่งแห่งเผ่ามนุษย์? อ่อนแอเสียจริง!”

โอสถบรรพกาลนั้นหรี่ตาลงกล่าวสวนไป “อวดดีโอหัง! ขยะอย่างเจ้านั้นจะเข้าใจหรือว่าเต๋าโอสถมันคือสิ่งใด?”

หยวนเว่ยนั้นไม่คิดอธิบายด้วยคำพูดใดๆ แต่เขานั้นยกมือข้างหนึ่งขึ้นแสดงให้เห็นลูกแก้วโปร่งแสงลูกหนึ่ง

เมื่อโอสถบรรพกาล เย่หยวนและมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลได้เห็นมันพวกเขาต่างต้องอ้าปากค้างด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

หยวนเว่ยนั้นได้แสดงการพัฒนาโลกด้วยเต๋าโอสถออกมาอย่างเหนือล้ำ

ฝีมือในระดับนี้มันเทียบเคียงได้กับโอสถบรรพกาลอย่างที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าแม้แต่น้อย

เมื่อเย่หยวนได้เห็นเขาก็ตื่นตะลึงสุดใจ

เขานั้นไม่นึกไม่ฝันว่าแท้จริงแล้วเผ่าเทวาจะยังมีตัวตนเหนือล้ำฟ้าดินเช่นนี้อยู่อีก

คนอื่นๆ นั้นก็ต่างตกตะลึงไม่แพ้กัน พวกเขานั้นไม่เคยจะได้ยินมาก่อนว่ามหาพิภพถงเทียนนั้นมีตัวตนที่เทียบเคียงกับโอสถบรรพกาลได้ถึงขั้นนี้

เจ้าหมอนี่มันมาจากที่ใด?

“เจ้าคิดว่าบรรพกาลผู้นี้รู้จักเต๋าโอสถหรือไม่เล่า?” หยวนเว่ยถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

โอสถบรรพกาลนั้นตื่นตะลึงสุดใจ “เจ้า… เจ้าเป็นใครมาจากที่ไหนกัน?”

“บรรพกาลผู้นี้คิดไปเสียว่าต่อให้วิชาโอสถของเผ่ามนุษย์มันจะไม่ฟื้นคืนสู่จุดสูงสุดมันก็น่าจะได้สักเจ็ดส่วนแปดส่วน เมื่อข้าได้ยินว่ามีงานชุมนุมการโอสถที่นี่ข้าก็คิดถือโอกาสนี้กวาดล้างเหล่านักหลอมโอสถให้สิ้น แต่… พวกเจ้าทำให้บรรพกาลผู้นี้ผิดหวังเกินไปแล้ว! ฝีมือของพวกเจ้าทั้งหลายในเวลานี้มันอ่อนแอกว่าเหล่ามนุษย์ในสมัยรุ่งเรืองไปมากนัก!”

หยวนเว่ยนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าผิดหวัง เขานั้นคงกำลังผิดหวังที่อุตส่าห์ลงแรงมากมายสุดท้ายมันกลับไม่คุ้มค่าที่เหนื่อย

เย่หยวนนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปร้องบอก “คิดอยากใช้โอกาสนี้ทำลายล้างเหล่านักหลอมโอสถของเผ่ามนุษย์ลงให้สิ้น ตัดทำลายกำลังเสริมของเผ่ามนุษย์เมื่อถึงเวลาสงคราม!”

หยวนเว่ยยิ้มตอบกลับไป “ใช่แล้ว เจ้านั่นฉลาด ในสงครามสิ้นโลกครั้งก่อนนั้นเหล่านักหลอมโอสถของเผ่ามนุษย์ได้สร้างปัญหาให้เรามากล้น หากไม่ใช่เพราะพวกเฒ่าทั้งหลายนั้นส่งมอบโอสถไปทั่วสนามรบแล้วเราก็คงไม่พ่ายแพ้ลง เพราะฉะนั้นวันนี้บรรพกาลผู้นี้จึงยอมลงทุนลงแรงมาจัดการมันให้สิ้นเสียก่อน แต่พอได้เห็นแล้วมันช่างทำให้บรรพกาลผู้นี้รู้สึกผิดหวังเหลือเกิน”

ทุกผู้คนนั้นต้องตกตะลึงไปตามๆ กัน

“สงครามสิ้นโลก? มันคืออะไรกัน?”

“อวดดีอย่างบ้าคลั่ง! แค่ขยะอย่างพวกเจ้านี้ก็คิดทำลายล้างโลกได้?”

“เจ้าโง่ไร้สมอง แค่เอาสัตว์ร้ายหน้าโง่เช่นนี้มาก็คิดว่าจะทำลายโลกได้?”

…

สงครามสิ้นโลกนั้นมันมิใช่สิ่งที่คนทั้งหลายจะเคยได้ยินมาก่อน

มันมีชื่อที่ฟังดูน่าหวาดกลัวจริงแต่หากไม่ได้รู้ถึงมันจริงๆ แล้วคนทั้งหลายก็คงไม่คิดสนใจ

แต่เวลานี้เหล่าเฒ่าทั้งหลายที่อยู่มายาวนานและเคยได้ยินถึงมันกลับต้องยืนนิ่งด้วยใบหน้าขาวซีด

“หุบปากให้หมด!”

เย่หยวนร้องบอกขัดการพูดคุยของคนทั้งหลาย “เก็บความโอหังเจ้าไว้ก่อน! เจ้าพวกนี้มันแข็งแกร่งมาก! หากคิดอยากรอดออกไปก็จงเก็บสายตาอวดดีไม่สนใจผู้คนนั้นไว้ ทุกผู้คนร่วมมือกันเป็นหนึ่งเดียว! ไม่เช่นนั้นแล้ววันนี้มันจะไม่มีใครได้รอดชีวิตออกไป”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนส่วนใหญ่ย่อมจะไม่คิดสนใจ

เพราะพวกเขานั้นมีความโอหังที่เหลือล้นมาทั้งชีวิต มีหรือที่จะต้องกลัวเหล่าคนที่ไม่เคยได้ยินถึงชื่อมาก่อน?

หยวนเว่ยนั้นยิ้ม “ดูท่าเผ่าเทวาข้าไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นนานมันจะทำให้เหล่ามนุษย์ลืมเลือนผู้ปกครองมหาพิภพถงเทียนไปแล้ว! วันนี้ข้าจะทำให้มหาพิภพถงเทียนต้องสั่นสะเทือนอีกครา!”

จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เหล่าเผ่าเทวาและมารนรกทั้งหลายพุ่งตัวลงไป

วินาทีนี้มันมีก้อนพลังงานนับไม่ถ้วนพุ่งตัวเข้ามาหาคนทั้งหลายคนฟ้าดินสั่นสะเทือน!

เมื่อคนทั้งหลายที่มาร่วมงานประชุมโอสถสหภูมิภาคได้เห็นภาพนั้นพวกเขาต่างก็ต้องผงะไปตามๆ กัน

“แค่ฝูงสัตว์ร้าย! พวกเราช่วยกันโจมตีจัดการพวกมันให้สิ้น!”

มีเสียงคนผู้หนึ่งร้องกล่าว

แน่นอนว่ามันย่อมทำให้คนทั้งหลายลงมือตามอย่างไม่คิด

“มันเก่งกาจขนาดนี้กันได้อย่างไร? นี่… นี่มันเป็นพลังในระดับที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!”

“นี่หรือคือเผ่าเทวา? พวกมันไม่มีพลังโลกใดๆ เลย! สิ่งที่เป็นต้นกำเนิดพลังของพวกมันคือเต๋าสวรรค์!”

“มหาพิภพถงเทียนกลับมีเผ่าพันธุ์ที่เก่งกาจเช่นนี้? ทำไมข้าจึงไม่เคยจะได้ยินถึงพวกมันมาก่อนเลย?”

…

เหล่ายอดฝีมือฝ่ายมนุษย์ทั้งหลายนั้นต่างตื่นตะลึงสุดใจ!

เป็นเวลานี้เองที่พวกเขาทั้งหลายได้เข้าใจถึงความหมายในคำเตือนของเย่หยวน

แท้จริงแล้ว กำลังของเหล่าเผ่าเทวามันอาจจะเหนือล้ำกว่าที่เย่หยวนเตือนด้วยซ้ำ!

ในเวลานี้สายตาของพวกเขาทั้งหลายต่างหันไปมองดูหยวนเว่ยอย่างตื่นกลัว

หากเผ่าเทวามันแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ แล้วตัวตนระดับบรรพกาลของเผ่านี้จะเก่งกาจได้สักเท่าใด?

ยอดฝีมือเผ่ามนุษย์นั้นต่างหน้าซีดขาวตื่นตะลึงสุดใจขึ้นตามๆ กัน

หยวนเว่ยนั้นยิ้มกล่าวขึ้น “ดูท่าพวกเจ้าจะได้เข้าใจถึงกำลังของเผ่าเทวาแล้ว เผ่าเทวาเรานั้นคือเผ่าที่ได้รับเลือกจากเต๋าสวรรค์ เรานั้นบ่มเพาะเพียงแค่เต๋าสวรรค์เท่านั้น! ในยุคก่อนนั้นมันล้วนเป็นเผ่าเทวาเราที่ปกครองมหาพิภพถงเทียนนี้ ไม่ว่าจะเป็นเผ่ามนุษย์ เผ่าอสูรหรือเผ่าใดๆ มันก็ล้วนเป็นแค่ทาสของเรา! และวันนี้เราจะกลับมาทวงสิ่งที่เคยเสียไป!”

ทุกผู้คนนั้นต้องสั่นสะท้านไปตามๆ กันอย่างตื่นตะลึง

ที่แท้เผ่าเทวามันกลับกลายเป็นผู้ปกครองเก่าของมหาพิภพนี้!

ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!

แต่จู่ๆ วินาทีนั้นเหล่ายอดฝีมือหลายต่อหลายคนก็ตัดสินใจพุ่งตัวหนี้เข้าห้วงมิติไป คิดอยากหนีไปจากอาณาจักรทหัยเมฆา

เย่หยวนที่เห็นต้องขมวดคิ้วตวาดลั่น “อย่าได้หนี! เวลานี้มิติมันคงถูกปิดตายไปแล้ว!”

เสียงของเขายังไม่ทันจางหายมันก็ปรากฏร่างของผู้คนร่วงตกกลับมาจากห้วงมิตินั้นตามๆ กัน

หยวนเว่ยยิ้ม “อย่าได้คิดหนี เวลานี้มันมียอดฝีมือเต๋าสวรรค์แปดลายถึงสามหมื่นหกพันคนกำลังวางกำลังอยู่รอบๆ อาณาจักรทหัยเมฆาและใช้มหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์! แม้แต่เจ้าฟ้าดินสี่ทลายเองก็คงไม่อาจจะหนีออกไปจากที่แห่งนี้ได้! เด็กน้อย เจ้านั้นมากพรสวรรค์จริง น่าเสียดายที่ว่า… เจ้าไม่อาจเป็นประโยชน์กับเราได้!”

………………………..