จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2330

“ศิษย์พี่หยุน โอสถแหวนเงินจันทราเมฆของข้านั้นมันเหมือนขาดๆ อะไรอยู่ตลอด ท่านช่วยชี้ปัญหาให้แก่ข้าจะได้หรือไม่?”

“ศิษย์พี่หยุน ท่านจะช่วยดูศาสตร์หลอมหมอกม่วงอมตะให้ข้าหน่อยได้หรือไม่? มันยังมีจุดบกพร่องใดหรือไม่?”

“ศิษย์พี่หนิง ศาสตร์ควบคุมไฟหลังสัจธรรมของท่านนี้มันช่างสมบูรณ์แบบเสียจริง!”

…

ในหอโอสถเวลานี้มันมีเหล่าจอมเทพโอสถแปดดาวมากมายกำลังรายล้อมหยุนยี่และหนิงซืออวี๋อยู่ พูดคุยกันอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดปากลง

ก่อนหน้าพวกเขานั้นเป็นยอดคนที่มีแต่คนนับหน้าถือตา

เพราะจะอย่างไรพวกเขานั้นก็ล้วนเป็นยอดฝีมือนักหลอมโอสถที่ปกครองภูมิภาค

มีจอมเทพโอสถแปดดาวคนใดบ้างที่จะไม่ได้รับการยอมรับกราบไหว้? ในมหาพิภพถงเทียนนั้นพวกเขาทั้งหลายต่างล้วนเป็นยอดคนที่อยู่สูงล้ำฟ้า

แต่ในที่นี้พวกเขานั้นเป็นได้แค่เด็กนักเรียนผู้หนึ่ง

ในตอนที่พวกเขาทั้งหลายเพิ่งมาถึงนั้น คนทั้งหายต่างจะคิดอยากได้การสั่งสอนโดยตรงจากเย่หยวน

แต่เย่หยวนนั้นย่อมจะไม่มีเวลาพอและส่งต่อให้หยุนยี่และหนิงซืออวี๋จัดการสั่งสอนต่อจนคนทั้งหลายไม่อาจเถียงใดๆ กลับไป

เพราะพวกเขาทั้งหลายเหล่าจอมเทพโอสถแปดดาวนั้นกลับไม่อาจจะเอาชนะศิษย์ของเย่หยวนลงได้!

มันเป็นเวลานี้เองที่ยอดคนทั้งหลายได้เข้าใจว่าวิธีการบ่มเพาะฝึกฝนของเย่หยวนมันยอดเยี่ยมปานใด!

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงได้วางทิ้งศักดิ์ศรีลงและเริ่มเรียนรู้ทุกสิ่งอย่างจากหยุนยี่และพวกทุกวี่วัน

แต่ยิ่งได้เรียนรู้ไปพวกเขาก็ยิ่งรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจ

เพราะความรู้ความเข้าใจที่หยุนยี่และคนอื่นๆ มีนั้นมันทำให้พวกเขาแทบอยากมุดแผ่นดินหนีที่เคยเรียกตัวเองว่ายอดคน

เพราะจะอย่างไรเสียหยุนยี่นั้นก็ยังมีอาณาจักรความรู้ที่ต่ำอยู่มาก

หลังจากอาณาจักรบ่มเพาะของเขาพุ่งสูงขึ้นไปกว่านี้แล้วเหล่ายอดคนทั้งหลายนั้นคงพ่ายแพ้ย่อยยับ

แต่จู่ๆ มันก็เกิดเสียงร้องฮือฮาขึ้นมาจากด้านนอกพร้อมเงาร่างของผู้คนที่เดินเข้ามา

หยุนยี่และหนิงซืออวี๋ที่ได้เห็นหน้าผู้มาเยือนนั้นต้องรีบลุกขึ้นก้มหัวลงคารวะทันที

“อาจารย์! ท่านศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล!”

เย่หยวนพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม “หลายวันมานี้พวกเจ้าทั้งสองได้ความรู้บ้างหรือไม่?”

ทั้งสองจึงตอบกลับไปอย่างพร้อมเพรียง “ได้รับมากล้น!”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “อืม ทุกผู้คนที่อยู่ในที่นี้ต่างล้วนเป็นยอดคนมากอาวุโสผู้มีนามเขย่าฟ้าดิน พวกเจ้าจงจดจำและเรียนรู้จากพวกเขาทั้งหลายให้มาก”

คนทั้งสองรีบตอบกลับมาทันที “ศิษย์ทราบแล้ว!”

เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายที่ได้ยินต่างก็ต้องก้มหน้าต่ำอย่างอับอาย เพราะคำพูดของเย่หยวนนี้มันเหมือนการตบหน้าของพวกเขาดีๆ นี่เอง!

หลายวันมานี้มันมีแต่พวกเขาเท่านั้นที่ก้มหัวเรียนรู้วิชาจากพวกหยุนยี่ทั้งหลาย

หากจะพูดถึงการเรียนรู้แล้ว มันคงเป็นฝ่ายพวกเขามากกว่าที่ได้ประโยชน์

จักรพรรดิเทพสวรรค์ผู้หนึ่งอดไม่ได้จึงตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มขมขื่น “สหายหนุ่มเย่ นี่เจ้าจะไม่จบหน้าคนแรงเกินไปหน่อยหรือ? มหาหนุ่มหยุนนี่แค่ยังบ่มเพาะไม่ถึงขั้น ไม่เช่นนั้นแล้วคนเฒ่าๆ อย่างเราทั้งหลายนั้นจะยังมีค่าใด? รองมหาปราชญ์ พวกเราเหล่าคนเฒ่าแก่ทั้งหลายนั้นก็ไม่นึกเลยจริงๆ ว่าแม้แต่ศิษย์ของเจ้าก็จะยังเก่งกาจได้ปานนี้! สมแล้วจริงๆ ที่วังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์อินทรีสวรรค์นี้ได้รับยกย่องเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งไป!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์ผู้นี้มีนามว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์น่าวหัว เขานั้นเป็นจอมเทพโอสถแปดดาวขั้นปลายมีตำแหน่งสุดอาวุโสและมีอำนาจในวงการโอสถอย่างเหนือล้น

หลายวันมานี้เขาได้ยอมรับความเก่งกาจของหอโอสถอย่างสุดใจ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “พี่น่าวหัวเข้าใจผิดแล้ว! เรื่องแรกที่เย่ผู้นี้สั่งสอนศิษย์คือเรื่องความไม่โอหังอวดอ้างตัว อย่าได้คิดหลงตัวเองให้มากมาย ไม่ว่าเราจะเก่งกาจมากมายเพียงแต่ ไม่ว่าจะมีฝีมือล้นฟ้าแค่ไหนมันก็ไม่อาจจะประมาทศัตรูไปได้ หินจากบ้านอื่นนั้นมันอาจจะมาขัดให้หินจากบ้านเราสะอาดขึ้นได้ เรียนรู้จากจุดแข็งของผู้คนเพื่อกลบจุดอ่อนของตนนั้นคือวิธีพัฒนาตนที่ดีที่สุด”

เมื่อคนทั้งหลายได้ยินพวกเขาต่างก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งใจ

ที่แท้แล้วเย่หยวนไม่ได้ถ่อมตัวใดๆ เขาแค่กล่าวพูดตามความเป็นจริง

ในจิตใจของเย่หยวนนั้นหยุนนี่เก่งกาจกว่าพวกเขาไปมาก!

แต่ถึงจะเก่ง เขาก็ยังสอนให้ศิษย์อย่าถือตัวและเรียนรู้จากผู้คน

คิดย้อนกลับไปหลายวันมานี้หยุนยี่เองก็ยังคงรักษาท่าทีเคารพคนทั้งหลายอย่างมากไม่เคยจะถูกเย้ยหยันใดๆ แม้แต่ครั้งเดียว

เป็นตอนนั้นเองที่เหล่านักหลอมโอสถทั้งหลายได้เข้าใจว่ายอดคนของวังพำนักจักรพรรดิเทพสวรรค์อินทรีสวรรค์นี้มันแตกต่างจากผู้คนตั้งแต่ภายในมาแล้ว

พวกเขาทั้งหลายนั้นยืนอยู่บนจุดสูงส่งมายาวนาน เป็นตัวตนที่อยู่เหนือฟ้าดินแต่ละคนล้วนมีศักดิ์ศรีค้ำคอ

การเรียนรู้จากผู้อ่อนแอกว่าตนเองนั้นมันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คิดจะทำ

แต่เวลานี้พวกเขาได้รู้ถึงตัวตนของคนที่เก่งกาจกว่าพวกเขาไปมากล้นแต่ก็ยังอ่อนน้อมกว่าพวกเขาไปมากหลาย

ความถ่อมตนนี้มันมิใช่แค่ท่าทางหรือคำพูด แต่มันเป็นการถ่อมตนที่ความคิด

มีแต่คนที่คิดถ่อมตนให้เกียรติคนอื่นเท่านั้นที่จะดึงเอาจุดแข็งของผู้คนมาเรียนรู้ได้

คำพูดถ่อมตนใดๆ นั้นเย่หยวนย่อมไม่คิดสนใจมัน