จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2357

จู่ๆ มันก็ปรากฏแสงดาบพุ่งทะยานขึ้นมารอบกายเย่หยวน

ฉัวะ!

เย่หยวนนั้นไม่ต้องหันไปมองร่างของคนผู้นั้นแม้แต่น้อย แต่ร่างของเขานั้นมันก็ถูกสับจนเละไปแล้ว

อีกด้านตัวว่านเจิ้นก็ต้องหรี่ตาลงมอง

เย่หยวนสังหารยอดฝีมือที่ติดสิบอันดับแรกได้อย่างง่ายดาย!

แข็งแกร่งเสียจริงๆ!

ในเมืองเมฆหนุนนั้นผู้คนทั้งหลายต่างต้องอ้าปากค้างมองดูเรื่องราวอย่างตกตะลึง

“แข็งแกร่ง! นั่นมันคือยอดฝีมือที่ติดสิบอันดับได้ แต่เขานั้นกลับฆ่าสังหารอีกฝ่ายลงโดยไม่ต้องมองด้วยซ้ำ!”

“นั่นหรือคือพลังของแนวคิดแห่งกาลเวลา? สมชื่อหนึ่งในสุดยอดแนวคิดจริง แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

“เวลานี้เย่หยวนเก่งกาจปานใดแล้วกันแน่? ดูจากท่าทางของเขานั้นมันเหมือนว่าเขากำลังเตรียมตัวสู้ว่านเจิ้นเลย!”

…

ทุกผู้คนนั้นต่างมองดูเรื่องราวอย่างร้อนรนจิตใจ พวกเขานั้นอยากจะรู้เหลือเกินว่าระหว่างอันดับหนึ่งคนก่อนและอันดับหนึ่งคนปัจจุบันนี้ ใครจะแข็งแกร่งกว่ากัน

แม้ว่าแนวคิดแห่งกาลเวลานั้นมันจะแข็งแกร่งปานใดแต่การพัฒนาที่ว่านเจิ้นทำมาในช่วงหลายปีนี้มันก็ทำให้คนทั้งหลายไม่อาจตัดสินได้ว่าเขานั้นเก่งกาจขึ้นปานใดแล้ว

จะรู้ได้นั้นมันมีแต่ต้องสู้กันให้เสร็จ!

เพราะอย่างไรเสียว่านเจิ้นนั้นก็มีพลังบ่มเพาะสูงกว่าเย่หยวนไปถึงสามดาว!

“แนวคิดแห่งกาลเวลามันช่างเหนือล้ำจริงๆ!”

ว่านเจิ้นหัวเราะลั่นขึ้นมาพร้อมปล่อยคลื่นพลังของจักรพรรดิเทพสวรรค์แปดดาวออกมา!

ในเวลาสิบปีที่ผ่านมานี้เย่หยวนได้ต่อสู้อย่างบ้าคลั่งมาตลอดจนทำให้เวลานี้เขามีพลังบ่มเพาะเทียบเคียงกับอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ห้าดาวได้แล้ว

ในหมู่เด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลายนั้น โดยเฉพาะเหล่าคนที่ติดพันอันดับแรก แค่ครึ่งดาวมันก็มากพอจะทำให้เกิดความแตกต่างล้ำได้

แต่เย่หยวนนั้นกำลังจะท้าทายว่านเจิ้นที่เป็นถึงจักรพรรดิเทพสวรรค์แปดดาวด้วยพลังบ่มเพาะของจักรพรรดิเทพสวรรค์ห้าดาว

แต่มันกลับไม่มีใครคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผล

เพราะเย่หยวนนั้นมีไม้ตายที่มากล้นเกินนับ!

จากนั้นมันก็เกิดคลื่นพลังของแนวคิดทั้งห้าปรากฏขึ้นมาหมุนวนรอบตัวว่านเจิ้นอย่างสมดุล

เย่หยวนที่ได้เห็นต้องเบิกตากว้างขึ้นมา “ผสานแนวคิดห้าธาตุ! พี่ว่านช่างเก็บงำฝีมือไว้จริงๆ!”

ว่านเจิ้นที่ได้ยินก็หัวเราะขึ้นมา “มันมิใช่ว่าข้าจงใจปิดบัง เพียงแค่ว่าข้าไม่มีโอกาสจะได้ใช้มันออกมาก็เท่านั้น!”

แนวคิดห้าธาตุนั้นมันไม่ได้เรียนรู้บรรลุยากใดๆ

เพราะมันคือหนึ่งในแนวคิดพื้นฐาน นักยุทธส่วนใหญ่นั้นต่างล้วนสามารถจะบรรลุมันได้หนึ่งหรือสองแนวคิดในแนวคิดทั้งห้านั้น

คนที่เก่งๆ หน่อยก็อาจจะบรรลุได้ถึงสามแนวคิด

และแท้จริงแล้วตัวหลู่ซือยีที่เย่หยวนเคยพบเจอนั้นเองก็มากพรสวรรค์พอที่จะบรรลุแนวคิดแห่งธาตุทั้งห้าได้สิ้น

แต่บรรลุได้นั้นมันมิใช่ปัญหา การผสานต่างหากที่ยากเย็น!

เพราะคิดอยากผสานห้าแนวคิดเข้าเป็นหนึ่งนั้นมันเป็นสิ่งที่ยากเสียยิ่งกว่าการขึ้นสวรรค์

ความยากของมันนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าความยากของการที่เย่หยวนบรรลุสองสุดยอดแนวคิด!

การผสานธาตุทั้งห้าเป็นหนึ่งนั้นมันย่อมจะมีพลังไม่ได้ด้อยไปกว่าสุดยอดแนวคิดเลย!

ธาตุทั้งห้านั้นมันต่างล้วนส่งเสริมกันและขัดขวางกันในเวลาเดียวกัน

หากสามารถผสานมันให้เป็นหนึ่งได้จริงแล้วมันก็จะสร้างวงไร้สิ้นสุดขึ้นมา กลายเป็นโลกย่อมๆ หนึ่งใบที่มีพลังเหนือล้ำจินตนาการ

ที่สำคัญไปกว่านั้นเย่หยวนยังสัมผัสได้ว่าแนวคิดแห่งธาตุทั้งห้าของว่านเจิ้นนั้นมันสมดุลอย่างมาก

ในธาตุทั้งห้านั้นมันมีพลังของกันและกันอยู่เสมอๆ ไม่มีพลังใดแปลกแยก

คงเรียกการผสานห้าธาตุนี้ได้ว่าสมบูรณ์แบบ!

แต่จู่ๆ เย่หยวนก็ต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา “ห้าธาตุของพี่ว่านมันน่าจะทำได้มากกว่านี้มิใช่หรือ?”

ว่านเจิ้นที่ได้ยินก็ยิ้มตอบกลับมา “ใช่! แนวคิดแห่งน้ำ แนวคิดแห่งไฟ แนวคิดแห่งไม้ของข้านั้นมันก้าวขึ้นไปจนถึงระดับพลังต้นกำเนิดแล้ว! เพียงแค่ว่าหากสมดุลของห้าธาตุมันพังลงพลังของมันกลับจะด้อยลงแทน เพราะฉะนั้นพลังที่เหนือล้ำของธาตุทั้งสามนั้นมันจึงไร้ค่าสิ้นเชิงต่อข้า”

เย่หยวนที่ได้ยินต้องสูดหายใจเข้าลึก

ไม่ว่าจะเป็นเมืองไหนๆ แต่ช่องว่างระหว่างยอดคนสิบอันดับนั้นมันก็แตกต่างไปอย่างมากไม่ต่างกัน

ภายใต้สถานการณ์ปกตินั้นพวกที่ขึ้นถึงสามหรือสองอันดับแรกล้วนแล้วแต่จะแยกห่างจากคนอันดับรองๆ ลงไปมาก

ส่วนเรื่องที่ว่าอันดับหนึ่งของแต่ละเมืองนั้นแข็งแกร่งปานใด มันมีแต่ต้องประลองเท่านั้นถึงจะรู้

การต่อสู้ของว่านเจิ้นและเย่หยวนนั้นทำให้พวกเขาได้เข้าใจ

ภายในศึกอันดุเดือดนี้มันมีเงาร่างชุดดำหนึ่งยืนนิ่งอยู่กลางอากาศพร้อมด้วยพลังสายฟ้าบ้าคลั่งบนกาย

ไม่มีใครกล้าจะเข้าไปใกล้คนผู้นี้! เพราะว่าพลังสายฟ้าในร่างของเขานั้นมันน่ากลัวจนเกินไป!

แม้จะโง่เง่าแค่ไหนก็เข้าใจได้ว่านี่คือทายาทของเต๋าบรรพกาลสายฟ้า ผางเจิ้นผู้นั้น!

เวลานี้สายตาของเขามันได้หันไปมองดูการต่อสู้ของว่านเจิ้นและเย่หยวน

“หึ ไม่นึกเลยว่านอกจากเราแล้วจะยังมีคนที่ปะทะกับว่านเจิ้นได้ขนาดนั้นปรากฏขึ้นมา เจ้าเด็กคนนี้มันเก่งกาจล้ำ! ดูท่าสมบัติสืบทอดเลิศล้ำคงไม่อาจได้มาง่ายๆ แล้ว!”

ชายหนุ่มชุดดำอีกผู้หนึ่งเดินก้าวเข้ามาพร้อมพัดที่โบกไหวในมือ ก้าวขึ้นมายืนเคียงผางเจิ้น

คนอื่นๆ นั้นกลัวผางเจิ้น แต่เขานั้นไม่คิดสนใจ

ชายหนุ่มนั้นยกพัดขึ้นมาโบกปัดอย่างสบายอารมณ์ เขานี้คือยูถันจื่อผู้ที่มีนามลื่อลั่นไม่แพ้ผางเจิ้นหรือว่านเจิ้น

ผางเจิ้นหัวเราะขึ้นมา “สมบัติสืบทอดเลิศล้ำนั้นเป็นของข้า ไม่มีใครจะเอาไปได้! ว่านเจิ้นก็ไม่ได้ เจ้าเองก็ไม่ได้!”

ยูถันจื่อหัวเราะขึ้นมา “ผางเจิ้น เจ้าทำตัวเช่นนี้ตลอด! ใครที่จะได้สมบัติสืบทอดเลิศล้ำนั้นไปหากยังไม่ถึงเวลาก็คงไม่มีใครรู้หรอกใช่หรือไม่?”

ผางเจิ้นจึงหันกลับมามองอย่างเย็นเยือก “ดูท่าเจ้าจะอยากลองมือกับข้าแล้ว?”

ยูถันจื่อนั้นยกพัดขึ้นมาปิดรอยยิ้มไว้ “สู้นั้นย่อมจะสู้ แต่ก่อนนั้นเราควรไปกวาดขยะทิ้งกันก่อนมิใช่หรือ? แล้วก็สองคนนั้น ปล่อยให้มันสู้กันให้สาใจก่อนจะไม่ดีหรือ?”

ผางเจิ้นนั้นดึงคลื่นพลังกลับไป “อืม ที่เจ้าว่ามามันก็ถูก!”

ฟุบ!

พูดจบเขาก็พุ่งทะยานร่างไปด้วยความเร็วที่ทำให้สายฟ้ายังต้องอาย

……………………….