จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2361

จู่ๆ เวลานี้ทั้งกรงยักษ์นั้นมันก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน

เพราะเวลานี้คนทั้งหลายได้เห็นชัดเจนแล้วว่าผายในกรงยักษ์มันเหลือผู้คนอยู่แค่ไม่มาก

หากลองนับดูดีๆ แล้วมันเหลือยอดคนเพียงแค่สิบเก้าคน

และคนทั้งสิบเก้านี้ย่อมจะเป็นสิบเก้าคนที่เก่งกาจที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย!

ในหมู่คนทั้งหลายนั้นหลายต่อหลายคนสามารถสู้จักการสังหารศัตรูแม้จะถูกรุมล้อม

ภายในกรงนั้นมันมีแต่ยอดฝีมือถูกดึงขึ้นมา แน่นอนแล้วว่าพวกเขาทั้งหลายนี้ย่อมจะเป็นสุดยอดของยอดฝีมือ

แต่ก่อนหน้านี้เมื่อศึกสุดท้ายจบลงพวกเขาทั้งหลายนั้นต่างหยุดมือลงไปแทบพร้อมๆ กัน

ศึกยิ่งใหญ่จนถึงตอนนี้มันย่อมทำให้พวกเขาเหนื่อยอ่อนกันไปไม่น้อย

ลงมือต่อไปเช่นนี้มันย่อมไม่ปลอดภัยแน่แล้ว

พวกเขาทั้งหลายนั้นต้องการจะแข็งขันหาที่หนึ่งด้วยสภาพเต็มร้อยของตนเอง

ผางเจิ้นนั้นหันหน้ามองดูรอบๆ พร้อมกล่าว “คนที่เหลือทั้งหลายนี้เราต่างคุ้นหน้าคุ้นตากันดี! พักก่อนครึ่งวัน! แล้วหลังจากครึ่งวันนั้นใครจะฟื้นฟูพลังได้แค่ไหนก็แค่นั้น เราค่อยมาตัดสินศึกสุดท้ายกัน! มีใครคิดคัดค้านหรือไม่?”

ทุกผู้คนนั้นต่างพยักหน้ารับขึ้นมาตามๆ กัน ดูท่าแล้วทุกคนคงอยากจะได้เวลาพักกันไม่น้อย

“ข้านี่แหละขอค้าน!” ยูถันจื่อร้องขัด

ผางเจิ้นขมวดคิ้วแน่นก่อนจะหันไปถาม “เจ้าค้านเรื่องใด?”

แต่ยูถันจื่อกลับหันหน้าไปหาเย่หยวนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “มันมีคนที่พักมาตลอดสามวันแล้ว เจ้าจะนับอย่างไรเล่า?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมาทุกผู้คนก็ต้องหันไปมองหน้าเย่หยวนตามๆ กันด้วยสายตากังวล

ดูท่าแล้วคนที่เป็นปัญหามันคงเป็นเย่หยวน

เพราะแม้แต่ทางผางเจิ้นเองมันก็ยังมียอดคนไม่น้อยไปท้าทาย

แต่กลับไม่มีใครคิดท้าทายเย่หยวน!

ด้วยเวลาแค่ครึ่งวันนั้นมันย่อมจะไม่อาจคืนสภาพสมบูรณ์ได้

จะฟื้นฟูพลังได้มากแค่ไหนนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคนผู้นั้น

แต่ทว่าเย่หยวนนั้นกลับไม่ได้ลงมือต่อสู้มายาวนานถึงสามวัน!

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้มันสมบูรณ์พร้อมไม่ได้มีสภาพเลือดท่วมกายเหมือนตอนเพิ่งจบศึกกับว่านเจิ้นมาแม้แต่น้อย ดูอย่างไรเขาก็คงมีสภาพสมบูรณ์พร้อม

เย่หยวนนั้นเป็นปัญหามาตั้งแต่แรก เวลานี้เขากลับมีสภาพสมบูรณ์กว่าใครๆ

แล้วจะแก้ไขอย่างไร?

ผางเจิ้นนั้นขมวดคิ้วแน่น เป็นตัวเขาเองที่ลืมปัญหานี้ไป

“เด็กน้อย เจ้าลองเสนอมาว่าเราจะทำอย่างไรกัน?” ผางเจิ้นหันไปถามเย่หยวน

เย่หยวนนั้นไม่คาดฝันเช่นกันว่าตนเองจะได้กลายมาเป็นเป้าสายตาของผู้คนในเวลานี้

เมื่อได้ยินคำของผางเจิ้นเขาก็ผายมือออกมา “ทำอย่างไรก็ได้ พวกเจ้าตัดสินใจเถอะ”

เขานั้นไม่สนใจจริงๆ เพราะแค่คำพูดนี้มันก็คือการหมายหัวเขาอย่างชัดเจนแล้ว

จะอย่างไรเสียหากพวกเขาทั้งหลายนี้มีปัญหาเรื่องความไม่สมบูรณ์พร้อมจริงๆ พวกเขาก็สามารถจะยืดเวลาพักออกไปได้ตามต้องการ

แต่ยูถังจื่อนั้นกลับหันหัวความสนใจมาลงที่ตัวเขาแทน

ท่าทางไม่สนโลกของเย่หยวนนี้ทำให้ผางเจิ้นไม่พอใจอย่างมาก

มันเหมือนกับว่าพวกเขาเหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายมันไม่มีค่าในสายตาเย่หยวนแม้แต่น้อย

ท่าทางของเย่หยวนนี้มันเหมือนกำลังบอกว่าทำอะไรก็ทำไป สุดท้ายพวกเจ้าก็จะแพ้อยู่ดี

แน่นอนว่าเมื่อได้เห็นท่าทางนั้นของเย่หยวนเหล่าเด็กชะตาไร้คาดผู้ทะนงก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นมาตามๆ กัน รู้สึกว่าตนเองนั้นกำลังถูกดูถูก

“หึๆ ข้าคิดได้แล้ว ทำไมเราไม่มาจัดการมันลงพร้อมๆ กันก่อนเล่า? ที่เหลือก็จะได้คุยกันง่ายๆ” ยูถังจื่อกล่าว

เด็กชะตาไร้คาดเดาอีกคนกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “โอ้? นั่นเป็นความคิดที่ดี!”

แม้ว่าพวกเขานั้นจะไม่อยากร่วมมือกันจัดการคนอื่นด้วยศักดิ์ศรีที่ค้ำคอแต่ในใจลึกๆ ของคนทั้งหลายนั้นก็หวาดกลัวเย่หยวนอยู่ไม่น้อย

คตนที่เอาชนะได้แม้แต่ว่านเจิ้น มีหรือที่พวกเขาจะไม่กลัว?

แน่นอนว่าพวกเขาทั้งหลายนั้นยังหวังลมๆ แล้งอยู่ หวังว่าเย่หยวนจะถอนตัวไป

เจ้าโอหังมากมิใช่หรือ?

บอกให้เราตัดสินใจกันมิใช่หรือ?

เช่นนั้นเราก็จะจัดการเจ้านี่แหละ!

แม้ว่าเวลานี้พวกเขาทั้งหลายจะไม่ได้มีสภาพสมบูรณ์เต็มร้อยแต่ด้วยพลังของเด็กชะตาไร้คาดเดานับสิบๆ มันก็ย่อมจะเป็นกองกำลังที่ไม่มีใครต้านทาน

เพราะในที่นี้มันไม่มีใครกล้ารับมือศัตรูหลายคนพร้อมๆ กัน!

ต่อให้พวเขาทั้งหลายนั้นจะอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมก็ตาม

“หึๆ เด็กน้อย ในเมื่อเจ้าบอกว่าเอายังไงก็ได้ เช่นนั้นเราก็จะตัดสินทำเช่นนี้ เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?” ผางเจิ้นนั้นยิ้มเย้ยหันมาถาม

“น้องเย่ เจ้าอย่าได้เอาอารมณ์เป็นใหญ่เลย!” ว่านเจิ้นพยายามเข้ามาห้ามด้วยคิ้วขมวดแน่น

เย่หยวนนั้นหันมามองด้วยใบหน้ายิ้ม “วางใจเถอะพี่ว่าน ไม่เป็นไรหรอก”

ว่านเจิ้นนั้นได้แต่ยืนนิ่ง

เจ้าเด็กคนนี้มันหัวรั้นไม่เปลี่ยน!

แต่ต่อให้เขาจะถอนตัวมันก็ยังมียอดฝีมืออีกถึงสิบเจ็ดคน

อย่าว่าแต่ต้องเผชิญหน้ากับคนสิบเจ็ดคน แค่ลำพังผางเจิ้นร่วมมือกับยูถันจื่อมันก็ยากเกินกว่าที่เขาจะรับมือใดๆ แล้ว

แต่เย่หยวนนั้นกลับจะท้าทายสิบเจ็ดยอดคนพร้อมๆ กัน นี่มันบ้าไปแล้ว!

“ฮ่าๆๆ… ดี ดีมากๆ! ตั้งแต่ที่ข้าลืมตาดูโลกมานี้ข้ายังไม่เคยเจอใครมาดูถูกปานนี้มาก่อน! ช่างเถอะ วันนี้ข้าจะขอดูหน่อยแล้วกันว่าเจ้านั้นเอาอะไรมามั่นใจถึงกล้าพูดกล่าวคำพูดเช่นนั้นได้! เด็กน้อย เจ้าอย่าได้ทำให้ข้าผิดหวังเล่า!” ผางเจิ้นนั้นกล่าวด้วยใบหน้าเดือดดาล

เย่หยวนนั้นไม่รู้จักว่าผางเจิ้นเป็นใครมาจากไหน แม้เขาจะตื่นตะลึงกับพลังต้นกำเนิดสายฟ้าแต่เขานั้นไม่ได้รู้เลยว่าผางเจิ้นเป็นทายาทของเต๋าบรรพกาลสายฟ้า

แต่จะอย่างไรเสีย ต่อให้เขารู้เขาก็คงไม่สนใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทางเย่หยวนก็พยักหน้ารับ “อืม ไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน”

ผางเจิ้นนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายด้วยท่าทางเดือดดาล

ท่าทาของเย่หยวนนี้มันเหมือนกำลังลบหลู่หาเรื่องเขาอย่างเต็มตา

ทายาทของเต๋าบรรพกาล ตำแหน่งของเขานั้นมันต้องสูงล้ำปานใด?

แต่เจ้าหมอนี่กลับไม่คิดสนใจแม้แต่น้อย!

“หึๆ ดี! ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วก็มาโจมตีมันพร้อมๆ กันเถอะ!” ผางเจิ้นยิ้ม

“เดี๋ยว!” เย่หยวนกล่าวสวนกลับมา

ผางเจิ้นยิ้มกว้าง “ทำไม? กลัวหรือ? สายไปแล้ว!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “อย่าได้เข้าใจผิด สภาพของพวกเจ้าในเวลานี้มันไม่อาจจะเอาชนะข้าได้หรอก! พวกเจ้าทั้งหลายไปพักฟื้นพลังก่อน ฟื้นฟูเต็มที่แล้วค่อยมาโจมตีข้ามันก็ยังไม่สาย”

เมื่อคำพูดทั้งหลายนั้นถูกกล่าวออกมาคนทั้งหลายที่ได้ยินก็ต้องอ้าปากค้าง

เจ้าเด็กคนนี้มันโง่มากหรือ?

เพราะเขานี้กลับบอกให้พวกผางเจิ้นไปพักเอาแรงมาเสียก่อน!

……………………..