จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2365

ดาบแสงมากมายนั้นพุ่งผ่านห้วงมิติป้องกันการโจมตีทั้งหลายอย่างต่อเนื่อง

แต่ว่านี่มันแค่การเริ่มต้นเท่านั้น!

เย่หยวนนั้นเริ่มจะโจมตีสวนกลับ!

ดาบที่รุนแรงล้ำนั้นพุ่งผ่านไปทุกแห่งในกรงนั้น

คลื่นดาบมันพุ่งทะยานอย่างไร้การขัดขวาง!

ภายใต้การผสานของสองพลังต้นกำเนิดนั้นพลังของแต่ละดาบที่พุ่งผ่านไปมันย่อมรุนแรงล้ำ

แม้แต่ยอดคนทั้งสิบเจ็ดนั้นก็ไม่กล้าจะปะทะมันตรงๆ

เย่หยวนนั้นรับการโจมตีของทุกผู้คนและเริ่มที่จะขยายขอบเขตของค่ายกลดาบออกไป

การขยายของเขานั้นไม่ช้าไม่เร็ว แต่ละเมตรที่ขยายออกไปนั้นมันหนักแน่นอย่างถึงที่สุด

“อย่าได้ถูกค่ายกลดาบนี้กลืนเข้าไป! ไม่เช่นนั้นเราคงจบสิ้นแน่!” ผางเจิ้นร้องบอก

เด็กชะตาไร้คาดเดาอีกคนหนึ่งตอบสวนขึ้น “ข้ารู้! แต่ข้าทนรับมันไม่ไหวแล้ว!”

พวกเขาทั้งหลายนั้นต่อสู้มาอย่างดุเดือดใช้ทุกสิ่งอย่างที่มีออกมา

แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยังไม่อาจจะหยุดการขยายค่ายกลของเย่หยวนไว้ได้

จนสุดท้ายค่ายกลดาบรับแสนเล่มนั้นมันได้กลืนพื้นที่ของกรงไปทั้งหมด ครอบคลุมให้ทุกสิ่งอยู่ภายใต้ค่ายกลดาบนั้น

เมื่อถูกกลืนเข้ามาสู่ภายในค่ายกลดาบแล้วแรงกดดันที่คนทั้งสิบเจ็ดได้รับมันก็พุ่งทะยาน ต้องตั้งสติเตรียมรับดาบที่จะพุ่งมาจากทุกทิศทางไว้เสมอ

ค่ายกลดาบนี้มันคือโลก!

เย่หยวนนั้นเป็นสุดยอดเจ้าผู้ครองดินแดนนี้!

ตั้งแต่เริ่มการป้องกันในตอนแรกจนถึงเวลาที่ถูกกลืนเข้ามานี้ เย่หยวนค่อยๆ เอาเปรียบไปจนแทบจะได้ชัยไว้ในมือ

เวลานี้มันจึงได้เวลาสังหาร!

การถูกขังไว้ในค่ายกลดาบนิพพานแท้เช่นนี้เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายต่างย่อมถูกแยกตัดขาดจากกันทำให้การโจมตีผสานใดๆ ไม่อาจทำได้อีกต่อไป

เวลานี้พวกเขาทั้งหลายจึงทำได้แค่ป้องกันตัว!

ฉัวะ!

วินาทีนั้นมันก็มีดาบพุ่งผ่านร่างของคนผู้หนึ่งจนขาดท่อน

ยอดฝีมือเด็กชะตาไร้คาดเดาคนแรกได้ตายลง!

เมื่อมีคนแรก มันก็ย่อมจะมีคนที่สอง ที่สาม ที่สี่ตามมา

เวลานี้ยอดคนทั้งสิบเจ็ดนั้นค่อยๆ ตายลงไปทีละคนๆ

พร้อมๆ กันนั้นความหวาดกลัวมันก็พุ่งทะยานขึ้นมา

เพราะการกดดันของเย่หยวนนี้มันเหนือล้ำเกินกว่าใครจะทนรับได้!

ค่ายกลดาบนี้มันเฉียบคมจนไม่มีช่องว่างใดๆ ให้ใช้หลบรอด!

ไม่นานนักเย่หยวนก็ได้หันกำลังส่วนมากไปหาตัวยูถันจื่อ

ยูถันจื่อนั้นเก่งกาจไม่ด้อยกว่าว่านเจิ้น

แต่เจ้าหมอนี่มันคิดล่อให้คนหันมาจัดการเขาก่อน คิดให้คนทั้งหลายร่วมมือกันกำจัดเขาลง

ความแค้นนี้เย่หยวนได้จดจำไว้แล้ว

ในเมื่อเจ้าคิดอยากให้คนอื่นช่วยกำจัดข้าลง เช่นนั้นก็จงไม่ต้องได้สิบยอดสมบัติสืบทอดไปเถอะ!

จู่ๆ ตัวยูถันจื่อก็ต้องเบิกตากว้างด้วยแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามา มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น?

เย่หยวนนั้นหันมาเล่นงานหมายหัวเขา!

เย่หยวนนั้นเลือกที่จะให้คนที่อ่อนแอกว่าเขาหน่อยได้โอกาสขึ้นเอาสิบยอดสมบัติสืบทอดไปแทน!

เมื่อถูกเย่หยวนหมายหัวเช่นนั้นตัวยูถันจื่อก็รู้สึกราวกับว่ามันมีภูเขาโลกาพุ่งทะยานมาหาตัวเขาตรงๆ

เขานั้นใช้พลังแห่งแนวคิดของตนออกมาจนถึงที่สุด พยายามทุกวิถีทางแต่สุดท้ายก็ค่อยๆ เสียเปรียบลงเรื่อยๆ

เป็นเช่นนี้เขาคงได้ตายแน่!

“เย่หยวน นายน้อยผู้นี้ยอมรับฝีมือเจ้าแล้ว! ข้าไม่ขออะไรมากมาย ขอแค่ให้ข้าคิดอันดับสิบเอ็ดก็เพียงพอแล้ว!” ยูถันจื่อร้องกล่าว

การที่เขาพูดเช่นนี้ออกมามันก็เท่ากับการประกาศยอมแพ้

เด็กชะตาไร้คาดเดาทั้งหลายนั้นต่างต้องถอนหายใจยาวออกมา ยูถันจื่อผู้ทะนงนั้นกลับเปิดปากขอให้อีกฝ่ายเมตตา!

หากเป็นก่อนๆ นี้พวกเขาคงไม่อาจจินตนาการถึงภาพนี้ได้

แน่นอนว่าพวกเขาย่อมจะไม่อาจจินตนาการได้เลยว่ายูถันจื่อจะไม่ติดแม้แต่สิบเอ็ดอันดับแรก