จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2378

“ตรวจสอบ! ต่อให้เจ้าต้องขุดหาทั่วแผ่นดินก็ต้องไปหาพวกมันมาให้ได้!”

ในวังสวรรค์เฝ้าใต้นั้นเจ้าวังหยวนฮุ่ยกำลังร้องสั่งด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด

สามเดือนต่อมาวังเฝ้าสวรรค์รอบๆ แดนใต้มันก็ถูกทำลายลงไปอีกมากมาย

แต่พวกเขานั้นกลับไม่อาจจะหาความเกี่ยวข้องใดๆ ได้เลย

หยวนฮุ่ยนั้นไม่อาจจะเข้าใจได้ไม่ว่าจะคิดอย่างไร กองกำลังที่สามารถทำลายวังสวรรค์เฝ้าได้มากมายในเวลาแค่สามเดือนนี้มีหรือที่พวกเขาจะไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน?

มันเหมือนราวกับว่าวังสวรรค์เฝ้าทั้งหลายนั้นระเหิดหายไปกับอากาศ

หากนับแค่ยอดฝีมือของเผ่าเทวานั้นมันก็ได้ตายไปนับพัน!

จะอย่างไรเสียพวกเขาทั้งหลายที่ตายไปนั้นก็ล้วนเป็นถึงยอดฝีมือเต๋าสวรรค์แปดลายสิ้น!

ความเสียหายระดับนี้มันไม่เคยจะเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์อันยาวนานของเผ่าเทวา

เรื่องราวครั้งนี้มันยิ่งใหญ่จนเกินไป

เหล่าลูกน้องของเขาตอบกลับมาด้วยใบหน้าหนักใจ “แต่นายท่าน เรื่องครานี้… เราไม่รู้เลยว่าต้องเริ่มสืบเสาะจากที่ใด! วังสวรรค์เฝ้าถูกทำลายนั้นมันมิใช่แค่ไม่มีใครเหลือรอดแต่ทุกๆ ข้อมูลเรื่องราวภายในวังสวรรค์เฝ้านั้นๆ มันก็ยังถูกลบทำลายหายไปสิ้น”

หยวนฮุ่ยได้แต่นั่งปั่นหน้าเครียดก่อนจะร้องสั่งออกมาในที่สุด “เรื่องนี้มันเริ่มจากฟ้าใต้มิใช่หรือ? เช่นนั้นก็ไปตรวจสอบที่เขตฟ้าใต้ก่อน! ไปถามมันเสียให้ครบทุกค่ายสำนัก หากไม่ได้เรื่องก็ฆ่าสังหารมัน! หากยังไม่ได้ก็ทำลายพวกมัน! ทำลายให้หมดทั้งสำนักมันไปเลย! แม้ว่าบรรพกาลของพวกมันจะเก่งกาจไม่อาจฆ่าสังหารลงได้ง่ายๆ แต่ข้าก็อยากรู้นักว่าพวกมันจะกลัวตายเป็นหรือไม่!”

“ขอรับ!”

“แล้วก็ส่งข่าวเรื่องนี้กลับไปส่วนกลางด้วย ลองขอให้ท่านเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วทำนายดู! หากรู้สึกแปลกๆ ว่ามันจะมิใช่เรื่องธรรมดา!”

“ขอรับ!”

ไม่นานจากนั้นมันก็เกิดการสอบสวนขนาดใหญ่เกิดขึ้นในเขตฟ้าใต้

เผ่าเทวานั้นพยายามจะถามหาความจริงจากคนฟ้าใต้ด้วยความดุร้ายทารุณอย่างมาก

หลายค่ายสำนักนิกายใหญ่นั้นต่างถูกทำลายลงไปเพราะว่าไม่รู้เรื่องราว!

เวลานี้ทุกผู้คนต่างหวาดกลัวสุดหัวใจ

แน่นอนว่านิกายที่หวาดกลัวเรื่องราวที่สุดมันคือนิกายม่วงน้อย

นิกายม่วงน้อยนั้นเป็นนิกายเล็กๆ หนึ่งในเขตฟ้าใต้ เพราะฉะนั้นคงยังอีกนานกว่าจะถึงตาของพวกเขา

แต่เรื่องราวในครั้งนี้ทางวังสวรรค์เฝ้าใต้ได้ส่งกำลังคนออกมามากมาย

จะถึงตาของนิกายม่วงน้อยเมื่อใดนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น

ในนิกายม่วงน้อยนั้นมันเกิดเสียงถกเถียงกันขึ้นไม่ขาด

“เจ้าหมอนั่นมันรู้แค่ว่าจะทำลายอย่างไร ไม่ได้สนใจเลยว่าเราจะเจอความฉิบหายเช่นไหน!”

“ไม่มีความรับผิดชอบ! เจ้าหมอนั่นมันคิดทะลวงฟ้าแต่ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ต้องรับผลกรรมมันคือเรา!”

“เจ้านิกาย เราไปรายงานเรื่องเจ้าเด็กนั่นเถอะ! ตราบเท่าที่เรารายงานข่าวเรื่องมันไปแล้วเรื่องราวครั้งนี้ก็คงถือว่าจบแน่! ไม่เช่นนั้นแล้วเราจะต้องได้เจอความหายนะ!”

…

ในโถงใหญ่ของนิกายม่วงน้อยนั้นมันต่างมีเสียงบ่นว่าเรื่องเย่หยวนไม่ขาด

ทีแรกการที่เย่หยวนทำลายล้างวังสวรรค์เฝ้าไปนั้นมันยังทำให้คนทั้งหลายตื่นเต้นสะใจกันอย่างมาก

แต่เวลานี้เมื่อต้องเผชิญการสอบสวนของเผ่าเทวาที่แสนโหดร้าย พวกเขาต่างไม่อาจจะทนรับได้อีก

เมื่อได้ยินคำของคนทั้งหลายนั้นตัวโมชิงซานก็ต้องกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าหนักใจ “รายงาน? เจ้าลืมสมองไว้ที่ใดหรือ? เจ้าจะไปบอกว่าทูตเทวะนั้นตายลงในพื้นที่นิกายม่วงน้อยเราหรือ? หรือเจ้าจะไปรายงานว่าศิษย์นิกายม่วงน้อยเราทำหน้าที่พาคนไปไล่จัดการวังสวรรค์เฝ้ากันเล่า?”

สีหน้าของผู้อาวุโสที่พูดนั้นเปลี่ยนสีไปด้วยความอับอายในทันที

เขานั้นกล่าวออกมาด้วยอารมณ์อย่างลืมใช้เหตุผลคิดตามไป

เวลานี้เมื่อได้ยินคำของโมชิงซานตัวเขาย่อมจะไม่อาจเถียงใดๆ กลับไปได้แม้แต่น้อย!

หากไม่พูดรายงานนิกายม่วงน้อยก็อาจจะยังรอดพ้น

แต่หากรายงานไปแล้วคงมีแต่ความฉิบหายรออยู่!