จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2421

เย่หยวนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะปรากฏให้เห็นว่านัยน์ตาของเขานั้นมันมีเงาของลูกไฟเก้าดวงนั้นปรากฏขึ้น

นี่มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสถึงพลังของกฎอย่างใกล้ชิดเช่นนี้

ในเวลานี้เย่หยวนได้เข้าใจอย่างสุดล้ำว่าทำไมเต๋าบรรพกาลจึงได้ปกครองโลกหล้า!

พลังเช่นนี้มันมิใช่สิ่งที่จะเอาพลังการบ่มเพาะใดๆ ไปเทียบเคียง

ต่อให้เราจะบ่มเพาะแนวคิดไปจนถึงขั้นสมบูรณ์แบบมันก็คงไม่อาจเทียบได้แม้แต่หนึ่งในหมื่นของพลังแห่งกฎ

“นี่หรือคือพลังแห่งกฎ? แม้ว่าจะรู้ถึงมันมาก่อนแล้วแต่นักบุญผู้นี้ก็ยังรู้สึกทึ่งเสียเหลือเกินที่พวกเจ้ากลับใช้ค่ายกลสืบทอดที่ข้าทิ้งไว้พัฒนาตัวมาได้จนถึงปานนี้!” เย่หยวนกล่าวด้วยอารมณ์ยากอธิบาย

ตอนที่เขาได้เห็นนักบุญมายาล้ำ เจียนหรูเฟิงมาชักชวนนั้นเขาก็ได้รู้ว่ายอดฝีมือมากมายหลังจากนั้นมันคงเกิดขึ้นเพราะน้ำมือของเขาแล้ว

แต่จะอย่างไรตัวเขาในตอนนั้นก็ยังอยู่แค่ในอาณาจักรมหาพิภพขั้นปลาย

ค่ายกลสืบทอดที่เขาทิ้งไว้นั้นมันกลับสามารถสร้างยอดฝีมือระดับกฎขึ้นมาได้ถึงสิบแปดคน แม้จะเป็นตัวเย่หยวนก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิ

หลินหวู่ซวงก้มหัวลงรับคำ “ความรู้วิชาที่ท่านนักบุญฟ้าครามทิ้งไว้นั้นมันเป็นประโยชน์แก่คนรุ่นหลังอย่างมากล้น! สอนให้คนหาปลาดีกว่าหาปลาให้คน เรานั้นเข้าใจถึงมันได้อย่างลึกล้ำ! สมบัติสืบทอดทั้งสิบแปดนั้นมันคือวิธีในการหายอดเต๋า! น่าเสียดายที่ศิษย์หวู่ซวงนี้ไร้ความสามารถจึงไม่อาจจะเข้าใจค่ายกลที่ลึกล้ำนั้นได้หมดสิ้น ไม่อาจแก้สถานการณ์ใด ค่ายกลแห่งกฎที่ศิษย์สร้างขึ้นมานี้เองมันก็คงไม่มีทางไปต้องตาอันสูงส่งของท่านได้ ข้านั้นจะไม่ส่งต่อมันให้นายท่านใดๆ แต่จะวางมันไว้ในทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของท่านเผื่อนายท่านอยากคิดใช้มันศึกษาใดๆ”

เขานั้นไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดนี้มันได้สร้างความแตกตื่นขึ้นแค่ไหน!

ค่ายกลแห่งกฎ? ไม่มีทางต้องสายตา?

นี่มันคือรากฐานของค่ายกลแห่งกฎ!

เหล่าคนที่ขึ้นเขามานี้ย่อมจะมีแต่จอมเทพค่ายกลกันสิ้น

แล้วมีใครบ้างเล่าที่ไม่ได้ใช้เวลาทั้งชีวิตทุ่มมันไปกับการศึกษาค่ายกล?

แต่ยอดฝีมือระดับกฎคนนี้กลับมาบอกว่าค่ายกลแห่งกฎนั้นคงไม่ต้องสายตานายท่าน!

แล้วท่านผู้นี้จะต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ปานใด!

ค่ายกลแห่งกฎทั้งเก้านั้นต่อให้พวกเขาจะได้มาแค่หนึ่งอย่างมันก็คงมากพอจะทำให้ร้องไห้โขกหัวก้มขอบคุณหลินหวู่ซวงอย่างสุดใจ

ต่อให้ต้องแลกมาด้วยชีวิตพวกเขาก็ยอม

โอกาสที่จะได้สมบัติสืบทอดระดับกฎนั้นมันยากเสียเกินกว่ายาก!

แต่โอกาสที่พวกเขาคิดว่ามันคือสมบัติล้ำค่านั้นกลับไม่ได้มีค่าใดเมื่อมาอยู่ตรงหน้าเย่หยวน!

คนทั้งหลายนั้นรู้สึกเหมือนว่าภาพตรงหน้านี้มันหลุดจากโลกที่พวกเขารู้จักกันไปมาก

เย่หยวนได้กลายเป็นตัวตนสุดลึกลับที่ไม่อาจเข้าใจ

จากนั้นเย่หยวนก็พยักหน้ารับกล่าว “เก้าค่ายกลรากฐานนี้ปล่อยไว้ให้ข้าดูแลก่อน หากวันหน้าข้าหาผู้สืบทอดดีๆ เจอแล้วข้าจะช่วยเจ้าส่งต่อมันให้เอง!”

หลินหวู่ซวงยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยิน “ขอบพระคุณท่านนักบุญฟ้าคราม!”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “หวู่ซวง ระหว่างพลังแห่งกฎนี้กับอาณาจักรเจ้าฟ้าดินมันแตกต่างกันอย่างไร?”

เย่หยวนนั้นไม่เคยจะสัมผัสหรือรับรู้ถึงความแตกต่างของเต๋าบรรพกาลและเจ้าฟ้าดินห้าทลายได้

ในหมู่เจ้าฟ้าดินห้าทลายนั้นเองมันก็มีทั้งที่เก่งกาจและอ่อนแอ

คนที่แข็งแกร่งนั้นเก่งพอจะต้านทานพลังของเต๋าบรรพกาลได้!

ส่วนคนที่อ่อนแอนั้นทำได้แค่เป็นผู้ปกครองดินแดน

หลินหวู่ซวงตอบ “เจ้าฟ้าดินห้าทลายนั้นหากให้เทียบมันก็เหมือนแค่อาณาจักรบ่มเพาะอีกอย่างหนึ่ง! เพราะว่าหลังจากเราบ่มเพาะไปถึงอาณาจักรเจ้าฟ้าดินห้าทลายได้แล้วพวกเราจะไม่อาจพัฒนาโลกใบน้อยใดๆ ไปได้อีก! เพราะฉะนั้นแม้แต่เหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายแท้จริงแล้วพวกเขาก็เป็นแค่เจ้าฟ้าดินห้าทลายคนหนึ่งเช่นกัน เพียงแค่ว่าพวกเขานั้นมีพลังของกฎและสามารถควบคุมมันได้อย่างอิสระทำให้มีพลังเหนือล้ำทุกชีวิต เมื่อไม่สามารถจะบรรลุการบ่มเพาะพลังได้มันจึงมีแต่ต้องไปบรรลุที่พลังแห่งแนวคิดทั้งหลาย หากคนผู้หนึ่งก้าวขึ้นไปถึงระดับของกฎได้แล้วพวกเขาก็ย่อมจะเก่งกาจล้ำหัวใครๆ ไป ก้าวขึ้นถึงระดับที่เรียกว่ามหาบรรพกาล! แต่จะอย่างไรเต๋าบรรพกาลนั้นก็มีพลังที่ควบคุมกฎได้หมดสิ้น เพราะฉะนั้นแม้แต่เหล่ามหาบรรพกาลทั่วๆ ไปทั้งหลายเองก็ยังไม่อาจเทียบเคียงได้ เว้นเสียแต่ว่าจะก้าวขึ้นไปถึงระดับของซ่างเหิงนั้นจึงจะพอมีปัญญาต่อต้านพลังของเต๋าบรรพกาลได้”

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยิน “ทำไมโลกใบน้อยของพวกเจ้าจึงไม่อาจพัฒนาไปได้แล้วเล่า?”

หลินหวู่ซวงส่ายหัวตอบกลับมา “หลังจากก้าวขึ้นไปถึงยอดของอาณาจักรเจ้าฟ้าดินห้าทลายแล้วมันจะเหมือนมาถึงทางตัน ไม่อาจจะดึงพลังของเต๋าสวรรค์ลงไปในโลกของตนได้อีก ตอนนั้นพวกเราเหล่ามหาบรรพกาลทั้งหลายเคยพยายามช่วยกันคิดหาทางออกยอมเสียเวลาและทุ่มแรงกายไปมากมาย แต่สุดท้ายก็ยังไม่อาจจะหลุดพ้นจากข้อจำกัดนี้ได้!”

ได้ยินคำของหลินหวู่ซวงเย่หยวนจึงได้เข้าใจว่าอาณาจักรที่เรียกว่าเต๋าบรรพกาลนั้นแท้จริงแล้วมันคือสิ่งใด

หรือก็คือหากขึ้นไปถึงระดับของเจ้าฟ้าดินได้แล้วสิ่งที่คนเราพัฒนามันจะมิใช่พลังบ่มเพาะใดๆ แต่เป็นการฝึกฝนพลังแห่งแนวคิด!