จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2446

“ท่านหยวนเซี่ยว! มันมาตบหน้าเราถึงบ้านเช่นนี้แล้วท่านกลับยังจะเอาแต่นั่งมองมันไปเช่นนี้หรือ?” หยวนเว่ยได้แต่ร้องลั่นขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ

เขานั้นไม่อาจจะเข้าใจเหตุผลและการกระทำนี้ของหยวนเซี่ยวได้เลย

สิ่งที่หากท่านบรรพบุรุษต้นตระกูลออกไปลงมือจัดการเองมันย่อมจบลงง่ายดาย แต่ทำไมเขาจึงกลับจะเอาแต่นั่งเฉย?

แต่หยวนเซี่ยวนั้นกลับค่อยๆ พิงหลังเอนตัวลงกับที่นั่ง “หากเจ้ารู้ว่ามันผู้นี้คือใครเจ้าคงไม่มีทางคิดเช่นนี้แน่!”

หยวนเว่ยนั้นผงะไปไม่น้อยด้วยสีหน้าไม่อาจเข้าใจ

เย่หยวนคือใคร? มีหรือที่เขาจะไม่รู้?

ก่อนนั้นเป็นตัวเขานี้ที่เกือบสังหารเย่หยวนลงได้!

“ใคร… มันเป็นใครเล่า? แม้ว่าเจ้าเด็กคนนี้มันอาจเก่งกาจมากล้ำแต่มันก็เพิ่งบรรลุอาณาจักรเจ้าฟ้าดินขึ้นมา! หากนายท่านลงมือจริงๆ แล้วมีหรือที่มันจะยังรอดชีวิต?” หยวนเว่ยนั้นถามขึ้นอย่างสงสัยสุดใจ

หยวนเซี่ยวยิ้มขึ้นมาก่อนจะกล่าวเปลี่ยนเรื่อง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าในสมัยก่อนนั้นเผ่าเทวาเราพ่ายแพ้เพราะน้ำมือใคร?”

หยวนเว่ยนั้นนิ่งลงไปอีกครั้ง เขาย่อมจะไม่เข้าใจถึงความหมายของหยวนเซี่ยวแต่ก็ยังถามกลับไป “ก่อนนั้นมันเป็นมหาบรรพกาลทั้งสิบแปดที่แลกชีวิตกดหัวเผ่าเทวาเราไว้ โดยเฉพาะตัวมหาบรรพกาลมิติเวลาที่มันขับไล่ท่านเทียนชิงลงไปในห้วงกระแสมิติเวลาจึงทำให้เผ่าเทวาเราพ่ายแพ้! แต่เอาจริงๆ มันนับว่าแพ้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

หยวนเซี่ยวยิ้มตอบกลับมาพร้อมส่ายหัว “เจ้าเข้าใจไม่ผิดเสียทีเดียว แต่ก็ไม่ถูก! ในสงครามสิ้นโลกครั้งก่อนนั้นพวกเราพ่ายแพ้ลงด้วยน้ำมือของสองนักบุญแห่งเผ่ามนุษย์! เพียงแค่ว่าคนทั้งสองนี้มันไม่ปรากฏหน้าออกมาในโลกหล้าทำให้พวกเราไม่เคยรับรู้ถึงตัวตนของพวกมัน! เรื่องนี้ทางฝ่ายเราก็เพิ่งจะได้มารับรู้ในช่วงหลังๆ นี้เอง”

หยวนเว่ยเบิกตากว้างขึ้นอย่างไม่อาจเข้าใจ

เรื่องพวกนี้มันมาเกี่ยวอะไรกับเย่หยวน?

แพ้ด้วยน้ำมือใครมันก็เป็นเรื่องของเมื่อหลายหมื่นล้านปีก่อน มิใช่เรื่องที่จะเกี่ยวข้องกับวันนี้แล้วมิใช่หรือ?

หยวนเซี่ยวยิ้มก่อนจะเรียกให้หยวนเว่ยนั่งลงและกล่าว “ในยุคก่อนนั้นเผ่ามนุษย์มันสุดแสนอ่อนแอ แล้วเหตุใดพวกมันจึงได้ถือกำเนิดสุดยอดฝีมือขึ้นมาถึงสิบแปดคนได้? เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกหรือ?”

หยวนเว่ยขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่อาจเข้าใจ

นี่มันคือความลับที่คาใจเผ่าเทวามาตลอด พวกเขานั้นไม่อาจจะเข้าใจได้ว่าทำไมวันหนึ่งมันถึงปรากฏยอดฝีมือมากมายขึ้นในฝ่ายมนุษย์

เพราะเผ่ามนุษย์ก่อนนั้นมันสุดแสนจะอ่อนแอเสียยิ่งกว่ามดปลวก

แต่มหาบรรพกาลมิติเวลานั้นกลับเหมือนปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า

“เรื่องนี้… พวกมันคงหลบซ่อนฝึกฝนกันอยู่ในโลกใบน้อยเหมือนเราเวลานี้ จึงมีปัญญาจะฝึกฝนบ่มเพาะเหล่ายอดฝีมือของยุคสมัยมาได้!” หยวนเว่ยเดาขึ้น

หยวนเซี่ยวพยักหน้ารับ “เป็นเช่นนั้น! เพียงแค่ว่าเผ่าเทวาเรานั้นมีเจ้าสวรรค์หมี่ลั่ว ยอดฝีมือมากมายปานนั้นถือกำเนิดขึ้นมามันย่อมจะไม่มีทางใดที่เขาจะสัมผัสไม่ถึงมัน แต่ตัวเขานั้นกลับไม่รับรู้ใดๆ ได้เจ้าไม่คิดว่ามันแปลก?”

หยวนเว่ยหรี่ตาลงก่อนจะกล่าว “ป-แปลกจริง!”

หยวนเซี่ยวกล่าวต่อ “ในประวัติศาสตร์ที่สืบต่อกันมาของเผ่ามนุษย์มันมีสองผู้นำสำคัญอยู่! คนทั้งสองนี้ถูกหลากเผ่าพันธุ์ยกย่องบูชาเป็นสองนักบุญฟ้าครามและมายาล้ำจนมาถึงยุคสมัยนี้! และมันก็เป็นสองคนนี้เองที่ได้เปลี่ยนแปลงระบบการปกครองของมหาพิภพถงเทียนไป…”

หยวนเซี่ยวกล่าวขึ้นมาอย่างไม่หยุดยั้งส่วนตัวหยวนเว่ยนั้นก็ได้แต่นั่งนิ่งฟัง

เขานั้นไม่เคยคิดฝันว่าประวัติศาสตร์มันกลับยังมีเรื่องราวเช่นนี้อยู่!

หลังจากหายตกตะลึงไปหยวนเว่ยก็กลับมาคิดว่ามันแปลกๆ อีกครั้ง

เขานั้นมาหาท่านหยวนเซี่ยวเพื่อคุยเรื่องเย่หยวนแท้ๆ ทำไมท่านถึงได้ไปพูดกล่าวเล่าเรื่องนักบุญฟ้าครามและมายาล้ำใดๆ นี้?

“เย่หยวน แต่… แต่มันเกี่ยวอะไรกับเย่หยวนเล่าท่าน?” หยวนเว่ยนั้นอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาเพราะความไม่เข้าใจ

หยวนเซี่ยวยิ้มขึ้นก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาเคาะบนโต๊ะราวกับพยายามบอกให้ตัวหยวนเว่ยสงบจิตใจลงและกล่าวบอก “เย่หยวนนั้น… คือนักบุญฟ้าครามจากตำนานของสองนักบุญฟ้าครามและมายาล้ำ!”

หยวนเว่ยนั้นหรี่ตาลงด้วยร่างกายสั่นสะท้าน เขาถึงขั้นผุดลุกขึ้นมาร้องลั่น “หะ?! น-นายท่าน เรื่องนี้มันจะมาล้อเล่นไม่ได้นะ! หากมันเป็นนักบุญฟ้าครามนั้นแล้วมันก็ย่อมจะต้องเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าอายุนับหมื่นๆ ล้านปีสิ! มีหรือที่จะเป็นแค่เด็กน้อยไร้ฝีมือเช่นนี้?”

หยวนเซี่ยวยิ้มขึ้นก่อนจะถอนหายใจยาว “ตอนที่บรรพกาลผู้นี้ได้ยินข้าเองก็มีสภาพไม่ต่างจากเจ้าหรอก เรื่องนี้มันฟังดูเหลือจะเชื่อได้แต่… มันคือความจริง! เวลากว่าหมื่นๆ ล้านปีที่ผ่านมานี้ห้วงมิติเวลามันได้เกิดความโกลาหลอย่างไม่อาจจับต้นหรือปลายได้ถูก! พวกเรานั้นได้อยู่อาศัยมาในยุคสมัยแห่งความโกลาหลของมิติเวลา! แต่ข้านั้นก็ไม่ได้รู้หรอกว่าเย่หยวนมันใช้วิธีการใดแต่มันนั้นได้เดินทางย้อนผ่านเวลากลับไปเมื่อหลายหมื่นล้านปีก่อนทิ้งสิบแปดมหาค่ายกลสืบทอดให้เผ่ามนุษย์! นั่นเป็นจุดกำเนิดของมหาบรรพกาลทั้งสิบแปด!”

หยวนเซี่ยวหยุดลงนิดหน่อยก่อนจะพูดขึ้นต่อ “เผ่าเทวาของเรานั้นพ่ายแพ้ลงด้วยน้ำมือของมันนี้!”