จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2448

“อ่า เช่นนั้นหรือ? ดูน่ากลัวไม่เบา”

แม้จะต้องเผชิญหน้ากับสามวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ของซินแต่เย่หยวนก็ยังคงทำหน้านิ่งเฉย

จากนั้นตัวเขาก็ได้ยื่นมือออกมาพร้อมกล่าว “ดาบจงมา” จากนั้นดาบแห่งมิติเวลามันก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น!

ความเย็นเยือกนั้นมันทำให้ใบหน้าของซินเปลี่ยนสีไป

เขานั้นก็ไม่ได้คาดคิดว่าเย่หยวนเองก็จะเรียกดาบขึ้นมาจากอากาศได้เช่นกัน

“เช่นนั้นก็ขอข้าดูหน่อยเถอะว่าสามวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์มันรุนแรงเท่าใด” เย่หยวนกล่าว

ซินนั้นยิ่งได้ฟังยิ่งโกรธแค้น

เย่หยวนไม่คิดจริงจังใดๆ แม้แต่น้อย!

“รนหาที่ตาย!”

ซินกัดฟันแน่นพร้อมพุ่งตัวด้วยปีกบนหลังผ่านอากาศพุ่งใส่ตัวเย่หยวนทันที

ความเร็วของมันนี้เหนือล้ำจนเกินไป!

เขายกแขนขึ้นบิดตัวพร้อมปล่อยดาบแห่งความว่างเปล่าตัดผ่านทะลุแม้แต่ห้วงมิติเข้ามา

พร้อมๆ กันนั้นมิติรอบๆ กายเย่หยวนมันก็ถูกแช่แข็งไปด้วย

พื้นที่รอบๆ ตัวของเขามันหยุดชะงักลงจริง!

พลังของสามวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์นั้นปะทุขึ้นมาด้วยพลังที่รุนแรงอย่างเหนือล้ำ

เหล่าบุตรเทวะรอบๆ ต่างตื่นเต้นดีใจชื่นชมพลังของซินอย่างสุดหัวใจ

“ตาย!”

ซินร้องลั่นขึ้นมาพร้อมส่งดาบแห่งความว่างเปล่าเข้าใส่อย่างไม่ลังเล

แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่เย่หยวนก็ขยับตัวบ้าง

มันไม่มีพลังรุนแรงที่เหนือล้ำ ไม่ได้ใช้พลังแนวคิดแห่งห้วงมิติใดๆ เขานั้นแค่ยกเอาดาบของตนขึ้นมาปะทะดาบแห่งความว่างเปล่า

น้ำแข็งที่เกาะอยู่ตรงหน้าเขานั้นถูกตัดขาดลงในทันที

คลื่นพลังรุนแรงใดๆ มันกลายเป็นแค่เรื่องตลก

ซินเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อว่าดาบในมือเย่หยวนมันกลับจะคมกริบได้ถึงขั้นนี้!

พริบตาเดียวนั้นดาบทั้งสองก็เข้าปะทะถึงกัน!

แกรก… แกรก แกรก!

ดาบในมือซินนั้นมันร้าวออกเรื่อยๆ

“อ่อก!”

ซินเองก็เหมือนได้รับบาดเจ็บหนักหน่วงจนร่างปลิวลิ่วไป

ดาบแห่งความว่างเปล่าของเขานั้นมันรอยแตกจนมาถึงด้ามจับที่มือของเขา!

จนเมื่อมันลามไปทั่วดาบ วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ทั้งสามนั้นมันก็พังทลายลงพร้อมๆ กัน

เย่หยวนชนะ!

ซินนั้นกระอักเลือดออกมาพร้อมจ้องมองเย่หยวนอย่างตกตะลึง

คนทั้งหลายเองก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นตรงหน้าพวกเขา

วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์สามวิชานั้นกอปรกับพลังบ่มเพาะที่เหนือล้ำกว่าเย่หยวน ตัวเขานั้นกลับไม่อาจจะรับได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว?

นี่มันจะบ้าบอเกินไปแล้ว

“ม-ไม่มีทางน่า? ท่านซินนั้นกลับไม่อาจจะรับมือได้แม้กระบวนท่าหรือ?”

“ท่านซินนั้นคือตัวตนระดับต้นๆ ของหมู่เต๋าสวรรค์เก้าลาย ท่านนั้นกลับถูกมนุษย์ก้าวข้ามอาณาจักรบ่มเพาะมาจัดการลงเช่นนี้? ม-มันเป็นใครกัน?”

“ยอดฝีมือระดับนี้มันไปปรากฏขึ้นในเผ่ามนุษย์ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

…

เหล่าบุตรเทวะทั้งหลายนั้นรู้สึกเหมือนโลกที่ตัวเองเคยเข้าใจมันได้แตกสลายลงตรงหน้า

เผ่าเทวาที่เก่งกาจนั้นกลับพ่ายให้แก่มนุษย์!

“นี่หรือมันคือผลของความพยายามหลายต่อหลายปี? อ่อนแอเสียจริง!” เย่หยวนกล่าวขึ้นอย่างผิดหวังพร้อมยกดาบจ่อคอซิน

ซินนั้นแข็งแกร่งจริงเพียงแค่ว่าหากเอาไปเทียบกับเทียนเหอแล้ว แม้จะเป็นตอนที่บาดเจ็บสาหัสมันก็ยังเหนือล้ำกว่าซินไปมาก

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเวลานี้เย่หยวนนั้นแข็งแกร่งกว่าตอนที่เพิ่งบรรลุขึ้นมาใหม่ๆ หลายเท่าตัว

ซินนั้นทำหน้าตาไม่คิดอยากเชื่อความจริง เขาบ่มเพาะฝึกฝนมาแสนนานหลบพ้นความตายหวุดหวิดหลายครั้งเพื่อจะรอให้มันถึงวันนี้

ตั้งแต่ที่พ่ายแพ้ไปคราวก่อนนั้นกำลังของเขามันพัฒนาอย่างไม่อาจเทียบกับก่อนหน้าหลายต่อหลายปีมานี้เขาคิดว่าจะต้องได้มีโอกาสไปแก้แค้นสักวัน

หยวนเซี่ยวนั้นยิ้มตอบกลับไป “แค่พ่ายให้กับนักบุญฟ้าครามมันไม่เป็นอะไรหรอก ลุกเถอะ”

ซินได้แต่ผงะหลังไปอย่างมึนงง

หยวนเว่ยนั้นสะกิดเรียกซินและทำท่าให้เขาหุบปากลงอย่าได้พูดกล่าวใดๆ ต่อ

หยวนเซี่ยวกันไปหาทางเย่หยวนก่อนจะกล่าวขึ้น “ด้วยตำแหน่งสถานะของนักบุญฟ้าครามแล้วเจ้าอย่าได้มาถือสาใดๆ เด็กมันเลย ลี่เอ๋อนั้นแตกต่างจากพวกมันนี้และไม่ได้เข้ามาบ่มเพาะที่พื้นที่ล่าศึกสวรรค์ ต่อให้เจ้าถามไปสักเท่าไหร่มันก็ไม่ได้เรื่องราวใดๆ หรอก ทำไมเจ้าไม่ไปที่พักเฒ่าคนนี้เสียหน่อยเล่า? เดี๋ยวเฒ่าคนนี้จะเล่าเรื่องราวที่พอรู้ให้เจ้าฟังเอง ว่าอย่างไร?”

เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องขมวดคิ้วเพราะคำที่หยวนเจี่ยวเรียกเยวี่ยเมิ่งลี่ว่าลี่เอ๋อ

แต่สุดท้ายเขาก็ยังพยักหน้ารับไป “ได้!”

“ทางนี้เลย!” หยวนเซี่ยวยิ้มก่อนจะผายมือเชิญชวน

เย่หยวนไม่คิดต่อปากต่อคำใดๆ เดินหายเข้าไปในห้วงมิติทันที

คนทั้งหลายได้แต่ยืนนิ่งมึนงงเป็นไก่ตาแตก

จนสุดท้ายตัวหยวนเซี่ยวก็เดินหายไปในห้วงมิติบ้างแต่ภายในพื้นที่ล่าศึกสวรรค์นั้นมันกลับปกคลุมไปด้วยความเงียบสงัด

ท่านบรรพบุรุษต้นตระกูลกลับแสดงท่าทีมีมารยาทต่อมนุษย์?

นี่มันมีอะไรผิดพลาดหรือไม่?

โดยเฉพาะตัวซินนั้นที่ปากอ้าค้างจนแทบตกถึงพื้น

เขานั้นคิดว่าท่านบรรพบุรุษจะมาช่วยสังหารเย่หยวนให้ ไม่นึกฝันว่าสุดท้ายกลับจะแค่มาเชิญเย่หยวนไปหา

“ท่านหยวนเว่ย มัน… มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ซินถามขึ้น

หยวนเว่ยนั้นจึงตอบด้วยเสียงถอนใจยาว “เย่หยวนนั้นมันมิใช่เย่หยวนคนก่อนแล้ว! เจ้าเอาแต่เก็บตัวบ่มเพาะมานานคงไม่ได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายปีมานี้ ไม่ได้รู้ว่าที่โลกภายนอกนั้นมันเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นกันแน่ ที่เผ่าเทวาเราพ่ายแพ้สงครามมาก็เพราะมันผู้นี้!”

หยวนเว่ยนั้นไม่คิดปิดบังและค่อยๆ เล่าเรื่องของเย่หยวนออกมาให้คนทั้งหลายฟัง

พูดจบหยวนเว่ยก็ยกมือขึ้นตบบ่าซิน “แพ้ให้มันนั้นไม่ถือว่าเสียหน้าใดๆ หรอก เจ้าลองคิดดูเถอะ ต่อให้เป็นเก้าเต๋าบรรพกาลของฝ่ายมนุษย์เองก็ยังแพ้ให้มัน! ไม่เช่นนั้นด้วยอาณาจักรบ่มเพาะของมันนี้มีหรือที่มันจะเข้ามิตินรกเรามาได้?”

พูดจบตัวหยวนเว่ยก็เดินหายไปในห้วงมิติเช่นกัน

ซินนั้นนั่งนิ่งราวคนเสียสติ

ใครๆ ที่ได้ยินเรื่องของเย่หยวนก็คงทำหน้าตาเช่นนี้สิ้น

ใบหน้าของซินในเวลานี้มันไม่ได้แตกต่างจากหยวนเว่ยในตอนแรกที่ได้ยินเลย

………