จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2449

ท่ามกลางขุนเขาอุดมสมบูรณ์มันมีศาลาตั้งอยู่พร้อมด้วยระเบียงรับแดดพร้อมคลื่นพลังงานวิญญาณที่หนาแน่น

เย่หยวนนั้นมาตามที่หยวนเซี่ยวชี้ทางและมาถึงอย่างตกตะลึง

เพราะที่แห่งนี้มันกลับมีพลังงานวิญญาณ!

และหยวนเซี่ยวนั้นเหมือนจะเห็นได้ถึงความตื่นตะลึงของเย่หยวนจึงยิ้มกล่าวขึ้น “พลังงานชั่วร้ายและพลังงานวิญญาณนั้นแท้จริงมันก็แค่รูปแบบหนึ่งของพลังงานฟ้าดินเท่านั้น พวกมันย่อมจะสามารถถูกปรับเปลี่ยนให้กลายเป็นอีกแบบได้ไม่ยาก เรื่องราวเช่นนี้มันมิได้มีแค่เจ้าหรอกที่ทำได้”

เย่หยวนพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ

แต่เย่หยวนจะรู้ได้หรือไม่ว่าในจิตใจของหยวนเซี่ยวนั้นมันตกตะลึงแค่ใด?

เพราะมันอาจจะฟังดูง่ายดายแต่นอกจากเหล่าบรรพบุรุษทั้งหลายอย่างพวกเขาแล้ว มันไม่มีใครในเผ่าเทวาที่ทำได้อีก

แต่เขานั้นกลับเห็นชัดเจนว่าเย่หยวนนั้นดูดซับพลังงานชั่วร้ายไปเป็นพลังงานในการบ่มเพาะ!

หรือก็คือความเข้าใจของเย่หยวนต่อพลังงานฟ้าดินนั้นมันเทียบเคียงได้กับเหล่าบรรพบุรุษต้นตระกูลทั้งหลายอย่างพวกเขานี้!

นี่มันจะน่ากลัวจนเกินไปแล้ว!

นักบุญฟ้าครามผู้นี้มีแต่ความแปลกประหลาดเต็มร่างกายอย่างที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่อาจจะมองออก!

คนทั้งสองนั้นค่อยๆ นั่งลงประจำที่ระหว่างขุนเขาและสายน้ำ เย่หยวนนั้นเดินมานั่งลงตรงข้ามหยวนเซี่ยวอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ

หากคนอื่นๆ มาเห็นแล้วการไปนั่งในระยะนั้นกับบรรพบุรุษคงเป็นการรนหาที่ตาย

แต่สำหรับเขาแล้วหยวนเซี่ยวไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไปใดๆ

หากหยวนเซี่ยวคิดลงมือใดๆ ตัวเย่หยวนก็หลบเลี่ยงได้อยากไม่ยากเย็น

ภายในระยะของพิภพโกลาหลนั้น เขาคือเจ้าผู้ปกครอง!

“แล้วลี่เอ๋อต่างจากคนทั้งหลายอย่างไรเล่า?” เย่หยวนถามขึ้น

หยวนเซี่ยวไม่ตอบกลับมาทันทีแต่ยิ้มและเสนออีกเรื่องขึ้นมาแทน “นักบุญฟ้าครามและลี่เอ๋อนั้นเป็นคู่มังกรและหงส์ในหมู่คน เหมาะสมกับดั่งสวรรค์สร้างให้คู่กัน ตราบเท่าที่เจ้าร่วมมือกับเผ่าเทวาเราพวกเจ้าทั้งสองย่อมจะครองคู่กันได้อย่างแต่ก่อน ทำไมต้องไปเสียเวลาเสียกำลังช่วยเหลือพวกวายร้ายทั้งหลายนั้นมันด้วย?”

วายร้ายทั้งหลายที่หยวนเซี่ยวว่าถึงนั้นมันย่อมจะกล่าวถึงเก้าเต๋าบรรพกาล

เย่หยวนนั้นรู้ดีว่าเรื่องใหญ่เช่นนั้นมันคงไปถึงหูของเบื้องบนเผ่าเทวาได้ไม่ยาก

เย่หยวนนั้นทำงานเสียสละตนเองอย่างหนักหน่วงมีคุณงามเหนือล้ำทั้งอดีตและปัจจุบันแต่กลับถูกเต๋าบรรพกาลทั้งหลายนั้นกล่าวหาว่าร้ายกลายเป็นคนทรยศเผ่าพันธุ์

แล้วใครกันเล่าที่จะทดแทนเรื่องราวเช่นนี้ได้?

หากเป็นคนอื่นๆ เผ่าเทวาก็คงไม่คิดสนใจชักชวนให้ย้ายฝัง

แต่เย่หยวนนั้นมิใช่ เขานั้นคือนักบุญฟ้าคราม!

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือหากอยากลากเย่หยวนมาเข้าฝั่งตน มันคงไม่มีเวลาไหนเหมาะไปกว่านี้!

ตราบเท่าที่เย่หยวนย้ายมาฝั่งเผ่าเทวา ชะตาของหลากเผ่าพันธุ์ก็คงจบสิ้นลงอย่างแน่นอน!

เย่หยวนหันกลับมาตอบ “เลิกวางแผนชั่วร้ายของเจ้าเถอะ! ข้า เย่หยวนนั้นไม่คิดทำงานให้ใครทั้งสิ้น! ข้าแค่ทำตามแค่ที่ตัวเองตัดสินใจเท่านั้น! พวกมันทั้งหลายนั้นยังไม่มีค่าพอจะทำให้ข้าต้องขายชีวิตตนเองหรอก!”

หยวนเซี่ยวนั้นยิ้มตอบกลับมาอย่างไม่คิดใส่ใจ “แต่จะอย่างไรโลกหล้ามันก็กว้างใหญ่ แต่เจ้านั้นไม่มีที่จะอยู่อีกแล้ว! ความฉิบหายของเผ่ามนุษย์มันก็คงมาถึงในเร็ววัน!”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “ต่อให้เผ่ามนุษย์จะพ่ายแพ้แต่ข้าก็จะกลับมาส่งพวกเจ้าลงนรกด้วยตัวเอง!”

รอยยิ้มของหยวนเซี่ยวแข็งค้างไปทันทีอย่างไม่อาจจะหาเรื่องมาชักชวนได้อีก

เจ้าหมอนี่มันไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆ อย่างแท้จริง!

เขานั้นไม่อาจจะเข้าใจได้เลยว่าทำไมชายที่ถูกเผ่าพันธุ์ตัวเองหักหลังเช่นนี้ยังจะดื้อด้านปกป้องพวกมันอีก?

“เจ้ามั่นใจมากสิ? เพียงแค่ว่า… เจ้าคงไม่ได้รู้ว่าเทียนชิงนั้นเก่งกาจปานใด! ที่สำคัญไปกว่านั้นคือในวันหน้าอีกไม่นานจากนี้เราอาจจะได้มียอดฝีมือระดับเทียนชิงขึ้นมาอีกคน!” หยวนเซี่ยวกล่าว

เย่หยวนหรี่ตาลงด้วยใบหน้าดำมืด “เจ้าพูดถึง… ลี่เอ๋อ?”

หยวนเซี่ยวพยักหน้ารับทันที “ใช่แล้ว! เจ้าถามมิใช่หรือว่านางนั้นแตกต่างจากคนอื่นอย่างไร? เพราะว่านางนั้นเหมือนเทียนชิง นางมีกายเต๋าแต่กำเนิด! หึๆ พวกเต๋าบรรพกาลทั้งหลายของเผ่าเจ้ามันคิดว่าเรานั้นกำลังรอให้พลังกฎของพวกมันถูกดึงกลับ แต่มิใช่เลย! เราแค่กำลังรอให้ลี่เอ๋อเติบโตขึ้นเท่านั้น! ถึงเวลานั้นแล้วเราก็จะมีสองเทียนชิง เป็นเช่นนั้นแล้วเผ่ามนุษย์จะยังเอาอะไรมาสู้?”

ต่อให้จะเป็นตัวเย่หยวนเขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องสูดหายใจเข้าลึก

เพราะเขานั้นก็ไม่ได้คิดฝันว่าพรสวรรค์ของลี่เอ๋อจะกลับเปล่งประกายได้ขนาดนี้ในเผ่าเทวา!

แต่หลังจากเย่หยวนหายตื่นตะลึงเขาก็ส่ายหัวออกมามองหยวนเซี่ยว “ในความคิดของเจ้านั้นข้าคงทำได้แค่เสมอกับเทียนชิง?”

หยวนเซี่ยวหัวเราะรับ “ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะพูดอะไร แต่คนทั้งหลายนั้นมันถูกปีศาจร้ายสิงสู่คิดเชื่อความหวังลมๆ แล้งๆ หรือเจ้าคิดว่าตัวเองจะก้าวข้ามหัวเต๋าบรรพกาลขึ้นไปได้จริง? ไม่มีใครหรอกที่จะก้าวข้ามกฎของโลกนี้ไปได้!”

ในสายตาของหยวนเซี่ยวนั้นข่าวลือเรื่องการหลุดพ้นใดๆ มันก็คงเป็นแค่ความหวังลมๆ แล้งๆ ของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้า

แต่เขานั้นย่อมจะไม่ได้รู้ว่าตัวหลินเฉาเถียนนั้นเจาะลึกศึกษาเรื่องของเย่หยวนมาแค่ไหน

หากเย่หยวนเป็นแค่ยอดอัจฉริยะคนหนึ่ง มีหรือที่คนระดับนั้นจะมาสนใจ?

พลังงานวิญญาณบนมหาพิภพถงเทียนเริ่มตื่นขึ้นพร้อมปรากฏเงาของเขาแห่งถงเทียน วรยุทธการบ่มเพาะที่แสนแปลกประหลาด เรื่องราวเหล่านี้มันล้วนเชื่อมไปที่จุดเดียว!

ไม่เช่นนั้นแล้วมีหรือที่หลินเฉาเถียนจะกล้าเอาชื่อเสียงตัวเองมาเสี่ยงโจมตีกล่าวหาเย่หยวนเช่นนั้น?

เพราะเรื่องการหลุดพ้นจากโซ่ตรวนนั้นมันเกินห้ามใจ!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับพวกเขาเหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายแล้วด้วย

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าก็ไม่รู้ว่าข้าจะหลุดพ้นจากโลกนี้ได้หรือไม่ แต่ข้านั้นจะไม่ยอมให้เผ่าเทวามันมาทำเหมือนมนุษย์เป็นหมูเป็นหมาอีกแน่! นี่คือเส้นตายของข้า! หากพวกเจ้าอยากจะกลับไปใช้ชีวิตแบบในยุคก่อนนั้นแล้วพวกเจ้าย่อมต้องข้ามศพข้าไปให้ได้ก่อน!”

พูดไปเขาก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะกล่าวขึ้นอีก “เอาเถอะ ความเห็นที่แตกต่างสุดขั้วมันทำให้คุยกันไปตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ใดๆ ข้าอยากไปพบเทียนชิงแล้ว!”

ดูท่าแล้วหยวนเซี่ยวก็ไม่อาจจะโน้มน้าวเย่หยวนได้แต่เย่หยวนก็ไม่อาจจะโน้มน้าวหยวนเซี่ยวได้เช่นกัน

ความแตกต่างที่สุดขั้วของสองเผ่าพันธุ์นั้นมันไม่อาจจะเปลี่ยนได้ด้วยตัวเย่หยวนเพียงคนเดียว

แต่ความมุ่งมั่นของเย่หยวนมันไม่เคยเปลี่ยน

ต่อให้ลี่เอ๋อจะกลายเป็นเทียนชิงที่สองมันก็ไม่อาจจะเปลี่ยนความตั้งใจปกป้องเผ่าพันธุ์ของเย่หยวนได้

แต่จะอย่างไรเหตุผลที่เย่หยวนมายังมิตินรกนี้มันก็เพื่อจะทำความเข้าใจถึงความเปลี่ยนแปลงของลี่เอ๋อ

เขาต้องไปพบเทียนชิง!

…………