จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2450

เมื่อก้าวมาถึงหุบเขานี้แล้วเย่หยวนก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังกดดันหนักหน่วง

แรงกดดันในระดับนี้ต่อให้เป็นตอนที่เจอเก้าเต๋าบรรพกาลรุมโจมตีมันก็ยังไม่อาจจะเทียบได้

สองข้างทางของหุบเขานั้นมันมีรูปปั้นมากมายหลายแบบตั้งเรียงราย

และแรงกดดันที่ปล่อยออกมาจากรูปปั้นทั้งหลายนั้นมันไม่ได้ต่ำต้อยไปกว่าพลังของอาณาจักรเต๋าสวรรค์เก้าลายขั้นปลายเลย!

เย่หยวนนั้นเคยได้พบเห็นรูปปั้นลักษณะนี้มาก่อน เพราะมันคือเหล่ารูปปั้นประเภทเดียวกับที่เขาได้เห็นในตระกูลสายเลือดเร้น

เพียงแค่ว่ารูปปั้นในที่แห่งนี้มันจะดูมีหลากหลายรูปแบบมากกว่าและยังดูซับซ้อนมากกว่าที่มีในตระกูลสายเลือดเร้นไปมาก

เมื่อผ่านทางเดินที่เต็มไปด้วยรูปปั้นนั้นมาแล้วเย่หยวนก็มาถึงยังปากทางเข้าโถงถ้ำใหญ่

และคลื่นพลังรุนแรงที่เขาสัมผัสได้นั้นมันก็มาจากที่แห่งนี้นี่เอง

เย่หยวนนั้นรู้ว่าที่นี่คือที่ที่เก็บความลับของเผ่าเทวาไว้อย่างแท้จริง!

เวลานี้มีสองเงาร่างเดินออกมารับเขาที่หน้าถ้ำทำให้เย่หยวนถึงกับต้องผงะไปไม่น้อย

“เจ้ามาแล้ว?” เยวี่ยเมิ่งลี่กล่าวขึ้นมาทักด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะเย็นชา

เย่หยวนพยักหน้ารับ “อ่า ข้ามาดูว่าอะไรมันทำให้เจ้ากลายเป็นแบบนี้ไป”

เยวี่ยเมิ่งลี่ตอบกลับมา “ข้านั้นก็เป็นเช่นนี้มาตลอด แค่ว่าก่อนหน้านี้ข้ายังไม่ตื่นเต็มที่เท่านั้น”

เย่หยวนรู้สึกปวดลึกกลางใจอย่างไม่อาจห้ามก่อนจะกล่าวขึ้นมา “ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านเอง”

เยวี่ยเมิ่งลี่ไม่ตอบใดๆ กลับมา นางนั้นแค่ทำสีหน้าดูถูกออกมา

ในเวลานี้มันปรากฏร่างชายแก่อีกคนเดินออกมายิ้มข้างๆ ตัวนาง “เจ้าคือเย่หยวน? โฮ่ๆ เฒ่าคนนี้รอมานานนับหมื่นๆ ล้านปีเพื่อจะได้เจอเจ้า!”

เฒ่าคนนี้มีรอยยิ้มที่สุดแสนบิดเบี้ยวสภาพร่างนั้นดูไม่ได้

มันดู… ทุเรศจนเกินกว่าที่จะมองตรงๆ

เขานั้นมีสภาพเหมือนคนที่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักหน่วง

แต่ว่าเย่หยวนนั้นไม่เคยรู้จักหน้าของเขาคนนี้มาก่อนเลย

“อ่า? ทำไมจึงอยากเจอข้าอย่างนั้นหรือ?” เย่หยวนถามขึ้น

ชายแก่จึงตอบกลับมาด้วยใบหน้าดุร้ายแต่ยังรักษารอยยิ้มบิดเบี้ยวนั้นไว้ “ทำไมข้าอยากเจอเจ้า? หึ… เจ้าเป็นคนที่ทำให้เฒ่าคนนี้ต้องมาทนทุกข์ทรมานในดินแดนบรรพบุรุษนี้นานนับหมื่นๆ ล้านปี! มันเป็นเจ้าที่ทำให้ข้านั้นไม่อาจจะเป็นผีหรือเป็นคนได้เช่นนี้! เจ้าคิดว่าเฒ่าคนนี้จะอยากเจอเจ้าเพราะอะไรกันเล่า?!”

คลื่นพลังรุนแรงปะทุขึ้นมาพุ่งใส่ตัวเย่หยวน

คลื่นพลังของเขานั้นมันแทบจะไม่อ่อนแอกว่าหยวนเซี่ยวเลยเสียด้วยซ้ำ!

ชายแก่คนนี้เป็นตัวตนในระดับเดียวกับเหล่าบรรพบุรุษของแต่ละตระกูลหรือไม่ก็ต้องใกล้เคียง

แต่ว่าตัวเย่หยวนที่ทำหน้าตาเฉยได้แม้ถูกเก้าเต๋าบรรพกาลรุมโจมตี มีหรือที่จะมาเกรงกลัวใดๆ ชายแก่คนนี้?

เขาจึงยักไหล่ตอบกลับไป “ข้าจะไปรู้ด้วยเรอะ? ความทุกข์ทรมานใดๆ ของเจ้ามันมาเกี่ยวอะไรกับข้าเล่า?”

คำพูดนี้ของเย่หยวนมันทำให้ชายแก่ยิ่งระเบิดอารมณ์ขึ้น

เขานั้นเหมือนกลายเป็นคนคลั่งร้องลั่นขึ้นมา “เจ้าทำให้เฒ่าคนนี้เจ็บปางตายเช่นนี้แล้วยังจะมีหน้ามาหัวเราะบอกว่าไม่เกี่ยว? มันเป็นเพราะเจ้าและจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้มันนั้นที่ซ่อนตัวจากหูตาของเฒ่าผู้นี้จนทำให้เฒ่าผู้นี้ต้องเจ็บแค้นใจแทบอกแตกตายมานานนับหมื่นๆ ล้านปี! เจ้ากลับกล้ามาบอกว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

ชายแก่นั้นมีดวงตาแดงก่ำเหมือนสัตว์ร้ายที่ใกล้จะคลุ้มคลั่งเต็มที

แน่นอนเลยว่าเขาต้องเกลียดชังเย่หยวนอย่างมาก!

และเวลานี้เย่หยวนก็เริ่มพอจะเดาได้

เขาเบิกตากว้างเหมือนนึกอะไรออก “อ่อ เจ้าคือเจ้าสวรรค์หมี่ลั่ว?”

เย่หยวนนั้นย่อมจะเคยได้ยินนามของเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วมาจากปากของเจียนหรูเฟิง

ก่อนนั้นเจียนหรูเฟิงและเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วนั้นไม่ได้เข้าปะทะตรงๆ กันแต่พวกเขานั้นก็ได้แข่งขันกันมานานแสนนานจนเกินกว่าจะนับได้

เพียงแค่ว่าเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วนั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังปะทะวิชากับคนอื่น

แต่ตัวเจียนหรูเฟิงนั้นก็ชื่นชมในวิชาของเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วไม่น้อย กล่าวชมการใช้วิชาทำนายของอีกฝ่ายอย่างไม่ขาดปาก

แม้ว่าเจียนหรูเฟิงจะเหนือกว่าเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วไป แต่มันก็ห่างกันแค่เส้นผม

ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่ต้องยืมพลังสละชีวิตของคนตระกูลเจียนร้อยคนเพื่อปิดปังความลับสวรรค์!

หมัดนี้ของเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วมันพลาดจนทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนสีไป

“เด็กน้อย ก็ลองหนีข้าให้ได้ดินแดนบรรพบุรุษเผ่าเทวานี้สิ!”

ตูม!

ตูม!

ตูม!

เจ้าสวรรค์หมี่ลั่วนั้นบ้าคลั่งโจมตีไปรอบๆ มิติอย่างไม่เลือก

แต่ว่ามิติภายในดินแดนบรรพบุรุษนี้มันกลับเหมือนจะถูกปกป้องไว้ด้วยอะไรบางอย่างทำให้มันยังคงอยู่ได้ไม่มีรอยแตกร้าวใด

แต่ไม่ว่าเจ้าสวรรค์หมี่ลั่วจะโจมตีไปมากมายแค่ไหนมันก็ไม่ถูกโดนแม้แต่ชายเสื้อของเย่หยวนเลย

เย่หยวนยิ้มกล่าวขึ้นมา “เจ้าสวรรค์หมี่ลั่ว เจ้านั้นเฝ้ามองดูโลกหล้าเพื่อเผ่าเทวา มันมีคนมากมายเท่าใดที่ต้องตายเพราะเจ้าทั้งทางตรงทางอ้อม? ความผิดร้ายของเจ้านี้มันเกินกว่าที่จะนับ! หมื่นๆ ล้านปีมานี้มันยังไม่พอที่จะเป็นบทลงโทษของเจ้าเสียด้วยซ้ำ! เจ้าเจ็บปวดหรือ? แล้วเหล่าอัจฉริยะของหลากเผ่าพันธุ์ที่ต้องตายเพราะเจ้าเล่า เจ้าได้เข้าใจความเจ็บปวดของพวกเขาบ้างหรือยัง?”

คำพูดของเย่หยวนนั้นมันเปี่ยมล้นไปด้วยความดูถูก

เจ้าสวรรค์หมี่ลั่วนั้นเฝ้าดูโลกหล้าและเป็นนักฆ่าที่มือเปื้อนเลือดที่สุดในยุคสมัย!

ยอดอัจฉริยะมากมายจากหลากเผ่าพันธุ์ตายลงเพราะมือของเขานั้นอย่างมากเกินนับ!

แล้วบาปนั้นมันจะชดใช้ได้ด้วยความเจ็บปวดใจนับหมื่นๆ ล้านปีหรือ?

เย่หยวนคิดว่ามันยังไม่พอ!

เจ้าสวรรค์หมี่ลั่วร้องลั่นขึ้นอย่างบ้าคลั่ง “เหลวไหล! เผ่าเทวาของข้านั้นอยู่เหนือทุกเผ่าพันธุ์! มดที่มันกล้ามากัดเผ่าเทวาเรานั้นมันก็สมควรตายไปแล้ว!”

แต่เย่หยวนกลับหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “เช่นนั้นหรือ? ดูเจ้าจะแค้นข้ามากนะแต่ข้ามาอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้วเจ้ากลับทำอะไรข้าไม่ได้แม้สักนิด คงขัดใจมากล่ะสิ? เผ่าเทวาเก่งกาจมากมิใช่หรือ? เจ้าที่เป็นยอดคนในระดับบรรพบุรุษนี้กลับไม่อาจจะทำอะไรข้าที่เพิ่งบรรลุอาณาจักรเจ้าฟ้าดินมาได้เสียด้วยซ้ำ? น่าสมเพชเสียจริง!”

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านั้นมันย่อมทำให้เจ้าสวรรค์หมี่ลั่วคลั่งไป ความคับแค้นนับหมื่นๆ ล้านปีของเขาในที่สุดมันก็หาที่ลงได้

แต่เวลานี้เขากลับไม่อาจทำอะไรคู่แค้นได้!

มันไม่มีอะไรที่จะเจ็บแค้นหัวใจไปได้มากกว่าเรื่องนี้แล้ว