จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2470

“ชิๆ ช่างเป็นจิตศักดิ์สิทธิ์ที่เอร็ดอร่อยนัก! สมบูรณ์แบบเสียจริง! หากกินเจ้าหมดแล้วข้าคงพัฒนาไปล้ำกว่าเต๋าบรรพกาลเสียอีก! ฮ่าๆๆ… น่ายินดีเสียจริง!”

ฉางเล่อนั้นปล่อยให้จิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาเติบโตไปอย่างไม่มีหยุด

ความเร็วในการเติบโตนี้มันทำให้แม้แต่ตัวเขาก็ยังเกรงๆ!

คลื่นพลังจิตที่หนักแน่นแข็งแกร่งนี้มันเริ่มทำให้เขามึนหัวหน่อยๆ

เขานั้นดูดกลืนยอดเต๋าและจิตศักดิ์สิทธิ์ผู้คนมามากมายแต่ยังไม่เคยจะพบเจออะไรเช่นนี้มาก่อน

เย่หยวนนั้นเหมือนถูกมือนั้นควบคุมไว้สิ้นอย่างไม่อาจขยับได้แม้แต่ปลายนิ้ว

ฉางเล่อนั้นมียอดเต๋าที่ประหลาดเกินไป!

เย่หยวนนั้นหยุดอยู่ตรงนั้นด้วยความกังวลในจิตใจ

ต่อให้จะเป็นตอนที่เผชิญหน้ากับรูปปั้นเทพนั้นเขาก็ยังไม่ได้รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขัดขืนเช่นนี้

เวลานี้วิญญาณโกลาหลดั่งเดิมของเขานั้นมันค่อยๆ จางลงเรื่อยอย่างไม่อาจห้าม

พร้อมๆ กันนั้นฝั่งกงล้อสีดำมันก็ดูดกลืนพลังจิตวิญญาณของเขาไปอย่างบ้าคลั่ง

“หึ พวกเจ้าคงไม่นึกฝันว่าสุดท้ายมันจะเป็นข้าที่หัวเราะทีหลังดังที่สุดใช่ไหม?”

“หลังข้ากลืนจิตศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าไปและผสานมันเข้ากับยอดเต๋าของข้าแล้ว ทุกสิ่งอย่างจะต้องสยบอยู่ใต้เท้าข้า!”

“ฮ่าๆๆ… เต๋าบรรพกาลแล้วทำไมเล่า? เทียนชิงอะไรไร้สาระ? ข้านั้นจะจับมันมาเป็นหมารับใช้ให้หมด!”

“หลังจากรอคอยมานานนับล้านปีในที่สุดข้าก็จะได้เดินบนโลกหล้าอย่างสง่าไร้ผู้ใดขัดเสียที!”

…

ฉางเล่อนั้นเริ่มพูดเพ้อขึ้นมาเมื่อได้จินตนาการถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

หลายหมื่นแสนปีมานี้สิ่งที่หนักใจที่สุดของฉางเล่อก็คือการต้องกดหัวตัวเองไม่ได้เผยธาตุแท้ออกมา

เวลานี้เมื่อเขาบรรลุเต๋าได้แล้ว ความต้องการจะเป็นใหญ่ของเขานั้นมันจึงปะทุขึ้น

ในอาณาจักรหทัยเมฆานั้นมันมีคนมากมายที่ทำเหมือนเขาเป็นแค่อากาศ

คนมากมายนั้นคิดว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์เหยาชูนั้นคือทายาทที่จะสืบทอดตำแหน่งต่อจากโอสถบรรพกาล

มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าจะไม่มีใครก้าวข้ามโอสถบรรพกาลไปได้!

เพราะว่าโอสถบรรพกาลจะไม่ยอมให้ใครมาก้าวข้ามหัวตนเอง

หลายหมื่นปีก่อนนั้นตอนที่เขาเริ่มรับใช้โอสถบรรพกาลเขาก็ได้เห็นถึงจุดนี้อย่างชัดเจนแล้ว

ฉางเล่อนั้นเป็นคนฉลาดมาก เพียงแค่ว่าเพื่อที่จะปิดซ่อนมันจากสายตาของโอสถบรรพกาลเขาจึงไม่ได้แสดงฝีมือออกมามากมาย

โอสถบรรพกาลนั้นถูกเขาหลอกลวงมาตลอดหลายหมื่นปีจนสุดท้ายก็ถูกเขากลืนกิน

ตอนที่ตายลงนั้นตัวโอสถบรรพกาลเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าศิษย์ที่ซื่อสัตย์ของเขานั้นกลับเป็นคนที่สังหารตัวเขาลง

เมื่อได้รับเต๋าและจิตศักดิ์สิทธิ์ของโอสถบรรพกาลมาตัวฉางเล่อก็พัฒนาฝีมือไปอย่างมากล้น

และเพราะเหตุนี้เองเขาถึงได้กล้าจะมาท้าทายเย่หยวนที่ตอนนี้ยืนอยู่ระดับเดียวกับเต๋าบรรพกาล

แต่จิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนนั้นกลับอร่อยดีกว่าที่เขาคิดคาดไปมากมาย

ฉางเล่อนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาแต่จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนสี

ครืน…

กงล้อสีดำนั้นมันเกิดสั่นไหวขึ้น

ทีแรกมันยังเป็นแค่อาการสั่นเบาๆ

แต่ไม่นานมันกลับเริ่มสะเทือนรุนแรงจนแทบหลุดปลิวไป

สีหน้าของฉางเล่อนั้นซีดขาวลงทันทีที่ได้เห็น “นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกัน?”

แกรก… แกรก แกรก…

และเหมือนเจ้ากงล้อสีดำนั้นมันจะได้ยินและตอบกลับมาด้วยรอยร้าว

ดวงตาของเย่หยวนเองก็ค่อยเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้เห็น

“หึๆ จิตศักดิ์สิทธิ์ของข้านั้นมันเรียกว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม! แม้แต่ตัวเทียนชิงนั้นก็ยังไม่รู้จักมันข้าจึงมั่นใจว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมนี้มิใช่ของบนโลกนี้แน่นอน! เจ้าคิดใช้ยอดเต๋าของโลกนี้มาดูกลืนวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมที่มิใช่ของบนโลก หากมันทนได้สิจะแปลก!” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม

เขานั้นได้เข้าใจทันทีว่าปัญหามันเกิดขึ้นเพราะอะไร

เพราะพลังของวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมนั้นมันมิใช่สิ่งที่ฉางเล่อจะทนรับและเข้าใจได้เลย

เต๋าแห่งการกลืนกินของเขานั้นมันแข็งแกร่งจริง หากเทียบแล้วมันไม่ได้ด้อยกว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมไปมากมาย

แต่นั่นแค่พูดถึงเรื่องปริมาณ

เพราะหากวัดกันที่คุณภาพแล้วเต๋าแห่งการกลืนกินของฉางเล่อนั้นมันไม่อาจจะเทียบได้แม้แต่เศษเสี้ยวของวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม

หากให้พูดง่ายๆ แล้วมันเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็เพราะว่าเจ้ากงล้อนั้นมันกลืนพลังงานเข้าไปมากกว่าที่มันจะรับไหว

หรือก็คือเจ้ากงล้อดำนั้นมันกำลังท้องแตกตาย!

ยอดเต๋านี้กำลังจะแตกสลายลง!