จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2471

“เจ้านี่มันชั่วร้ายอย่างบ้าคลั่งแท้ กลับกล้าลงมือต่อคนบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องราวถึงมากมายปานนี้!” เย่หยวนหันไปกล่าวต่อฉางเล่อด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม

เพราะเหล่านักหลอมโอสถที่ตายตกลงไปนั้นแทบจะไม่มีใครเคยมีเรื่องบาดหมางใดๆ กับจักรพรรดิเทพสวรรค์ฉางเล่อมาก่อน

แต่เจ้าหมอนี่มันกลับสังหารคนลงอย่างเลือดเย็น ความผิดร้ายของเขานี้มันมากมายจนเกินกว่าจะนับ

ด้านฉางเล่อเองก็หรี่ตากัดฟันตอบกลับขึ้นมา “แล้วทำไมข้าต้องไปยอมเป็นหมารับใช้คนอื่นชั่วชีวิตเล่า? ข้าไม่มีทางยอม! ข้านั้น… ไม่อาจยอม! ทุกคนนั้นทำเหมือนข้าเป็นแค่หมารับใช้ของมัน! ข้าที่เป็นศิษย์คนโตนี่กลับมีค่าด้อยเสียยิ่งกว่าศิษย์รุ่นที่สาม! ฮ่าๆๆ… เจ้าพวกที่อวดอ้างว่าเป็นอัจฉริยะทั้งหลายนั้นมันสมควรตายแล้ว! พวกมันมีค่าแค่เป็นหินให้ข้าเหยียบก็เท่านั้น!”

เวลานี้เมื่อความตายมาเยือนใกล้ถึงเต็มทีตัวฉางเล่อจึงได้ปล่อยปลดความอัดอั้นที่เก็บกักไว้นานแสนนานออกมา

เพราะเวลานี้ตัวฉางเล่อเองก็ใจเย็นลงมากแล้ว

เขานั้นมิใช่คนโง่จนจะเชื่อว่าเย่หยวนนั้นจะยังปล่อยให้เขารอดชีวิตไป

เพราะฉะนั้นเขาจึงเลิกที่คิดร้องขอชีวิตใดๆ

เย่หยวนนั้นมองดูฉางเล่อด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกสงสารใด

คนน่าสงสารนั้นมันย่อมจะมีด้านที่น่าสมเพชอยู่

คนเรานั้นต้องพัฒนาตนเองอยู่เสมอ ความทะเยอทะยานของฉางเล่อเองก็ยิ่งใหญ่เพียงแค่ว่าวิธีการของเขามันชั่วร้ายเกินรับ

แน่นอนว่าที่สำคัญที่สุดคือเขาเลือกคู่ต่อสู้ผิดไป

เขานั้นไม่ควรจะมาท้าทายเย่หยวน

“มีอะไรจะพูดอีกไหม?” เย่หยวนถามขึ้น

ฉางเล่อหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “เย่หยวน เจ้านั้นคงได้เห็นถึงยอดเต๋าที่ข้ากลืนกินมาแล้วใช่หรือไม่? ฮ่าๆๆ ตราบเท่าที่เจ้านำมันไปศึกษาต่อแล้วด้วยพรสวรรค์ของเจ้านั้นการจะก้าวขึ้นระดับโอสถเต๋ามันคงแสนง่ายดาย! จักรพรรดิผู้นี้ไม่มีคำใดจะกล่าวอีกแล้ว เจ้าจงรับความทะเยอทะยานของจักรพรรดิผู้นี้ไปสานต่อเสียเถอะ! ฮ่าๆๆ…”

เย่หยวนยิ้มขึ้นที่มุมปาก “ก็จริง ยอดเต๋ามากมายเช่นนี้มันน่าสนใจไม่น้อยแต่เจ้าเองจะดูถูกเย่คนนี้มากเกินไปแล้ว! เจ้าคิดว่าแค่จะบรรลุระดับโอสถเต๋าข้าต้องพึ่งของเช่นนี้ด้วยหรือ?”

พูดจบเย่หยวนก็ยื่นมือออกมาดึงพลังงานสีดำจนหมุนวนรอบกายเย่หยวนราวกับว่าเป็นลมพายุแห่งความโหยหวน

ร่างกายของเย่หยวนนั้นค่อยๆ เปล่งแสงสีจางออกมา

จากนั้นเขาก็ลูบลือลงบนพายุสีดำนั้นทำให้คลื่นพลังงานบ้าคลั่งมันค่อยๆ สงบลง

เวลานี้ตัวเย่หยวนนั้นมีคลื่นพลังราวพระโพธิสัตว์ที่ลงมาโปรดโลก!

คลื่นพลังหมุนวนนั้นมันย่อมจะเกิดขึ้นมาจากวิญญาณแค้นของคนที่ตายและถูกฉางเล่อกลืนกินมา

แม้ว่าจิตศักดิ์สิทธิ์ของคนทั้งหลายจะถูกกลืนกินไปแต่ความแค้นก่อนตายนั้นมันยังคงฝังแน่น

ไม่ยอมรับ ไม่อยากตาย!

แต่คลื่นพลังจากตัวของเย่หยวนในเวลานี้มันได้ปลอบประโลมวิญญาณทั้งหลายทำให้พวกเขาได้รู้สึกถึงความอบอุ่นอีกครั้ง

“ไม่ต้องกังวลไป ข้านั้นไม่คิดใช้พวกเจ้าบ่มเพาะใดๆ หรอก หากทำเช่นนั้นข้าจะต่างจากมันตรงไหนกันเล่า? เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว” เย่หยวนกล่าวขึ้น

วิญญาณแค้นทั้งหลายนั้นค่อยๆ แยกออกจากพายุหมุนปรากฏเป็นร่างหันมาก้มขอบคุณเย่หยวน

แต่ก่อนจะไปนั้นพวกเขาทั้งหลายต่างหันมามองฉางเล่อด้วยความสมเพช

จากนั้นพวกเขาทั้งหลายก็ค่อยๆ จางหายลงไปกับตา

“ขอบพระคุณนายท่านมากที่ปล่อยให้เราได้กลับสู่วัฏสงสาร!”

“ขอบคุณนายท่าน ข้าน้อยซาบซึ่งยิ่ง!”

“คุณของนายท่านนี้ต่อให้ไปเกิดใหม่ข้าน้อยก็จะขอจดจำมันไว้!”

…

เงาร่างมากมายค่อยๆ แยกตัวออกจากคลื่นพายุและหันมาก้มหัวขอบคุณเย่หยวนตามๆ กัน

กงล้อสีดำของจักรพรรดิเทพสวรรค์ฉางเล่อนั้นมันเป็นอะไรที่สุดแสนน่ากลัว หลังจากถูกเขาคนนี้กลืนกินไปแล้ววิญญาณของคนทั้งหลายจะต้องติดอยู่ภายในไม่อาจไปเกิดใหม่ได้อีก

แต่เย่หยวนนั้นปลดปล่อยพวกเขาให้ได้กลับเข้าสู่วัฏสงสารอีกครั้ง

คุณในครั้งนี้พวกเขาทั้งหลายย่อมจะเข้าใจดีว่ามันยิ่งใหญ่ปานใด

วินาทีนั้นเองที่มันได้ปรากฏเงาร่างหนึ่งขึ้นมาบนอากาศ

โอสถบรรพกาล!

เมื่อเย่หยวนได้เห็นโอสถบรรพกาลตัวเขาก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลงมอง

ชายคนนี้คือคนที่เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเต๋าโอสถ แต่สุดท้ายกลับมาพบเจอจุดจบที่แสนน่าสังเวช

วิญญาณของโอสถบรรพกาลหันมามองดูเย่หยวนด้วยสีหน้าหนักใจ

แต่สุดท้ายเขาก็ยังกล่าวออกมา “เย่หยวน ขอบคุณเจ้ามาก!”

เย่หยวนจึงยกมือขึ้นมาโบกปัด “ไม่ต้องหรอก ความแค้นใดๆ ที่เรามีต่อกันก็ให้มันจบลงเท่านี้แล้วกัน”

โอสถบรรพกาลพยักหน้ารับก่อนจะหันไปหาฉางเล่อที่นั่งตัวสั่นอยู่ “เจ้าเด็กโง่! เจ้ามันก็คิดอะไรมากเกินไป! หลังจากเฒ่าผู้นี้บรรลุขึ้นระดับโอสถเต๋าไปได้แล้วข้าย่อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เจ้าได้ขึ้นสู่ระดับโอสถเต๋าเช่นกัน! เฮ้อ!”

แต่ตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ฉางเล่อนั้นกลับหัวเราะตอบกลับมา “เลิกวางท่าเป็นคนดีเถอะ! ข้านั้นมันก็เป็นได้แค่หมาตัวหนึ่งในสายตาเจ้า! หลายปีมานี้เจ้าไม่เคยจะหันมาสนใจดูแลข้าสักครั้งด้วยซ้ำ! เวลานี้เจ้ากลับคิดใช้คำพูดสวยหรูมาทำให้ข้ารู้สึกผิดหรือ? หึๆ เจ้าคิดว่าข้าโง่มาก?”

แต่โอสถบรรพกาลนั้นไม่ได้มีท่าทีขุ่นเคืองใดๆ “เจ้าคิดหรือว่าเรื่องที่เจ้าทำนั้นมันจะหลุดพ้นสายตาของเฒ่าคนนี้ไปได้? แล้วตอนที่เจ้าลงมือต่อข้านั้นเจ้าคิดว่าข้าจะไม่มีพลังพอต่อต้านใดๆ จริงหรือ? แล้วหากข้าไม่ให้ค่ากับเจ้าแล้วเหตุใดข้าต้องพาเจ้าหนีออกมาจากอาณาจักรทหัยเมฆานั้นด้วยเล่า?”

ฉางเล่อนั้นผงะไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบกลับมา “ในสายตาของเจ้าข้ามันคงเป็นหมารับใช้ผู้แสนซื่อสัตย์ สั่งงานอะไรได้ง่ายดาย! เลิกพูดจาไร้สาระเถอะ! ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรข้าก็ไม่มีทางเชื่อลมปากของเจ้าหรอก!”

โอสถบรรพกาลจึงตอบกลับไป “เจ้าเด็กโง่นี่ เจ้าคือลูกของเฒ่าผู้นี้! แม้แต่เสือร้ายมันก็ยังไม่กินลูกของตน! เหตุใดเฒ่าผู้นี้ต้องทำร้ายเจ้าด้วย?”

ฉางเล่อที่ได้ยินนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมา “ฮ่าๆๆ… เจ้าเฒ่า เจ้าคิดล้อข้าเล่นแล้ว?”

โอสถบรรพกาลจึงตอบกลับไป “ตอนที่เจ้ายังเล็กนั้นเจ้ามีปานรูปใบเมเปิลที่ท้อง เจ้านั้นจะรู้สึกได้ว่ามันร้อนและตนเองมีความเร็วการบ่มเพาะเหนือล้ำกว่าใครๆ หลังจากนั้นมาตอนที่เจ้าและแม่ตกอยู่ในอันตรายเจ้าปานนี้มันก็สังหารศัตรูของเจ้าลงให้ แต่ตั้งแต่นั้นมาปานรูปใบเมเปิลนั้นมันก็จางหายไป…”

คำพูดแต่ละคำที่โอสถบรรพกาลกล่าวขึ้นมานั้นมันทำให้สีหน้าของฉางเล่อเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดๆ

เพราะเรื่องนี้มันเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้!

………………..